Starjumper

<sub>Shrimpie trippelde de Nursery in. Ze wilde graag weten of het allemaal wel goed ging met de Queens en hun kittens. De dagen werden langer en donkerder, en daarmee kwam ook het verhoogde risico op ziektes. Ze wilde niet dat ze te laat zou zijn. Natuurlijk vertrouwde ze de Queens erop dat ze de kittens in de gaten hielden, samen met de rest van de Clan. Maar de rest, daar hoorde zij ook bij. En als Medicine Cat Apprentice voelde ze zich extra verantwoordelijk. Met haar blauwe ogen keek ze de Nursery door, tot haar blik op een jong poesje vielen. Ze glimlachte naar haar. 'Hallo Amberkit. Heb je het een beetje naar je zin?'

Amberkit</sub>

Niemand mocht het meer weten, het was haar grote geheim. Laatst had ze het aan een van haar leeftijdgenootjes laten zien, en die ging toen heel hard gillen en zeggen dat het vies was. Dat vond kleine Amberkit zo erg, dat ze Bartje nu verplaatst had naar een plekje waar niemand hem kon vinden. Bartje being de kever die ze god knows where vandaan had gehaald. Ze had een kuiltje gegraven waarin ze hem nu gevangen hield, wat blaadjes bovenop om hem uit het zicht te houden. Om de zoveel tijd kwam ze hallo zeggen en vertelde ze hem fluisterend over haar dag. Bartje zei nooit iets terug, maar dat was oké. Wist Amberkit veel dat hij langzaam aan het sterven was door haar toedoen. Moesten kevers eten? Niet zover Amberkit wist, ze dacht dat Bartje helemaal gelukkig was in zijn kuiltje en bovenal met haar. Amberkit was hem dan ook net aan het bekijken toen er opeens iets achter haar klonk. Geschrokken gooide ze snel alle bladeren over het kuiltje heen en ging er pal voor zitten, duidelijk dat ze iets achterhield. "Oh! Hoi! Ik, uh, was niets aan het doen hoor!" kak, dat was helemaal niet wat ze vroeg. "Ik bedoel je! Heus wel hoor, mevrouw Shrimppaw," Shrimppaw was niet zo heel erg oud, maar wel een medicine cat... Apprentice. Moest je daar u tegen zeggen?

_{Het poesje zat met haar ruggetje naar haar toe gedraaid, maar toen ze haar aansprak draaide ze zich heel erg snel om. Ze zag wat blaadjes achter haar bewegen, het was duidelijk dat ze daar iets had. Zou het iets onschuldigs zijn, of iets gevaarlijks? 'Oh! Hoi! Ik, uh, was niets aan het doen hoor!' Shrimppaw kantelde haar kopje wat, een geamuseerde glimlach sierde haar snoetje. 'Ik bedoel je! Heus wel hoor, mevrouw Shrimppaw.' Aw, zo schattig. Shrimppaw glimlachte naar haar. 'Oh, je hoeft geen mevrouw te zeggen hoor.. Ik ben gewoon Shrimppaw,' miauwde ze terug. 'Fijn dat het goed met je gaat.' Ze zag er in ieder geval kerngezond uit. Ze bewoog lichtjes opzij, in de hoop een glimpse van wat ze verborgen hield te zien. 'Wat heb je daar?'}

Oh poep, ze leek dwars door haar heen te kijken. Amberkit voelde het bloed naar haar wangen stijgen en vreesde voor het leven van haar vriendje. Die andere kitten was al wild gaan stampen en had hem bijna vermorzeld, wat als Shrimppaw dat ook zou doen? Misschien zou ze wel een of ander gek medicijn van hem maken! Nee, dat zou ze niet laten gebeuren. "Oh, oké. Hoi, Shrimppaw," miauwde ze lief. Normaal gezien vond ze Shrimppaw wel leuk, ze kwam hier wel vaker om even te kijken. Ze rook heel raar maar van haar mama had ze geleerd dat het niet lief was dat te zeggen, dus deed ze dat niet. Nu, echter, stond Shrimppaw op het punt haar geheim te ontdekken en dat mocht echt niet! De poes bewoog opzij en Amberkit schuiffelde meteen helemaal niet verdacht mee. "Niets!" piepte ze bijna panisch. "Ik, eh, was gewoon een, eh, geheime tunnel aan het graven. Hm-hm!" was een geheime tunnel nou echt beter dan een kever?

