They will never find out the truth

Stormflight

Stormflight onderdrukte een diepe zucht terwijl hij met zijn schouders rolde. Het was altijd zijn grootste wens geweest om kittens te hebben en nu dat hij die wens in vervulling had zien gaan, vulde een vreemd soort blijdschap hem dat vermengd ging met schuldgevoel. De moeder zat niet in zijn Clan, maar de kittens waren wel officieel van hem. Tijdens de hele tocht naar zijn kamp, de kittens bungelend tussen zijn kaken, had hij na lopen denken over een plan en was er uiteindelijk maar mee aangekomen dat hij ze gevonden had en dat hij de zorg over ze zou nemen. Niemand zou weten dat hij de echte vader was, maar zo zou ook niemand te weten komen dat de moeder niet in zijn Clan zat. Het was een leugentje om bestwil en hij brak zijn kop er al over hoe hij het aan zijn kittens ging vertellen als ze ouder waren. Hij besloot echter om het te laten zijn voor nu. De kittens werden gezoogd door een queen in de nursery en Stormflight bezocht ze regelmatig. Ze begonnen inmiddels aardig te groeien en zijn schuldgevoel maakte plaats voor pure blijdschap toen hij de twee kleine bundeltjes bij elkaar zag liggen. “Bitterkit, Evenkit,” snorde hij en hij boog naar ze toe, waarna hij ze allebei een lik over hun kopje gaf. “Hoe gaat het met mijn twee pareltjes?” Hij liet zijn grote lichaam langs die van hun zakken en sloeg zijn staart beschermend om hun heen, waarna hij liefdevol zijn kopje kort tegen beiden aanduwde. De Clan mocht misschien nu geloven in een leugen, maar het belangrijkste was dat hij wist wie dat ze waren. Ze waren zijn kinderen en dat zouden ze voor altijd blijven.

Elfje

+ @Bitterkit, @Evenkit

Bitterkit had tot nu toe een geweldige dag gehad. Hij had een klein mosbolletje gevonden en was er al de hele dag mee aan het spelen. Dat tot grote irritatie van de queens en andere kits in the nursery. Het gebeurde namelijk nog wel eens dat het mosbolletje per ongeluk op iemands neus belandde. Hij kon het ook niet helpen dat ze toevallig in de weg lagen! Toch probeerde Bitterkit dan wat rustiger te spelen.
Op het moment lag hij opgekruld tegen zijn zusje aan te dommelen met het bolletje mos achter hem. Hij werd wakker door de stem van Stormflight, zijn pleegvader die naast hen kwam zitten en zijn staart om hen heen sloeg. Stormflight had Bitterkit en Evenkit gevonden in het bos en onder zijn hoede genomen. Voor Bitterkit maakte het niet uit dat ze gevonden waren. Stormflight gedroeg zich als zijn vader dus was hij zijn vader.
Bitterkit ging meteen op vier poten staan toen hij hem hoorde, zijn staart richtte hij vrolijk omhoog en hij keek op naar hem. “Gaat goed, kijk maar.” Trots hield hij het mosbolletje omhoog.

They will never find out the truth Bitter10

Stormflight

Stormflight snorde zachtjes toen Bitterkit meteen tot zijn poten rees zodra hij de stem van zijn vader hoorde. Het kleine katertje was al erg enthousiast en Stormflight kon eerlijk gezegd niet wachten tot hij apprentice zou worden. Hij zag in zijn beide kinderen een goede aanwinst voor de Clan en als hij ze de juiste dingen leerde, zou het zeker goed met ze moeten komen. Een glimlach kwam om Stormflight’s lippen toen hij zag hoe zijn zoon op trotse wijze zijn mosballetje omhoog hield. “Dat ziet er goed uit,” complimenteerde hij zijn zoon en hij boog zich naar voren zodat hij de kitten een stevige lik tussen zijn oren kon geven. “Kijk wel uit dat je bij het spelen niet per ongeluk een jongere kitten pijn doet. Zo’n mosballetje kan best hard aankomen door die harde meppen die jij ze geeft.” Hij gaf zijn zoon een plagerig, samenzweerderig knipoogje. “Heb je ook al wat vriendjes gemaakt onder de kittens?” vroeg hij vervolgens verder. Hij had zijn zoontje tot dusver vaak alleen zien spelen, maar wie weet had de kitten al wel wat andere kittens ontmoet toen Stormflight voor zijn taken bezig was.

