Måløvelse [training 1]

Onderwerp: Måløvelse [training 1] zo 21 maa 2021 - 18:55

Skadi had het niet echt in de plannen gehad om een Young One onder haar te nemen. Ze had niet bepaald zin een een kwijlend rotjong dat haar achtervolgde en lastig viel. Maar Orchis had nog iemand nodig gehad en, wel, Moros kon wel interessant worden. Het kind had tenminste potentie, dat had ze al wel opgemerkt. Zolang hij maar niets geks in zijn hoofd haalde, want het zou hem bezuren als ze hem meetrok in een straf. Maar dat was iets wat hij wel zou merken als het zo ver kwam.
Ze had niet al te ver van hun nieuwe, maar nog steeds tijdelijke kamp afgsproken, aangezien ze hier toch wel even zouden verblijven en er meer ruimte en prooi was dan in de straten waar zij zelf opgeleid was. Niet dat ze bepaald van alle bomen boven haar hoofd hield, maar de grond hier was beter als die vieze, moderige drek die Shadowclan had. Daarnaast had Skadi ook niet bepaald zin om de hele tocht terug naar de stad te gaan maken en zo konden ze haar ook nog bereiken mocht ze nodig zijn. Je wist maar nooit wanneer Orchis weer een of ander idee in zijn kop kreeg.
Maar, om het kort te houden, ze waren nog steeds bij de tallpines, albeit wat afgezonderd van het tijdelijke kamp en enige andere afleidingen. Ze moest nog maar zien wat voor aanleg Moros voor dingen had en of hij uberhaupt wel op tijd zou komen opdagen.

+MOROS

:.:

So bite your tongue

And choke yourself to sleep

Afgelopen avond had Moros zich voor de verandering niet bezig gehouden met wat hij nog allemaal kon doen, maar was hij al op tijd gaan slapen in het kleine schuurtje waar hij nu als nieuwe Young-One mocht verblijven. Hij wou geen tijd verspillen en gewoon goed wakker zijn in de ochtend. Skadi had hem gezegd om vlakbij het kamp te ontmoeten, wat dus een tocht terug naar de huizen scheelden. Moros gaf zichzelf nog even snel een wasbeurt, zodat hij een beetje netjes uitzag en liep toen uit het schuurtje en weg van de treecutplace. Het duurde niet lang voordat hij de gevlekte vacht van Skadi ontdekte en snel liep hij op haar af. Niet te snel, want dan kon hij te enthousiast overkomen. Zijn mentor was een poes die hij nog moest uitpluizen, maar nu ze veel tijd zouden doorbrengen ging hem dat vast wel lukken. Daarnaast, hij was nog jong en had zelf nog wat ontwikkelingen door te gaan. Dus dat kon mooi samen gaan. "Ik meld me''zei hij, een serieuze stem opzettend. Hij wou eerst zeggen dat hij er was, maar dat was wel duidelijk genoeg. Hij bleef staan en wachtte tot ze gingen starten.

