There is no place like home

Harmony wiebelde ongelukkig met haar oortjes terwijl ze haar blik rond het kamp liet glijden. Het zou niet meer lang duren eer dat ze vijf manen oud was en dan zou ze young one moeten worden. Normaal gezien had ze nog één maan de tijd gehad, maar Orchis had de regels aangepast en nu mochten kittens vanaf vijf manen al young one worden. Ze vond het een vreselijk idee om al aan haar training te moeten beginnen en ze begon echt terug naar de Tribe te verlangen. Ze wist dat haar kleine lichaampje een tocht naar de Tribe echter niet zou overleven en dat ze bovendien ook nog eens vogelvrij verklaard zou worden door Orchis als ze het zou doen. Maar wat was er hier nog om te blijven? Alle katten joegen haar nog steeds de stuipen op het lijf en de dood van zowel Aura als Certa had dat niet echt verbeterd. Ze dachten misschien dat ze harder zou worden naarmate ze meer tijd zou spenderen in de Elite, maar het tegendeel was waar. De kitten keek ongelukkig naar pootjes, wat er niet beter op werd toen ze een grote kater in het vizier kreeg die ook nog eens haar kant op kwam. Ze schuifelde wat naar achteren terwijl haar oortjes al in haar nek zakten en hoopte dat hij haar niet aan zou spreken.

Hij was weer eens niet op aan het letten waar hij heen liep. Dat was zeker niet de eerste keer dat zoiets hem overkwam. Bleak had nogal de neiging om diep in gedachten verzonken op de automatische piloot verder te lopen. In ShadowClan was het hem zelfs een keer gelukt om daardoor over een kitten heen te struikelen. En, had hij er van geleerd? Natuurlijk niet. Blijkbaar niet want het had niet veel gescheeld of hij had dit witte katje ook omver gelopen. Gelukkig voor beide had hij haar net op tijd in de gaten gekregen. Alleen nu stonden ze oog in oog. Veel te dichtbij om nu nog te doen alsof hij inderdaad compleet zonder reden zo op haar af was komen struinen. “Hey daar.” Zei hij, ietwat ongemakkelijk. Bleak had geen idee waar hij het in hemelsnaam met deze kitten over zou moeten gaan hebben. Maar er zat niet veel anders op dan om toch maar ter plekke iets te verzinnen en te doen alsof het honderd procent zijn plan was. “.... Wil je mee naar de speeltuin van de twolegs? Het schijnt best geinig te zijn daar.” Niet het beste wat er ooit in hem was opgekomen maar hij zou het er maar mee moeten doen.  

- sorry dat mijn post zo laat is ;~;

De kater had enge ogen. Ze kon zich zo voorstellen hoe hij haar woedend aan zou kijken als ze iets fout zou doen. Ze verwachtte dan ook half en half dat hij boos op haar zou reageren, maar in plaats daarvan volgde er een redelijk ongemakkelijke reactie waarvan ze zelf ook op een ongemakkelijke manier met haar oortjes wiebelde. Haar blauwe oogjes keken hem bijna onderzoekend aan toen hij vroeg of ze mee wilde gaan naar de speeltuin. Ze wilde het liefste zeggen dat ze dat niet wilde, maar ze was bang dat hij dan boos op haar zou worden en dus knikte ze maar. “Lijkt me leuk,” bracht ze bijna piepend uit. Aangezien ze als de dood was dat ze Orchis boos zou maken, was ze in hun nieuwe kamp nog niet echt op avontuur gegaan en had ze dus geen idee wat ze van de speeltuin moest verwachten. En toen drong er iets tot haar binnen. “Maar…” begon ze voorzichtig, haar oren zakkend in haar nek. “Is dat niet gevaarlijk? Ik bedoel met de Twolegs in de buurt,” voegde ze er haastig aan toe en ze keek weer naar de grond. Oh nee, oh nee, oh nee. Dadelijk zou hij het als tegen spreken zien en boos op haar worden!

Kittens hielden van spelen, right? Zoiets zou hij vast wel voor elkaar kunnen krijgen in de speeltuin van de Twolegs. De kitten leek echter nogal geïntimideerd door zijn ongemakkelijke aanpak. Deze keer had hij dat toch echt aan zichzelf te danken. Zo enthousiast en leuk en blij was namelijk niet overgekomen. “Lijkt me leuk,” Antwoordde het witte katje bijna piepend. Uh oh, ze was dus echt heel bang… Dat was niet de bedoeling. Maar wat zou hij nu in hemelsnaam nog kunnen zeggen om haar gerust te stellen? Hij was ongemakkelijk, niet goed met emoties en blijkbaar ook nog eens eng. “Maar…” Klonk het plots weer. Bleaktail keek de kitten weer aan. Hij deed zijn best om vriendelijk te kijken. Of op z’n minst neutraal. “Is dat niet gevaarlijk? Ik bedoel met de Twolegs in de buurt,” Oh, hemel zij dank dat ze dit zei! Dan hoefde hij niet echt met haar naar de speeltuin. Ja, het zou wellicht wel geinig kunnen zijn daar. Maar ze had een punt, het was er gevaarlijk en hij had niet bepaald een veiligheidsplan. Bovendien kon hij haar nu geruststellen. “Oh ja, natuurlijk. Je hebt gelijk. Hmm… We kunnen natuurlijk ook gewoon hier spelen, als je dat wilt?” Vroeg hij voorzichtig.  

De blik in zijn ogen leek een beetje te betrekken, maar niet op een slechte manier. Hij probeerde… vriendelijk naar haar te kijken? Zijn blik deed haar een beetje denken aan die van Hyzenthlay, al was het nog ver van de warmte die dat ze altijd vond in de ogen van de oudere she-cat. Hij deed overduidelijk zijn best en Harmony voelde hoe haar schouders een beetje ontspanden. Ze wist niet wat hij buiten het kamp allemaal deed, maar op dit moment probeerde hij aardig voor haar te zijn en ze wilde het niet verpesten. Ze wist hoe BloodClanners waren en ze kon zich ook wel inbeelden wat voor een attitude hij buiten het kamp had, maar dat gold waarschijnlijk ook voor Hyzenthlay en op dit moment moest ze in het goede geloven dat ze nu zag. Harmony gaf een voorzichtig knikje toen de onbekende kater op een voorzichtige toon zei dat ze ook gewoon hier konden speelden. “Wat voor spelletje zou u dan willen doen?” vroeg ze al even voorzichtig terug. Ze wilde zich niet aan hem opdringen, niet nu het de goede kant op leek te gaan. De blik in zijn gele ogen was niet meer iets wat haar bang maakte en ze durfde het aan om een klein beetje dichterbij te komen, haar blauwe oogjes nu meer nieuwsgierig naar hem kijkend.