Although it may fade, it won't disappear

Alles was zo verwarrend geweest voor haar de laatste tijd. Ze begon eindelijk te snappen wat ze voelde het moment dat Aegir Skadi vertelde dat ze gewoon vrienden waren. Maar ondertussen had Aegir een riverclankitten ontvoerd en wist ze niet goed wat daarmee te doen. Skadi had wel gezegd dat Emberkit zelf mee had gewild, maar kon ze echt geloven wat de poes gezegd had? Het was ergens wel iets dat ze heel graag wilde geloven, maar waarschijnlijk was het beter om verhaal te halen bij Aegir zelf. Dat was dan mogelijk ook de reden dat ze zich hier bevond, hopende hem tegen te komen. Het was waarschijnlijk allemaal gewoon een misverstand toch? Dan was er gewoon niks aan de hand.

[GESLOTEN]

Er was zo ontzettend veel veranderd in de laatste tijd, hij wist bijna niet meer of hij het kon bijhouden. Maar Tallpines waren nu van hun, dat was leuk. Het was fijn om weer wat beschutting te hebben, al waren het bomen en wat dorre struiken. Het was beter jezelf in de stad moeten verstoppen. Maar nu hij zijn vleugel over Emberkit had geslagen, was het leuk om ergens weer mee bezig te zijn. Haar enthousiasme was aanstekelijk en het beurde hem op. Helemaal nu Cheriey zo verdrietig was en hij nog voor haar probeerde uit te kijken. Maar er was één iemand waar hij de laatste tijd minder mee had gesproken, en misschien had hij haar gewoon weer nodig. Ze kende hem het langst, was de enige die hem niet veroordeelde, die hem gewoon begreep, als geen ander. En ook hij had zo nu en dan een beetje hulp nodig. En nu ze Tallpines hadden, was hij weer dichterbij Riverclan dan ooit. Hij kon de rivier ruiken in de verte, ook al was hij bevroren, hij zou de geur van thuis nooit vergeten. Maar toen hij wat verder langs de grens reisde, vielen zijn ogen op een maar al te bekend figuur. Hij haalde opgelucht adem. Hij had dit nodig, zo erg. Daarom stond er bijna automatisch een glimlach op zijn snuit. ‘Regenboog!’ schreeuwde hij hardop, terwijl hij zijn kalme tred versnelde en op haar af rende. Hoe lang was het alweer geleden? Te lang.

Een woord was alles dat ervoor zorgde dat haar hart een sprongetje maakte. Her was zijn stem, ze herkende het uit duizenden. Het bracht bijna automatisch een glimlach op haar gezicht, maar iets hield haar tegen. Zelfs toen ze hem zag. "Aegir," Sprak ze dan ook licht opgetogen. "Ik heb je al even niet meer gezien," Wel geroken, maar hem nooit gevonden. Ze wilde ergens meteen over Emberkit beginnen, maar besloot zich in te houden voor nu. In plaats daarvan drukte ze haar kop tegen hem aan, ze had het gemist om hem zo te kunnen zien en aan te kunnen raken, dat was toch iets dat ze niet kon ontkennen.

Even viel Aegir weer in dromenland, in een wereldje waar de elite niet bestond en hij gewoon.. hij was. Geen regels, geen verantwoordelijkheden, geen veroordelingen. Gewoon.. gewoon. Hij kon lachen zonder consequenties en praten over alles en niets. Daarom deed hij dat nu ook. Hij lachte en hij snorde, alsof alles even onwerkelijk was. Dat er niets gaande was, dat er geen zorgen waren. Het was ergens indrukwekkend hoe hij dat allemaal zo makkelijk uit kon zetten. Toen Lilypool sprak dat ze hem al een tijdje niet had gezien, keek hij schuldig naar de poes. ‘Sorry! Er was zoveel gaande en ik.. nou ja,’ miauwde hij afgeleid. Hij wilde er niet over nadenken. Het ware slechte dingen, daar wilde hij niet over praten. Toen ze zijn kop tegen hem aan drukte, giechelde hij dan ook jongensachtig en legde zijn kop op haar kruin. ‘Maar ik ben er nu.’

Ze beet iets op haar lip, want het was iets dat ze hem toch moest vragen, ook al zei alles in haar dit niet te vragen. Niet nu dat ze elkaar weer een keer zagen. "Ik ben blij je te zien," Dat was de waarheid, ook al zat er mogelijk wat meer achter, wat onzekerheid. "Hoe is het met Emberkit?" Ze kon haarzelf niet helpen om het te vragen. Ze ging hem niet meteen beschuldigen, nee, dat wilde ze ergens ook niet. Ze wilde gewoon de reden erachter weten en misschien was het dan ook het beste om gewoon te vragen hoe het met de kitten ging. Tenslotte verraadde ze haar clan hier mogelijk mee, door degene te ontmoeten die een kitten gestolen had. Maar zo wilde ze hier niet over denken.

