Wishing Well

Ze was gevlucht na de aanval van de mensen, had voor zichzelf gekozen. Ze had stevig tussen de deur van de barn gezeten en haar lichaam had er niet al te best op gereageerd. Ze had een tijdje in een leegstaand hutje gezeten. Dit hutje werd vroeger gebruikt door jagers. Of het nu nog werd gebruikt, was haar een vraag. Daar was Nyra ook niet echt mee bezig geweest. Ze was bezig geweest met iets anders. De kleine levenloze hoopjes vacht, amper zo groot als een walnoot, daar had ze zich mee bezig gehouden. Ze had een miskraam gehad, had zelf niet eens geweten dat ze in verwachting was geweest. Nu zat ze hier, te zitten, niet goed wetende wat ze moest doen. Na een tijdje hier gezeten te hebben, trok ze zichzelf wat moeizaam recht en duwde ze de lichtgekleurde hoopjes naar buiten, om ze vervolgens in een kuil te begraven, alsof er niets was gebeurd. Even trok ze met haar oortje en haalde haar neus op bij de geur van bloed die in de lucht hing. Haar witte pootjes hingen vol met zand. Haar poten brachten haar meteen in beweging, weg van de plaats waar de dode lichaampjes begraven lagen. Haar huppelpas bracht haar bij een heel klein beekje, waar ze net haar poten in kon zetten. Via de beek liep ze wat verder, zwiepend met haar staart ging ze verder terug in de richting van het overrompelde kamp. Waar moest ze anders naartoe?

Eerst Orchis

De geur van bloed en modder was zo goed als verdwenen toen ze een andere geur opving. Mh, ze wist even niet goed hoe ze hiermee om moest gaan. Ze had geen zin in een confrontatie waarbij ze zichzelf moest verdedigen, zich sterk moest houden om in de gratie te vallen en om zichzelf omhoog te werken. Ze kon zich uit te voeten maken? Maar er was iets in haar dat haar tegen hield. Misschien was het wel het feit dat ze nu gewoon even iemand om haar heen wou, wie het ook was. Niet dat ze veel gezelschap had aan Orchis, maar het was het idee dat telde. Ze hield dan ook halt toen hij aan de rand van het beekje wat kwam drinken. Ze haalde kort een wenkbrauw op bij het gebrek aan een begroeting. Waarom ging ze er toch steeds van uit dat hij 'normaal' zou reageren? Ze kende hem ondertussen lang genoeg, wist al heel goed hoe hij kon reageren op bepaalde situaties. Nyra bleef in het water staan, had geen zin om zich een weg te banen naar de droge oppervlakte waar ze mogelijk kon uitglijden in de modder. Ze keek in stilte toe naar de kater wiens vacht er nog slechter uitzag als anders. Een laagje zand lag op zijn lichte onverzorgde zacht en zorgde ervoor dat de kater bijna een tabby patroon vertoonde. "Jij ziet er ook fantastisch uit," mauwde ze kortaf, zoals ze op eender welke moment tegen hem sprak. Deze keer zat er meer ruimte tussen hen in, maar die uiterste stilte wilde ze nu doorbreken. Sarcasme, iets om haar gedachten op iets anders te vestigen en niet meer na te denken bij het miskraam dat ze iets eerder had gehad.

Nyra had haar poten stevig in het water gezet, iets breder zodat ze haar evenwicht beter kon bewaren dan dat ze normaal zou staan. Ze had het gesprek dan wel gestart, maar meer dan een gesprek moest het voor haar ook niet worden. Haar ogen hield ze op de kater gericht, elke beweging van hem in de gaten houdende. Hij had nog geen oogcontact gemaakt, totdat hij zich het water in begaf. Zijn vuile vacht werd meteen visueel zichtbaar door de bruine vlek die hij maakte in het water. Wie weet, geraakte hij straks nog schoon? Mh, dat zou in ieder geval niet lang duren. De stilte werd uiteindelijk verbroken door Orchis. Het was geen reactie op wat ze eerder zei, maar eerder een reactie omdat ze gewoon haar mond had geopend, alsof ze de aanleiding had gegeven naar een heel ander gesprek. ''Waar was je.'' Het puntje van haar staart zwiepte behoorlijk geërgerd heen en weer. Frustratie en uitputting, een gekke combinatie van beide. "Gevlucht, net zoals al de andere katten." antwoorde ze uiteindelijk 'maar gewoon'. Er zat geen wrok achter, niet bepaald veel energie zoals eerder. Hoe kon dat ook? Ze had klem gezeten tussen één van de barndeuren. Het was goed mogelijk dat ze ergens iets gekneusd had, maar wat het precies was, was haar onbekend. Ze was geen medicijnkat. Wat het gevolg was van het klem geraken, wist alleen zij. Maar dat zou ze niet aan Orchis zijn neus gaan hangen.

Al een geluk dat ze zich wat breder had opgesteld, want wat er zou komen had niemand zien aankomen. Mh, dat was uiteraard niet waar. Kon ze niet altijd een aanval verwachten van deze kater? De eerste poot wist ze half en half te ontwijken, maar wist wel een stevige schram achter te laten aan de zijkant van haar kopje. Orchis was naar voren gestormd. De volgende slag van zijn poot had ze niet zien aankomen, deze wist haar recht op haar kopje te raken. Automatisch volgde ze de beweging mee naar onderen, om zo min mogelijk een slag op haar kop te krijgen en letsel zo goed mogelijk te voorkomen. Ze zakte tot aan haar buik in het water, maar wist zich goed staande te houden. Met de kracht die ze nog in zich had, wist ze zich met haar neusje nog net boven het water te houden. Ze blies lucht uit haar neus en nam nog een flinke teug lucht binnen via die weg. Haar kaken hield ze gesloten, aangezien deze zich onder water bevonden. Al een geluk dat de beek niet zo diep was en ze zich met haar lichaam nog tot stand kon houden. In de actie zwiepte haar staart fel heen en weer, in een poging om haar te helpen. Niet dat die staart veel teweeg kon brengen.