We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Ze was al weer wat vrolijker geworden toen haar broer Greykit haar op gebeurd had, maar zins de terug keer van hun pleegvader Icecream had het grijze kitten weer meer hoop gekregen. Shrimppaw had haar wel duidelijk gemaakt dat als een kat eenmaal naar Starclan ging nooit meer terug kon komen. Aurorakit wist dat ze altijd op haar broer kon rekenen, maar toch wilde ze ook andere vriendjes hebben. Natuurlijk zou ze er altijd zijn voor haar familie, maar vrienden hebben was ook belangrijk. Ze ontwaakte net in haar nest tussen de rest van haar siblings en rekte zich geeuwend uit, voor het grijze kitten opstond en uit het mosnest klom. Ze was klaar wakker en liep langs de andere nesten rond om te kijken of er nog andere kittens wakker zouden zijn met wie ze een vriendschappelijke band zou kunnen opbouwen... Als de andere dit tenminste wilde? Ze zag een klein rood.wit bolletje wol liggen bij een van de andere Queens. Ze had haar vader en moeder zelf ook nooit gekend net als sommige andere kittens hier bij rivierclan, maar ze wist dat hij geen moeder meer had. Maar of deze kleine pluizebol wakker was wist ze natuurlijk niet. Vreemd genoeg werd ze door hem aangetrokken. Aurorakit ging op haar achterpoten staan en leunde met haar gewicht tegen de rand van het nest. Als het andere kitten wakker zou zijn... zou hij dan met haar willen spelen?
Onderwerp: Re: Jumping Joy. do 27 aug 2020 - 12:04
Dawnkit lag in haar warme nest naast een van de queens. Ze was net lekker aan het dromen over een vette vis toen ze wakker werd van het gefluit van de vogels. Het klonk heel mooi, maar ze had helemaal geen zin om al op te staan. Ze wilde in haar knusse nest blijven liggen dromen over vis. Ze hoorde de geluiden van andere kittens die ook wakker werden en over de vloer van de nursery liepen. Ze hoorde iemand naar haar toe lopen, maar bleef nog stil liggen. Toen leunde er iets tegen haar nest aan, ze voelde de pluizige vacht van een ander kitten tegen haar kopje aan. Wat moest deze kitten van haar? Langzaam bewoog ze en tilde haar kopje op zodat ze de pluizige kitten kon zien. Het was een grijze kitten, deze had ze eerder gezien. Dawnkit wist haar naam niet, maar ze leek heel vriendelijk. De grijze kitten bleef haar aanstaren. Wat wilde ze van haar? Dawnkit wist niet wat ze moest zeggen. Uiteindelijk begon ze te praten. “Hallo, ik ben Dawnkit.” Misschien kon deze poes wel haar eerste vriend worden!
Onderwerp: Re: Jumping Joy. do 27 aug 2020 - 19:39
Een van haar voorpootjes kwam zachtjes tegen het rossige kitten aan al was het niet eens haar bedoeling, al werd het rode kitten wel wakker. Deze keek haar aan en stelde zich voor naar haar keek. Ze was een beetje nerveus waardoor het te lang duurde voor ze ook maar iets zei. Het andere kitten was eerder met praten en zichzelf voor stellen. Aurorakit slikte eventjes en haalde diep adem voor ze deze weer vrij liet. 'Hallo Dawnkit, Ik ben Aurorakit. Heb... heb je zin om samen het kamp te ontdekken?' vroeg ze zachtjes, maar bij elk woord na zichzelf voorgesteld te hebben werd ze kalmer en vastbeslotender. Er verscheen ook een vrolijke glimlach op haar lippen die ook haar oogjes bereikte. Als het lukken zou dan had ze op zijn minst 1 vriend.
Onderwerp: Re: Jumping Joy. vr 28 aug 2020 - 19:39
De andere kitten bleef Dawnkit aanstaren, maar haalde toen diep adem en stelde zich zelf ook voor. Dawnkit zag dat de andere kitten het heel spannend vond en glimlachte naar haar. Toen zei de kitten die Aurorakit heette: “Heb je zin om samen het kamp te verkennen?” Toen ze klaar was met praten glimlachte zij ook. Dawnkit hoefde niet lang na te denken over een antwoord, natuurlijk wilde ze het kamp verkennen met haar eerste vriend. Meestal lieten haar kampgenoten haar niet zomaar op avontuur gaan, maar deze kitten leek net iets ouder dan haar. “Tuurlijk!” Zij Dawnkit op vriendelijke toon. “Laten we gaan!” Dawnkit lachte naar Aurora en liep naast haar de nursery uit. Het was heerlijk weer buiten en de zon scheen. Dawnkit keek naar de grijze kitten, misschien zouden ze wel goede vrienden worden!
