[FINISHED] But you never let me down [Training 1]

Ze moest dus beter schuiven met haar pootjes op de glibberige grond dan op tillen en neerzetten! Aurorapaw zag hoe haar mentor de techniek voor deed en probeerde hetzelfde te doen. Er lagen hier bladeren genoeg om een kamp mee te kunnen vullen. Ze zetten haar pootjes eerst op 4 blaadjes en herhaalde de glijdende bewegingen die haar voor gedaan waren. Inderdaad klonken haar pootstappen bijna net zo geluidloos als die van Stormflight. Toen ze tot stilstand kwam trappelde ze even met haar pootjes.'Dat
kietelde!' giechelde Aurora en ze zwiepte haar stukje staart in het rond. Het was een vreemde gewaarwording, maar daar zou ze vast wel aan wennen. 'Wat voor sluit technieken zijn er nog meer?' vroeg ze vrolijk en keek haar mentor vragend aan.

De uitleg van haar mentor liet Aurorapaw's ogen glinsteren van interesse. Er waren meerdere jacht technieken die zelfs clan gebonden waren. Wow! Met wijd open gezetten oren en grote ogen keek ze Stormflight luisterend aan. Vissen zou hun specialiteit wel zijn, maar dan zou ze vast weer nat worden, maar daar stopte het niet bij. Haar mentor stelde voor dat ze de techniek van het muizenjagen eerst maar op zou moeten focussen. ergens knikte de grijze leerling onbewust en ze zag Storm knikken richting een meer bebost stuk en liet de jonge leerling zich voorstellen om haar eerste prooi mee terug naar het kamp terug te brengen. 'Dan kan ik zien of ik de eerste ben van mijn siblings die een prooi mee terug neemt!' piepte ze vrolijk, maar haar vrolijk overeind staande oren zakte al snel half haar kop af. 'Maar wat als ik moet springen? Daar net gleden mijn poten ook al onder mij lijf uit?' stelde ze de vraag. Aurorapaw wist nog niet of ze wel haar nagels gebruiken mocht. 'Mogen we nu onze nagels wel gebruiken? Dat mocht van tante Chivesniff en pleeg pappa Icecream niet toen we nog in het kamp waren.' voegde Aurora er gelijk achter haar eerste vraag aan en ze ging zitten met haar staartje strak langs haar achterwerk gelegd. Misschien hadden de andere katten wel een langere staart omdat ze zichzelf dan misschien beter in balans konden houden, Dacht de kleine grijze leerling nu.

Het was maar een toekomst beeld en ze zouden weer opzoek gaan naar nieuwe prooi. Dat gaf haar al een beetje meer rust. Aurorapaw knikte bij zijn uitleg en luisterde alsof haar leven er vanaf hing. Dus ze moesten klauwen juist gebruiken als ze op jacht gingen en als er katten in hun territorium kwamen die er niets te zoeken hadden. Verder wilde hij geen nagels gebruikt zien worden. Opnieuw knikte de jonge poes en kreeg een zetje met zijn neus die ze tegen haar schouder aan kreeg. Speels sprong ze weg, maar kwam wel glibberend tot stilstand. Hij was eerder nog streng geweest, maar het was dan ook om iets serieus gegaan. Nu moest ze opnoemen wat ze hoorde zag en rook. Stiekem had ze van een paar leerlingen geleerd hoe ze geuren moest binnen krijgen. Ze opende haar bekje en ademde in, waardoor de lucht van het kleine bosje haar gehemelte overspoelde. Er waren zo veel geuren die er waren. Ze keek heel even verrast op. Rook de wereld werkelijk echt zo rijk? 'Ik... ik ruik alles van wat hier in het kleine stukje bos leeft. Geuren die ik wel ken, maar niet bij naam.' piepte ze verrast en concentreerde zich even wat beter. 'Muizen, vogels, planten en bomen, maar ook de geur van verrotting' miauwde Aurora en ze keek even rond, maar haar blik viel op een vogel die van een tak af fladderde en tussen de blaadjes opzoek ging naar insecten. 'Ik zie een vogel. Een kleine zwarte met blauwe of groene veren.' miauwde ze zacht genoeg zodat enkel haar mentor haar zou kunnen horen. Daarna sloop de grijze leerling zachtjes in glijdende houding naar voren. Het ging goed en Aurorapaw gleed zo van de ene schuilplaats van boom, tot varens of kalende doornstruiken. Tot ze de juiste plek had gevonden. Daar zakte ze nog iets verder door haar pootjes en wachten even tot de vogel zijn kop weer onder de blaadjes verstopten. De jonge leerling zetten zich af en sprong richting de prooi, maar de blaadjes waar ze zich op af gezet had hadden zich onder haar uit geschoven waardoor Aurora enkel met haar voorpootjes en uitgeslagen klauwen in de prooi zijn huidje haakte, maar plofte voor de rest vol op de grond, toch hield ze het fladderende vogeltje vast. Ze probeerde op te gaan staan, maar gleed steeds uit en kwam ze op een ideetje en trok haar pootjes naar zich toe en beet zich vast in de prooi. Het bewoog nog eventjes, maar viel na een paar razende hartslagen weer slap tussen haar voorpootjes. Was het haar gelukt? Voorzichtig liet ze de prooi los, maar die deed geen poging tot vluchten meer. Met vacht die alle kanten op stond kwam Aurorapaw zachtjes kreunend overeind. Oei dat deed pijn! Ze had haar rug verrekt door die weg glibberende blaadjes, maar na een paar keer uitrekken en weer normaal gaan staan was de meeste pijn weer verdwenen. Ze tikte nog eens tegen het lijfje, maar die bleef bewegingsloos liggen. Half trots, half nog verrast keek ze op naar Stormflight. Haar eerste prooi, hoewel een beetje klungelig en onhandig.

