[HALLOWEEN EVENT] Bad blood

Ze had zich opgekruld in haar nest met de kittens naast haar. Het waren misschien niet haar kittens meer, die bij haar lagen, maar toch had ze deze ondertussen als haar eigen geaccepteerd. Het duurde niet lang voor ze dan ook in slaap viel, alleen merkte ze al snel dat dit geen gewone nacht zou zijn. Niet met de koude rilling die over haar rug leek te lopen zodra ze in slaap was gevallen.

Ze had verwacht een keer een rustige nacht te hebben, vooral nu de kittens wat ouder waren, maar het leek erop dat ze dat niet zou krijgen. Een onbekende stem vertelde haar haar ogen te openen en voor een moment wilde ze het eigenlijk gewoon negeren, maar besloot toen dat ze toch wel wilde weten wat dit was. Ze wist niet goed wat ze had verwacht te zien wanneer ze haar ogen opende, maar deze leegte was het niet. Er was alleen een kat en een soort oppervlak, maar wat het precies was, was haar niet duidelijk. Ze vernauwde haar ogen lichtjes richting de poes, maar zei verder niks. Ze wist niet of ze antwoorden zou krijgen als ze vragen zou stellen en wie weet was dit alles nog gewoon een droom. Ook al voelde het wel echter dan dat moest ze toegeven.

Tawnystep? Het was een naam die ze nog niet eerder gehoord had als ze het goed had. Maar gezien de kat zich voorstelde was het misschien toch meer dan alleen maar een droom. Alleen was ze er wel vrij zeker van dat dit niet Starclan was, dat kon niet. Alleen wat was dit dan wel? Ze wachtte alleen nog af, want waarom wist deze kat haar naam en wat wilde ze? Ze moest naar beneden kijken? Ze liet haar blik naar beneden gaan, niet wetende wat ze daar zou zien. Was het haar vader die naar haar terugstaarde? Dat kon niet zo zijn, hoe wist deze poes daar vanaf? Hij keek op haar neer, maar dat was ze wel van hem gewend. Het was niet alsof hij ooit echt om haar gegeven had. Dan had ze de clan en daarmee haar kittens niet in de steek gelaten om achter Tall aan te gaan. Het was iets wat ze dondersgoed wist, maar iets wat de meesten in de clan niet wisten. "Waarom laat je me dit zien?" Sprak ze licht geïrriteerd. Niet per se geïrriteerd op de poes, maar wel op het beeld dat ze haar liet zien.

Was ze echt zo onbeleefd? Het was hoe ze zich zo vaak gedroeg en niemand zei er echt ooit wat van behalve deze poes. Ze vernauwde haar ogen dan ook iets terwijl ze haar recht aankeek. Waarom probeerde ze onder haar huid te kruipen met haar woorden? Alsof ze dondersgoed wist hoe ze over alles dacht. Dat kon toch niet zomaar? "Denk je echt dat hij zo goed is?" Gromde ze zachtjes. "Ja, ik heb fouten gemaakt, maar hij veel grotere. Waarom Shadowclan nog op hem vertrouwt is me een wonder." Woede borrelde op alleen al bij de gedachte van wat haar vader had gedaan. Hoe hij de clan in de steek liet en het haar kittens ten kostte was gekomen. Nee, ze zou hem nooit meer vertrouwen en mocht hij echt te gevaarlijk worden zou ze misschien het heft in eigen hand moeten nemen. "Dus nee, ik zou nooit op hem willen lijken en er al helemaal niet om smeken." Deze poes begreep haar misschien, maar ze zou nooit toegeven aan haar vader.

Ze was koppig, misschien te koppig, maar dat was ze altijd al geweest. Iets dat ze misschien wel van haar vader geërfd had, maar dat ze nooit zou toegeven. Tenslotte deed ze er alles aan om niet op haar vader te lijken, hoe zeer ze dat ook deed. Hij had te veel fouten gemaakt die haar dingen hadden gekost. Fouten die ze hem niet snel zou vergeven. Ze merkte dat de omgeving wat veranderde, takken leken haar richting uit te komen en instinctief probeerde ze er van weg te geraken, maar dat werkte niet, er waren er simpelweg te veel. Doorns begonnen in haar poten te prikken door de takken die zich daar omheen gewikkeld hadden en ze liet haar blik kort daarheen gaan voor ze deze weer op de poes voor haar richtte. Nee, ze wist wat dit alles was, maar het was waarschijnlijk ook een kwestie van tijd voor ze weer wakker zou worden en dit alles voorbij was. Toch wist Tansystep haar te raken op plekken die ze juist zo hard had lopen negeren. En dan kon ze haar wel vertellen om op haar toon te letten, maar dan moest ze simpelweg niet beginnen over haar vader of wat het haar gekost had. Want dat was een fout, een die de poes blijkbaar graag nog een keer maakte. Een grom verliet haar keel, terwijl ze haar poten los probeerde te krijgen. "Dat is allemaal zijn schuld en je kan me niet vertellen dat dat voor het betere was. Hij had nooit leider mogen worden." Niet dat Tallstar beter was geweest, maar haar vader zou alleen maar chaos brengen. Meer slachtoffers zouden vallen. Toch verloor ze iets van haar pit bij de laatste vraag. Wie was ze dan wel? Ze was gewoon haarzelf, iemand die nooit zoals haar vader zou zijn. Maar wie zei dat ze nooit dingen had opgeofferd? Ze had Blood een keer aan de kant gedaan, omdat het niet verder kon meer. "Het is niet alsof ik nooit iets opgeofferd heb en ik ben gewoon mezelf." Maar dat betekende niet dat zij zo goed was. Want wat zou ze doen als haar vader het ooit nog een keer zou flikken om iemand pijn te doen waar ze van hield? Wat als er weer wat zou gebeuren door zijn schuld. Zou ze hem dan echt nog kunnen tollereren?