Onderwerp: Re: Jumping Joy. vr 28 aug 2020 - 20:48
Dawnkit wilde heel graag mee het kamp verkennen. Zelf had ze al wat van het kamp gezien, maar er waren misschien wel dingen veranderd aangezien ze zichzelf zo lang afgesloten had van al haar clan genoten tot haar broer het grijze kitten weer bij haar positieve trok. Het rossige kitten kwam uit het nest en samen liepen ze de kraamkamer uit. Het weer buiten leek haar gemoedstoestand aan te voelen of zo leek het in de ogen van het grijze kitje. Ze keek rond, maar zag niet erg veel verandering al waren er een paar katten die anders er niet zo snel lagen als zij normaal buiten was, wel was er een enorme berg vis. 'Mooi he?' vroeg ze aan haar den maatje.
Onderwerp: Re: Jumping Joy. za 29 aug 2020 - 13:38
Dawnkit liep samen met Aurorakit naar buiten. De kitten naast haar leek deze plek al goed te kennen maar voor haar was het allemaal best nieuw. Ze keek om zich heen, er lag een grote stapel met vis, overal liepen katten rond en er lag een kleine poel met water die voor haar toch best groot leek. Toen haar nieuwe vriendje vroeg of het mooi was kon ze niets anders antwoorden dan dat het prachtig was. “Het is geweldig hier buiten! En er zijn veel meer katten dan dat ik dacht.” Dawnkit keek nog even goed om zich heen, en begon toen weer te praten. “Heb je zin om te spelen?” Dawnkit hoopte heel erg dat ze ja zei.
Onderwerp: Re: Jumping Joy. za 29 aug 2020 - 22:03
De oogjes van Dawnkit vlogen overal heen, zo had ze zelf ook gekeken toen ze voor het eerst de kraamkamer uit was gekomen. Iets van verdriet was even in haar oogjes te zien, maar zodra haar nieuwe vriendinnetje haar wat vroeg verdween haar lichte hint van verdriet en keek ze weer blij. 'Natuurlijk er moeten genoeg katten zijn om ons allemaal te voeden.' grapte Aurora en ze knikte toen haar gevraagd werd of ze wilde gaan spelen met haar. 'Wat voor spelletje wil je spelen?' vroeg het grijze kitten en wachten eventjes op het antwoord van Dawn.
Dawnkit dacht na over de vraag van de grijze kitten. Ze had nog niet vaak spelletjes gespeeld en kende er eigenlijk maar 1. Ze dacht goed na over wat de andere kittens wel eens deden. Ze had 2 kittens wel eens een bal van mos over zien gooien, maar wist niet meer hoe dat heette. “Ik weet het niet, ik ken geen spelletjes.” Dawnkit keek om zich heen, maar zag niemand spelen. Hopelijk wist Aurorakit iets om te doen, ze wilde absoluut niet weer naar binnen. Toen vroeg Dawnkit onzeker: “Weet jij een spelletje?”
Het grijze kitten wachten geduldig op het antwoord van Dawnkit, maar ze was nog jong en kende nog geen spelletjes zei ze. Dat kon natuurlijk gebeuren op het beetje stoeien na met zijn pleeg moeder na dan, maar dat was geen spelletje die haar nieuwe vriendinnetje van haar zou kunnen winnen aangezien Aurorakit veel groter en sterker dan Dawn zou zijn. De vraag of zij een spelletje wist deed Aurora al snel aan het denken zetten. Er waren spelletjes genoeg, maar misschien konden ze een ander veel gemakkelijker spelletje doen. 'Wat dacht je van wie de meeste steentjes vind? We lopen door het kamp en verzamelen kleine steentjes die we dan hier naar de kraamkamer op een hoop leggen?' stelde Aurorakit voor en ze had al een paar goeie zien liggen. Zo konden ze een eerlijke start maken natuurlijk.
