She's the giggle at a funeral

Een kleine grijns kwam om Loudpaw’s lippen terwijl hij naar de reflectie van zichzelf in het water keek. Zijn harde werk had blijkbaar resultaten getoond: zijn mentor had hem verteld dat hij geslaagd was voor zijn final assesment, dat hij dit aan Acornstar mee zou delen en dat Loudpaw de volgende ceremonie een warrior zou zijn. Hij had het goede nieuws nog niet kunnen delen met zijn moeder, maar dat zou hij later op de dag wel doen. Hij wilde dit nieuws even zelf in zich opnemen en ervan genieten. Hij had hier erg hard voor gewerkt en hij wilde de verantwoordelijkheid dan ook maar wat graag op zich nemen. Hij hoopte dat hij veel bijkomende taken als warrior zijnde zou krijgen en dat Acornstar hem snel een apprentice toe zou vertrouwen. Hij had het gevoel dat hij meer dan klaar was voor alles en de dreigende oorlog, wat Acornstar verder uit leek te willen lokken, met RiverClan zorgde ervoor dat hij meer dan ooit klaar was om zijn loyaliteit aan de Clan te bewijzen. De kater draaide zijn kopje naar opzij toen hij pootstappen hoorde en de geur van Littlepaw kwam hem tegemoet. Loudpaw knikte de apprentice begroetend toe. “Hallo, Littlepaw,” begon hij op een vriendelijke toon. “Hoe is het met je?”

+ @Littlepaw"

stoerezoon

Rustig liep Littlepaw door het territorium van de ShadowClan. Hij deed het rustig aan en liep eigenlijk gewoon wat rond. Na een tijdje merkte Littlepaw dat hij een geur rook. Rustig volgde hij het spoor wat eindigde bij Loudpaw. De cyperse apprentice zag dat Loudpaw hem al in de gaten had. "Hallo, Littlepaw," zei Loudpaw tegen hem, "Hoe is het met je?" Littlepaw werd blij van de vriendelijkheid. De meeste ShadowClankatten waren aardig, maar er zaten ook wat bij die dat niet waren. Zoals Sharkpaw die hem in zijn buik had getrapt. "Hallo, Loudpaw," zei Littlepaw vriendelijk, "Het gaat wel. Alleen een beetje stijf." Littlepaw ging zitten en begon zijn oortje te wassen. "Ik heb gehoord dat je voor je final assement bent geslaagd. Gefeliciteerd!" Hij keek Loudpaw enthousiast aan. De jonge kater was nog niet heel lang apprentice en kende Loudpaw niet heel goed, maar was wel blij voor hem.

Loudpaw gaf een knikje toen Littlepaw aangaf dat hij een beetje stijf was. “Je moet nog even wennen aan het feit dat je nu heel veel beweging hebt,” concludeerde hij, want hij zou zich geen andere reden kunnen bedenken waarom dat Littlepaw daar last van zou hebben. Zijn ogen begonnen te glinsteren toen de kater hem feliciteerde en Loudpaw snorde zachtjes, de apprentice een dankbaar knikje gevend. “Dankjewel!” zei hij. “Dit is echt het doel waar ik naartoe heb gewerkt vanaf het begin, dus ik ben er heel blij mee.” Hij knikte naar Littlepaw. “Maar wat met jou? Hoe gaat het met jouw training?” Hij nam aan dat als Littlepaw nu al stijf was, dat het een goede training was geweest. Als je geen last had van je spieren de dag erna, dan had je niet hard genoeg gewerkt, was Loudpaw verteld door zijn vorige mentor.

Littlepaw rekte zich even uit. "Je moet nog even wennen aan het feit dat je nu heel veel beweging krijgt." concludeerde Loudpaw. Littlepaw knikte. Hij had inderdaad veel meer beweging gehad dan toen hij nog in de nursery zat. "Dankjewel." zei Loudpaw na dat hij hem had gefeliciteerd voor het halen van zijn final assement. "Dit is echt het doel waar ik naartoe heb gewerkt vanaf het begin, dus ik ben er heel blij mee." Loudpaw knikte naar hem. Littlepaw had precies het zelfde. Maar ja, hij is nog maar net apprentice. "Maar wat met jou? Hoe gaat het met jouw training?" Littlepaw was blij dat hij het vroeg. "Geweldig! Ik heb een territoriumtour gehad en kan al een beetje jagen." antwoorde Littlepaw vrolijk. "Het gaat nog lang duren voor ik alles onder de knie heb, maar vergeet niet dat ik nog maar net apprentice ben." Er ontstond een glimlach op de snoet van Littlepaw. Hij werd altijd vrolijk als hij het had over zijn trainingen.