Tidekit was normaal niet zo vroeg wakker. Maar op sommige dagen vond ze het wel eens fijn om vroeg wakker te zijn, om in de ingang van de nursery te zitten en te kijken hoe de zon langzaamaan opkwam en het camp hulde in goudkleurig licht. Er was iets moois aan, iets verwarmend. Overal om haar heen hoorde ze de zachte ademhalingen van de katten die kalm sliepen, hun snuiten gladgestreken van alle zorgen. Het camp was nooit voller dan 's nachts, nooit rustiger. Tidekit genoot van die rust, haar oogjes gesloten om zich te laten verwarmen in het eerste zwakke ochtendlicht. Maar toen sneed de geur van bloed door de rust; onvaste pootstappen klonken. Tidekit opende haar oogjes en meteen landde haar blik op hem, al herkende ze hem eerst nog niet onder het bloed en het afgrijnzen. Ze voelde zich plots misselijk, maar liep toch met onvaste pootstapjes dichterbij. Pas toen ze dichtbij genoeg was om de afzonderlijke bloeddruppeltjes op zijn vacht te zien, zag ze wie het was. Settleddust, de deputy, een vriend van haar vader, iemand die haar altijd sterk en onverwoestbaar geleken had. En plots was hij dat niet meer. "N-Newtpaw!", klonk haar schelle stemmetje luid door het camp. "P-p-p-pepperpaw!" En toen keek ze om zich heen, koortsachtig. Spinnenweb, ze had spinnenweb nodig. Newtpaw had gezegd dat ze dat gebruikten om het bloeden te stoppen. Ze draaide zich om en snelde naar de struik waar ze toen met de medicine cat apprentice naar spinnetjes gezocht had. Haar pootstapjes waren snel, te snel voor haar evenwichtloze lichaampje en ze beet al snel in het stof, voor ze de struik bereikte, en haar poten trilden te hard om weer op te staan en plots voelde ze zich weer ontzettend misselijk. Oh nee, wat als hij zou sterven? Er was zo veel bloed geweest, zo veel bloed, zo veel bloed, zo veel-

Zoals eigenlijk al wel gewoonlijk was, was hij al vroeg wakker. Dit was een tijdje niet normaal geweest, maar nu dat hij aan de beterende hand was begon zijn oude slaappatroon ook weer terug te komen. Wat betekende dat hij weer amper sliep. Vooral met alles dat er gaande was met Riverclan. Het zou een kwestie van tijd zijn voor ze daar actie voor zouden ondernemen. Wat hij alleen niet had verwacht was dat zijn deputy zwaargewond het kamp binnen zou komen strompelen deze ochtend. Een van de kittens was hem voor en riep al om Pepperpaw en Newtpaw en daarom stapte hij zelf naar de deputy toe. Hij wilde weten wat er gebeurd was, maar aan de verwondingen te zien zou hij op zijn minst een patrol er opuit moeten sturen om wat dit aangericht had een lesje te leren. "Laat je nakijken door de medicine cat. We hebben het er straks wel over wat er gebeurd is." Want waarom was hij alleen naar buiten gegaan nu dat ze zo slecht met Riverclan stonden na de gathering? Hij ging er vanuit dat er nu wel genoeg katten wakker zouden zijn om een patrol te vormen nadat Tidekit de boel op stelten had gezet door de twee medicine cats te roepen. "Ik heb een patrol nodig van het liefst drie warriors en eventueel een oudere apprentice om uit te zoeken wat er gebeurd is." Hij moest het weten, dit kon nooit veel goeds geweest zijn en als dit rondliep in hun territorium... Nee, dat moesten ze niet hebben. Het was nu de vraag of katten zich aan zouden bieden of dat hij zelf zou moeten gaan kiezen.

Ze zou zo weggaan met haar mentor. Dimpaw had geen problemen met vroeg opstaan en was al eventjes wakker, waarbij ze haar vacht en nest was gaan schoonmaken zodat ze netjes voor haar training was. Plots hoorde ze de stem van haar zusje die om Pepperpaw en Newtpaw riep. Meteen schoot Dim overeind en rende ze het kamp in. Er zou toch niks mis zijn met Tide..? Haar oren schoven diep in haar nek toen ze Settleddust zag - hij zag er verschrikkelijk uit. Hij was aangevallen, zoveel was duidelijk. De geur van bloed trok het kamp door en ze zag hoe Tidekit meteen in actie schoot, maar vervolgens viel. Met een bezorgde blik liep ze naar haar zusje toe en probeerde ze haar overeind te helpen. Vanuit haar ooghoek zag ze Pepperpaw naar haar oom toelopen, die zou hem gaan helpen. "Wat heb je nodig?" vroeg ze aan Tide, al kon de vraag ook door Pepperpaw opgepakt worden. Dim merkte dat ze niet bang was voor het bloed of de verwondingen van haar oom Settleddust. Ze waren verschrikkelijk natuurlijk, maar ze deinsde er niet voor terug, werd niet misselijk. Goed, dat was goed. Ze was sterk, voor hem en haar zusje!