Aurorakit stelde voor om steentjes te verzamelen. Dat was leuk! Dawnkit knikte enthousiast en keek om zich heen. Ze zat al een paar grote steentjes, maar die zou ze nooit kunnen dragen. Gelukkig waren er genoeg kleinere stenen. Dawnkit stond klaar om te rennen. Ze begon af te tellen, “3...2...1.. Start!” Dawnkit sprintte weg op haar kleine pootjes, Aurorakit was natuurlijk veel sneller, maar ze lette niet meer op de andere kitten. Ze was gefocust op de grond, op zoek naar steentjes. Ze snuffelde met haar neusje over de zandbodem, en zag uiteindelijk een steentje. Ze rende er op af en klemde het tussen haar tanden. Daar kon nog wel een steentjes bij! Dawnkit schuifelde verder en speurde het kamp af. Zonder dat ze het door had kwam ze steeds dichter bij de uitgang van het kamp. Ze liep nietsvermoedend door, niet om zich heen kijkend. Een paar meter verder zag ze iets ronds liggen. Langzaam liep ze er op af, bijna het kamp uit nu. Ze bleef even staan, nog steeds alleen maar op de grond lettend, en vroeg zich af hoeveel steentjes Aurorakit al had gevonden.
Haar den mate was enthousiast dat zag ze wel, gelukkig waren er steentjes genoeg, maar er lagen er ook bij die zelfs voor haar te groot zouden zijn. Ook zij zakte in start positie en letten op de aftelling van Dawnkit. Op het woord start schoot ze weg. Een sprong verder lag een steen die te groot voor Dawn zou zijn dus een gemakkelijke prooi voor haar en Aurorakit legde haar pootjes over de rand en trok de kiezel terug naar haar plekje naast de kraamkamer. Er lagen kiezels genoeg, Ze sprong weer naar de volgende toen ze klaar was en de kiezel op zijn plaatst lag. Deze was iets groter dan de vorige en dit keer duurde het ook wat langer voor ze deze kiezel naast de eerste had liggen. Het kamp was groot genoeg en er zouden stenen genoeg voor hen beide zijn, maar hoe veel en hoe hoog zouden ze komen dat was nog de vraag natuurlijk. Aurora liep nu richting de plaatst waar je goed over de rivier uit kon kijken. Ze wist dat daar meer dan genoeg stenen lagen. Grote en kleine. Hoe het met Dawnkit zou gaan was nog niet in haar op gekomen want toen ze voor de tweede keer terug was gekomen had ze nog niets op de plaatst van het rossige kitten gezien. Haar blik viel op een mooie zwart glanzende steen waar een witte streep door heen liep. Deze was prachtig! Het grijze kitten trippelde er naar toe en zag dat hij wel erg dichtbij de rand van de rivier lag, maar ze wilde hem gewoon hebben! Aurora boog zich naar voren om de steen tussen haar pootjes te klemmen en zetten zelfs haar nageltjes in het harde gesteente om het object niet tussen haar pootjes te laten glijden. Haar achterpootjes had ze ook zo neer gezet dat ze goed stond en ging daarna met haar gewicht op haar achterpootjes staan. Zou het haar lukken deze prachtige steen te bemachtigen?
Dawnkit focuste weer op de steen, nu ze beter keek zag ze hoe mooi de zwarte steen glansde en dat er een bijzondere witte streep doorheen liep. Op een of andere manier werd ze door deze prachtige steen aangetrokken, deze moest ze hebben! Als ze deze steen te pakken zou krijgen zou ze zeker winnen! Dawnkit zag opeens dat deze steen wel erg dicht bij de rand van het kamp lag, maar dat maakte haar niks uit. Ze begon steeds harder te rennen richting de steen, deze was nu heel dichtbij. Ze zon was erg vel en Dawnkit werd heel eventjes verblind door het witte licht, een seconde later merkte dat ze tegen iets aan botste. Het laatste wat ze zag voor dat ze het stroompje in viel was een grijze rossige vacht. Aurorakit, dacht Dawnkit net voor dat haar vacht het water aanraakte. Met een klap raakte ze het ijskoude water, en zag dat de grijze kitten met haar mee viel. Het gebeurde allemaal in enkele seconde, en voordat ze het door had was ze al kopje onder. Dawnkit raakte in paniek, ze kon nog helemaal niet zwemmen! Waar was Aurorakit, Wat moest ze nu doen?