@skadi

sarahkik

Dan kon ze tenminste ook weer een vinkje zetten achter punctualiteit, want het kind was optijd. Veel meer kon ze nog niet beoordelen. Hij leek niet veel in eerste oog opslag, maar blijkbaar had hij potentie. Ze kon zich alleen niet voorstellen dat zij er ooit zo had uitgezien. Zelf was ze dan ook wel een beetje een ander geval geweest. Ze was opstandig geweest, had een grote mond en totaal geen schuldgevoel, al vanaf een jonge leeftijd. Het was dan ook eigenlijk al heel duidelijk geweest dat ze nooit geschikt was voor een clanleven en maar al te geschikt en klaar voor een leven in de Elite. Dat had ze ook door en door bewezen. Moros ‘melde zich’. Wat leuk. Het was ook wel duidelijk, aangezien hij hier stond. Maarja, het was waarschijnlijk al een stuk beter als al die andere kwijlende kinderen die ze had kunnen krijgen, dus ze moest zichzelf maar gelukkig noemen. Toch reageerde ze er niet op met ‘goed’ of ‘ik zie het’. Nee, ze begon gewoon met de planning voor de dag. “We gaan vandaag een oriëntatie doen op het gebied hier. We zullen hier nog wel even zitten en mocht Thunderclan moeilijk gaan doen is het handig om te weten hoe en waar je hier van nut bent,” begon ze en ze richtte een scherpe blik op Moros. “Er zal later nog wel tijd zijn om de stad te verkennen.” Of hij dat nou in zijn eentje wilde doen of niet, dat maakte haar niet uit. Als hij verdwaald raakte en zijn weg niet terug zou kunnen vinden, dan was hij het ook niet echt waard. Ze zou hem vandaag heus wel wat bij gaan brengen kwa geursporen, ook al hingen er hier minder dan in de stad. Hier had je de autos van de mens niet, of al de troep die in de straten lag. Ze kon wel zien waarom die boskatjes het hier zo goed hadden, maar het was niet haar thuis. Al manen was het woud haar thuis niet meer en misschien was het dat in eerste instantie ook nooit echt geweest.

:.:

So bite your tongue

And choke yourself to sleep

Zijn mentor was niet het type om te lang te blijven hangen en Moros prees zichzelf gelukkig dat hij mooi op tijd was gekomen. Al was dat natuurlijk niet zo moeilijk, vergeleken met wat er nog komen zou. Hij luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had, zodat hij zeker wist niks te missen. Oh maar hij zou er zeker voor zorgen dat hij van nut was, daar kon ze vanuit gaan. Hij gaf haar een korte knik, een teken dat hij haar nog volgde. Later konden ze weer naar de stad gaan, dat zou ook wel mooi zijn. Moros kende de stad nog niet heel goed, voordat hij in de Elite terecht kwam leefde hij in het buitengebied met zijn familie. En in de elite mocht hij het kamp nog niet uit. ''Begrepen''verklaarde hij, zo kort en daadkrachtig als hij maar kon. Skadi leek hem niet de poes voor teveel woorden, enkel wou hij ook het risico niet lopen dat ze dacht dat hij niet oplette ofzo. ''Zeg maar wat ik moet doen''het was simpel, net zoals een taakje vragen, alleen nu zou hij er zelf ook meteen iets aan hebben.

@skadi

sarahkik

Moros vertelde haar dat hij het begreep. Goed, want ze had geen zin om iets dubbel uit te gaan leggen. Dit mocht misschien een leerervaring voor hun beiden zijn, maar beiden hadden ook geen gebrek aan zelfverzekerheid. Mocht het karakter van haar nieuwe mentee wat anders hebben gelegen dan het deed, dan waren ze zeker vaak gebotst. Maar dat was niet het geval. Moros had een goed hoofd op zijn schouders van wat ze tot zover had kunnen opmaken en hij leek zeker te willen leren. “Eerst wil ik zien hoe goed je al bent met geursporen. Dat is de basis van jagen, maar ook cruciaal bij het herkennen van vijanden in de omgeving.” Het was geen vraag, maar dat was het nooit bij Skadi. De calico wist wat ze wilde en gepland had staan, in iedere situatie wel, en als iemand daar tegen in ging dan zouden ze snel leren dat het een fout was. Daarnaast had ze ook geen zin in een aan flarden gesneden apprentice als hij iets te dicht in de buurt van de Thunderclanners kwam. Niet dat ze om het kind gaf, maar het zou een beetje slecht aanslaan op haar imago.