Toen Stormflight bij haar kwam prees hij haar en Aurorapaw voelde haar borst op zwellen van trots en glunderde van vreugde. Haar eerste prooi!Toen ze de prooi mocht begraven moest ze een herkenningspunt maken, maar anders moest ze nog een goede plek zoeken waar de anders de prooi weer terug zou kunnen vinden. Er stond gelukkig niet veel wind, dus misschien kon ze een kaal stuk grond maken waardoor ze het vogeltje weer terug zou kunnen vinden? Aurorapaw trippelde naar een open stukje tussen de bomen en krabbelde wat blaadjes weg zodat ze een rond vlak grondstukje had en maakte een gat waar ze de prooi in kon leggen en krabde er daarna de aarde er overheen. 'Okay wat wilde je laten zien?' vroeg Aurora toen ze klaar was en sprong weer op haar mentor af.

Ze moest aan de binnenkant van Stormflight gaan lopen en heel even keek ze haar mentor daar verbaasd om aan. Ze liepen hier toch niet straks langs een afgrond of zo... Aurorapaw deed toch wel wat de bruin/grijze kater van haar vroeg en ging netjes aan de juiste kant lopen. Ze verlieten het hoger gelegen territorium en kwamen op lager gelegen land, maar een vreemd geraas vulde haar oren en Aurora keek even verschrikt op in de richting van het geluid, maar ze kon nog niet zien wat dit geluid veroorzaakte. Toen Stormflight weer begon te spreken keek ze haar mentor met grote vragende ogen aan, maar haar oortjes stonden zodat ze elk woord dat de warrior miauwde goed zou kunnen horen. The Steppingstones en the Gorge vormde beide een meer natuurlijke grens tussen 2 van de andere clans. Aurorapaw knikte en snapte nu wel waar het geluid vandaan kwam. Ze gruwelijke verhalen die wel eens over de Gorge verteld waren door de oudste lieten een rilling langs haar ruggengraat komen waardoor de haren in haar nek als over haar rug ongewild rechtop gingen staan. De grijze leerling schudden zich even uit. Nee daar moest ze zich nu niet mee bezig houden! De stepping stones lagen in de rivier waarover je heen zou kunnen springen wist Aurorapaw nog uit de kitten verhaaltjes, maar Stormflight zou haar mee nemen naar een plek waar alle clans bij elkaar zouden bomen. Hij had het vast over 4 boom. Daar wilde ze ook graag eens naar toe wanneer de maan vol zou zijn, maar het was niet aan haar om zelf te beslissen of ze daar naar toe mocht gaan omdat de leider de warriors en leerlingen uit zou kiezen die mee mochten gaan. De oudste gingen altijd als ze goed ter poot waren tenminste. De vraag die gesteld werd of ze wist welke laatste clan er nog was waar de clans het woud mee deelde moest de grijze leerling even terug denken aan haar ontmoeting met Acorndust. 'Schaduwclan. Ik heb Acorndust eens ontmoet toen hij in ons kamp was, maar ik geloof dat hij toen de deputy van schaduw clan was.' miauwde Aurorapaw opgewekt en ze zwiepte even vrolijk met haar staart. Ja ze kon de stille kater nog goed voor de geest halen die vrij weinig vertelde toen.

