Casablanca

Het was altijd hetzelfde liedje, alleen dit jaar toch net was anders. Haar neus was weer gaan lopen en de vermoeidheid nam weer toe, zoals ieder jaar wanneer de temperatuur af nam. Eerst had ze het weggeduwd en koppig geweigerd te komen, maar uiteindelijk had ze schoorvoetend in moeten zien dat dat betekende dat ze de hele winter ziek in haar nest kon liggen. Dus was ze naar de medicine cat's den gelopen, met hoeveel tegenzin dan ook. Hoe vaak was ze hier wel niet geweest? Hoeveel tijd had ze hier wel niet gespendeerd? Hoewel het nooit echt in haar goede momenten waren geweest, voelde de herinneringen bitterzoet. Nu was het hier leeg, met alleen een vreemde geur. Chivysniff en Coyotespirit hun geuren waren al uitgewassen, alsof ze hier nooit waren geweest. Haar ogen stonden somber, waarom hadden ze niets tegen haar gezegd?

&Shrimppaw

_{De jonge poes was bezig de nesten te verversen. Die moesten altijd fris en schoon zijn voor het geval er plots katten zouden moeten verblijven. Ze wilde ze niet in een vies nest stoppen, of ze moeten laten wachten terwijl zij nog even snel een schoon nest ging maken. Dus daar was ze mee bezig toen ze geluid achter zich hoorde. Shrimppaw draaide om en zag Rookchirp de Den in lopen. Ze stond op en trippelde naar haar toe, een verlegen glimlachje op haar snoetje. 'Hallo Rookchirp, waar kan ik je mee helpen?'}

En ze kon niet eens boos zijn op deze apprentice, want ze was zo lief. Misschien maakte dat het nog veel erger, als hier nou een chagrijnige elder had gezeten had ze kunnen schreeuwen dat die nooit zo goed zou zijn als haar zus of vriendin. Maar Shrimppaw was gewoon echt een lief meisje dat haar best deed. "Hey," mompelde ze en trok afwezig figuren in de grond onder zich. "Ik voel me weer wat ziekig," een idee vormde zich in haar kop. Chivysniff en Coyotespirit hadden altijd precies geweten wat ze nodig had, net als dat Rookchirp dat wist - maar Shirmppaw nog niet. "M'n zus gaf mij altijd een handjevol papaverzaden mee, dan neem ik er eentje per dag om aan te sterken,"

_{Ze werd wat afwezig begroet en Shrimppaw spitste haar oortjes om goed te kunnen horen wat ze zei. 'Ik voel me wat ziekig,' was haar antwoord. Shrimp knipperde wat met haar ogen en knikte lichtjes. Ziekig, dat was niet best. Maar ze had niet super veel aan het antwoord. Ze wist wel dat Rookpaw gezondheidsproblemen had, maar wat er precies was of wat er tegen gedaan werd niet. Ze wilde er net naar vragen toen ze er zelf mee kwam. 'M'n zus gaf mij altijd een handjevol papaverzaden mee, dan neem ik er eentje per dag om aan te sterken.' De jonge Medicine Cat Apprentice glimlachte naar de ander en knikte. 'Oké, dan zal ik wat voor je pakken.' Ze vertrouwde de vorige Medicine Cats, en als die hetzelfde gedaan hadden, dan zou zij dat ook doen. In ieder geval voor nu. Dus vertrok Shrimppaw eventjes naar haar kruidenvoorraadje om even later terug te komen met een pakketje vol papaverzaadjes. 'Hier zitten ze in,' miauwde ze en ze schoof ze naar Rookpaw toe. 'Kan ik.. je verder nog ergens mee helpen? Kan je misschien beschrijven wat je voelt?' Ze wilde Chivysniff en Coyotespirit niet in twijfel trekken, maar Shrimp wilde ook wel graag weten wat en hoe.}

Zie? Zo makkelijk was het eigenlijk. Ergens voelde ze zich schuldig tegenover Shrimp, maa ze praatte dat goed voor zichzelf. Immers ging ze nogal door een rot periode heen, mocht ze wel stellen. Iedereen was dood, de leader haatte haar en haar zusje was bezig met een of andere sloeber. Dingen konden wel beter zijn, en een paar papaverzaden zouden er iniedergeval voor kunnen zorgen dat ze normaal kon slapen. Dat zou helpen tegen haar gezondheid, right? Zie, het had wel een medische reden. "Uh..." moest ze alles weer uitleggen, natuurlijk. "Mijn lichaam is gewoon een nutteloos hoopje botten dat nooit gezond kan blijven," haar stem was bitter en vol zelfhaat. Het vrolijke gekwetter van haar waar ze naar vernoemd was, was zelden nog te horen. "Als het kouder wordt dan voel ik me gewoon... Rot. Je weet wel, ik kom m'n nest niet uit, loop te hoesten... Gewoon levenloos," dat was allemaal waar, al was duidelijk dat ze het er niet graag over had. "Maar dit helpt al zat, thanks Shrimp," ze schoof de zaadjes naar zichzelf toe.

Ze had al wel een beetje verwacht dat Rookchirp het niet fijn vond om erover te praten, maar Shrimp had toch wel graag dat ze wist wat er speelde. Ze had verder nooit echt informatie gekregen over Rookchirp en ze wilde graag weten waarvoor ze de papaverzaadjes gaf, ook al vertrouwde ze de poes natuurlijk volledig. Ze luisterde aandachtig en probeerde tegelijk ook te bedenken wat voor andere kruiden daar misschien voor zouden kunnen helpen. Het was immers ook niet de bedoeling dat ze verslaafd raakte aan de zaadjes. Langzaam knikte ze toen Rook klaar was met haar verhaal. 'Is het vooral pijn? Of voel je je ook erg zwak? Want misschien uh.. Misschien helpt een sterkere pijnstilling? Of ik kan je wat ezelsoor geven voor kracht?' Het was ook een beetje experimenteren, ze wist ook niet wat er allemaal a geprobeerd was.