_{Amberkit begroette haar weer, maar dit keer als enkel Shrimppaw. De Apprentice glimlachte en knikte lichtjes haar kopje. Ze probeerde langs de kitten te kijken, benieuwd wat voor geheime dingetjes ze achter zich verschuilde. Amberkit draaide echter met haar mee en piepte dat er niets was. 'Ik, eh, was gewoon een, eh, geheime tunnel aan het graven. Hm-hm!' Shrimp knipperde. Een geheime tunnel? 'Ohh, en waar gaat die tunnel heen?' vroeg ze nieuwsgierig.}

Poep. Waar ging haar tunnel heen? Daar moest ze stiekem toch wel een beetje har over na denken. De tijd tikte echter en ze was slim genoeg om te beseffen dat Shrimppaw straks door zou hebben dat ze iets aan het bedenken was. De tijdsdruk maakte het er echter niet beter op. "Starclan!" floepte ze eruit. Nu begon de stress wel echt een beetje, hoe moest ze zich hier ooit uit praten? Ondanks alles probeerde ze toch overtuigend te knikken. "Uh, ja! Starclan. Ze hebben gezegd dat ik ook met ze mag praten, echt waar hoor," ietwat ongemakkelijk ging ze verzitten. Ze wist van mama dat ze eigenlijk niet moest liegen, maar straks zou ze Bartje af pakken! "En, ehm, ze zeiden ook dat jij er nog niet bij mocht,"

_{Amberkit was druk bezig een smoesje te verzinnen. Shrimppaw wachtte rustig af, maar was wel reuzebenieuwd naar wat ze zou gaan zeggen. En natuurlijk ook naar wat ze in het kuiltje had zitten. 'Starclan!' floepte de kitten er toen uit. Shrimppaw trok automatisch een wenkbrauw op, ze kon het niet laten. StarClan nog wel, de grond in? 'Uh ja! Starclan. Ze hebben gezegd dat ik ook met ze mag praten, echt waar hoor.' Shrimppaw wist natuurlijk dat dat helemaal niet klopte, maar ze vond het ook wel weer schattig. 'En, ehm, ze zeiden ook dat jij er nog niet bij mocht.' Nu was het al helemaal mooi. Shrimp kon een zachte giechel niet meer onderdrukken. 'Echt waar? Maar ik ben de Medicine Cat Apprentice, Amberkit. Ik heb al een keer met ze gesproken,' miauwde ze. Och, die arme Amberkit. 'Maar.. Wat hebben ze nog meer gezegd?'}

Ja weet je, alle katten hadden het gewoon fout. Starclan zat niet in de lucht, Starclan zat onder de grond en zij had het gevonden. Als ze er heel hard over na dacht vond ze het bijna logisch klinken.... Bijna. Totdat Shrimppaw ging giechelen, Amberkit voelde haar wangetjes warm worden. "Echt waar hoor!" stribbelde ze tegen, mar zelfs dat ijzersterke argument werd ontkracht door haar volgende woorden. Ja, waarom zouden ze nu niet meer met Shrimp willen praten? Ze zou kunnen zeggen dat Starclan haar stom vond, maar dat was zo gemeen. De poes keek een beetje betrapt naar haar pootjes. "Nou, uhm, ze zeiden ook dat als ik jou een geheimpje zou vertellen, jij het nooit nooit nooit mag doorvertellen, oké?"

_{Amberkit probeerde nog tegen te stribbelen en hoewel Shrimp het zielig en amusant tegelijk vond, gooide ze er toch maar een tegenargument tegenaan. Ambers onschuldigheid zou ook net zo goed door kunnen slaan, en dat wilde ze niet hebben. Niet dat ze echt dacht dat dat zou gebeuren, maar met StarClan spotten was niet het aller slimste om te doen, zelfs niet als je jong bent. Het jonge poesje keek betrapt naar haar pootjes. 'Nou, uhm, ze zeiden ook dat als ik jou een geheimpje zou vertellen, jij het nooit nooit nooit mag doorvertellen, oké?' Shrimppaw glimlachte zacht naar haar en zakte door haar pootjes. 'Dat beloof ik, Amberkit.' Zou ze dan nu vertellen wat ze daar had? Nu was ze wel heel erg benieuwd hoor.}

