With a snap of your fingers you can make your bed

De jonge kitten was weer eens de nursery aan het door lopen opzoek naar een nieuw speelmaatje. Iedereen was echter aan het slapen of al spelletjes aan het spelen waas Specklekit geen zin in had. Het was toen dat haar oogjes vielen op een gestreepte kitten die net wat jonger leek. Nou waren ze beiden niet heel oud, dus zou het vast een goede match up zijn dat ze elkaar niet al te veel pijn zouden doen mochten ze een vechtspelletje gaan spelen. "Hallo!" Groette ze de ander.




+Thornkit

Thornkit lag lekker op zijn rugje, zijn pootjes naar boven bewegend en zijn oogjes gesloten. Ahhh, dit was het leven! Hij begreep niet waarom er zo veel kittens waren die ongelukkig waren in de nursery terwijl het hier juist zo fijn was. Natuurlijk was hij ook wel nieuwsgierig naar hoe zijn leven zou zijn als hij apprentice zou worden, maar het was nu niet dat hij echt stond te springen om in dat koude weer naar buiten te gaan. Nee, hij bleef liever binnen, waar hij kon spelen met Tearkit en aan zijn mama kon laten zien hoe veel vooruitgang hij dagelijks boekte. Het katertje rolde zich op zijn zij toen hij een begroeting hoorde en hij hief zijn kopje op. Een spontaan uitziende kitten stond vlakbij zijn nest en Thornkit kreeg meteen een brede lach om zijn lippen. “Hallo!” groette hij haar vrolijk terug. Hij dacht kort na, maar hij kon niet op haar naam komen en haalde zijn schouders op. Dat vroeg hij het haar maar. “Wie bwen jij?” vroeg hij op een nieuwsgierige toon.

Vrolijk werd ze teruggegroet en niet snel daarna werd er om haar naam gevraagd. Haar naam was best een moeilijke om uit te spreken maar het ging steeds beter. “Speckewlkit!” Reageerde ze dan ook vrolijk terug en keek hem vragend aan. “En jij?” vroeg ze de andere kitten. Hij leek wel een klein beetje op Tearkit, waarmee ze voor de allereeste keer samen mee naar buiten de nursery was gegaan, maar ze zou niet weten wie hij was.

Thornkit luisterde aandachtig toen de kitten zich voorstelde. Het klonk als een moeilijke naam. Niet zoals die van Crystalstar, maar wel bijna even moeilijk. “Dwat kwinkt al bwijna zo moeiwijk als Cwywalswar,” giechelde hij tegen haar. “Mijn nwaam is Twornkit.” Hij kon zijn naam ook niet perfect uitspreken, maar het klonk in elk geval al makkelijker dan de naam van de kitten tegenover hem. Zijn blik gleed naar haar en er viel hem meteen iets op. “Jij mwooie ogen!” kirde hij vrolijk. Natuurlijk was ze niet zo mooi als Tearkit, maar ze kwam er wel bij in de buurt. Haar ogen waren van een speciale kleur, een kleur die een beetje op die van zijn mama leek en daarom vond hij ze ook heel mooi.

De andere kitten giechelde naar haar met de mening dat haar naam net zo moeilijk was als die van de leider. Een glimlachje kwam tevoorschijn op haar kopje terwijl de ander zich voorstelde. “Ikke ken haar!” Vertelde Specklekit belangrijk. Ja ja, ze had Crystalstar ontmoet in haar eerste maan van haar leven. Ze hadden niet echt over belangrijke zaken gepraat, maar dat hoefde Thornkit niet te weten. Ze had ook een beetje door zijn woorden heen gekraaid met haar stelling, want hij complimenteerde haar bijna tegelijkertijd dat ze mooie ogen had. Haar glimlach werd breder. “Dankewel!” Piepte ze daarna dan ook. Ze had nog niet veel complimentjes gekregen, maar het gaf een leuk gevoel en Specklekit ging wat meer zelfverzekerd zitten. Niet dat ze daar al problemen mee had, maar het complimentje kon zeker haar, alhoewel nu erg kleine, ego voeden.