Elfje

Bitterkit glunderde van geluk bij het horen van zijn vaders compliment. Waarna hij een lik tussen zijn oren kreeg waardoor de vacht op de bovenkant van zijn hoofd helemaal door de war zat. Bitterkit schudde zichzelf uit om het weer in vorm te krijgen. Toen zijn vader een opmerking maakte over zijn harde meppen keek schuldig naar de grond met zijn oren slap naar beneden. Maar toen hij opkeek verspreidde zich een stout glimlachje over zijn lippen. Waarna hij een poging deed om zijn vaders knipoog te beantwoorden, maar het lukte hem niet om een oog open te houden.

Toen Stormflight vroeg of hij al vrienden had gemaakt was Bitterkit een beetje uit het veld geslagen. Nee, hij had nog geen vrienden gemaakt en dat was iets waar hij niet trots op was. Hij had andere kittens met elkaar zien spelen en had met jaloezie in zijn buik toegekeken. Maar hoe deed je dat, vrienden maken? Bitterkit wist niet goed hoe en waar hij moest beginnen. En wat nou als ze geen vrienden wilden zijn? Misschien had zijn vader een antwoord op zijn vragen. “Hoe doe je vrienden maken?”

Stormflight

Stormflight vond het niet per se leuk om katten te berispen, maar hij wist wel dat het soms nodig was. Zijn zoontje kon hij echter niet te hard aanpakken, zeker niet op de jonge leeftijd waar de kitten zich op bevond. Kittens moesten naar zijn idee wel nog kittens blijven en als je hun al de lol zou ontnemen op jonge leeftijd, dan zouden ze veel te snel veel te serieus opgroeien en dat was naar zijn idee niet goed. Zijn blik gleed naar zijn zoontje en hij trok met zijn oortje toen hij zag dat de gemoedstoestand een beetje betrok naar zijn vraag. De reden erachter kwam echter al snel naar voren en een warme glimlach verspreidde zich om Stormflight’s lippen. “Het zou al behoorlijk helpen als je niet steeds een spelletje verzint dat je enkel alleen kunt doen,” zei hij op een plagende toon tegen zijn zoontje, al werd hij weer wat serieuzer toen hij de blik van de kitten ontmoette. “Het beste werkte vroeger voor mij door gewoon op iemand af te stappen. Als ze met iets bezig zijn, kun je vragen of je mee kunt doen of je kunt gewoon beginnen met een simpele hallo. De kittens hier bijten echt niet en je merkt vanzelf wel of iemand zin in een gesprek heeft of niet.” Hij glimlachte warm. “Laat je zeker niet ontmoedigen als ze niet enthousiast reageren. Er zijn hier genoeg andere katten die wel graag vriendjes willen maken en ik weet zeker wel dat er minstens één iemand moet zijn met wie het moet klikken.”

Elfje

Hoewel het duidelijk was dat zijn vader hem een beetje plaagde zat er ook een ondertoon van waarheid in zijn woorden. Hoe konden andere kittens met hem spelen als hij geen spel had wat ze samen konden doen? Dat Bitterkit daar nog nooit over nagedacht had, hij kon zichzelf wel voor de kop slaan. Zijn vader ging serieuzer verder en zijn woorden stelde Bitterkit gerust op een manier dat alleen hij dat kon. Natuurlijk ging het goedkomen met vrienden maken. Hij moest stoppen met er oeverloos over nadenken en het gewoon doen.
Bitterkit voelde dat zijn vaders woorden een vreemd gevoel in zijn poten losmaakten, het voelde alsof zijn poten hem gingen forceren naar iemand toe te lopen om vrienden mee te maken. De hele dag had hij zich verheugd op het bezoek van Stormflight en nu hij hier eindelijk was wilde zijn lichaam vrienden maken. Om zijn lichaam iets van de beweging te geven die het wilde verplaatste hij zijn gewicht de hele tijd van de ene naar de andere kant. “Dankje, papa” zei hij toen en hij gaf zijn vader een liefdevol kopje op zijn borst.