:.:

So bite your tongue

And choke yourself to sleep

De chocolate point had van tevoren enkel moeten gokken wat voor een mentor Skadi zou zijn en gewoon stiekem hopen op het beste. Nu hij hier voor haar stond en luisterde naar wat ze hem vertelde, moest hij toegeven dat het meeviel. Zolang hij maar braafjes deed wat ze vroeg, nee, wat ze opdroeg, leek hij veilig te zijn. Dat was een voorwaarde waar hij prima aan kon doen. Ze begon bovendien bij het begin en hij hoefde niet meteen laten zien hoe goed hij al kon moorden. Iets waarvan hij niet verwachtte dat hij het kon, want veel vechtkennis had hij nog niet. Hooguit het ruige gestoei met de andere kittens. Geursporen. Kort trok hij met zijn oor terwijl hij nadacht. Hij kende wat geuren van de katten die hij al ontmoet had en had hier weer nieuwe geuren geleerd, maar of hij ze kon onderscheiden. ''Ik heb al veel geuren geroken sinds we hier zijn, maar ik weet niet van wat ze zijn''gaf hij eerlijk toe, want hij was hier om te leren. En als hij zou gaan liegen tegen de gevlekte poes verwachtte hij meer gedoe.

@Skadi

sarahkik

Okay, beetje teleurstellend, maar tenminste kon hij wel al geuren onderscheiden. Dan kon ze hem wel bijleren wat van wat was. Dat hij het maar beter snel oppakte bleef ongesproken, natuurlijk. “Hm, duidelijk ken je de geur van de Elite wel, dus ik verwacht dat je die er nog wel tussenuit kan pikken.” De geur van hun mede leden hing hier lichtjes, aangezien het een pad uit hun tijdelijke kamp was wat niet al te ver uit de weg lag. Misschien was de manier waarop ze het bracht wat denigrerend, maar daar bekommerde ze zich niet om. “Naast de geur van de Elite hangt er een geurspoor van een mens met een hond, die komen hier af en toe wel eens langs, kun je raden welke dat is?” Skadi ging hem immers niet alles voorkauwen. Er hingen namelijk ook nog de zwakke geur van een vogel en een geurspoor van een muis die een eindje verder op tussen de boomwortels zat. Moros was gloednieuw, maar ook intelligent, misschien zou hij wel iets kunnen linken van de dode prooi die hij in het kamp voorgeschoteld kreeg aan de levende diertjes hier en zo het geurspoor van de mens met zijn hond te onderscheiden. De geur van mensen en honden was echter ook een gegeven geweest in de stad, waar niemand er een tweede keer naar om keek. De verse prooigeuren waren juist uit hun plaats, aangezien ze in de stad nooit zoveel verse prooi tegenkwamen.

:.:

So bite your tongue

And choke yourself to sleep

Braafjes bleef Moros luisteren naar zijn mentor, geen kik gevend voordat hij dat moest doen. Hij kon het allemaal zo netjes, want hij wou haar geen reden om klagen te geven. Hij knikte enkel kort op haar eerste opmerking, waarna hij luisterde naar zijn eerste opdracht van de training. Honden en mensen kende hij wel, al viel het mee toen ze nog in het oude kamp woonde totdat de mensen dat vernielde. In zijn korte tijd daarvoor had hij ze wel gezien en zijn ouders hadden hem gewaarschuwd ervoor. Een ding wat Moros wist was dat honden behoorlijk sterk roken en mensen trouwens ook, dus hij moest gewoon de sterkste geuren vinden waarschijnlijk. Hij opende zijn bekje om alles goed op te kunnen vangen en een hoop geuren kwamen bij hem binnen. Sommigen herkende hij van verse prooi en anderen waren van de leden van Bloodclan. Een geur drong het meeste door bij hem, het rook een soort van nat en warm. Het gaf hem de rillingen even, wat diep van binnen wist hij dat deze geur bij gevaar hoorde. Een andere geur ging gepaard met de eerste geur, eentje die rook naar de straten en leer. De laatste ging meer rechtdoor, terwijl het spoor van de hond zich kriskras leek te bewegen. ''Ze zijn hier langs gekomen, de mens liep in een rechte lijn en de hond is op meerdere plekken gestopt''zoals de boom vlak naast hem, waar de geur weer even sterker hing. Intussen had hij ook een hoop nieuwe geuren binnen gekregen door deze oefening, anders dan hij gewend was. Hij keek omhoog in een boom, waar hij meende een gat te zien zitten. ''Er is iets in die boom''merkte hij op, want met de geur van het schors kwam ook iets anders. Hij dacht kort na, hij had wel van dieren gehoord die in bomen sliepen. ''Een eekhoorn?''antwoordde hij op zijn eigen vraag, waarna hij besefte dat hij hier nog steeds stond met Skadi en die vast geen tijd had voor eekhoorns.

