(GW - Closed) Sinner

<sub>Nettleroot was uitgeput. Haar poten voelden als lood. En ze was nog niet eens begonnen aan datgene waarvoor ze hier naartoe was gekomen. Ze had een hele week erover nagedacht. Elk plan uitgedacht tot in de laatste puntjes. Maar nu het eenmaal zover was, had ze al haar plannen overboord gegooid en alle handvatten achter wegen gelaten. Dat plan kon naar de hel lopen want zeg nou zelf: bestaat er een überhaupt een waterdicht plan om een moord te gaan plegen? Nettleroot dacht van niet. Tansystep was niet langer in haar dromen verschenen maar Nettleroot voelde haar aanwezigheid. Als ze droomde kon ze over de meeste onbenullige dingen dromen. Maar zelfs dan hield ze nog in haar achterhoofd dat ze niet veilig was voor de kleine gespikkelde poes. Nee. Nergens.

De zon scheen maar verschool zich achter een dik, eindeloos laken van grijze lucht. Het was alsof de hemel Nettleroot's stemming weerspiegelde. Er was geen enkel lichtpuntje aan de hemel te vinden. Alleen maar een beklemmende deken die je niet doorbreken kon. Aanvankelijk had ze willen wachten tot het avond was en iedereen sliep. Daarna wilde ze het in de ochtend doen voordat de eerste katten wakker zouden worden. Maar ze was als de dood dat iemand haar verdacht zou vinden en haar zou volgen. Na een hele ochtend nerveus heen en weer door het territorium te hebben gelopen, besloot Nettleroot om maar gewoon te gaan en te zien wat er gebeurde. Iedereen was druk bezig met jagen en had toch geen oog voor haar. Nettleroot had net zo lang gelopen tot ze Thunderclan territory ver achter zich had gelaten en was omringd door vreemde bomen en hoge  twoleg huizen. Hier zouden ze zijn. De Bloodclan. Nettleroot wist niet wat ze zou doen als ze Lethal tegen het lijf zou lopen. Waarschijnlijk gillen, wegrennen en doodgaan. In die volgorde. Misschien was dat veel beter dan wat ze nu ging doen. Ze hoorde Tansystep's stemmetje weer:</sub>

"Je bent een zwakke lafaard Nettleroot. Je hart verliezen aan een Shadowclanner, je zusje aan een bloodclanner. Wanneer heb je ooit iets anders gedaan dan rennen? Ik vind dat dat wel eens anders mag, je bent meer dan dat. Vind je niet?"

_{Nettleroot voelde zich ziek worden. Tranen brandde in haar ogen. Weer zag ze voor zich hoe Rabbitpaw werd doorgebeten door Lethal, alleen vervormde dit beeld zich tot de nachtmerrie die ze had aanschouwd toen Tansystep in haar droom was gekomen. Hoe het vel van het konijntje werd afgestroopt tot het bloedend en schokkend aan haar poten had gelegen.}

"Zie je jezelf wel, vuile, laffe rat dat je bent. Je had kunnen vechten, je had kunnen proberen je zusje te bevrijden, en nu, voor de tweede keer, sterft ze door jou"

"Je vlucht van alles, en geeft op zonder te vechten, zonder iets te doen. Je grote woorden doen niets, niets!"

"Jij verdient het nog meer om hier te zijn dan ik,"

"Jij gaat een bloodclanner voor mij vermoorden,"

_{Nettleroot boog zich voorover en gooide haar gehele maaginhoud van die dag naar buiten. Een tijdje bleef ze gehurkt zitten en overwoog ze om door te blijven lopen en nooit meer terug te komen. Weg te lopen voor alles. Maar dan zou Tansystep haar in haar dromen vinden. Altijd. Waar ze ook was. Ditmaal kón ze haar problemen niet ontlopen. Uiteindelijk duwde Nettleroot haarzelf weer overeind al registreerde ze dit niet helemaal. Voor ze het doorhad begon ze verder te lopen tot ze een bekende geur rook en haar ogen op haar doelwit liet vallen.}