“Ikke ook!” antwoordde Thornkit, al deed hij dat niet op zo’n interessante manier als dat Specklekit het deed. Ja, hij had respect voor zijn leader en ja, ze was speciaal, maar het was niet omdat hij haar kende dat hij zich daardoor belangrijker voelde. Hij had zijn moeder en daar had hij meer dan genoeg aan. Hij voelde zich specialer door haar dan door welke andere kat dan ook, hoewel Tearkit daar wel bij in de buurt kwam. “Ikke goed bevriend met Twearkit! Iwk haar pwins!” Kijk, dáár voelde hij zich wél trots over! “Ikke hwaar rwechterpoot!” Zo had ze het tenminste toch tegen hem gezegd. Specklekit bedankte hem omwille van zijn complimentje dat hij haar had gegeven en hij glimlachte vrolijk naar haar. Hij vond het wel leuk dat ze hem bedankte omdat hij haar een compliment had gegeven, al had hij niks meer gedaan dan de waarheid spreken. Zijn mama zei hem altijd dat hij eerlijk moest zijn tegen anderen en dat hij had ook gedaan, dus daar was hij blij mee!

Thornkit vertelde dat hij Crystalstar ook kende. Oh, misschien was het dan toch niet zo speciaal. Een wat beteuterde blik dreigde om op haar gezicht te komen, maar toen vertelde hij dat hij vriendjes was met Tearkit. Oh! Oh! Die kende ze ook! “Die ook mijn vriend!” Piepte ze enthousiast als antwoord. Ja ja, zij was met Tearkit voor het eerst buiten de nursery geweest. Dat was een groots avontuur geweest hoor! Maar ze was niet zo belangrijk als dat Thornkit zich opperde, want hij zei dat hij haar prins was, haar rechterpoot. “Ikke wil ook een prins!” Vertelde ze hem toen. Zou hij haar helpen een prins te kunnen zoeken? Dan zouden ze ook beste vriendjes kunnen zijn!

“Echt?” vroeg hij met een brede glimlach. “Ze is lwief, hè?” Hij glimlachte. Ja, ze was echt lief. Hij kon het heel goed met haar vinden, vanaf moment één al. Hij was blij om haar prins te zijn. Specklekit gaf aan dat ze ook graag een prins wilde hebben en Thornkit trok kort met zijn oortje. “Ik weet nwiet of ik wel een pwins voor je kan vinden,” zei hij uiteindelijk op een licht beteuterde toon. “Twearkit zei dwat je enkel een pwins of een pwinses kon zijn als je samen was mwet iemand die een leader als vader of mwoeder heeft of als je zwelf van een leader afstamde.” Hij dacht diep na. Tearkit had enkel zusjes, dus daar konden ze al geen prins voor Specklekit zoeken en hij kende de stamboom van de vorige leaders niet goed genoeg om te weten of daar een prins voor Specklekit tussen zat. “Misswien telt een kitten van Blueflower ook als pwins?” stelde hij uiteindelijk voor. Dat moesten ze dan maar eens een Tearkit vragen. Zij was immers de opperprinses, dus zij zou het antwoord wel weten.

Thornkit vertelde haar hoe het zat als ze een prins wilde; dat kon alleen als het een kind van een leider was. Specklekit shudde haar kopje, want daar had ze een heel pienter antwoord op. “Mijne oom is De-puw- tie” Verteldze ze hem wijselijk. “van Shadoowclan! Dus hij is prins. Dus mama prinses en ikke ook!” Ja, dat was een hele goede beredenering. Ze wist niet of Thornkit hem had gezien toen hij tegen Crystalstar stond toen in het kamp, maar zij wel. En toen had haar opa haar een verhaaltje verteld over haar oom en haar mama en haar oma. Maar ze was er zeker van dat een deputy een prins was, dat kon niet anders aangezien de leader een koning of koningin was, toch?