@skadi

sarahkik

Hm, hij kon dr nog wel aardig wat van, ook al had hij geen training gehad. Goed, want ze had geen zin om ook nog eens geursporen tot op het detail uit te gaan leggen. Moros kon haar al vertellen dat de hond her en der had lopen rennen als de idioten dat ze waren en dat de mens gewoon in een rechte lijn had gelopen. Skadi knikte tevreden. Hij kon dus een geur tussen andere geuren uitpikken, geuren die nieuw en lichtelijk verwarrend zouden moeten zijn voor hem. Toch leek het kind lichtelijk afgeleid, en vertelde hij haar dat er een eekhoorn in de boom zat waar ze nu bij zaten. “Ja, maar aangezien wij niet echt in bomen klimmen en die beesten razendsnel zijn, zullen we hem niet vangen.” Haar toon was droog, maar ze zou hem wel snel van die droom afhelpen. Ze hadden wel belangrijkere dingen te doen dan een eekhoorn tevergeefs achterna jagen. “Probeer een andere prooi op te sporen en dan zien we of je die kunt vangen,” vertelde ze hem daarna. Hoewel alle prooi anders rook, hadden ze altijd bepaalde tonen die hetzelfde overkwamen. De geur van warm vlees en bloed wat heerlijk zou smaken als het gevangen was. In dit geval zat er een muis niet al te ver onder wat dorre bladeren onder een boomwortel verstopt. Eens zien of Moros die kon vangen zonder enige hulp. Daarna zou ze hem helpen met zijn houding, maar ze zou niet ieder moment van de dag zijn pootje kunnen vasthouden, iets wat ze ook helemaal al niet wilde. Het was dus beter dat hij al gauw maar leerde dingen zelfstandig te doen.

:.:

_{Zijn gok was goed, maar Skadi was natuurlijk lastig om indruk op te maken. Dat gaf niks, hij wist dat hij zichzelf nog moest bewijzen. Het was geen verrassing dat ze niet achter de eekhoorn aangingen. Moros vroeg zich kort af hoe het zou zijn om in een boom te klimmen en ook echt hoog. Niet een kleine stukje omhoog via de stam, maar echt tot de takken. Skadi vertelde hem om een andere prooi op te sporen, eentje waarbij hij meer succes kon hebben. Prooigeuren kende hij niet zo goed, enkel van wat hij gegeten heeft. Natuurlijk, er was vast niet veel verschil tussen levend en dood, behalve dat het nu bewoog. Moros keek om zich heen en begon te ruiken. Nu moest hij geuren vinden en onderscheiden die een stuk lastiger waren dan een mens en zijn hond. Er kwam weer een hoop binnen. De jonge kater bewoog zijn kop wat rond en ging wat lager bij de grond zitten. Hij moest iets vangen wat op de grond liep, dus misschien dat hij lager moest. Wacht, er leek een geurspoor rond te hangen bij die boom. Het was zwak, maar het rook recent. Geen grote prooi dan. Een muisje ofzo. Hij wist het nog niet zeker, maar wel ging hij er al op af. Met nog niet echt sluiptraining gehad leek het nog nergens op en hij was niet heel sierlijk met zijn bewegingen. Zijn achterste stak al te ver in de lucht en zijn staart zwiepte automatisch te wild over de grond heen. Naalden werden naar alle kanten geveegd, wat het nodige geluid maakte. Meer dan genoeg om de muis die inderdaad bij de boom zat, verstopt achter een kleine zandophoping, te waarschuwen. Moros zag hoe het grijze diertje tevoorschijn kwam, maar als een flits meteen weer verdween in een holletje. Teleurgesteld kwam hij weer overeind. Boos maar vooral zenuwachtig wachtte hij af. Eerlijk gezegd was hij wel een beetje bang voor wat zijn mentor ging doen.}