Een plotselinge botsing tegen haar uitgerekte lijf zorgde ervoor dat ze haar evenwicht verloor. Natuurlijk had ze de balans nog lang niet die een Leerling waarschijnlijk wel al zou hebben dus verschoof haar evenwicht gemakkelijk naar voren. De onverwachte duw zorgde er voor dat ze voorover de rivier in zou vallen. De vacht en het koppie van Dawnkit kwam haar in een oogwenk voorbij. Een kreet van schrik kwam nog uit haar bekkie voor ze haar adem snel in probeerde te houden, maar er kwam nog een aardige klodder door haar neusje haar mond binnen stromen. Zwemmen was nog onbekend en Aurorakit wist heel zeker dat Dawn dat ook niet zou kunnen aangezien zij jonger dan haar was. Toch trappelde ze wild zonder veel kracht met haar pootjes en brak zo door het wateropper vlak heen. Half dobberend half trappelend dreef ze af van het kamp. Luid kuchend proesten ze het koude water uit haar bek en keel. Opnieuw probeerde ze een hulpkreet te slaken, maar dreigde opnieuw kopje onder te gaan als ze stopte met trappelen. Waar was Dawnkit? Ze zag haar nergens? Maar onverhoopt keerde het grijze kitten een beetje in het water en zag een natte rossig kopje boven het water uit steken. 'Dawnkit?' riep ze luid, maar bleef wild trappelen zonder de echte basis kennis van het zwemmen waardoor ze soms wat hoger boven het water uit kwam en soms er bijna weer tot haar neusje in verdween.
Met zachte pootval was de blauwe Maine Coon met een prooi binnen komen wandelen toen hij een van de jongere kittens op steentjes jacht zag. Ze was waarschijnlijk door Aurorakit uit gedaagd omdat hij zag dat ook zij met steentjes in de weer was. Net toen hij de prooi op de stapel had gelegd klonk er een kreet van schrik en niet veel later een halve hulp roep die afgebroken werd. Zijn kop draaide direct naar de plek van waar het gebeurde en stormde er al op af voor de kater er erg in had. De kittens waren in het water gevallen. 'Laat een kat mee helpen?! Aurorakit en Dawnkit liggen in de rivier!' schreeuwde Lionpaw luid en sprong het water in en zwom richting het rossige kitten. Met krachtige slagen zwom de blauwe leerling op Dawn af en probeerde haar in haar nekvel te grijpen voor ze kopje onder zou gaan.
Dawnkit spartelde wild met haar pootjes maar het lukte haar maar niet om naar boven te komen. Ze was nog te klein en niet sterk genoeg om te zwemmen. Ze begon in paniek te raken, ze kon het niet lang meer volhouden en Aurorkit was ook nog in het water. Net toen Dawnkit de hoop op wilde geven, voelde ze dat er iets op haar af kwam. Vaag zag ze een blauwe vacht steeds dichterbij komen. Het leek wel op een kat, zouden ze haar komen redden? Ze voelde dat de kat haar rossige vacht vastpakte en haar omhoog trok. Toen ze boven het water uitkwam hapte ze naar adem, eindelijk weer lucht. In een paar seconden was ze weer aan de oever. Haar vacht was helemaal aan haar vastgeplakt en ze stond te rillen van de kou, maar ze was veilig. Toen keek Dawnkit toen in de groene ogen van de kat die haar gered had. “Dankjewel” Piepte ze, nog steeds geschrokken. Gelukkig was er niets ergs met haar aan de hand. Toen opeens dacht ze aan Aurorakit, haar vriendje was nog steeds in het water!
Een blauwe flitst zag ze nog net in het water springen en daarna verdween het uit haar blikveld. Toch voelde ze hoe haar kracht weg slipte. Steeds vaker zakte haar koppie onder water, maar dan trappelde ze weer even hard genoeg om weer op zijn minst lucht te kunnen happen, maar lang duurde dit niet. Aurorakit voelde hoe het water haar mee naam beneden nam. Ze probeerde nog 1 keer wat lucht te happen en probeerde daarna nadat dit gelukt was zakte ze weer weg en verdween haar snuitje onder water als niet snel iemand haar zou komen weg halen zou ze mogelijk kunnen verdrinken!
