They hide just out of sight

Ze kwam niet heel graag bij de grenzen, maar ze wist wel dat dit ook van haar verwacht werd om te doen. Ze kon het niet negeren om af en toe de grens te controleren. Daarom ook dat ze haarzelf vandaag zover had overtuigd om toch naar de grens toe te gaan. Ze bleef ruim binnen windclangebied voor nu, af en toe wat dichter bij de grens gaande om een markering te plaatsen, maar ze hield voor zoveel mogelijk de afstand. Ondertussen gebruikte ze al haar zintuigen om de omgeving in de gaten te hoiuden. Mocht er iemand dichtbij haar komen, dan zou ze dat hopelijk op tijd merken.

[Kauhu]

Het leven begon een stuk interessanter te worden nu ze ThunderClan in hadden genomen, hij een young one had gekregen en om die reden ook meteen alweer zijn derde hondentand had verdiend. Hij begon zijn weg steeds sneller naar de top te werken en tot dusver had hij met niemand van zijn groep ruzie. Hij wist precies hoe hij bij Orchis in een goed blaadje kon komen zonder dat hij er echt voor moest slijmen en hoe hij de katten in zijn groep zo kon bespelen dat ze niet eens in de gaten hadden dat ze bespeeld werden. Kauhu had zich tot dusver erg op de achtergrond behouden wat het bezoeken van andere Clangrenzen betrof, maar hij was afgelast van zijn taak als bewaker door iemand anders en nu had hij even vrije tijd om iets te gaan doen. En wat was er leuker dan zien of er konijnen over de grens schoten zodat hij ze kon vangen, vlak voor de ogen van die hazenvreters? Een grijns kroop om zijn lippen en hij kwam langzaam dichterbij, waar zijn blik op een kattin viel die in haar eentje aan het patrouilleren leek te zijn. Hm. “Wel, wel,” sprak hij op een geamuseerde toon. “Goedemiddag, schoonheid. Wat leuk om jou hier te ontmoeten.” Hij gaf haar een knipoogje en wachtte hoe dat ze zou reageren. Waarschijnlijk negatief, zoals al die gevoelige Clankatjes altijd deden. Poeh poeh.

Ze kreeg het gevoel dat dit misschien niet de verstandigste beslissing was geweest om vandaag te nemen en dat werd alleen maar bevestigd toen er een bloodclangeur haar neus binnen kwam. Ze verstijfde vrijwel meteen bij het ruiken van de geur en wilde ergens het liefst wegdraaien en terug naar het kamp gaan of in ieder geval verder het terriotorium in. Maar daar was het duidelijk al te laat voor toen ze aangesproken werd. Haar nekharen rezen wat verder overeind, terwijl ze zich omdraaide om de bloodclanner te confronteren. "Ik hoop dat je niet van plan bent om de grens over te komen." Want dat was wel iets dat ze de ander voor aan zou zien.

Wat volgde was niet meteen een negatieve reactie op zijn woorden, maar eerder een verscholen accusatie dat Kauhu de grens over zou steken. Dacht ze nu werkelijk dat hij zo stom zou zijn? Al die Clankatten waren toch ook echt hetzelfde, hè. “Ik zou niet durven,” sprak hij op een plagerige toon, waarna zijn blik weer wat serieuzer werd. “Ik was niet van plan om problemen op te gaan zoeken, als je dat soms denkt. Niet alle BloodClanners zijn bloeddorstige, regels overtredende monsters,” zei hij tegen haar. Of ten tenminste niet op de directe manier. Hij kon eerlijk zeggen dat hij tot dusver enkel een kat en een hond had vermoord en beiden waren geweest om een hondentand te behalen, dus dat maakte hem één van de veiligere BloodClanners. Hij speelde het spelletje gewoon heel erg slim. “Heb je soms nare ervaringen met één van ons gehad?” vroeg hij op een licht sympathieke toon en onbewust gleden zijn ogen naar de zijkant van haar flank, waar een groot litteken zich uitspreidde. Auwtch.