Miracle of Life [Open]

Het was vreselijk om te zien, om te horen. Om mee te maken. Shrimppaw wist dat dit beeld, deze ervaring, haar nog een tijd lang zal lastig vallen. Maar dat was niet iets om over na te denken nu. Nu moest ze een Medicine Cat zijn. Haar eigen emoties kwamen later. Ze moest rustig blijven, kunnen handelen en.. Beter maken. Ze was blij om te merken dat de drukte achter haar langzaam verdween, maar ze had enkel oog voor de poes voor haar.

Crystalstar kalmeerde gelukkig een beetje door de lavendel. Het deed Shrimp pijn om in haar ogen te kijken, verscheurd door verdriet en angst. Maar ze bleef kijken, hopend om een rustgevende, meelevende blik te geven. Haar blik ging naar het kleine lichaampje. Shrimp had niet geweten dat ze zwanger was geweest, maar ze had zo'n vermoeden dat Crystalstar dat zelf ook niet had geweten. 'Dood..' kwam er fluisterend uit de grijze poes, nauwelijks hoorbaar. Shrimp beet op haar wang, deed haar best de tranen binnen te houden. Ze sloot even haar ogen en knikte langzaam. Het had geen zin om er omheen te draaien, hoeveel pijn het ook deed. 'J.. Ja.. Maar.. Je kindje zal in StarClan zijn,' miauwde ze. Een voorzichtige, verdrietige glimlach verscheen op haar snoetje. 'Daar zal 'ie het heel goed hebben, echt waar.' Ze schuifelde ietsje dichter naar haar toe, haar lichaam laag en klein zodat ze hopelijk geen bedreiging vormde. 'Zal ik er wat lavendel takjes bij leggen?' opperde ze voorzichtig.

Kom? Waarheen? Niemand kon mama kalmeren, behalve zij. Shrimp was niet eens familie. Ze was nep. En zij was echt. Tegen haar zin in liet ze zich meevoeren door de oudere poes, krachteloos van verdriet. Door haar stomme, dikke lichaam kon ze haar moeder niet eens meer zien. Dit was niet goed. Ze moest haar steunen, niet weggaan. Bij de lik over haar kop voelde ze niks, geen irritatie of warmte. Ze liet het haar gewoon overkomen. Haar woorden wisten echter wel iets in haar los te brengen. Met een vragende, hoopvolle blik keek ze omhoog, recht in Dreamdust's ogen. "Beloof je dat?" smeekte ze haast. Nu zag ze dat de poes ook huilde. Ze begreep niet waarom, aangezien zij er niks mee te maken had.

@Dreamdust

<sub>Crystalstar haar gegil zou nog een lange tijd blijven nagalmen in de oren van de kleine she-cat. Tegen de tijd dat ze arriveerde stond zo’n beetje de halve clan al bij haar den. Tot haar intense opluchting zag ze dat Icecream, Hermitshell en de kleine gevlekte apprentice die ze als Buzzardpaw herkende. In het voorbijgaan streek ze even met haar vacht langs Shatteredice. De rossige poes die bij haar was gebleven na het gevecht. Het was een kort gebaar. Een gebaar die zei: ‘Blijf.’ Blueflower haar lichaam deed nog steeds pijn en haar wonden trokken verschrikkelijk. Maar op momenten als dit moest ze die vergeten. Ze meende de bleke vacht van Shrimppaw achter die van Icecream te zien in het schemer van de den. Dan was Crystalstar tenminste niet alleen. “Zo is het genoeg,” zei ze kalm met een stem die meteen over de menigte galmde. “Dit is geen mooi toneelstukje waar jullie allemaal voor zijn uitgenodigd. Hup, vooruit, wegwezen!” zei ze streng. Van binnen stierf ze van de vrees. Crystalstar, haar sterke leider die altijd als een rots boven water leek te blijven staan. Wie zulke verscheurende kreten had geslagen dat Blueflower er naar van werd. Ze richtte haar aandacht weer op de menigte katten die zich rond de den had verzameld. “Iedereen die wilt blijven mag aan de voet van de rots wachten, maar geef Shrimppaw de ruimte om in en uit te lopen als dat moet en Starclan nog aan toe! Geef jullie leider wat privacy!” voegde ze eraan toe met een afkeurende blik. Heel even flikkerde haar blauwe blik naar die van Shatteredice maar daarna keek ze weer weg. “Hermit, Icecream, Buzzard,” begon ze en ze keek hen elk dankbaar aan. “Dankjewel.” Ze besloot nog even buiten te wachten. Het liefste wilde ze meteen naar haar leider toe, vragen wat er aan de hand was- nee, éisen wat er aan de hand was. Maar Blueflower moest sterk zijn en eerst alle pottenkijkers buiten wegjagen.