Stormflight

Stormflight merkte op dat zijn zoon de woorden die hij sprak in zich opnam en een warme glimlach speelde om zijn lippen. Hier had hij al van gedroomd sinds dat hij een paar manen warrior was. Een eigen familie hebben die hij bij kon staan wanneer ze dat nodig hadden. Nu nog in kleine dingen, later in grote dingen. Stormflight zou er altijd voor zijn zoontje zijn, wat er ook gebeurde en voor Evenkit gold hetzelfde. “Graag gedaan, mijn jongen,” snorde hij liefdevol en hij gaf de kater een lik tussen zijn oren. Hij zag dat zijn zoontje een tikkeltje onrustig was en een kleine glimlach gleed om zijn lippen. “Zeg, Bitterkit, wat zou je er van vinden om een kleine tour door het kamp te maken? Als je belooft om goed bij me te blijven, dan kan ik je wel laten zien waar mijn nest is.” Hij schonk zijn zoontje een samenzweerderige knipoog. Zijn zoon was anderhalve maan oud en hij zou waarschijnlijk heel moe worden tegen het einde van hun rit, maar dan zou Stormflight hem wel terug dragen. Evenkit leek in slaap te zijn gevallen, dus die liet hij maar lekker doen.

Elfje

Stormflight beantwoordde zijn genegenheid met een warme blik en nog een lik tussen zijn oren. Alsof zijn vacht op zijn hoofd nog niet genoeg in de war zat! Hij deed nog een poging om het uit te schudden, maar tevergeefs.
Zijn vader vroeg hem of hij een tour rond het kamp wilde. Ja, natuurlijk wilde hij dat! Hij stond te springen van enthousiasme. Op avontuur, naar de buitenwereld! Het woud redden van duistere krachten en vechten tegen anderen katten! “JAA” schreeuwde hij bijna naar zijn vader.
Amper hadden de woorden zijn keel verlaten of hij realiseerde zich iets. Hij was nog nooit buiten the nursery geweest. Hij kende natuurlijk het verhaal van de heroïsche Stormflight die hem en Evenkit uit het gevaarlijke bos had gered. Maar daar kon hij zich niks van herinneren.
Wat nou als hij gepakt zou worden door een arend? Of een vos? Of iets nog veel engers wat buiten the nursery leefde? Bitterkit voelde angst bezitnemen van zijn lichaam.
Maar hij was al eerder buiten geweest en toen was er ook niks gebeurd. En bovendien was Stormflight bij hem om hem te beschermen. Met deze gedachten wist hij zijn angst enigszins te onderdrukken, maar de vrolijkheid en energie van eerder was verdwenen.
Met stevige stappen en een vastberaden houding liep hij tenslotte met zijn vader mee.

Stormflight

“Shtt Bitterkit, er zijn nog kittens die willen slapen,” sprak hij geamuseerd, knikkend naar Evenkit en naar een paar andere kittens. Hij deed geen moeite om over zijn schouder te kijken naar de queens. Hij wist toch wel dat ze er niet al te veel mee in zouden zitten. Hij had niet echt in de gaten dat de houding van zijn zoontje veranderde en deed in plaats daarvan teken dat ze naar de uitgang van de nursery moesten gaan. Zijn zoontje liep vastberaden mee aan zijn zijde en Stormflight bewoog wat geamuseerd met zijn snorharen. Alsof ze op een gevaarlijke tocht gingen in plaats van gewoon een tour te doen door het kamp. Ach, kittens waren kittens en het leven zou al serieus genoeg worden vanaf het moment dat Bitterkit uit de nursery zou zijn, dus Stormflight besloot om zijn zoontje even lekker in zijn fantasierol te laten zitten. “Oké, zoals je kan zien is bijna elke den hier gemaakt uit riet, behalve die van de nursery.” Hij knikte naar het water. “De nursery ligt erg dichtbij het water zodat kittens al vroeg kunnen leren om hun pootjes nat te maken.” Hij knikte nogmaals. “Toe maar, Bitterkit. Voel maar eens voorzichtig. Papa is bij je, dus er kan je niks gebeuren.” Hij wilde niet dat zijn zoontje met angst voor water aan zijn training zou beginnen. Hij zou Bitterkit’s mentor niet door hetzelfde willen laten gaan als dat hij met Aurorapaw had gehad.

