∆ SURVEILLANCE - Cold dark days of winter

Zijn kille blauwe ogen fonkelde vrolijk terwijl de bruin/rode tabby kater opzoek ging naar de kat die hem zou moeten vergezellen op deze zogenaamde Witch Hunt. Hij had er zin in, het gebeurde niet vaak dat de Commander zijn aandacht richtte op hem, al moest hij toegeven dat hij niet veel in spotlichten wilde gaan staan. Sin was een kat die liever vanuit de schaduwen werkte, maar om de zoveel tijd had hij ook zin om zijn klauwen ergens in de slaan. Hij keek in de rondte, hopend dat hij de young-one zou kunnen vinden. "Aegir!" riep de kater uit toen hij de jonge kater in het vizier kreeg. "Orchis heeft een opdracht, we gaan direct." Dat was het enige wat de kater zei tegen de young-one. Het was niet noodzakelijk dat hij er meer woorden aan zou vuil maken. Als de jonge kater nog meer vragen had, zouden die vast wel gesteld worden als ze onderweg waren.

Aegir rekte zich uit. Zijn spieren voelden stram van slapen op plekken waar hij liever niet wilde zijn. Voor het eerst in zijn leven was hij echt oncomfortabel. Hij kon het nog steeds niet helemaal registreren dat ze hun kamp kwijt waren. Hij was daarom ook niet in een al te best humeur toen Sin hem bij hem riep. Hij kreunde hardop en begon de kater wat te volgen. Misschien moest hij tevreden zijn dat hij eindelijk wel weer wat te doen kreeg. Hij schudde zijn donkere pels en keek even met een niet zo'n geamuseerde blik naar Sin. ‘Chill, ouwe,’ mompelde hij. Hij was zijn mentor niet, pfft. En bovendien, het zou niet lang meer duren voordat hij zijn final assessment zou doen. Hij was geen jongen meer. Hij zwiepte een keer met zijn staart. Misschien zou het lopen wat warmte in zijn lichaam krijgen. ‘Dus... wat gaan we doen?’ miauwde hij vervolgens, terwijl zijn ogen afgeleid door de straten dwaalden.

Sin snoof zachtjes toen Aegir hem oud noemde. Hij was niet eens de oudste van de Elite, hel, hij was niets eens oud. Maar als dat was wat hij over hem wilde denken, whatever. Het zou hem niet zoveel uitmaakte. Immers was de young-one maar een simpele clancat en had nooit het echte harde leven van de Elite gemerkt. Sin gromde zachtjes en maakte een bocht, hopend dat de kater hem zou volgen. Er werd aan hem gevraagd wat ze moesten doen. "We moeten een verlaten schuur inspecteren. Er is om versterking gevraagd, aangezien er een geur van katten hing. Wij zijn die versterking." legde hij in een rap tempo uit. Hij had geen zin om hier de hele dag rond te hangen. Zijn klauwen jeukte voor een goed gevecht. Toch stopte hij eventjes en stak zijn neus in de lucht. Sin stak zijn staart uit, Aegir aangevend dat hij moest wachten. "Problemen," miauwde hij enkel. Zijn helder blauwe ogen gleden over de straat voor hem. Ze moesten richting het zuiden, daar waar de prullenbak was omgevallen, waar ze overheen moesten. "Mensen, honden," mompelde Sin tegen zichzelf. "Ideeën?"

Aegir liep achter de ander aan, die duidelijk de leiding nam. Natuurlijk meneer, hij was ouder en sterker, ja ja, bladiebla. Maar naast Aegir zag hij er niet eens meer groot uit. Aegir was van zichzelf ook niet zozeer erg groot, maar hij was zeker geen kind meer. De jongensheid was uit zijn gelaat, en zijn lange, pluizige vacht maakte hem zeker drie keer zo breed als zijn metgezel. Dat hij niet zo hoog op zijn poten stond, maakte hem niet minder sterk. Hij was compact, rond en gezet, en onder zijn pels lagen spieren van een Riverclanner. Sin legde uit wat er aan de hand was. Ze moesten onderdak zoeken voor hun uit elkaar gebroken clan. Hij zwiepte met zijn staart. ‘Oké, en jij weet waar?’ miauwde hij terug naar de kater. Zijn vage uitleg kon overal betekenen. Maar voordat hij al goed en wel antwoord kon krijgen, werd hem alweer gebaard te stoppen. Problemen? Hij keek naar Sin en volgde zijn blik, waarna hij zelf zijn neus in de lucht gooide met opengesperde bek. Tweebenen en honden. Aegir rolde zijn ogen. ‘Sinds wanneer ben je bang voor een paar domme tweebenen?’ miauwde hij schamper. De honden waren misschien meer een probleem, maar meestal waren ze vastgebonden als sukkels. ‘We rennen gewoon erdoorheen, ontwijken als het moet, blijven zoveel mogelijk verscholen onder wat we ook tegenkomen,’ miauwde Aegir alsof het de simpelste taak van de wereld was. Het was alledaagse taak om een beetje de tweebenen te vermijden. Hij gaf toe dat het was druk was, maar hoe moeilijk kon het zijn?