To remind me of you

Onderwerp: To remind me of you di 2 maa 2021 - 14:37

Haar oor deed pijn… en het bovenste stukje wat nog aan haar rechteroor zat, hing er maar een beetje zielig bij. Na de gathering had ze een nest in de medicine cat’s den gekregen, omdat de kogel haar oor had doorboord. Ja, haar oor deed pijn maar het was nu vooral de vermoeidheid die haar teisterde. Ze had nachtmerries, elke keer als ze sliep was een kriem. Ze zag elke keer de vlammen, hoorde het geknal van de geweren van de twolegs, maar ze zag ook Brindleleaf en Amberstorm veel. Of Stagstorm. Ook dit keer schrok ze wakker uit een angstige droom. Een koude rilling liep over haar rug, maar ze gilde niet. Ze gilde niet meer. De laatste keer was op de gathering geweest. Nu was ze stil, zwijgzaam. Haar houding had iets stars gekregen, iets stars, wat een ander direct aan haar moeder zou kunnen doen denken.

[Eerst @Falconpaw]

Onderwerp: Re: To remind me of you di 2 maa 2021 - 21:09

De prophecy van StarClan ringde nog luid in zijn hoofd. Het was duidelijk in zijn oren, ze werden gestraft. Of de straf was wat ze daar al hadden gehad of dat er nog iets anders zou komen, was de vraag. Hij hoopte dat ze het al gehad hadden. Hij keek met een schuin oog naar zijn zusje, die geraakt was door één van de aanvallen van de tweebenen. Het beangstigde hem soms, de blik die hij in haar ogen zag. Hij snapte waar ze was met haar hoofd, hij was er zelf ook geweest. Maar voor hem was er iets onvergeeflijks nodig geweest om er uit te komen, dat kon hij niet van Hazel verlangen. Dat zou haar alleen maar breken. Het puntje van haar oor hing er zielig bij, afstervend door de wond. Hij was al een tijdlang wakker geweest, lettend op de katten die ze in de den hadden. Hij kon toch niet slapen, niet terwijl hij nadacht over de woorden van StarClan. Moesten ze met StarClan praten? Was het de juiste stap om naar de moonstone te gaan? Toen hij beweging hoorde ging zijn blik automatisch naar zijn zusje, die wakker geworden was. Hij hief zichzelf langzaam overeind, waarna hij rustig naar haar toe liep. "Naar gedroomd?" vroeg hij zachtjes aan haar, om andere katten niet te storen. "Heb je pijn, of heb je iets anders nodig?" Hij probeerde haar houding te negeren. Niet zoals hun moeder. Ze zou niet zoals hun moeder worden en daar zou hij voor zorgen.

그대는 나의 이야기였다
To remind me of you Unknown

ɏøᵾ wɇɍɇ mɏ sŧøɍɏ

Oud setje <3:

Onderwerp: Re: To remind me of you wo 10 maa 2021 - 20:47

Haar goede oor draaide een beetje richting de stem van haar broer. Ze likte even rond haar lippen, om het droge gevoel uit haar bek te krijgen. Toen keek ze hem aan, haar hazelnootkleurige ogen stonden gepijnigd. Ze knikte vluchtig en keek toen weer de andere kant op. Ze wist even niet meer wat ze met haarzelf aan moest. Ze had beloofd om sterk te zijn. Voor hun jongere halfsibs en dat deed ze, overdag dan. Alleen elke keer gebeurde er weer wat. Elke keer weer iets wat haar kracht op de proef stelde. Ze wilde best sterk zijn, maar soms kon ze het gewoon even niet. Dus had ze een andere houding aangenomen. Eentje die verdoezelde hoeveel verdriet ze eigenlijk had. Stil en star, omdat ze op dit moment niet meer kon vluchten. “ik…” had ze pijn? Ja, haar oor schrijnde een beetje maar het was niet ernstig. Alleen dat was niet wat haar op het moment zo bezig hield. “Falcon? Falcon wil je bij mij komen liggen?” Vroeg ze zachtjes terwijl ze hem voorzichtig weer aankeek

.

Onderwerp: Re: To remind me of you vr 2 apr 2021 - 22:40

Hij haatte het om haar zo te zien. Zijn hele leven lang had hij geprobeerd haar te beschermen van al de pijn die op deze wereld bestond. Had hij ervoor gevochten dat ze niet achter de waarheid van hun moeder kwam, dat ze niet te maken was, hoewel Hazel er daar altijd in had geloofd. Had haar beschermd van de pijn die hij zelf mee droeg, omdat het leven niet vol zat met regenbogen en zonneschijn. Pas toen hun moeder werd verbannen uit de clan liet hij een beetje doorschemeren, hoe erg de wereld kon zijn. Want op dat moment had hij niet de kracht om haar te beschermen en hun halfsiblings, die nog puurder waren dan hun op dat moment. Hoe hun moeder hun oma had uitgekafferd. Dus om haar zo te zien, zo stil en.. en zo erg als hun moeder was deed hem wat. Hij had zelf ook in die periode gezeten, na Gorse was overleden. ”ik…” begon ze zachtjes, waarop Falcon haar onderzoekend aan keek. Hij wist ook wel waar haar kopje bij kon zijn, welke gedachtes er door haar heen zouden gaan. StarClan, hij wou dat hij genoeg kracht had om dat van haar weg te nemen, om haar puur te houden, maar daar waren ze al strak voorbij. ”Falcon? Falcon wil je bij mij komen liggen?” Hij voelde zowat zijn hart breken toen ze dat zo zacht vroeg en hem met voorzichtige ogen aan keek. Was hij zo’n broer geworden? Dat ze dat niet meer aan hem durfde te vragen. ”Natuurlijk- natuurlijk wil ik dat.” sprak hij meteen tegen haar, zijn stem iets trillerig. Hij hoopte het niet, hoopte niet dat ze zo’n band hadden gekregen samen. Hij liep voorzichtig achter haar langs, waarna hij zijn lichaam om haar heen krulde. Beschermend, veilig. Hij legde voorzichtig zijn kopje op haar schouder neer, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar haar keek. ”Als je dat ooit een andere keer wilt, maak me dan gewoon wakker… Ik- Ik ben er voor je. Altijd.” sprak hij zachtjes tegen haar, waarna hij kort zijn wang over haar schouder haalde, om vervolgens zijn kin weer op haar schouder neer te leggen. Altijd. Hij zou er altijd voor haar zijn.

