Did it to myself

Hij was al haast vergeten dat Ebbo niet bepaald populair was. Sure, ze was moeilijk, maar tenminste interessant. Al die blankfaces mochten niks over haar zeggen. "Nou, ze hebben het helemaal mis." Mauwde hij duidelijk, maar met een warme stem. Hijzelf kende dit soort types maar al te goed. Rampaw was een perfect voorbeeld. "En je hebt helemaal gelijk. Geen aandacht aan besteden." Soms wilde hij dat hij dat ook kon, de dingen zomaar negeren. "Ik daarentegen heb dat totaal niet." Grinnikte hij. Dat had ze vast al wel door.

Iets van warmte verspreidde zich in haar binnenste toen Hermitpaw zijn woorden sprak. Ze vond het ergens wel leuk dat die woorden van hem kwamen, omdat ze ergens ook wel wist dat ze gemeend waren en dat ze niet zomaar gezegd werden om haar op te vrolijken. Je kon veel van Hermitpaw zeggen, maar hij zou nooit warme woorden over je uitspreken als hij ze niet meende en dat was een eigenschap wat ze wel kon waarderen in hem. “Bedankt, dat vind ik lief van je,” murmelde ze zachtjes, haar groene ogen warmte uitstralend terwijl zij ze op hem richtte. Die blik veranderde al snel naar een licht geamuseerde toen hij zijn woorden sprak, wetende dat woorden uitspreken en zijn eigen advies opvolgen heel verschillend was voor de jonge kater. “Misschien is een sterke mening hebben over anderen zo slecht nog niet. Dat maakt je misschien kieskeurig, maar het zal er in elk geval voor zorgen dat je niet zomaar katten binnen laat en dus ook niet snel door de eerste de beste gekwetst wordt.” Ze glimlachte naar hem. “Ik denk dat we nog veel van elkaar kunnen leren, Hermitpaw. Wie had gedacht dat ik dat zou zeggen.” Ze lachte naar hem en merkte hoe ze zich voor de eerste keer volledig ontspannen voelde in zijn bijzijn.

Een glimlach vormde zijn lippen. Ze vond het lief. En ze had helemaal gelijk. Sommigen vonden hem misschien een Furball, maar hij niet geen bullshit in zijn leven toe. Dat was misschien ook waarom hij ondanks zijn sociale karakter niet veel échte vrienden had. Anderen zouden het nooit verwachten, maar soms voelde hij zich zelfs een beetje eenzaam. Ebbo was er om daar iets aan te veranderen, want hij begon haar zo langzaam maar zeker in zijn leven te accepteren. Bij haar laatste zin grinnikte hij zachtjes. "Vooruit dan maar." Mauwde hij plagerig. Hij keek omhoog en zag dat de zon al hoger stond dan hem lief was. Ze hadden het bijgepraat en het was tijd voor weer een goed portie oersaaie taken. "Ik moet gaan, maar ik spreek je later wel." Een subtiele, maar oprechte manier om te zeggen dat hij vaker met haar wilde praten. Na haar afscheid aangehoord te hebben knikte hij met zijn kop en stapte hij weg, op naar de elder's den.

[Hermit topic uit]