Right up to Heaven [open]

Terwijl ze toekeek liep Icecream naar voren. Hij zei een paar worden en Crystalstar luisterde. Ze was verbaasd de naam te horen die hij altijd aan Creamyfrost had gegeven toen hij een kitten was, en de herinnering aan haar eerste mate deed het verdriet extra steken. Het was niet haar eerste dierbare die ver voor zijn tijd was gestorven. Shrimppaw keek naar haar, en Crystalstar knikte lichtjes, ze zou niet meer instorten. Toen keerde Hermitshell terug. De schelp die hij had gekozen was groot en blauw, simpel maar passend. Ze knikte hem een bedankje toe en pakte toen de schelp op tussen haar tanden. De leader liep terug naar het grafje en duwde de schelp half in de aarde, zodat hij omhoog stak als een markering. Hier ligt Shellkit, dacht ze. Of de kitten in Starclan zou komen was nog maar de pijnlijke vraag. Kwamen degenen die nooit geleefd hadden aan bij de sterren? "Icecream, Shrimppaw. Bedankt voor het komen, en voor je woorden Icecream." Mauwde ze zachtjes, en ze keek de twee aan. "Nu wil ik graag even met Hermitshell praten, ik zie jullie in het kamp weer."

Hermitshell kwam niet veel later, met een mooie schelp. Ze vond de kleur erg mooi. Het was een mooie schelp om het grafje mee te markeren, om de kitten mee te herinneren. Crystalstar zette de schelp rechtop op het kleine heuveltje. Shrimppaw bad naar StarClan dat ze de kitten een warm welkom gaven, maar ze twijfelde daar verder niet aan. 'Icecream, Shrimppaw. Bedankt voor het komen, en voor je woorden Icecream,' sprak haar oma toen. 'Nu wil ik graag even met Hermitshell praten, ik zie jullie in het kamp weer.' Shrimp keek eventjes lichtelijk verbaasd naar haar broer, maar knikte. 'Natuurlijk,' miauwde ze zachtjes, waarna ze haar papa volgde op zijn woorden. Ze hoopte dat ze troost konden vinden bij elkaar. Zij moest echter ook weer aan de slag, want er waren nog genoeg anderen gewonden om te verzorgen. Ze kon een zuchtje niet binnen houden terwijl ze samen met de kater weer richting het kamp ging.

Shrimp topic uit

Er was verder geen uitgebreide dienst. Er werd niks tranentrekkends gezegd, het was zelfs angstvallig stil. De eerste woorden die weer gesproken werden was het verzoek of zijn vader en zusje konden vertrekken. Hij mocht verrassend genoeg blijven. Onzeker van zijn rol in deze lastige situatie trok hij met zijn oor. Hij was juist degene die ze beter weg had kunnen sturen. Pas toen de anderen volledig uit beeld waren begon hij te spreken. "Wat is er, Crystal?" Hij liet zijn onzekerheid niet doorschijnen, al bleef hij stijfjes precies op dezelfde plek staan.

Zoals ze hen had geboden, gingen Icecream en Shrimppaw. Ze had geluk met zo'n loyale familie, wist Crystalstar, maar nu wilde ze hen er niet bij hebben. Alleen Hermitshell mocht blijven. Haar apprentice met wie ze altijd zo geruzied had, omdat ze zoveel op elkaar leken. Ze draaide zich naar hem toe en keek in zijn diepblauwe ogen. Het waren niet die van Creamyfrost, of van Icecream. En toch had hij iets van zijn vader en grootvader. Hij vroeg wat er was, stijfjes, zoals altijd wanneer een ernstige situatie zich voordeed. De Warrior die ze in hem had gezien toen hij zes moons uit was, stond voor haar. "Je bent groter dan ik.." Merkte ze zachtjes op. En toch zou zij altijd de leider blijven. Al zijn ontkenning had het er alleen maar verder ingeramd, dat zíj hem de bevelen gaf. Crystalstar twijfelde er niet aan dat hij nooit zo goed naar iemand anders zou luisteren. "Wat maak je hier van, Hermit? Ik kan het je vader, of je zus, vragen en ze zullen me lieve en geruststellende woorden geven. Maar ik wil inzicht. Wat betekent dit?"

Met zijn kop lichtjes schuin gekanteld hoorde hij haar aan. Ze sprak over hem alsof ze zijn moeder was, of een ver familielid dat hem voor het eerst in lang weer zag. In beide zat een kern van waarheid. Crystalstar wist veel rollen in zijn leven te vervullen, al werd daarmee wel iedere rol verwaarloosd. Hun relatie was op z'n lichtst gezegd ingewikkeld. De rare vraag die ze stelde kwam dus niet eens zo verrassend aan. Dit viel van haar te verwachten. Even wist hij niks te zeggen. Tja, wat maakte hij hier nou van? Natuurlijk had hij daar tijdens het zoeken van de schelp over nagedacht, maar het echt uitspreken? Dat was nog wat anders. "Je hebt jezelf gefaald." Mauwde hij na een tijdje. "Je bent een leven verloren en daarom is je kind dood." Het was hard, maar ze vroeg hem om inzicht. Dit was wat hij ervan dacht.

Het antwoord dat hij haar gaf was de waarheid. En toch wilde ze hem er zijn tong voor uitrukken, zijn keel voor afsnijden, hem verbannen, hem verdrinken. Hem doodden voor wat hij tegen haar durfde te zeggen. Dat gevoel duurde maar een moment. Toen kwam de absolute misère terug. De meest vreugdeloze glimlach die ooit een moeders gezicht had gesierd was op Crystalstar's gelaat te lezen. "Dus dat is hoe het zit." Haar stem was zacht, zoals de lucht na een storm. "Ik heb deze levens gekregen, zodat ik iedereen kan overleven. Mijn vrienden, mijn partner. Mijn kinderen." Als Hermitshell begraven werd zou zij nog doorleven, als ze haar gevechten won en de juiste keuzes maakte. "Zodat ik iedereen kan zien sterven." Besloot ze na nog een tel. En ze zou het nog doen ook. Zij was Starclan's gekozene, en daarmee de enige die deze taak mocht uitvoeren. Haar positie neerleggen zou bijna verraad zijn jegens haar clangenoten.

Zo had hij haar nog nooit gezien. Haar vreselijke geschreeuw en gejammer van eerder was een shock, maar dit was op een manier zoveel erger. De rust die ze uitstraalde voelde gevaarlijker dan elk dreigement dat ze had gemaakt, breekbaarder. Hij wist dat ze slechts waande, dat de tijd de pijn zou verzachten. Toch voelde hij zich slecht voor haar. Ergens had ze namelijk gelijk. Ze zou de meesten overleven. Voor een paar momenten hing er een zware stilte in de lucht. "Zo dacht Pantherstar ook." Doorbrak hij deze, voorzichtig, maar met ferme stem. "En je weet waar dat hem heeft gebracht. Maar zelfs al blijf je alleen over, je zal voor eeuwig met je geliefden in StarClan zijn." Zijn blik gleed over het grafje. Hij begreep haar angst over het kind. "Je bent geen zwakkeling. Een zeikerd misschien," Een humorloze gnuif verliet zijn mond. "maar absoluut niet zwak. Het enige wat je kan doen is voor je clan leven. Anders dan faal je ons allemaal." Hij beoordeelde haar niet, noch klonken zijn woorden zo. Hij hoopte gewoon dat zijn woorden doordrongen.