그대는 나의 이야기였다
To remind me of you Unknown

ɏøᵾ wɇɍɇ mɏ sŧøɍɏ

Oud setje <3:

Onderwerp: Re: To remind me of you ma 12 apr 2021 - 14:00

Ze glimlachte wat zwakjes naar hem toen hij aangaf dat hij dat wilde. Ze ontspande direct toen hij zich beschermend om haar heen krulde. Als hij dat deed, dan was het goed. Dan voelde ze zich geborgen. “Maar…” Begon ze voorzichtig terwijl ze hem aankeek. “Maar jij hebt je rust nodig om voor de gewonden te zorgen.” Hij had wel wat beters te doen dan om haar gerust te stellen. Hij had nu misschien wel de meest belangrijke taak binnen de Clan. Ze wilde niet dat hij zich dan ook nog druk moest maken om haar. “Waarom… waarom waren de twolegs daar Falcon?” Hoe had StarClan die plek niet kunnen beschermen, als zelfs StarClan dat niet kon? Waren ze dan ooit nog wel veilig.

Onderwerp: Re: To remind me of you do 6 mei 2021 - 17:55

De poes glimlachte zwakjes naar hem toen hij aan gaf dat hij bij haar wilde gaan liggen. Natuurlijk wilde hij dat, waarom zou hij haar daar ooit in willen afwijzen? Ze konden het misschien niet meer zo vaak als anders doen, maar nooit. Nooit zou hij haar weigeren. ”Maar…” klonk er voorzichtig van de poes af, waarop Falcon zijn oortjes spitste. ”Maar jij hebt je rust nodig om voor de gewonden te zorgen.” Hij draaide zijn hoofd naar zijn zusje toe met een zachte blik in zijn ogen. ”Hazel.. Je hoeft je nooit zo te voelen, echt niet…” sprak hij zachtjes tegen haar. ”Ik ben er nog steeds voor jou, jij bent ook belangrijk. Heel erg belangrijk.” Hij benadrukte dat laatste vooral, voor hem was zij nog steeds één van de meest belangrijke personen in zijn leven. En dat zou niemand veranderen. ”Ik heb tijd genoeg, echt waar..” sprak hij zachtjes. Het was niet dat hij veel sliep, vooral met de donkere gedachte van StarClan die hen achterna zat. Wie weet wat dat zou gaan brengen immers… ”Waarom… Waarom waren de twolegs daar Falcon?” klonk er zachtjes van Hazel af, waarop zijn ogen iets triester begonnen te staan. Hij wou dat hij daar een antwoord op kon geven, wou dat hij haar gerust kon stellen met zijn woorden, maar de waarheid was veel harder dan dat. Zoveel harder. ”Ik.. ik weet het niet.” sprak hij zachtjes. Misschien deels gelogen. Want met StarClans woorden was een boodschap. En misschien was het daarom geweest. Maar dat wilde hij niet uitspreken, dat was een regel. Hij mocht het alleen delen met andere hoge rangen. ”Het spijt me.” sprak hij zachtjes. Het speet hem dat hij niet alles kon vertellen, maar het speet hem ook dat hij haar op geen enkele manier gerust kon stellen.

그대는 나의 이야기였다
To remind me of you Unknown

ɏøᵾ wɇɍɇ mɏ sŧøɍɏ

Oud setje <3:

Onderwerp: Re: To remind me of you wo 19 mei 2021 - 15:32

Ze slikte. “Ik weet dat jij er voor mij bent als ik er om vraag en dat ik belangrijk voor je ben, maar jij kunt ook niet altijd maar doorgaan Falcon.” Ze glimlachte zwakjes naar hem. “Zelfs jij kunt dat niet.” Haar broer kon veel, dat wist ze. Hij was haar rots in de branding, diegene waar ze altijd bij terecht zou kunnen. Maar ook hij had rust nodig, zeker nu hij zo’n belangrijke taak binnen de Clan had. Hij zei dat hij tijd genoeg had, maar Hazel schudde haar kop. “Het is tijd dat ik sterker ga worden. Echt sterker.” Er ontstond een serieuze blik in haar hazelnootkleurige ogen terwijl ze haar broer aankeek. Ze kon niet meer altijd op hem leunen, al zei hij tijd genoeg te hebben. Zij nam te veel tijd van hem in beslag, dat mocht niet meer. Daar hielp ze WindClan niet mee en Falconpaw ook niet. Ze slikte nog een keer toen hij aangaf niet te weten waarom de twolegs bij Fourtrees waren geweest. “Ze kunnen ons niet meer beschermen Falcon.” Fluisterde ze na een korte stilte. “Wij kunnen alleen maar onszelf beschermen. Er is niemand anders die dat nog kan.” StarClan kon het niet meer. Als zelfs Falconpaw het al niet wist, dan konden ze het gewoon niet meer. Dat moest dan wel de reden zijn.