Elfje

Hier ging hij dan, de grote boze wereld in. De winterzon brandde fel buiten. Het deed bijna pijn aan zijn ogen.
Stormflight vond het duidelijk heel leuk om met hem naar buiten te gaan. Hij legde uit dat iedere den van gemaakt was van riet behalve de nursery. Bitterkit keek om zich heen. Hij zag inderdaad allerlei verschillende bosjes riet waar katten in- en uitliepen. En achter het riet zag hij water, heel veel water. Het was heel anders dan in de nursery, daar rook het altijd naar zoete moedermelk en was het warm, hier rook je de harde geur van het riet en de rivier, bovendien voelde hij hier de koude wind die van de rivier af kwam zonder beschermd te worden door de struiken in de nursery.
Bitterkit rilde, “Het is koud.”
Zijn vader legde uit dat de nursery dicht bij het water lag zodat de kittens aan het water kunnen leren wennen. Waarna hij Bitterkit aanspoorde dit ook te doen. “Oké dan…” antwoordde Bitterkit hem enigszins onzeker.
Bitterkit slikte, dit was zijn moment, hij ging zijn vader trots maken. Hij stak zijn borst vooruit en liep op het water af, vastberaden erin te stappen. Maar bij de rand van het water voelde hij twijfel opkomen. Hoe ver ging het water door naar beneden? Wat als een vis hem zou bijten?
Even rustig aan dan maar, besloot hij, en hij boog zijn hoofdje om in het water te kijken. Het water leek niet erg diep, hij schatte in dat het water ongeveer tot zijn knieën zou komen.
Voorzichtig bracht hij zijn voorpoot naar het water toe. Hij voelde zijn vacht tegen zijn lichaam aan plakken. Het water was ijskoud, Bitterkits poot tintelde. Het was een raar gevoel maar hij vond het niet per se onaangenaam.
Voorzichtig liet hij ook zijn andere voorpoot in het water en toen zijn achterpoot en nog een achterpoot. Totdat hij helemaal in het water stond.
Bitterkit voelde de kou optrekken door zijn lichaam. Hij keek op naar zijn vader en gaf hem een gespannen glimlachje, waarbij hij klappertandde.

Stormflight

Stormflight probeerde een beetje naar opzij te stappen zodat hij de wind die van de uitgang van het kamp leek te komen zo goed mogelijk blokkeerde. Hij was zelf al gewend aan deze temperaturen, maar hij kon zich voorstellen dat het voor Bitterkit, die altijd warm in de nursery lag, wel koud zou zijn. “Het wordt beter, mijn jongen,” zei hij op een warme toon. “Dadelijk zal Leafbare over zijn en dan wordt het Newleaf. Je zal merken dat het dan lekker warm wordt.” Hij keek al uit naar dat moment. Niet per se voor de warmte, maar omdat de Clan dan geen hongerperiode meer hoefde te kennen. Prooi zou dan weer in overvloed zijn en dat zou dan toch minstens één probleem van RiverClan oplossen. Stormflight liet zijn blik naar voren glijden toen zijn zoontje zijn eerste stapjes in het water zette en zijn hart zwol van trots toen hij zag hoe het katertje ondanks zijn aarzeling toch verder stapte. “Je doet het heel goed, Bitterkit,” sprak hij op een liefdevolle toon. Het water was aan deze kant niet hoog, maar was genoeg om bijna tot Bitterkit’s buikvacht te komen en Stormflight boog zich naar voren om zijn zoontje een stevige lik tussen zijn oren te geven toen het katertje klappertandde. “Ons kamp ligt op een soort van eiland. Om naar het territorium te gaan, ga je een kleine rivier over moeten steken. Je mentor zal je, zodra je apprentice wordt, wel leren hoe je moet zwemmen, maar het is voornaam dat je al een beetje kunt wennen aan hoe het water aan je poten en aan je vacht voelt zodat het niet een heel grote verrassing zal zijn als je eenmaal helemaal het water in moet gaan.” Hij glimlachte warm naar zijn zoontje. “Hoe voelt het water aan?” vroeg hij vervolgens op een nieuwsgierige toon. Water voelde immers voor iedereen anders aan en hijzelf vond het heerlijk om te zwemmen, maar misschien dacht zijn zoontje daar wel anders over.

