Ze voelde zich moe, haar lichaam voelde moe. Toch moest ze aanwezig zijn. Ze had zichzelf gepushed, ze zou laten zien dat ze een goede apprentice was, ondanks dat haar mentor momenteel in de nursery lag. Ze gunde 't Blueflower, het was geweldig dat er nieuwe kitten waren, maar dat betekende niet dat ze op haar luie akker zou blijven zitten. Ze had iets te bewijzen, ze moest laten zien dat ze een waardige Riverclan kat was. Ze zou Celestialpaw laten zien dat ze het kon. Toch voelde ze zich momenteel niet zo. Haar lichaampje voelde moe aan en deed pijn. Ze wilde niet langs gaan bij de Medicine Den, dan zou ze alleen maar in de weg zitten. Dus hielt ze haar licht blauwe ogen gericht op de plek waar Crystalstar zat. Ze voelde hoe het licht van de zon in haar oogjes prikte en haar huidje liet prikkelen. Ze hielt niet van het licht, maar ze moest er door heen. Vandaag zou ze een nieuwe mentor krijgen, vandaag zou ze fatsoenlijk verder kunnen gaan zonder dat ze door andere werd aangekeken.
Snowpaw zat rillerig een beetje in de schaduw, hopend dat ze zichzelf goed genoeg voelde om zo meteen naar haar nieuwe mentor toe te lopen. Ze volgde de grijze leader met haar ogen, terwijl ze een poging deed om de vlekken door haar ogen weg te knipperen. Ditmaal wist ze niet zeker of 't kwam door het licht of door iets anders, maar ze voelde zich er niet chill onder. Ze trilde van top tot teen, voelde zich moe en begon nu ook nog vlekken te zien. Toch gingen haar oortjes overeind staan toen ze haar naam hoorde en ze haar hulp papa als mentor kreeg. Een waterige glimlach verscheen op haar gezicht, maar ze bleef zitten totdat de rest van de ceremonie was gedaan.
Toen ze de bekende woorden van Crystalstar hoorde, kwam ze eindelijk overeind en met wankelende stappen liep ze in de richting van Icecream. Eenmaal voor hem, stak ze haar neusje uit om die van hem te tikken. Dat was het moment dat al het licht uit ging en ze op de grond in elkaar zakte.

[@Icecream. Snowpaw heeft zichzelf overwerkt en is uit vermoeidheid in elkaar gezakt <3 Ze heeft koorts en voelt zich extreem vermoeid.]

Het was er niet beter op geworden. Ergens had Jaggedpaw dat wel verwacht en een deel in hem had er vrede mee genomen, maar er was nog steeds een deel in hem dat verscheurd werd door de keuze die vandaag gemaakt moest worden. Shrimppaw had duidelijk aangegeven dat hij geen warrior meer kon worden en dat hij zijn tijd moest gaan spenderen als elder. Zijn zicht was verslechterd, enkel in elkaar overgaande kleuren en vormen die hij niet kon plaatsen, resteerden en de kater voelde zich mismoedig. De kreet van Crystalstar weergalmde door het kamp en Jaggedpaw strompelde vooruit. Hij weigerde om hulp te krijgen van andere katten. Niet omdat hij het niet op prijs stelde, maar meer omdat hij het gevoel had dat zijn eigenwaarde dan nog meer naar beneden ging en dat wilde hij niet. Hij ging voorzichtig zitten tussen de andere katten en luisterde met een brok in de keel naar de drie apprentices die als warriors benoemd werden. Toch weerhield dat er hem niet van om hun nieuwe namen even hard mee te scanderen met alle anderen. Zijn nietsziende blik gleed naar waar hij de stem van zijn leader hoorde toen hij zijn eigen naam genoemd hoorde worden. Hij zag enkel een grijze vlek van waar hij vermoedde dat Crystalstar was en hij probeerde het zeegroene van haar ogen te vinden, maar hij vond niks. Zijn oortjes bewogen onzeker, maar hij hield zijn kopje fier omhoog toen hij zijn nieuwe naam ontving, al stond hij op het punt om te gaan huilen. De brok in zijn keel werd overweldigend toen hij hoorde dat zijn nieuwe naam Jaggedgaze was, maar hij knikte zijn leader toe en neeg zijn kopje respectvol voor haar. Hij voelde een bepaalde aanwezigheid naast zich en rook de geur van zijn vader. “Pap…” begon hij verstikt, onder zijn adem door, maar de aanwezigheid was al weg voordat hij meer kon zeggen en hij hoorde hoe pootstappen wegstierven, gevolgd door een zwak gesnuif. De brok in zijn keel werd nog heviger en zijn klauwen schoten hulpeloos uit zijn hulzen terwijl hij zijn blik naar beneden richtte. En hij zag het niet gebeuren, maar hij voelde hoe er strepen nat door het vacht op zijn wang werd getrokken en het zachte spatten tegen zijn poten aan toen de druppels traag naar beneden gleden. Dit was niet hoe hij het zich gewenst had.