Ze had hem opgedragen een prooi op te sporen en deze te vangen, maar veel vertrouwen stak ze niet in hem. Moros was praktisch nog een kitten en dit was zijn eerste training. Toch zou ze hem daardoor geen medeleven tonen. Strakke regels en duidelijke doelen waren hoe hij het beste zou leren, was ze van mening. Hij leek teminste al wel redelijk geuren te kunnen onderscheiden, wat het echte doel van deze oefening was. De juiste jachttechniek betekende niets als je geen eens een prooi kon vinden. Het duurde eventjes maar toen had Moros de muis gespot die zijzelf al een hele poos eerder had gevonden. De jachthouding die hij aan naam was belabberd. Zijn achterwerk stond te hoog in de lucht, waardoor de balans belachelijk was. Zijn borst was daardoor te dicht bij de grond en ook zijn staart hield hij tegen de grond aan. En alsof het niet erger kon zwiepte hij er ook nog als de grootste idioot mee rond over de bosgrond. Skadi wist al dat de muis hem zou opmerken en weg zou rennen voor deze dat ook werkelijk deed. Toch was de blik op het gezicht van haar nieuwe student toch wel amusant om te zien. Hij had het niet verwacht. Blijkbaar had niemand hem dus ooit wat verteld over jagen. Teleurgesteld trippelde hij weer haar kant op met een afwachtende blik op zn kop. “En, wat deed je fout?” vroeg ze hem kortaf. Geen tips, geen aanwijzingen, want zo werkte ze niet.

:.:

So bite your tongue

And choke yourself to sleep

Als hij eerlijk was wist hij niet goed wat de reactie van Skadi zou zijn op zijn mislukte poging om te sluipen. Ze stond bekend als koud met enkel liefde voor pijn doen, maar ze zou hem vast niet meteen straffen voor iets wat hij nog moest leren. Toch? Het leek erop dat hij geluk had want zonder er te veel woorden aan vuil te maken vroeg ze enkel wat hij fout deed. Niks meer en niks minder. Het klonk als een gemakkelijke vraag, maar zij had dat vast een stuk beter door dan hij. Hij had een poging tot sluipen gedaan en het was echt niet zijn eerste, maar wel de eerste voor een jacht. Hij wist wel zeker dat hij te luidruchtig was, dus dat kon hij alvast zeggen. ''Ik maakte teveel lawaai''gaf hij toe, het was een beetje jammer dat hij meteen grove fouten leek te maken. Maar dat hoorde er vast bij toch. Hij dacht verder na, misschien was zijn houding ook niet goed. ''En een slechte houding?''die wist hij niet zeker, echter gokte hij er wel op.