Specklekit kwam met een interessant punt aanzetten toen ze vertelde dat haar oom deputy was. En dat hij in ShadowClan zat. Wacht… wat? Thornkit was niet echt op de hoogte van de stambomen van de rest van zijn Clan. Hij wist dat Salmonsight zijn moeder was, dat Tearkit’s moeder Crystalstar was en dat zij zijn prinses was en daar hield het wel een beetje mee op wat stambomen kennen betrof. Maar haar oom was dus de broer van haar moeder en haar moeder was… hij had geen idee. Hij dacht niet dat het Blueflower was, maar hij was niet zeker. “Mwaar een depuwtie is gween pwins,” zei hij verward tegen haar. Hij schudde zijn kopje. Nee, daar mocht zijn focus nu even niet liggen. Dat konden ze later wel aan Tearkit vragen, er waren belangrijkere vragen om te stellen. “Hweb je je oom al eens ontmwoet?” vroeg hij op een geïnteresseerde toon aan Specklekit.

Specklekit blies haar wangen wat boos op toen hij haar vertelde dat een deputy geen prins was. “Welles!” riep ze dan ook gelijk. Leader is koning dus deputy is prins,"beredeneerde ze, nog steeds een beetje geïrriteerd dat Thornkit haar geen gelijk had gegeven. Ze sprak het dan ook meer uit als een statement waar ze geen tegenspraak op wilde. Maar dat was blijkbaar ook niet nodig, want zijn volgende vraag leidde haar goed genoeg af. Thornkit vroeg haar of ze haar oom al een keertje had ontmoet. Specklekit knikte belangrijk. “Ja!” Sprak ze vrolijk. “Hij was hier! Met Crystalstar praten,” vertelde ze hem. Ze had hem eigenlijk helemaal niet zo veel gesproken op het brutaal vragen hoe hij haar mama kende na, maar haar opa had over hem verteld. Daarnaast vroeg Thornkit niet of ze hem kende, alleen of ze hem had ontmoet en dat had ze gedaan.

Thornkit negeerde het feit dat Specklekit boos op hem werd. Het deed hem niet erg veel als anderen kwaad op hem werden en dus liet hij het ook langs zich heen gaan. Waarom zou hij zijn energie verspillen aan negatieve emoties zoals agitatie en boosheid? Het leek er ook op dat over haar oom praten haar opvrolijkte en dus zag Thornkit al helemaal geen reden meer om er op terug te komen. Ze gaf aan dat ze haar oom al eens ontmoet had en Thornkit wiebelde geïnteresseerd met zijn oogjes. “Hij veel op jou lijken?” vroeg hij verder. “En hebben jullie oowk gepwaat?” Zijn ogen fonkelden nieuwsgierig terwijl hij haar aankeek. Wauw, dit was nog eens een interessante wending van zijn dag!

Thornkit vroeg of haar oom op haar leek en Specklekit schudde haar kopje. “Nee, hij bruin en witte vacht. Enne groene ogen,” vertelde ze met een nadenkelijk gezichtje. Waarom leek hij eigenlijk niet op haar. Zij leek op haar mama en haar broertje en zusje. Heel erg veel zelfs, al was haar vacht misschien een beetje lichter. “Ikke ook niet gepraat met hem. Hij belangrijke dingen regelen,” opperde ze. Ja daardoor had hij niet even hallo kunnen zeggen, maar het had de kitten ook een missie gegeven. Zodra ze een apprentice was zou ze hem proberen te vinden en hem all vragen stellen die ze maar nodig kon vinden. Ze wilde eigenlijk wel meer weten over haar gekke familie. Haar opa had het een beetje uit proberen te leggen, maar het was niet zo goed in haar hoofdje blijven hangen.