Elfje

Bitterkit merkte dat Stormflight hem een beetje uit de wind probeerde te houden. Het gaf hem een goed gevoel en een lief glimlachje verspreidde zich over zijn gezicht.
Stormflight vertelde hem dat het snel warmer zou worden, wat Bitterkit enigszins geruststelde. Het zou in ieder geval niet nóg kouder worden.
Toen Bitterkit met zijn pootjes in het water stond sprak zijn vader hem lief toe en gaf hem een lik over zijn hoofd. Zijn zwakke lachje van eerder was nu een wijde glimlach geworden. Hij had zijn vader trots gemaakt! Hij zou echt alles doen om dit gevoel de hele dag door te hebben.
Zijn vader vertelde hem waarom het van belang was dat hij alvast aan het water zou wennen. Bitterkit kreeg er maar de helft van mee, het was een compleet nieuwe wereld om hem heen. En met zoveel nieuwe dingen kon hij simpelweg niet alleen op zijn vader focussen.
Hij voelde de kleine steentjes van de bodem van het water onder zijn poten kietelen, zag een hele hoop vreemde katten voorbijlopen en nieuwsgierig omkijken en hoog in de lucht zag hij donkere vlekjes vliegen voor een waterige zon. Hij kon gewoon niet wachten tot hij apprentice was en deze nieuwe wereld verder kon verkennen.
Het duurde eventjes voor Bitterkit doorhad dat zijn vader een vraag aan hem stelde. “Oh huh, wat?” toen pas realiseerde hij zich wat zijn vader had gevraagd. Het was een moeilijke vraag die hij stelde. Want hoe voelde het nou? Bewegen door het water was zwaar en licht tegelijk en het water was koud maar het gaf hem een warm gevoel.
Bedenkelijk keek hij op naar de hemel. Toen wist hij het. “Als een vogel in lucht.” zijn vader had misschien wat meer uitleg nodig dan dat. “Koud maar lekker warm, net als wind voor vogels.” “En jij?” vroeg hij nieuwsgierig.

Stormflight

Stormflight had pas in de gaten dat zijn zoontje niet helemaal aan het opletten was op wat hij zei toen zijn zoontje verward antwoordde. Stormflight’s snorharen bewogen geamuseerd en de kater grinnikte zachtjes. Hij wilde zijn vraag net opnieuw stellen toen Bitterkit zich leek te herinneren wat de vraag ook alweer was en het antwoord verraste Stormflight wel een beetje, al deed het hem goed om te horen dat zijn zoontje geen schrik had voor het water. Hij wist hoe het was om een apprentice te trainen die bang was voor het water en dat was allesbehalve aangenaam. “Alsof ik één met het water ben,” antwoordde hij op een eerlijke toon, een glimlach om zijn lippen spelend. “In Newleaf en Greenleaf voelt het lekker warm aan en in Leaffall en Leafbare zorgt het ervoor dat ik meteen wakker word. Het voelt alsof ik nooit onderdeel uit zou willen maken van een andere Clan.” Hij lachte Bitterkit warm toe. “Ik ben trots op je, mijn jongen,” zei hij op een zachte, warme toon. “Ik zag dat het je nerveus maakte om het water in te gaan, maar toch zette je je angst opzij en probeerde je het gewoon. Je hebt al wat het nodig is om een apprentice te worden en als je training krijgt van je mentor, dan weet ik zeker dat RiverClan er een geweldige warrior bij gaat hebben.” Stormflight boog zich naar voren en drukte kort zijn neusje tegen het oortje van zijn zoontje aan, zacht snorrend.

