How to stare at walls like a professional

Het was een mooie dag, een mooie dag om naar buiten te gaan, te gaan wandelen, te jagen, maar dat was voor hem niet het geval. Vandaag had hij geen zin om naar buiten te gaan. Vandaag had hij zin om iets veel leukers te doen, iets super spannend, super cool, vol met avontuur. Nu vraag je je waarschijnlijk af: Wat dan? De zwart-witte to-be rekte zich eens goed uit en trippelde naar een mooie, grote stenen muur toe en ging er zitten. Naar een muur staren was heel spannend. Zijn felle oranje ogen waren gericht naar een spinnetje die langzaam over de muur kroop, proberend zijn weg te vinden over de ruwe stenen vlakte op zoek naar een plekje om te schuilen. Het was zeer interessant om te zien hoe spinnen hun wegje zochten, ze zigzagden, ze vlogen rond, ze draaiden toeren rond. Zijn dikke pluizige staart zat stevig gewikkeld rond zijn poten. Dit ging super spannend worden.

+Day

Een stenen hart was niet helemaal puur uit steen gemaakt. Soms… Als je de sleutel vond om het slotje open te maken, bevond er wat goud achter, maar het was gewoon verborgen. Iedereen die een stenen hart had had veel meegemaakt en durfde niets meer te delen, bang voor beschadiging. Daarom was het steen een soort van beschermlaag. Ze wilden hunzelf alleen maar beschermen. Alles met steen was verbonden aan bescherming. Of het nu de muren van grottenstelsels waren of simpelweg kleine steentjes op de grond, ze beschermden je altijd. Ook al voelde het soms niet fijn aan om over een steen te struikelen, het wilde je aangeven dat je weer rechtop kon komen, de situatie kon onderhandelen. Misschien was je wel boos op het steentje, maar het wilde je alleen maar aantonen dat je altijd weer recht op kon staan na weer te vallen. Dat was wat de zwart-witte kater zag in de muren, stenen hadden zoveel meer betekenis dan simpelweg een ruw oppervlak te zijn. Hij had alleen nog maar net gemerkt dat een andere kat naast hem zat die een muisje naar hem schoof. Het was de chief, het was Day, een grootse kater waar hij naar opkeek. Ongelofelijk dat hij ook staarde naar muren, hij dacht dat hij de enigste was. Met een glimlachje op zijn gezicht accepteerde de to-be het muisje en nam er alvast een hapje uit terwijl zijn oranje ogen weer waren gericht naar de stenen muur. Kijkend hoe dat kleine spinnetje nog steeds zijn weg zocht, zijn schuilplaats zocht die de muur hem bad.

Het was een vriendelijke stilte, de stilte die iedereen omhelsde met de rust die ze nodig hadden. Iedereen had dit wel eens nodig, een momentje om te denken dat alles om je heen een reden had, een bestaan. Voor het kleine spinnetje was alles dat de katten klein vonden, een groot paradijs. Elke kleine barst in de muur was misschien wel een eindeloze grot voor een familie van spinnetjes. Misschien was het wel hun thuis, een plek van veiligheid. Misschien was daar, zoals de tribers hun grot hadden, hun eigen grot waar ze zich veilig en wel konden voelen.

Even nam de zwartwitte tom weer een hapje van de prooi die hem daarstraks werd toegeschoven en hij schonk een vrolijke, warmgetinte blik toe naar Day, die ook net zoveel van de muur bleek te genieten als hij deed. Er waren hier geen woorden voor nodig. Het maakte niet uit of er andere katten waren die totaal niet snapten wat er nu stond te gebeuren, want als zij twee het wisten, dan was het goed genoeg voor hun. Het spinnetje zat ondertussen alweer stil, geen van zijn acht pootjes bewogen meer. Waarom die stil zat, wist de to-be zelf niet. Maar dat hoefde hij zelf ook niet te weten, want wat voor reden het ook was, was waarschijnlijk een goede reden. Spinnen hadden een andere wereld dan zij, andere gedachten, momenten. Ze hadden hun eigen ziel, en als je het moment nam om eens te kijken hoe zij op hun eigen manier dingen deden, dan kon je beseffen dat iedere levensvorm toch ergens verbonden was met iedereen. En dan hadden we het nog niet eens over de muren. De muren waren er om hen te beschermen, de grote bergen waar de katten op leefden waren er om hen veilig te houden van de gevaren die er buiten van schuilden. Hij was zo dankbaar voor alles. Alles had wel zijn levenswaarde.

Een spin was iets speciaals. Een wezen van creatie, van iemand die zijn eigen balans het meeste vertrouwde van alles dat het leven hem aanbad. De manier hoe de spin zijn draadjes weefde, hoe hij zijn eigen creaties vertrouwde en erop balanceerde met zijn acht dunne pootjes. Elke stap kon leiden tot een val, maar toch hadden ze genoeg vertrouwen in hunzelf. Spinnen waren diertjes van zelfvertrouwen. Soms lieten ze zichzelf vertrouwen en hing heel hun lot af van één gesponnen draadje en hunzelf. De grond was dan mijlen ver weg, en soms was de muur ook nergens in de buurt te bekennen. Het waren zulke dappere diertjes, en het was jammer dat er zoveel katten waren die er bang van waren. Als ze nu eens hun ware aard zagen, hoe ze leefden. Hoe speciaal ze waren. Dan waren ze misschien niet zo bang. Oké, het was begrijpelijk omdat een spin een binnenstebuiten gedraaid skeletje is, maar dat betekende niet dat ze altijd platgetrapt moesten worden. Ze verdienden leven. Ze verdienden een thuis, en dat was wat de muur hen gaf. Een vaste thuis, een plek om te schuilen. En voor de katten was de grot, die gemaakt was uit meerdere muren, rotsen, stenen, en gronden, van hetzelfde waarde als het barstje in de muur voor de spin. Het zorgde ervoor dat alle wezentjes, groot en klein, goed en wel leefden in hun omgeving. Beschermd door de muren van de grot. Of zelfs in de muren. En de muren waren familie van de bergen, en de bergen waren juist nog grotere muren als je erover nadacht. De bergen waren als een soort van bescherming voor de rest van de wereld. Een thuis voor alle dieren, van de roofvogels, tot vossen, tot hun, de katten. En dan uiteindelijk dit klein spinnetje, die nog steeds rustig en stil zat. Misschien keek het zelfs naar hun tweeën. Misschien waren ze alle drie wel aan het genieten van de warmhartige muren. Of van elkaar.

Het spinnetje staarde in beide katten hun ogen. De jonge kater hield zijn ogen open uit nieuwsgierigheid tot het spinnetje besloot verder te bewegen. Uiteindelijk kroop het een spleetje in in de muur en verdween het, enkel een koude gebarsten muur achter zich latend. Nu was er niets anders op de muur zichtbaar dan de muur zelf, elke brokkel die het maakte tot deze grote eenheid.  Nu was de achtergrond opeens de voorgrond geworden. Er bleek bijna geen verschil in de zitten, alleen dat het spinnetje nu weg was. Maar wat was het ware verhaal achter deze muur? Er zat een mysterie aan gelinkt, een wereld die zij nog nooit hebben gezien. Iets kleins, dat voor anderen toch weer zo groot was. Wat als deze grot, een klein barstje in nog een andere muur leek te zijn voor nog iets groters, iets dat ze niet konden zien? Iets onzichtbaars, maar iets wonderbaarlijks. Het leven zat vol van vragen, en hoe verder je keek, hoe meer je kon te weten komen.