[HALLOWEEN EVENT] I doubt I'll survive in this hellish paradise

Ze was bang voor wat Riverclan zou doen als ze erachter kwamen wat ze verborgen hield. Niks was meer hetzelfde voo haar gevoel sinds ze was teruggekomen van Bloodclan en ze hield hierdoor ook wat meer afstand van de rest van de clan. Misschien bang voor wat er zou gebeuren als ze erachter kwamen wat ze deed. Maar ze kon Aegir niet zomaar laten gaan. Hij was tenslotte ook ooit een riverclanner geweest en hij was haar vriend. Daar was niks mis mee toch? Ze krulde zich wat dieper o im haar nest en sloot haar ogen, hopelijk zou ze een goede droom hebben wanneer ze eenmaal in slaap viel.

Ze was nog maar amper in slaap gevallen of iets leek haar te wekken. Een paar druppels vielen op haar kop en kort fronste ze, het regende toch niet? Maar dat was het niet, want de druppels werden gevolgd door een onbekende stem. Ze opende haar ogen en liet ze op de poes in het water naast haar vallen. Dit was niet haar den, dat was een ding dat zeker was. Het was ook niet een plek die ze kende. Ze kwam overeind, maar hield haar blik op de poes gericht. Wie was dit? "Wie ben jij en waar is dit?" Ze was in slaap gevallen toch? Dus was dit dan een droom?

Naar haar mening waren het geen vreemde vragen geweest om te stellen, maar blijkbaar vond de ander dat het er veel waren. Tawnystep was haar naam, een naam die ze nog niet eerder gehoord had als ze eerlijk was. Het deed dan ook zo snel geen alarmbellen bij haar rinkelen. Ze liet haar blik rondgaan toen er aangegeven werd dat dit een betere plek moest zijn, maar ze zag niet in hoe dat zo was. Maar dit was dus duidelijk een andere plek dan waar haar nest lag en de manier hoe Tawnystep praatte over deze plek gaf aan dat dit waarschijnlijk niet een droom was. Ze trok kort met haar oor toen de poes aangaf haar te gaan helpen, maar ze had geen idee waarmee en hoe ze dat wilde doen. "Ik heb geen hulp nodig." Waar ze hulp bij nodig had zou deze poes toch niks kunnen doen.

Iets in de glimlach van de poes zorgde voor de rilling die over haar rug liep. Ze wist niet goed waarom, maar haar gevoel zei haar dat deze poes misschien niet te vertrouwen was. Vooral niet toen ze over Aegir begon, want hoe kon ze dat weten? Er waren maar een beperkt aantal katten die er vanaf wisten. En in Riverclan waren dat er maar twee, de rest wist er niet van. "Hoe weet je dat?" Misschien had ze het nu alleen maar bevestigd, maar ze moest weten hoe ze het wist. Het kon tenslotte niet zo zijn dat er meer katten achter zouden komen, want ze wist echt wel dat dat gevolgen zou hebben. "De clan weet het niet eens." Vooral niet van dat zwemmen. "En het is beter als ze het niet weten." Aegir kon wel Riverclan geweest zijn en ze kon dat wel blijven volhouden, maar zo zou de clan het niet zien.