Wat ongemakkelijk keek ze naar haar pootjes en wiebelde ze haar oortjes. Oh, ze had echt een stom iets gezegd, hé? Wat beteuterd zuchtte ze uiteindelijk. "Niet lachen!"sputterde ze er nog achteraan als een reminder, waarna ze ietwat beschaamd aan de kant ging en één zielig torretje zichtbaar werd. Geen tunnel naar Starclan, alleen haar kleine vriendje. "Dit is ehm, Bartje. En Bartje, dit is Newtpaw," mompelde ze en keek vrolijk naar haar vriendje, die wat onhandig heen en weer aan het bewegen was. "Je mag hem niet doodstampen! Echt niet hoor!" dat had de jongen willen doen om haar te plagen, en sindsdien was ze doodsbang dat het torretje iets zou overkomen

Amberkit sputterde nog dat ze niet mocht lachen. Shrimppaw knikte, haar ogen langzaam sluitend om te laten weten dat ze het beloofde. Nieuwsgierig leunde ze wat naar voren toen Amberkit het holletje zichtbaar maakte. Het was, zoals ze wel verwacht had, geen tunnel naar StarClan. Het was een torretje, eentje die wel heel zielig leek. Amber stelde hem voor als Bartje. Och, wat schattig. 'Je mag hem niet doodstampen! Echt niet hoor!' Shrimp keek haar aan en schudde haar kopje. 'Natuurlijk niet, Amberkit. Dat zou ik nooit doen,' stelde ze haar gerust. 'Maar Bartje ziet er wel een beetje zielig uit, vind je niet? Wanneer heeft hij voor het laatst gegeten?'

Er lag oprechte angst in haar ogen, zo bang was ze dat Shrimp haar Bartje iets aan zou doen. Een stomme tom wilde dat ook al doen, en nu vertrouwde ze niemand meer met hem. Gelukkig schudde de medicine cat haar kopje, dat haalde een grote last van haar schouders. Eindelijk durfde Amberkit wat te ontspannen en ze ging liggen, waarbij ze met vrolijke oogjes haar huisdiertje in de gaten hield. De woorden van de ander zorgden ervoor dat ze haar kopje vragend schuin hield. "Moet Bartje ook eten?" ze had nog nooit een kever vis zien eten.

Amberkit leek opgelucht bij haar woorden, en gelukkig maar. Ze ging liggen naast het kleine beestje en hield vervolgens haar kopje schuin bij haar woorden. 'Moet Bartje ook eten?' Shrimp glimlachte en knikte. 'Alle diertjes moeten eten, zelfs kleine kevertjes als Bartje,' miauwde ze. 'Maar Bartje eet alleen maar blaadjes. Net zoals wij alleen maar vlees en vis eten,' legde ze aan haar uit. Er waren ook kevertjes die insectjes aten, maar als dat zo was dan zouden ze daar wel achter komen. Tot haar kennis aten ze in ieder geval vooral plantjes. Shrimppaw pakte wat uitstekende blaadjes uit de rand van de Nursery. 'Wil jij hem voeren?' vroeg ze en ze schoof de blaadjes richting de kitten.

Amberkit fronste verbaasd. Nu snapte ze opeens waarom hij zo sloom was geworden, waarom hij niet meer zo vrolijk rond aan het krabbelen. Paniek was zichtbaar op haar gelaat en traantjes sprongen in haar ogen. "D-dat wist ik niet! Denk je dat hij boos is, Shrimppaw?"snikte ze geschrokken en boog zich over Bartje heen. Hij was haar beste vriendje en ze wilde niet dat hij straks honger had door haar. Toen Shrimppaw dan ook voorstelde om hem te voeren knikte ze heftig en pakte de blaadjes stevig vast. Voorzichtig legde ze deze neer in zijn kuiltje en hield haar adem in terwijl ze toekeek.

Amberkit keek haar geschrokken aan. Och nee, arm kind. Shrimp kreeg zelf een beetje paniek van de paniek van Amber. 'D-dat wist ik niet! Denk je dat hij boos is, Shrimppaw?' snikte ze. 'Ooh, nee, rustig maar Amberkit,' miauwde Shrimp met een zachte stem. 'Hij zal je alleen maar heel dankbaar zijn als je hem weer wat te eten geeft.' Ze schoof de blaadjes naar de kitten toe. Amber schoof de blaadjes zijn kant op. Shrimp glimlachte teleurstellend, hoopte dat Bartje zou gaan eten, en met een geruststellend zuchtje zag ze dat dat het geval was. 'Kijk is aan, vrolijk aan het eten,' glimlachte ze naar de kitten.