@skadi

sarahkik

Skadi kon haast lachen om zijn reactie. Te veel lawaai? Ja dat kon je wel zeggen. Het was een wonder als ze hem bij fourtrees nog niet hadden gehoord. Zijn slepende staart zou in iedergeval zeker geen prijzen winnen in de jacht categorie. Wijfelend voegde Moros er nog aan toe dat hij een slechte houding had, al was het meer een vraag naar haar kant toe. Maar wat hij precies fout deed had hij blijkbaar nog niet door, alleen de grote termen die een kitten hem nog wel had kunnen vertellen. “Een vreselijke houding,” reageerde ze. Skadi was hier niet om complimentjes of steun uit te delen, geen aanmoediging dat hij het wel zou leren. Nee, ze wees hem op wat hij fout deed, en hoe erg hij daarin fout zat, zodat hij er van kon leren en het kon voorkomen. Dat zoetsappige gedoe en een zachte aanpak, dat mochten die boskatjes houden, want dat werkte toch niet. Ze liep op de young one af, duidelijk een doel in haar stap. Eerst gaf ze hem een scherpe tik op zijn achterwerk, in een puur praktisch doeleinde om deze dichter bij de grond te krijgen. “Hier zit je te hoog in de lucht,” vertelde ze hem, om daarna hardhandig een duw omhoog tegen zijn borstkas te geven met haar voorpoort. “Waardoor je daar te laag bij de grond zit.” Hoe hij dat zelf niet doorhad snapte ze niet, want het zou ook niet gemakkelijk of aangenaam hebben gejaagd. “Je houding gaat in de aller eerste instantie om balans, zonder balans kun je niets. Niet jagen en niet vechten.” Haar woorden waren kortaf en duidelijk, zodat hij er geen verwarring in kon vinden. “Ook moet je niet als een malloot met je staart over de grond zwiepen,” vertelde ze hem, lichtelijk sarcastisch. “Die houd je zo dicht mogelijk bij de grond, maar niet erop. En je houd hem stil”. Ze legde de nadruk op dat laatste woord, in de hoop dat hij dat goed tussen de oren zou knopen. Een goede jachthouding deed niet veel als je zoveel lawaai maakte dat je proo je al van mijlenver hoorde aankomen. “Begrepen? Probeer het dan maar opnieuw.” Daar, hij had zijn volgende opdracht. En dat hij het maar beter deed deze keer, want ze gingen niet stoppen vandaag voor hij het onder de knie had. Ook al zouden ze er tot middernacht staan.

:.:

So bite your tongue

And choke yourself to sleep

Het was nog een hoop gegok bij de onvoorspelbare poes en voorzichtig bedenken wat hij fout gedaan had viel niet in de smaak bij haar. Zonder enige waarschuwing veranderde de toon van de training en begon ze de harde feiten op te noemen. Met de hulp van haar poten. Zijn achterste kreeg een tik waardoor die lager bij de grond kwam, even wankelde hij maar hij zette zijn achterpoten wat steviger neer. Het ging door en ze gaf hem een duw tegen zijn borstkas, die te laag boven de grond hing. Hij ging er meteen mee wat omhoog, goed luisterend naar wat ze hem te zeggen had. Niet dat hij veel keuze had. De gevlekte poes sprak over balans en Moros deed zijn beste om zijn balans nog beter te maken totdat hij zeker wist dat hij het gevonden had. Zijn staart was wel duidelijk en een beetje beschaamd keek hij naar de grond. Meteen deed hij die wat omhoog, waardoor hij ook beter zou functioneren als balanshouder dan op de grond. Skadi voegde er aan toe dat hij hem ook niet moest bewegen. Oh ja, natuurlijk. Gelukkig kreeg hij nog een kans en zag Skadi niet al meteen af van de training. Goed, nu moest hij het goed doen. Hij had de Captain als mentor gekregen dus dan moest Orchis al iets van vertrouwen in hem hebben en dat kon hij niet verspillen door meteen een mislukte jacht. Wel ok, dat was al gebeurd, die jacht. Hij keek rond om te zien of er meer prooi was, maar helaas zag hij niks. Hij rook wel genoeg, al kon hij nog niet alles scheiden en bovendien zat alles verstopt op lastige plekken. Bijna automatisch opende hij zijn mond een beetje om meer te kunnen ruiken, waarbij hij een geur uitpikte wat vers was. Het kwam bekend voor, al was het niet muis. De geur herkende ze van bij de huizen en ook van een prooi wat ze wel eens hadden bij de elite. Duif. Het rook iets anders dan duif bij de mensen, maar het was onmiskenbaar duif. Moros keek met koperen ogen rond, maar lang hoefde hij niet de zoeken. Gekoer verderop verraadde de vogel die gelukkig op de grond zat. Moros bewoog voorzichtig en zo stil als hij kon om de juiste richting op te zitten en zette zijn blik vast op de duif. Hij wist dat voor een duif gaan niet heel slim was omdat ze konden vliegen en zodra hij opgemerkt werd was de duif weg. Maar als het hem lukte had Skadi misschien weer wat vertrouwen in hem. En als het hem niet lukte zou ze hem vast nog een grotere sukkel vinden.