@everyone</sub>

Ze had geschreeuwd, en lang ook. Het kwam nu bij Crystalstar terug, en toen ze het door had wilde ze er het liefst mee doorgaan. Ze wilde de wrede wereld overstemmen, de wereld die haar kindje van haar had genomen voordat het had kunnen leven. Maar ze schreeuwde niet meer. In plaats daarvan lag ze, opgevouwen tegen de wand van haar den, schokkerig adem te halen. Ze keek naar Shrimppaw, die haar beloofde dat de kitten Starclan zou bereiken. Aan Starclan had zij nog niet eens bedacht. De geur van bloed, de angst, en de drukte hadden elke samenhangende gedachte weten te blokkeren. Ze kon de glimlach niet beantwoorden met meer dan een blik, getekend door rouw. Het den was leeggelopen zonder dat ze er erg in had gehad. Ze hoorde gemurmel buiten en vroeg zich afstandelijk af wat ze van haar dachten. Hoewel het haar eigenlijk ook niets meer kon schelen. Wat maakte de clan uit, wat maakte het woud en Starclan uit, als dit was wat het leven te bieden hadden. Toen de apprentice dichterbij kwam, trok Crystalstar het lichaampje beschermend tegen haar borst. Niemand zou het nog mogen zien. "Nee.." Miauwde ze schor, de lavendel afwijzend. Haar stem was krakkemikkig, en ze klonk twintig seizoenen ouder. Er waren nog geen tranen geweest, en ook nu wilden die niet komen. Haar helderheid kwam stukje bij beetje terug, maar ze wilde de hulp van een medicine cat niet accepteren, niet voordat.. "Zorg ervoor.. Dat ze allemaal wegkijken, niemand mag het zien."

Het geschreeuw was niemand ontgaan en zorgde voor een alerte Littlemane. Het geluid, het geschreeuw, had een griezelige ondertoon en zorgde voor een koude rilling die door merg en been ging. Heel kort flitste zijn blik van zijn vader naar de den van de leader. Hij kon zijn gedachten bijna lezen en voelde zijn vurige blik branden. Iedereen in de clan wist wat zo'n schreeuw betekende. Verdriet, ongeloof en dood. Snel maakte de kater zich uit de voeten, weg uit het zicht van zijn vader. Bij de den van Crystalstar zag hij heel wat commotie ontstaan en even bleef hij staan toen hij een opvallende verschijning heel stil zag staan. Ze stond een eindje verder, dicht bij de nursery. Littlemane wilde zich niet bemoeien, wilde liefst zo ver mogelijk uit de buurt blijven van alles en iedereen. Hij had bij zijn geboorte zijn moeder verloren, had het tegenovergestelde meegemaakt en hij wilde absoluut niet in de buurt zijn hier, wetende wat voor onheil het met zich meebracht. Het kamp uitgaan was voor hem een goede oplossing om hieraan te ontsnappen. Toch zag hij Shatteredice daar staan, als bevroren stond ze daar. Snel sprong hij naar boven om haar daar weg te leiden. "Shattered, kom." mauwde hij snel en tikte kort op haar zij, waarna hij alvast een stapje naar achteren zette. Hij vermeed oogcontact met eender welke kat die hier rondliep. De kater die normaal overliep van zelfvertrouwen, oogde voor de eerste keer wat nerveus. Al de jongere katten om hem heen zouden niet weten waar dit vandaan kwam. Enkel zijn leeftijdsgenoten konden gokken en het mogelijk raden. Hij draaide zich weg van de situatie en ging enkele staartlengtes wachten op Shatteredice. Hij hoopte haar mee te krijgen, al was het maar voor zichzelf gerust te stellen.