Als haar mentor al gezien had hoe ze gereageerd had op het geluid van het neer stortende water dan liet de gestreepte Warrior het niet aan haar merken. Het stelde Aurorapaw niet heel erg gerust om zijn kalme houding te zien op het geraas van het water. Maar zijn vraag leiden de grijze leerling wel af. Ze had als kitten Acorndust ontmoet en na haar antwoord vertelde Stormflight haar dat de toenmalige deputy nu de leider van Schaduw clan was. Aurorapaw maakte een sprongetje van vreugde om dat te horen. 'Dan is alles toch goed gekomen?' vroeg Aurora aan haar mentor. Ze had het toen al vreemd gevonden dat de schaduwclan kater zo weinig los gelaten had. Meestal was dat iets waardoor een kat zich zorgde maakte. Dat had ze wel eens gemerkt van haar clan en nestgenootjes als ze zich ergens zorgde overmaakten. 'ik vond al dat hij zo vreemd stil was, maar ik ben blij voor Acorndust... nee Acornstar dat hij nu de leiding over zijn van heeft.' voegde Aurorapaw er achter aan en krulde haar stompje een beetje waardoor deze naar haar heup wees. Ze luisterde naar de vraag van Stormflight en dacht even diep na. 'Hm... Hij droeg een geur die ik ooit 1 keer eerder geroken had toen een van de leerlingen terug was gekomen van een jacht. Het rook naar modder en stilstaand water, maar dan 10 muizen keer zo sterk.' vertelde de grijze leerling en wachten even af. Ze veranderde ondertussen van richting en liepen weer van het gedonder van het water weg. Dat was iets wat Aurorapaw wel kon waarderen. Ze wilde zich op andere dingen richting dat het water. Het was iets dat wel constant in haar gedachten bleef, maar meer op de achtergrond klaar zittend in een springende houding om direct in actie te kunnen komen als het nodig was om haar voor het water te behoeden!

Alles kwam goed, maar soms niet op de manier zoals je zou verwachten? Wat was dat nu weer voor rare uitspraak. Aurorapaw keek haar mentor even vragend aan, maar haar mentor zou het wel weten dus knikte de grijze leerling toch maar. Toen ze haar vreugde voor de nieuwe schaduw clan leider had laten zien en ze haar antwoord gegeven had trippelde ze steeds verder met haar mentor mee. Stormflight vertelde onder het lopen dat de schaduw clan een scherpe geur van moeras en modder bij zich droegen. Dat verklaarde de vergelijking met wat de leerling haar uitleg kwam. Ze kon het zich nog goed herinneren de dag dat ze met Acorndu... nee star had gesproken. Ze was toen nog een paar manen jonger geweest en hoewel ze wel luisterde naar de uitleg van Storm kon ze het sombere gezicht van de leider van Schaduw clan niet vergeten. Hoe hard de kater het ook had geprobeerd te verbergen, maar ogen vertelde veel meer dan e vrij wilde laten. Dat had Aurorapaw wel gemerkt toen ze pas Tante Chivy kwijt waren geweest en zij als kit na een tijdje stoer probeerde te doen, maar haar ogen verrieden dat ze nog altijd droevig was. Toen Stormflight zei dat ze bij vier boom waren keek ze pas rond. Haar ogen werden groot en rond. 'Zo Groot!' piepte ze verrukt en liep langs haar mentor toen hij haar vrije ruime gaf om alle clan geuren in zich op te nemen. De 4 machtige eiken waren massief en veel dikker dan de bomen in het schamele bosje dat zij op hun territorium hadden. Aurora trippelde rond en de leerling opende haar bekje, maar kon eerst enkel hun eigen geur onderscheiden. 'Wel lastig, Alle geuren gaan door elkaar heen...' miauwde ze en liep even terug naar een plek die het sterkste was. 'Hier ruik ik de scherpe geur van Schaduw clan.' mauwde ze en trippelde naar een andere plek toe tot de geur minder vervaagd was. 'Hier ruik ik onze clan vis en water.' vervolgde de grijze poes en trippelde verder. Ze leek bijna een hond die op zoek was naar een goede plek om zijn behoefde te gaan doen, maar Aurorapaw bleef voor een derde keer staan. Ze rook Bomen, struiken en aarde. 'Ik denk dat dit Donder clan is. Ik ruik hout, varens en aarde.' Vertelde ze en keek haar mentor even aan of ze het goed had, maar zeker weten deed ze het niet. Na even gewacht te hebben trippelde de grijze leerling wat verder naar de struiken toe richting het wind territorium. De wind stond toevallig van het hoogland af en Aurorapaw opende haar bekje opnieuw en kreeg een golf van heide geuren binnen, maar zodra ze dichterbij de grond kwam was de geur weer weg. Dus tilde ze haar koppie op en nam de geur met de zachte wind in zich op. Er was een vage vlaag van konijn tussen de geur van heide en toen ze haar ogen opende omdat ze die gesloten had om zich beter te kunnen concentreren zag ze hoog boven zich een beweging. De kat leek wel wit te zijn, maar er schemerde wat donkerder in zijn pels door waardoor hij niet geheel wit was. de kat stond even stil en keek naar de twee katten die tussen de vier grote eiken stonden op het grasveldje. Ter begroeting stak deze zijn staart even op en trippelde daarna weer verder om een groepje katten verder op weer in te halen. 'Was dat een windclan kat?' vroeg Aurora bijna ademloos en ze bleef richting de katten kijken tot die uit het zicht verdwenen voor Aurorapaw Stormflight weer aan keek met glinsterende ogen van pret.