Moros haalde even diep adem en zette al zijn zintuigen op concentratie en jacht. Hij deed voorzichtig een stapje naar voren, alles onthoudend wat ze hem vertelt had. Achterste niet te hoog in de lucht, borst juist wat meer omhoog en het belangrijkste zijn staart stilhoudend. Enkel het puntje bewoog nu, berekenend. Intussen had Moros door wat de duif aan het doen was, toen een tweede duif in zicht kwam. Meneer wou kans maken bij een dame waarschijnlijk, dus was hij druk bezig met om andere duif heen te lopen. Die zo te zien niet al te lang ging wachten. Het was de perfecte kans voor Moros, een afgeleide duif. Nu hopen dat het vrouwtje hem niet zag. Hij kwam steeds dichterbij, het gekoer werd ook luider. Het leek alsof iedereen ongeduldig begon te worden. Nu of nooit, dacht de chocolate point bij zichzelf en nog geen seconde later zette hij zich af met klauwen naar voren gespreidt op de duif af. Het vrouwtje vloog op en het mannetje volgde snel na, maar misschien had hij het juist gedaan of misschien was het stom geluk, Moros kwam dichtbij genoeg. Hij sloeg zijn klauwen in de duif en nam hem mee naar beneden bij de landing. Het dier spartelde wild tegen, nu geen geluiden meer makend voor de liefde. Moros hield hem met al zijn kracht tegen de grond, niet eens de kans krijgend om bij de nek te komen. Hij vloekte binnensmond, voordat de duif moe leek te worden. Die kans nam Moros om naar de nek te happen en met een harde beet, wat nog moeite kostte, het leven te beëindigde. Hij proefte wat bloed en staarde naar de duif. Hij was moe door de inspanning maar voldaan. Natuurlijk besefte hij dat het puur geluk was dat die duif met zijn kop ergens anders bij zat en dat hij net op tijd die sprong gemaakt had. Dit ging hem geen tweede keer lukken, voorlopig niet.

@skadi

sarahkik

Skadi

Ze kon zien hoe Moros niet had verwacht dat de training deze draai zou nemen. Belachelijk, want een praktische training was de enigste training die je wat bijbracht. Ze ging hem niet vertellen wat hij fout deed zonder zijn eigen lichaam wel de juiste postitie aan te laten nemen. Voorbeelden deden maar zoveel. Een reden waarom ze het ook niet eerst voor had gedaan, hij moest het immers op zijn eigen leren. En toch, ze zou niet zijn pootje vast blijven houden heel zijn training lang. Hij kon het beter snel onder de knie krijgen of Skadi kon nog wel eens een venijnige mentor worden. Het deed in ieder geval wel goed om te zien dat het jong het nog niet gelijk had opgegeven; aan een onzeker jankkind had ze ook niets gehad. En dus volgde hij het commando op en probeerde hij het opnieuw. De calico zag zijn ogen idioot om zijn omgeving heen gaan. Met zijn vorrige poging zou er echt geen prooi in open daglicht meer zitten, zoveel zou nou onderhand ook wel duidelijk moeten zijn in zijn kop, hij was er immers oud genoeg voor. Vervolgens spoorde Moros een nieuwe prooi op door geur, de manier zoals het hoorde, in plaats van je te gedragen als een kitten die voor het eerst naar buiten mocht en dacht dat hij een jager was. Ze zag hoe hij een geur had opgepikt en deze begon te volgen, een stelletje duiven wat een eindje verderop zat. Het waren niet de plompe, vette beesten uit de stad, die goed gevoerd werden door de mens. Deze waren magerder en minder gewend aan luide geluiden. Moros zou dus echt stil moeten zijn dit keer, iets waar Skadi niet al te veel hoop in plaatste. Ze keek van een afstandje toe hoe de young-one op de vogels af sloop, steeds ongeduldiger. Hij had duidelijk nog veel te leren. Hij nam te laat actie, want de duiven waren binnen no-time in de lucht. Een seconde later en Moros had hem ook niet meer uit de lucht kunnen grijpen. Puur geluk. De duif begon haast te krijsen toen hij tegen de grond werd gedrukt door een paar klauwen, en hij spartelde wild tegen de grip van de jonge kater. Zelf keek ze ongeïnteresseerd toe hoe Moros meerdere pofingen deed om de nek van zijn prooi door te bijten. “Beter, maar de sprong was nog steeds te laat. Maar je hebt tenminste wat kunnen vangen, dus je bent geen totale mislukking.” vertelde ze hem. Hij zou zeker nog aan zijn houding en timing moeten gaan werken, iets wat hopelijk tegen het einde van deze training beter zou zijn.