Tag: Shattered, indirect de andere katten in de buurt van Crystalstar haar den

Crystalstar drukte het kleine lichaampje beschermend tegen haar borst aan. Shrimppaw had haar lavendel aangeboden, maar dat werd met een krakerige stem afgewezen. Shrimp knikte nederig en bewoog zich weer wat naar achteren. Het leek er gelukkig wel op dat ze wat meer bij haar zinnen kwam. 'Zorg ervoor.. Dat ze allemaal wegkijken, niemand mag het zien.' Shrimp keek op bij haar woorden, bleef even stil maar knikte alsnog. Ze had wel een vermoeden wat de Leader wilde doen, en zij moest haar laten. 'Oké,' murmelde ze zachtjes met een licht knikje. Nog heel even bleef ze hangen, voor ze zich omdraaide en naar Icecream en Hermitshell liep. 'Kunnen jullie zorgen dat niemand kijkt? Crystalstar wilt... haar kindje begraven,' miauwde ze zachtjes in diens oren. Ze had vertrouwen in de twee en draaide weer om naar de grijze poes, maar bleef op afstand. Ze wist niet wat ze nu nog kon doen.

Tot zijn opluchting begonnen zijn clangenoten de den te verlaten. De grootste schrik was er voor de meesten wel af. Hij daarentegen voelde zich leeg, zowel door de miskraam als hoe hij Crystal had gezien. Het was vreemd om een keer boven haar te staan, heel vreemd. Hij schrok op uit zijn gedachten toen Shrimp hen aansprak. Met een knik liet hij weten dat hij het begreep en hij wisselde een korte blik uit met zijn vader en vervolgens Buzzardpaw. De apprentice bedoelde het goed. "Iedereen, ga terug naar jullie dens en gun jullie leader privacy. Jullie hebben genoeg gezien." Verklaarde hij, deze keer minder luid dan eerst. Ze zouden het wel begrijpen.

Tag: @Icecream, Buzzardpaw

Oké, mama had ruimte nodig. Misschien was dat ook wel logisch. Shrimppaw ging haar helpen en daarna ging mama het kamp uit om.. Haar adem stokte even, waarna er een snik losbarstte. Ze zou haar sibling pas ontmoeten als ze dood was. Pas nu drong tot haar door dat het een zieltje was die nooit geleefd zou hebben. Dat maakte alles nog zoveel erger. Mama zou haar hierna zeker nodig hebben. Ze zou haar laten zien hoeveel geluk ze had met haar kinderen die wel leefden. Zachtjes begon ze weer te huilen en drukte ze zich tegen de ander aan. "Dankjewel." Fluisterde ze. Dreamdust wist wat ze moesten doen. Zij kon haar wel helpen.

Nog steeds werden haar bevelen opgevolgd, en een aantal katten zorgden ervoor dat zoveel mogelijk anderen hun blik afwendden. Natuurlijk zouden er diegenen zijn bij wie de nieuwsgierigheid de overhand zou hebben, maar Crystalstar was opgelucht dat ze niet door de hele clan nagestaard zou worden. Op trillende poten stond de leader op, en ze pakte het lichaampje voorzichtig op tussen haar tanden. Het voelde koud aan, en de geuren deden haar geschreeuw opnieuw bijna terugkomen, maar ze zette door. De kattin keek niet naar links of rechts terwijl ze liep. Geen van de katten kon ze aankijken, niet voordat ze dit gedaan had. In een rechte lijn verliet ze het den, dat zo kort geleden nog stil, en daarna zo chaotisch was geweest. Daarna kruiste ze de open plek van het kamp, en verdween door haar ingang.

[topic uit]