Met een twinkeling in haar ogen keek ze op toen haar leader de clan bijeen riep. Vandaag was de dag dat ze eindelijk haar naam zou krijgen. Een naam die ze met trots kon dragen, die ze kon tonen aan iedereen. Een brede glimlach gleed dan ook over haar lippen toen haar naam voorbij kwam. Ze luisterde aandachtig naar wat Crystalstar te zeggen had en voelde wel meteen haar hart zwellen van geluk. Ze neeg haar kop en boog nederdanig voor haar leader toen ze haar nieuwe naam in ontvangst nam; Honeybear. Wel meteen veranderde de onschuldige glimlach op haar snuit in een ietwat sinistere grijns. Vanaf nu was ze vrij, nu was het tijd om haar clan echt te dienen. Het was tijd om riverclan oppermachtig te maken.

Butterpact verzamelde zich, samen met de andere katten, aan de rots toen Crystalstar hun toesprak. Zijn blik gleed naar boven en hij wachtte geduldig tot ze zou beginnen. Een gevoel van diepe trots ging door hem heen toen hij hoorde dat Bitterpaw haar warriornaam kreeg. Bittersweet. Het was een mooie naam, eentje die bij haar paste en Butterpact had het gevoel dat hij niet trotser op haar kon zijn. Haar ceremonie bracht echter ook een gevoel bij hem teweeg dat ook aan haar naam te koppelen viel: hij had gewenst dat hij Ravenpaw ook daar had zien staan, naast zijn zus. Wat zou de naam zijn geweest die Crystalstar voor hem had uitgekozen als hij nooit naar BloodClan was gegaan? Hij trok slechts met zijn oortje toen ze zijn naam noemde en hem koppelde aan Frogpaw, een apprentice die hij niet goed kende. Zijn gedachten gingen kort naar de drie andere apprentices over wie hij voordien de verantwoordelijkheid had en bij wie hij het allemaal op had moeten geven omdat het door omstandigheden niet ging. Waarom bleven zowel Butterstar als Crystalstar hem deze kansen geven? Hij had geen idee, maar hij ging er niet over klagen. Hij luisterde zwijgzaam naar de rest van de ceremonie en zijn blik gleed kort over zijn schouder naar de pasbenoemde elder en hij trok met zijn oortje. Het moest vast vreselijk zijn om op die jonge leeftijd elder te moeten worden. Hij richtte zijn blik weer naar voren en wachtte pas met Frogpaw bezoeken toen Crystalstar haar laatste woorden had gesproken. Er was echter eerst iets anders dat hij moest doen. Hij liep naar zijn dochter toe en gaf haar een stevige lik tussen haar oren, waarna hij zijn wang kort tegen die van haar duwde. "Papa is zo ontzettend trots op je," murmelde hij op een liefdevolle toon tegen haar. Hij voelde een brok opkomen in zijn keel en zijn ogen dreigden waterig te worden, maar de kater gaf het geen kans. In plaats daarvan trok hij zijn kopje terug, schonk haar nog een warme glimlach en beloofde haar dat ze later wel bij zouden kletsen, waarna hij zich van haar afwendde. Ze mocht zich geen zorgen maken. Niet nu. De kater liep naar de apprentice toe en knikte haar toe. “Laten we al maar gaan,” sprak hij tegen Frogpaw. Hij nam aan dat de meeste mentoren tot de volgende dag zouden wachten, maar hoe eerder hij wist wat voor vlees hij in de kuip had, hoe sneller hij een plan van aanpak op kon stellen. En dus wenkte hij haar met zijn staart en liep het kamp uit.

Shrimppaw was in de opening van haar Den blijven zitten tijdens de Ceremonie. Ze kon het prima horen, en ze had niet de behoefte om zich in de menigte te mengen. Ze hield zich liever wat afgezonderd, zeker op het moment. Ze wist dat Jaggedpaw Elder moest worden en ze vond het ontzettend spijtig voor de jonge kater. Ze had hem zo graag willen helpen, maar ze had zijn beiden ogen niet meer kunnen redden. Droevig keek ze naar de grond, wetende wat er komen ging, waardoor ze niet zag hoe Snowpaw in elkaar zakte. Ze keek pas weer op toen Icecream op haar afkwam, met de witte poes in zijn bekje. Ze knipperde verbaasd naar het tweetal en kwam overeind. 'W-Wat is er gebeurt?' vroeg ze, maar ze ging vanzelf al naar de Apprentice toe. Ze voelde gelijk de warmte die van haar afkwam. 'Oh.. B-Breng haar maar naar binnen, alsjeblieft,' miauwde ze naar haar pleegpapa. Zelf ging ze al voor hem uit om de benodigde kruiden te pakken.

Ze kreeg te horen dat de Apprentice zomaar in elkaar gezakt was en dat ze er al wankel uitzag. Shrimppaw had de warmte gevoeld die van Snowpaw afgekomen was, dus wist wat ze nodig had. Toen ze terugkwam had Icecream de Apprentice al in een nest gelegd. Snowpaw was nog buiten bewustzijn, wat eigenlijk niet zo handig was. Ze moesten wachten tot ze weer wakker werd zodat ze de benodigde kruiden kon krijgen. Shrimppaw draaide naar Icecream en gaf hem een klein glimlachje. 'Voor nu is er niet veel te doen, we moeten wachten tot ze weer wakker wordt. Ik blijf bij haar voor nu,' miauwde ze. Misschien dat wat nat mos haar goed zou doen, dat zou ze nu wel gaan halen dan. Hopelijk kwam Snowpaw snel weer bij.