:.:

_{Hij had door dat geluk hier de overhand had, maar wat werd niet beïnvloedt door geluk in het leven. Natuurlijk moest hij werken naar vooral het zelf doen en niet alles aan het geluk overlaten. Skadi noemde hem een niet totale mislukking, wat voor haar in de buurt kwam van een compliment. Of misschien wel al telde als eentje. Ze had gelijk over de sprong, timing zou naast sluipen ook een dingetje worden. Dat was vast ook van belang bij gevechten en Moros niet ten onder gaan bij een knokpartij omdat hij te laat afzette. ''Ik snap het, ik zal mijn best doen''knikte hij vastberaden, de poes aankijkend. De chocolate point wou aan zijn mentor en Captain laten merken dat hij alles aankon en in de Elite hoorde, met het juiste respect voor haar. Hij wachtte netjes op verdere instructies. Als kitten zou hij nog om opdrachten hebben gevraagd als er niet als iemand zelf naar hem toegekomen was, maar dit was zijn eerste trainingen en de opdrachten kwamen vanzelf wel.}

Skadi

Moros gaf aan dat hij haar instructies begrepen had en ze hoopte maar dat hij dat ook echt deed. Ze hadden geen tijd om te verspillen in de Elite en dat had ze zelf ook niet gedaan. Hij klonk echter vastberaden dat hij zich kon verbeteren, dus voor nu zou ze er vertrouwen in stellen. Of hij tot dat vertrouwen kon opleven en zou houden, dat zouden ze nog zien. “Goed, dan gaan we nu een stuk verder het gebied in,” vertelde ze de jonge kater. Ze vertelde hem niet waarom, maar ze hoopte dat hij een beetje logisch kon denken. De eerste intentie van deze les was een orientatie op het gebied en de basics van jagen. Het kind kon niet blijven verwachten dat ze zijn prooi voor hem zouden vangen, dus maar beter dat hij dat vroeg leerde. Maar ze hadden hier nou ook alles weggejaagd met dat gekrijs van die duif, dus veel nut zou de locatie niet meer hebben. Als ze wat verder gingen kon ze straks ook gelijk zijn skills opnieuw kunnen checken met geursporen en hem de weg terug laten lijden naar het tijdelijke kamp. “Dus, wat vind je tot nu toe van je training?” besloot ze hem te vragen terwijl ze de stap er in hield. Eens kijken wat hij daar op kon antwoorden; of hij eerlijk zou zijn of zou liegen en zeggen dat het een eitje was. Het was namelijk wel duidelijk dat hij nog niet veel wist. Logisch, aangezien hij amper meer als een kitten was.

:.: