Is it good?

Ze had niet verwacht dat de bevalling zo hard op haar zou slaan. Ze kon nog net een rondje door het kamp maken voor ze volledig uitgeput was. Op deze manier zou ze niet eens terug kunnen gaan naar het warrior zijn wanneer de kittens apprentices waren. Dan zou ze mogelijk nog een tijdje als queen kunnen blijven of ze moest alles langzaam weer opbouwen. Voor nu had ze zichzelf buiten de nursery onder een waterig zonnetje gelegd. Hopelijk zou het vandaag droog blijven, want sneeuw zou nu zeker niet helpen met alles.


[Dragonpaw]

Met een snelle beweging wist Dragonpaw de prooi te vangen. Het was zijn eerste prooi vandaag sinds dat hij vroeg uit de veren was gegaan om te gaan jagen, maar het was beter dan niks. Hij was blij dat hij zijn final assesment pas zou doen wanneer het iets warmer was en de prooien zich gemakkelijker lieten zien. Het zou nogal een hele opgave zijn geweest om de assesment te doen in deze weersomstandigheden en Dragonpaw’s respect ging uit naar de apprentices die hun opdrachten op een succesvolle manier wisten te volbrengen. De kater liep terug naar het kamp en negeerde de ijzige wind die genadeloos hard tegen zijn pels leek te slaan. Hij liep het kamp binnen en legde zijn prooi op de prooistapel, waarna zijn blik naar Mintroot gleed. Hij zag dat ze het wat moeilijk had en hij boog zich weer naar de prooistapel, waarna hij naar haar toe liep en de prooi voorzichtig voor haar neerlegde. “Hallo, Mintroot,” sprak hij op een beleefde toon. “Deze prooi is net vers gevangen. Ik denk dat jij hem wel kunt gebruiken.” Hij gaf de queen een beleefd knikje en deed een stapje terug.

De wind was ook niet heel prettig, maar ze had ook geen zin om steeds in de nursery te blijven liggen. Ze had haar ogen voor een moment gesloten, proberende haar ademhaling onder controle te houden toen ze een stem hoorde en ze kort opende. Een van de apprentices had een prooi voor haar neergelegd. Een kleine glimlach vormde zich om haar lippen, terwijl ze de apprentice kort aankeek. "Dankje, heb je misschien zin om hem te delen?" Tenslotte hadden de apprentices ook eten nodig om prooi te kunnen blijven vangen. Het was tenslotte leafbare, dus dan kon het geen kwaad om de prooi te delen met anderen, dat moest toch wel gebeuren tenslotte.

Het leek erop dat de queen zijn gebaar wel kon appreciëren en Dragonpaw gaf een knikje toen ze vroeg of hij het samen met haar wilde delen. “Jij mag de eerste hap nemen,” zei hij op een beleefde toon tegen haar terwijl hij naast haar ging liggen. Hij wist niet heel veel over Mintroot, behalve dan dat ze last had van haar ademhaling en dat ze nog niet zo heel lang geleden een nieuw nestje had. Drie kittens, als hij het zich goed kon herinneren. “Hoe gaat het met je kittens?” vroeg hij dan ook op een beleefde toon terwijl hij geduldig wachtte tot het zijn beurt was om te eten.

Ze miste het warrior zijn ergens wel, maar ze wist ook dat het nog een tijd zou kunnen duren voor ze er weer naar terug kon. Maar haar kittens hielpen er zeker van om haar af te leiden. Ze nam dan ook de eerste hap van de prooi voor ze het naar de apprentice toeschoof. Ze was zelf nog niet zo heel lang geleden apprentice geweest, dus ze wist dat het hard werken was ook. "Het gaat goed met ze." Ze groeiden tenslotte hard en ze wist nu al dat het voor haar gevoel veel te snel zou zijn wanneer ze eenmaal apprentices waren. "Ze zijn al zo groot ondertussen." En ze wist dat ze alleen maar zouden blijven groeien.

“Dat is goed om te horen,” sprak Dragonpaw met een glimlach en hij onderbrak zichzelf even om een hap te nemen van de prooi, waarna hij deze meteen weer naar Mintroot schoof. Hoewel hij knagende honger had, vond hij het belangrijk dat iedereen, met name de queens, de elders en de kittens, goed at. Hij was bereid om zijn eigen honger ervoor opzij te schuiven als het moest, want het was Leafbare en dat was wat een goede, hardwerkende apprentice er voor over moest hebben voor zijn Clan. Zijn blik gleed naar Mintroot toen ze haar opmerking maakte en hij grinnikte. “Ik denk dat dat er niet op zal minderen,” zei hij tegen haar. “Voor je het weet sta je aan de zijlijn van hun ceremonie als ze apprentices worden.” Dat zouden haar kittens aangenamer vinden dan zijzelf, nam hij aan. Hij wist zelf nog hoe trots zijn vader was dat zijn zoon apprentice werd en hoe erg zijn moeder hun tijd samen in de nursery zou gaan missen. Dragonpaw nam aan dat Mintroot geen uitzondering op de regel zou zijn.

Ze ging er ook niet vanuit dat het allemaal langzamer zou gaan, dat haar kittens maar zouden stoppen met groeien. Dat zou pas gebeuren wanneer ze volwassen waren en dan waren ze al warriors. Maar dat was natuurlijk nog wel een heel eind weg of althans dat hoopte ze. Ze wilde ze ergens nog niet het kamp uit zien gaan, waar ze vanalles tegen zouden kunnen komen. "Ik hoop wel dat dat nog even op zich laat wachten." Sprak ze eerlijk, terwijl ze een hap nam van de prooi. Want ze wist dat ze zelf misschien niet sterk genoeg zou zijn tegen die tijd om echt haar warriortaken weer op zich te nemen, dus mogelijk zou ze langer in de nursery blijven of alles langzaam weer op gaan bouwen.

Zijn vermoedens werden bevestigd toen Mintroot aangaf dat het nog even op zich mocht laten wachten. “Beangstigt het je?” vroeg hij op een misschien iets te directe toon aan haar. Hij schraapte kort zijn keel en maakte een verontschuldigend gebaar met zijn staart. “Ik bedoel, het warriorleven is allesbehalve simpel en de dreigingen van buitenaf lijken er niet minder op te worden. Ik kan me voorstellen dat het je een zwaar hart bezorgt om ze te zien vertrekken uit het kamp,” zei hij op een iets voorzichtigere toon, zijn groengele blik op haar gericht.