Er was veel gebeurd in de afgelopen tijd. Het kamp was vernietigd, Brat had de poten genomen, Orchis had de leiding over genomen en een kitten was nu zijn second in command. Hij vroeg zich serieus af hoe dom die rat kon wezen. Maar aan de andere kant, het was niet alsof de Elite toch al naar de filistijnen ging. Misschien moest hij maar eens plannen maken om weg te komen hier, kijken of hij terug kon komen naar de plek waar hij vandaan kwam. Al moest hij toegeven niet te weten waar dat precies lag. Nadat hij gedumpt was door de mensen hier, had hij geen idee hoe hij terug in het zand zou kunnen komen. De bengaal zuchtte eventjes en ging met zijn nagel over het vlees van de mus heen. Het was magertjes, maar beter dan niets. Hij zat ver genoeg van het kamp om niet door Orchis gesnapt te worden, anders zou hij zijn prooi weer eens moeten afgeven. Hij vroeg zich af waarom die konijnen eikel Bloodclan aan het veranderen was in een clan, een echte clan, zoals die in het bos. Shurima gruwelde ervan. Dat was het toch gewoon niet waard. De kater maakte een kruis in de mus, voordat hij er een hap vanaf nam en verder in gedachten verzonken raakte.

i f _ i _ d i e _ t o d a y _ i t _ w o n t _ b e _ s o _ b a d
i _ c a n _ e s c a p e _ a l l _ t h e _ n i g h t m a r e s _ i _ h a d

_{Nettleroot voelde hoe haar keel dicht werd geknepen. De bengaal die gehurkt voor een paar struiken zat, was groter dan zij. Sterker en gespierder. Ze zou geen kans maken als hij zich omdraaide. Paniek nam bezit van haar terwijl haar hele plan in duigen leek te vallen. Ik kan weg rennen. Beredeneerde ze. Heel hard.. net zo lang tot ik hem kwijt ben, en dan ga ik een andere Bloodclanner zoeken. Nettleroot vond dat plan stom klinken. Hoe vaak kreeg ze nu de kans dat ze een Bloodclanner helemaal alleen en zó kwetsbaar trof? Nihil. Langzaam begon de gedachten tot haar bezit te nemen, als een vergif dat in haar aderen werd gespoten en heel langzaam door haar lichaam begon te trekken. Wat nou als ik hem gewoon dood maak zonder provocatie? Geen confrontatie. Geen gevecht. Geen verwondingen. Geen kans dat het fout zou gaan. Het zou snel over zijn en de ander zou niet lang lijden. Nettleroot begon te trillen op haar poten en voelde hete tranen achter haar ogen prikken. Haar hele wezen begon zich keihard te verzetten. Nee.. ik wil niet ik wil niet. Schoot er alleen maar door haar heen terwijl ze een stapje achteruit zette. Tansystep's maniakale gelach schelde weer door haar oren. "Je vlucht van alles, en geeft op zonder te vechten, zonder iets te doen. Je grote woorden doen niets, niets!" hoorde ze weer. Nettleroot begon te sluipen. Langzaam. Heel langzaam. Met elke stap begon ze zich gevoellozer te voelen. Haar ogen werden wazig van de tranen. "Jij verdient het nog meer om hier te zijn dan ik," In haar geest begon Nettleroot het te verklaren. Hij is een Bloodclanner, hij heeft vast heel veel leed veroorzaakt en een heleboel katten vermoord. Lethal was ook een Bloodclanner en door mij is Rabbitpaw dood. Bloodclanners verdienen het niet om genade te krijgen. Bloodslcanners verdienen het om te sterven. Die laatste twee zinnen dreunde ze vanaf dat moment op. Een soort vreemd geruis begon in de verte en werd luider en luider en luider tot dat het enige wat Nettleroot nog maar kon horen was het geruis. Haar mond ging open. De kater keek om. Geluidloos ging Nettleroot's klauw over zijn keel en schilderde ze de sneeuw karmozijnrood.}  

a l l _ o f _ m y _ a n g r y _ a n d _ a l l _ o f _ m y _ s a d _ g o n e _ i n _ t h e _ b l i n k _ o f _ a n _ e y e