cowboy bebop

Het verloren territorium. Het verbrande bosgedeelte. Het oude SkyClan territorium. Het nieuwe Twoleg territorium. Er waren zo veel verschillende benamingen voor dit gebied dat Icepaw genoeg keuze had. Ze liet haar grijze blik over haar omgeving glijden en trok kort met haar oortje terwijl ze alles in zich opnam. Ze wist niet wat voor geur er vroeger hing, maar deze geur was echt niet te harden. Het stonk hier naar Twolegs, wat niet raar was aangezien zij heel het territorium over leken te hebben genomen. Icepaw had verhalen gehoord van hoe prachtig het er hier eerst had uitgezien en hoe erg het nu verpest was door de Twolegs, maar ze kon zich daar eerlijk gezegd geen beeld bij schetsen. Icepaw liet haar blik naar opzij glijden en haalde haar neusje nog verder op toen naast de Twoleg geur haar ook een andere geur tegemoet kwam. De geur van bloed. En daaronder nog een geur van de kat zelf, die ze ook niet al te aangenaam vond. Icepaw’s nieuwsgierigheid was groter dan haar terughoudendheid en ze stapte voort, waar ze de bron van de geur algauw vond. Een grote kattin, groter dan Icepaw en robuuster dan haar broers. Icepaw slikte en deed een stap naar achteren, overwegend of ze gewoon weg zou gaan of niet. Net op dat moment blies de wind haar geur echter richting de kattin toe en had Icepaw geen andere keuze dan de gevolgen onder ogen te zien. “Worden jullie niet misselijk van jullie eigen geur?” probeerde ze op een schampere toon te zeggen, meer om zichzelf een houding te geven dan dat dat echt de bedoeling was dat ze het zei.

Hoewel de woorden van de ander haar hart lieten razen in haar keel probeerde Icepaw haar ontzetting niet te laten zien in haar blik. Ze had al vreselijke verhalen gehoord over BloodClanners en in het speciaal met het relatie met ThunderClan. Ze had gehoord dat één van de voormalige leaders van BloodClan vermoord was door een ThunderClanner en dat BloodClan ThunderClan behoorlijk wat schade had berokkent voordat ze zich verplicht terug hadden moeten trekken. “Schattig,” was het enige wat ze reageerde op de woorden van de ander. Ze richtte haar blik naar opzij en keek de ander weer aan. Er was iets in haar dat niet zomaar weg wilde gaan, dat het nog niet zomaar op wilde geven. Ze wist dat het roekeloos was en dat het zelfs gevaarlijk kon worden, maar ze wilde de ander niet laten denken dat ze de controle over Icepaw had. “Wat doet een BloodClanner eigenlijk helemaal hier? Ik dacht dat jullie je kamp in Twolegplace hadden,” zei ze, bewegend met haar oortjes. Ondanks dat ze wilde veinzen naar de BloodClanner dat ze niet bang voor haar was, leek het haar toch verstandig om op een veilige afstand van de andere te gaan zitten. Ze kon beter het zekere voor het onzekere nemen.

Net zoals ze in haar Clan en in andere Clans de neiging hadden om soms af te dwalen van hun territoria en wat rond te dwalen, leek dat voor BloodClan niet veel anders te zijn. Alleen lieten zij zich niet tegenhouden door grenzen en zouden ze die overschrijden als dat nodig was. Ze herinnerde zich de verhalen die de Elders haar verteld hadden over de BloodClanovername en hoe dat gestopt was en ze putte kracht uit het feit dat ThunderClan sterk in hun poten stond voor als BloodClan nog eens iets zou proberen. “The borders might not stop you, but we certainly will,” verzekerde ze de poes. “ThunderClan stopped BloodClan once and we’ll do it again if it’s neccessary.” Ze sprak het met meer courage uit dan dat ze voelde. Het feit bleef immers dat ze een hele Clan thuis had zitten en dat ze hier maar alleen was, met een warrior die de senior warrior leeftijd al gepasseerd was en dus waarschijnlijk bakken met ervaring zou hebben. “Unless ThunderClan isn’t your next victim.” Ze kon het niet laten dat er toch een hint van nieuwsgierigheid doorklonk in haar stem en afwachtend keek ze de ander aan.