De goedkeuring over de Donderclan geur van haar mentor vulde haar met trotst. Dat had ze mooi dan voor elkaar gekregen en toen ze het over de windclan had kreeg Aurorapaw nog een goedkeurende paar woorden. Ze leek bijna te zweven zo vol trots was de grijze leerling vervult, maar toen er naar de krijgscode werd gevraagd leek alle trots even weg te lopen. Aurora dacht even na. Tante Chivysniff had hun wel het een en ander duidelijk gemaakt over de code, maar dat waren nooit echt woorden geweest. Meer met gebaren. Deze herhaalde ze in stilte, maar probeerde er zelf de woorden erbij te zoeken. 'We jagen eerst... voor de zwakkere van de clan om later zelf te kunnen eten.' De gebarende leerling beelden de woorden uit terwijl ze sprak. Het zag er misschien vreemd uit, maar zo hadden ze eerst leren praten omdat hun pleegmoeder doof was geweest. 'We moeten naar de deputy en leider luisteren om dat hun woord wet is. Of was het nu het woord van de leider is de wet?' heel even was ze in dubio, maar Stormflight zou vast wel begrijpen wat ze bedoelde.

Ze had het allebei goed. Eerst aten de oudste en de kittens als ze eenmaal vlees begonnen te eten, maar ook kregen de moederkatten als eerste te eten. Daarop knikte Aurorapaw tenzij ze toestemming gekregen hadden als enkel de oudste als eerste te eten hadden gehad. Maar dat was iets wat Aurorapaw wel begreep, maar toen ze in dubio kwam legde Stormflight uit dat het de leider was die de wetten maakte met zijn of haar beslissingen. Dat moest ze wel even in haar oren knopen natuurlijk, maar de grijze poes moest wel naar beide luisteren. Dar heel simpel. Daarna vertelde haar mentor verder en zei dat hij er niet vanuit ging dat ze alles zou weten van de code op haar laatste test zou weten, maar ze kon wel gestraft worden voor het breken van de regels waarvan ze nu een hele belangrijke te horen kreeg over vriendschappen sluiten buiten haar clan. Het kon zijn dat ze haar vrienden dan tegenover haar kreeg tijdens een gevecht. Aurora luisterde in stilte en knikte waar ze op moest knikken. 'Maar waarom zou je geen vriendschap met een eenling mogen sluiten? Die staat toch buiten alle vier de clans?' vroeg ze nieuwsgierig en tikte even met haar oortje terwijl ze haar mentor scheef vragend aankeek.

Dus daarom mochten ze geen vriendschappen met de eenlingen hebben. Omdat ze een clan kat konden vermoorden of zonder blikken en blozen hun prooi zouden stelen! Aurorapaw knikte dat ze het begreep, maar luisterde verder toen Stormflight haar nog meer vertelde. Over een groep katten die zich de Bloodclan noemden. Ze had er wel een paar verhalen over gehoord van de oudsten, maar deze directe informatie knoopte de grijze leerling goed in haar oren. De Bloodclan was een loze groep katten die zomaar moorden pleegden. Aurora slikte even, maar zou haar best doen deze katten niet op zich in te laten praten! De blik van haar mentor werd minder ernstig en vroeg haar of ze nog meer wilde weten. Aurorapaw dacht even na, maar wist zo snel even niet wat ze nog moest vragen. Eerlijk gezegd was ze dood moe aan het worden van alle dingen die ze vandaag geleerd had en schudden haar hoofdje al was het eerder om wakker te blijven dan dat ze geen enkele vraag meer had voorlopig. Op eentje na. Maar die durfde ze niet te stellen. Hoe kwam ze nu weer op het eiland zonder dat ze hoefde te zwemmen? Stormflight zou haar vast geen tweede keer op zijn rug willen nemen over het water... Haar oortjes gingen zelfs een beetje hangen doordat ze moe was. Nog een typische kitten trekje.