A lonely Oak gets visited by a Sparrow

Bijna.... Ja! En once again was Sparrowkit de machtige overwinner. De vijandige kever had geen kans gemaakt zodra de dappere Windclanner hem gespot had op de vloer van de nursery. Opnieuw waren alle queens en dan vooral als meest belangrijke zijn moeder Lizardpath veilig van deze verschrikking. De kleine kater straalde van de trots en in alle euforie had hij niks door van de apprentice die binnenliep. Tot hij omver geworpen door een lichaam en het van schrik en angst uitpiepte. Draaierig door de plotselinge wenteling kwam hij weer overeind op alle vier zijn pootjes en richtte zijn verwarde blik op de binnendringer. Een veeeel grotere kater was de misdadiger die zich nu verontschuldigde. Alles was al vergeven. "Oway!" gaf Sparrowkit aan met enthousiaste piepjes.

De kitten leek het niet erg te vinden en piepte gewoon enthousiast dat het ok was. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, hij moest geen erg lange excuses maken aan de kitten, dat was al een zorg minder voor vandaag. Maar de bruine kater was erg moe en wilde gewoon in zijn nest vliegen en slapen. Toch besloot hij nog wat te blijven. “Ik ben Oakkit- nee- ik bedoel Oakpaw, en jij bent?”, zijn verstrooidheid was erg goed te herkennen in zijn stem toon al, maar de foutjes die hij maakte vulden de zekerheid tot de volle honderd procent. Zijn amberen ogen keken warm naar de kitten en hij zette zich neer, wikkelde zijn staart rond zijn voorpoten heen en wachtte rustig af tot hij wat deed.

Kleine verwarde oogjes werden gericht op degene die hem zo omver had gelopen en vervolgens zijn excuses aanbood. Excuses kende Sparrowkit wel. Als je iets fout deed moest je die geven en dan was alles daarna weer goed. Dat was weer wat 'manieren' werd genoemd, net als bedankt zeggen voor dingen. Ja, Sparrow wist al heel veel. De grote kat stelde zich voor als Oakkit- nee- ik bedoel Oakpaw. Dat was een interessante naam, een beetje te lang als je het aan het kitten vroeg. "Oawk!" piepte hij de korte versie uit, die kon hij wel onthouden. Officieel stond Oak nu geregistreerd als een aardige kat in zijn nog kleine breintje. Oh, wacht, er was ook nog een vraag gesteld. "Spawwokit," introduceerde hij zichzelf trots. De naam was hem door zijn moeder gegeven en hij had zelfs geleerd waarom! Vernoemd naar een kat die erg belangrijk was geweest voor mama.

De kitten piepte Oak uit, gewoon Oak. Had hij het niet begrepen? Ach, wat maakte het nu ook weer uit, het was schattig. Zelf stelde hij zich voor als Spawwokit, en als hij moest raden wat dat betekende, was het Sparrowkit. Well, in ieder geval was de kitten super trots op zijn naam en dat was juist veel schattiger. “Coole naam!”, complimenteerde hij hem. Oak was niet zo’n spectaculaire naam, want hij was vernoemd naar een boom. En er waren amper bomen in deze clan, het was wel een beetje ongepast. De kater had besloten dat feitje te negeren en gewoon verder te gaan met zijn leven, want het leven bood hem veel betere dingen aan dan een rare naam.