"for you i bleed myself dry"

Het waren de langste twee dagen ooit. Twee dagen nadat een van de bomen was afgebrand op de Gathering. Twee dagen nadat hij zijn clan in paniek in veiligheid had moeten brengen. Twee dagen sinds hij enigskind geworden was. De enige uit zijn hele familie die nog over was. Misschien was het daarom wel dat zijn poten zo zwaar aanvoelde terwijl hij over de velden liep. Lichte regen viel neer uit de hemel en maakte hem nat, maar niet doorweekt. Hij dankte StarClan voor het water. Het was water die hem gered had van het vuur in WindClan. Water dat de boom bij Fourtrees uit had gemaakt. Water.

De kater zijn hoofd maakte overuren en het leek ineens dagen te duren voordat hij bij Fourtrees stond. De geur van verbrand hout was sterker dan de geur van dode katten die er hing. Zijn ogen gingen rond, het gras was platgeslagen in paden van katten die gerend hadden. Door elkaar. Je kon de paniek van het moment bijna terug vinden in de patronen op de grond. Het duurde even voordat hij zich aanzette tot lopen. Het was alsof hij niet durfde. Hij was bang om Briarbell te zien. Als hij nu omdraaide en wegging, misschien kwam ze dan weer terug? Het was dom van de kater om te denken dat als hij haar niet dood zou zien liggen dat het dan minder echt was.

Zijn hart stopte toen hij bekende bruine vacht zag liggen in het gras. Hij wist meteen dat zij het was. Ongecontroleerd slaakte de kater een pijnlijke kreet, alsof hij zelf beschoten werd met een kogel. Hij sprintte op Briarbell af, legde zich neer naast haar dode lichaam en huilde. De kater huilde zoals hij in jaren niet gedaan had. De laatste keer dat hij zo hard gehuild had was toen hij afscheid had moeten nemen van hun ouders. Het was alsof alles los kwam. Alles wat hij zo zorgvuldig weggestopt had kwam naar boven en hij haatte elke seconde dat zijn vacht natter werd van niet de regen, maar zijn eigen tranen. Het duurde even voordat hij weer tot zichzelf kwam, het iets minder leek te worden. Wolfstar had zijn hoofd tegen die van haar gedrukt. Hij probeerde de lucht van dood die om haar heen hing te verdrijven in zijn hoofd en te doen alsof het nog heel even normaal was. Maar het lukte niet. Hij werd elke keer terug getrokken naar de realiteit. Gunde StarClan hem het niet meer om te dromen? Om een idealistisch plaatje te maken in zijn hoofd van wat kon zijn? Hadden ze dat afgenomen?

Toen drukte hij zijn nagels uit zijn hulzen, de grond in. Met een duw kwam hij overeind. Opeens was er woede. "En wat dan nog? Wat maakt het uit dat ik alleen overblijf?! Dat is wat ze willen toch. 'StarClans wil', zoals iedereen altijd zegt. Iedereen weet het beter. Iedereen denkt te weten wie je bent." met een woedende haal klauwde hij een stuk gras uit de aarde. "WindClan eerst, je clan komt voor jezelf. Maar wat nou als er niks van jezelf meer over is om te geven?! Wat als dat op is?" zijn kop ging omhoog. Ondanks dat het licht was en niet donker, hoopte hij dat StarClan op hem neerkeek. "Wat als dat er niet meer is?! Komen jullie me dan halen? Haal me van deze klote plek weg. Haal me hier weg.. alsjeblieft.. ik wil het niet meer. Niet zonder haar.. niet zonder.." hij zakte door zijn poten, opnieuw tegen Briarbell aan.

"Het spijt me zo erg, ik had het moeten zijn en niet jij. Nooit jij. Jij was goed en ik ben dat niet en ik had het moeten zijn. Ik had nooit deze levens moeten krijgen en had nooit leider mogen worden. Ik heb geen doel meer hier. Wat moet ik doen zonder de katten waar ik van hou?" een stroom van woorden terwijl hij alle dingen zei die hij had moeten zeggen toen Briar nog leefde. "Je had gelijk, ik ben een monster. Alles wat ik aanraak gaat kapot, alles wat ik doe is nooit goed genoeg en dat is mijn vloek tot de dag dat ik sterf." de smaak van wanhoop kon hij bijna proeven op zijn tong. Hij stond op. Het oude bloed dat op haar vacht zat was opgedroogd en lelijk bruin gekleurd. Hij begon het weg te wassen. Het smaakte vreselijk, het was iets dat hij nooit zou willen proeven.

Wolfstar nam een paar stappen terug, keek naar de vorm die zijn zusje voor moest stellen. Ooit was de Briarbell geweest, nu leek ze er niet meer op. Het was tijd. Het duurde even voordat hij haar goed op zijn rug had liggen om te dragen. Maar het lukte. Waar zijn poten op de heenreis heel zwaar voelde, was het gewicht nu eerlijk verdeeld over zijn hele lichaam. Alsof iemand hem al lopend tegen de grond probeerde te drukken. Maar hij zou haar terug dragen. Hij had het beloofd. Hij bracht haar meteen naar haar laatste rustplaats. Hij wou zelf een vigil houden. En misschien was dat egoïstisch maar dan moest StarClan hem daar ook maar voor straffen. Zijn blik ging omhoog, het schemerde en in de verte waren de eerste sterren al te zien.

Het enige wat hij in dit moment kon herinneren van Briarbell was de angstige blik die hij in haar ogen gezien had voordat ze neer geschoten werd. Ze had geweten dat het over zou zijn en hij had geweten dat ze nooit meer terug zou komen zoals hij dat kon. De hele scene zat zo vast gekerfd in zijn hoofd dat hij zelfs niet meer op de leuke herinneringen van vroeger kon komen. Het zou terug komen. Het moest terug komen. Hij had altijd voor Briarbell gezorgd, die taak had hij overgenomen toen hun ouders waren overleden. Nu zou hij een laatste keer voor haar zorgen. Met die gedachte schoof hij de laatste bloemen die hij had kunnen vinden tussen haar voorpoten.

"May StarClan light your path, Briarbell."