Elfje

Stormflight beantwoordde zijn vraag en vertelde hem dat hij zich op die manier verbonden voelt met zijn clan. Bitterkit luisterde deze keer aandachtig. Hij kon het zich helemaal voorstellen. Stormflight onder water tussen de vissen. “Wajow” antwoordde hij enthousiast.
Zijn vader ging door en zei dat hij trots op hem was en dat hij een mooie toekomst voor zich had liggen.
Bitterkit glunderde toen hij dit hoorde. Hij had een glimlach zo groot dat het bijna zijn hele gezicht in beslag nam. Bitterkit die net zo groot en sterk zou zijn als zijn vader. Hij kon het bijna niet geloven. Zou hij dan ook een met het water kunnen worden als zijn vader? “Word ik dan ook water?” vroeg hij terwijl hij zijn kopje nieuwsgierig scheef hield.
Zijn vader drukte ondertussen zijn neus tegen zijn oortje aan. Bitterkit kreeg ineens een idee om zijn vader aan het lachen te maken. Hij wachtte nog wel even met zijn plannetje totdat zijn vader uitgesproken was.
Toen sloeg hij met een poot hard op het water waardoor het alle kanten op spatte. Hij hoopte dat zijn hij zijn vader geraakt had met het water. Grinnikend keek Bitterkit op naar hem.

Stormflight

Stormflight’s lach werd een reflectie van die van Bitterkit toen hij zijn zoontje zag glunderen. Het voelde goed om trots te zijn, maar het voelde nog beter om het duidelijk te merken aan zijn kitten dat hij zich zo voelde en het voelde echt geweldig aan om te zien hoe dat duidelijk goed deed voor de gemoedstoestand van Bitterkit. Zijn blik gleed naar opzij toen zijn zoontje zijn vraag stelde. “Wel, ik hoop dat je niet in water verandert, maar ik denk dat je je er zeker wel thuis zal voelen,” sprak hij op een plagende toon. Hij had zijn plagende woorden nog maar amper uitgesproken of Bitterkit pakte hem al terug door hard met zijn pootje in het water te slaan. Stormflight vernauwde zijn ogen speels en gaf zijn zoontje toen een zacht zetje. Natuurlijk niet hard genoeg om hem pijn te doen, maar wel om hem uit balans te brengen als hij niet heel stevig op zijn poten stond. “Wat ben je toch ook een kleine pestkop,” lachte hij goedgemutst. “Ik hoop dat je de elders niet te veel problemen geeft wanneer ik uit het kamp ben.” Hij grinnikte en bewoog geamuseerd met zijn snorharen terwijl hij de reactie van zijn zoontje peilde. Die zou namelijk wel eens alles kunnen zeggen.

Elfje

Het water spatte op en raakte zijn vader, die hem als respons plagerig een zetje gaf.
Plotseling was Bitterkit uit balans gebracht en hij slaakte een kreet "Aah". Verschrikt trok hij zijn voorpoot, die nog steeds opgeheven was van het spetteren, naar beneden om te blijven staan op de bodem. Zijn klauwtjes schoten uit en krasten over de stenen op de bodem in een poging grip te zoeken. Na een paar keer te wankelen hervond hij zijn evenwicht en bleef met zijn poten wijd gespreid staan.
"Hey, niet doen!" zei hij tegen zijn vader terwijl hij probeerde een serieuze blik vast te houden. Maar deze brak al snel en hij begon te zachtjes giechelen.
Stormflight moest ook lachen "Wat ben je toch ook een kleine pestkop, ik hoop dat je de elders niet te veel problemen geeft wanneer ik uit het kamp ben."
Oh, oh, wist zijn vader van zijn peststreken? Dat moest haast wel. Bitterkit had namelijk uitgevonden dat katten laten schrikken en lachen een van de leukste manieren waren om je tijd door te brengen. Hij spendeerde dan dagen met plannen en het opzetten van een val. Het was veel werk maar de verschrikte reactie van zijn slachtoffers, vaak gevolgd door geschaterlach waren het helemaal waard.
Wederom probeerde Bitterkit zijn gezicht in een plooi te houden maar hij kon een kleine schuldige glimlach niet onderdrukken.
"Problemen? Welke problemen?" zei hij met de meest onschuldige stem die hij kende "Dat zou ik nooit doen."