Onderwerp: Re: Jumping Joy. zo 13 sep 2020 - 21:02
Nadat hij het rossige kitten gered had en aan de oever gebracht had bedankte ze hem. Lionpaw knikte zacht en keek om, maar zag verder geen enkele reactie van de clanleden uit, maar toch moest het kitten gered worden dat nog in het water lag anders zou Starclan een nieuw lid erbij hebben en dat door dat hij dan alleen zijn taak als beschermer van de kittens te niet te doen. Al behoorde die taak aan elk clanlid toe, maar hij was de eerste die er nu bij was. Met een sprong was Lionpaw weer terug in het water, maar moest duiken omdat Aurorakit nu voor de laatste keer niet meer boven kwam en greep haar in haar schoudervel, omdat ze net te ver weg draaide om haar goed in haar nekvel te kunnen grijpen. Met krachtige slagen kwam Lion weer boven en sleepte het grijze natte bundeltje naar de oever. Het geluid van op hoestend water was hopelijk een goed teken, maar ze waren nog te ver weg van het kamp om naar de medicijn katten te roepen. Heel even liet Lion Aurorakit los en draaide zijn kop richting Dawnkit. 'We gaan direct terug naar het kamp en naar de medicijn kat den. Ik wil dat ze jullie beide goed na kijken!' miauwde Lionpaw en hij pakte Aurora weer op, maar nu wel in haar nekvel en begon te lopen. Dawn of dat ze goed genoeg was, maar toch hield hij een oogje op haar.
Onderwerp: Re: Jumping Joy. zo 13 sep 2020 - 21:11
Al het wereldse geluid verdween op het moment dat ze onder water kwam. Ze zakte naar de bodem van de rivier en werd zachtjes mee gevoerd, steeds verder weg van het kamp waar ze net nog naar stenen gezocht had, samen met Dawnkit. Haar oogjes waren nog open, maar haar longetjes waren bijna leeg van bruikbare lucht. Ze wilde geen ademhalen om geen water naar binnen te krijgen, maar puur uit reflex deed ze dit toch net op het moment dat ze een paar tanden haar schouder vel voelde vastpakken. Het was meer een schrik reactie, maar toch voelde ze het koele water van de rivier naar binnen stromen waar het niet thuis hoorde. Het had een zeer vervelend gevoel die zich door haar lichaam verspreiden, maar zodra haar kopje weer boven water kwam proesten het grijze kitten en kwam het water dat net nog naar binnen gekomen was weer naar buiten. Luid kuchend werd Aurora even aan de oever gelegd. Ze was nog te verdwaast om zich zorgen om de woorden van de blauwe leerling te maken. Daarna voelde ze opnieuw tanden in haar nekvel en werd ze opgetild en richting het kamp gedragen.
Dawnkit stond hulpeloos langs de oever, maar voordat ze nog verder na kon denken sprong de kat met de blauwe vacht het water al weer in. Snel had hij Aurorkit uit het water gehaald en zwom hij gemakkelijk weer naar de oever. Aurorakit zag er nog slechter uit dan haar, ze hoopte maar dat alles goed was met haar vriendje. De andere kat zij op een strenge toon dat ze omiddelijk naar het kamp moesten, Dawnkit protesteerde niet. Pootje voor pootje volgde ze de blauwe kat. Af en toe wankelde ze even, maar ze vond haar evenwicht altijd weer terug. Ze keek naar Aurorkit, zij leek er nog steeds niet helemaal bij te zijn. Ze begon weer verder te strompelen, het kamp was niet ver. Dit was allemaal haar schuld, als zij niet tegen Aurorkit aan was gebotst waren ze nooit in het water gevallen. Aurorkit zou vast geen vriendjes meer met haar willen zijn.
Onderwerp: Re: Jumping Joy. di 15 sep 2020 - 22:40
Lionpaw voelde soms hoe het kitten tussen zijn kaken begon te trillen en er kort daarop een mond vol water en braaksel op zijn pootjes terecht kwam. Zijn poten schoon maken kon hij dadelijk wel, maar nu moesten ze zo snel mogelijk terug naar het kamp, maar kittens waren lang zo snel niet als hij dat zou zijn, toch kon Lion moeilijk Dawnkit achterlaten en later weer op komen halen. Dus moest de blauwe coon soms even wachten en dan draaide hij zijn kop iets en voelde hoe slap Aurorakit dan tussen zijn tanden hing. Ze ademde en dat was goed, maar het liefst zou hij Dawn ook in zijn bek houden om sneller te gaan, maar dat zou onmogelijk voor hem zijn. Dus liep Lionpaw weer verder wanneer het rossige kitten weer bij hem was. Zo kwamen ze langzaam dichterbij het kamp, Maar hoe ging hij hen over het stukje rivier krijgen zonder de een ander te laten? Kalmpjes legde de blauwe leerling het grijze kitten neer en haalde eerst even diep adem. 'Kan iemand mij even komen helpen, twee half verdronken kittens weer het kamp binnen te krijgen?' riep Lionpaw luid en nu was het even afwachten, misschien dat hij nu reactie ging krijgen?
Onderwerp: Jumping Joy. 
wo 26 aug 2020 - 20:27