Aegir keek haar onderzoekend aan, zijn ijsblauwe ogen wat bezorgd. Wat betekende dit allemaal? Had hij iets verkeerd gedaan? Maar ze miauwde dat ze blij was om hem te zien, en hij kon opgelucht lachen. ‘Ik jou ook!’ miauwde hij vrolijk, waarna hij een brede lach op zijn gezicht had staan. Maar toen ze vroeg over Emberkit, betrok zijn gezicht. Hoe... wat? Hoe wist ze dat? Had iemand zich verluld? En waarom vroeg ze dit nu, aan hem? ‘Wat bedoel je?’ miauwde hij dan ook. Hij zou het niet zeggen, hij zou niets toegeven als het niet hoefde. Hij hield zijn mond stil. Het was niet liegen als je de waarheid verzweeg, als er niet om gevraagd werd. Hij kon zich voor de domme doen en zeggen dat hij niet wist wie Emberkit was, maar dat zou hij wel liegen. En hij wilde niet tegen haar liegen. Alsjeblieft, laat me niet tegen je moeten liegen.

Wat ze bedoelde? Dat moest hij weten toch? Ze had zijn geur tenslotte geroken, niet die van iemand anders. Niet van een andere bloodclanner. "Emberkit is meegenomen door een bloodclanner," En het was jouw geur die er hing. Onbewust had ze hem zelfs geholpen ermee. Door de patrol rechtstreeks naar het Bloodclankamp te nemen die er niet meer was. Ze was Skadi er nog tegen gekomen. "Faintlight herkende je," Ook al had ze het zelf ook al geweten, het moment dat ze de geur geroken had. Maar toen Faintlight het uitgesproken had wist ze dat riverclan wist wie het gedaan had, dat ze dat niet meer kon verdraaien.

Aegir keek weg van de gevlekte poes. Alsjeblieft, smeekte hij stilletjes in zichzelf toen hij zijn ogen dichtkneep. Eerst leek het goed te komen, dat ze sprak dat Emberkit was meegenomen door een Bloodclanner. Precies, niet hem. Maar zijn aanwezigheid was gestraft, want hij was herkend. Aegir klemde zijn kaken op elkaar, waarna hij de poes voorzichtig onder zijn wimpers weer aankeek. ‘Zeg Faintlight dat het me spijt dat ik haar geslagen heb, het was niet mijn bedoeling,’ was het eerste wat hij zei. Het was laf geweest, maar het was ook paniek geweest, terwijl hij nog verder om het onderwerp van Ember heen probeerde te dansen. ‘Ze is oké, toch?’ miauwde hij toen tegen de poes. Emberkit was nu eenmaal geen Riverclanner meer. Ze zou hetzelfde proces doorlopen als hij. Zo ging de cirkel weer rond en rond en rond, totdat Emberkit haar opvolger zou vinden.

Ze begreep niet waarom hij Emberkit had meegenomen, maar was ergens bang om het te vragen. Had de kitten het toch gewild, zoals Skadi gezegd had? Dat moest bijna wel, want anders zou Aegir haar niet meenemen toch? Hij zei spijt te hebben van Faintlight geslagen te hebben en ze knikte kort. "Ze heeft er niks aan overgehouden." Of in ieder geval niet zover ze wist. "Wilde ze met je mee?" Hij had het haar moeilijk gemaakt, door bij Riverclan te komen. Het had haar getest of ze hem zou verdedigen ten opzichte van haar clan. Ze had het onbewust toch gedaan, door de snelste route naar het oude bloodclan kamp te nemen, maar dat hoefde hij niet te weten.

Aegir haalde even opgelucht adem toen ze vertelde dat Faintlight oké was. Hij knikte langzaam. ‘Gelukkig,’ miauwde hij met een rauwe stem. Hij keek even ernstig naar de poes toen ze weer over Emberkit begon. Hoe kon hij dit goedpraten? Zou ze hem haten? Maar hij kon niet liegen, hij wilde niet liegen. ‘Ja,’ antwoordde hij dan ook eindelijk op haar vraag. ‘Ze wilde met mij mee. Geen zorgen, ze is oké, ze heeft het goed. Ze is bij mij nu.’ Dat moest haar toch iets geruststellen toch? Hij was ook niet verandert, niet echt. Hij geloofde nog in Starclan, leefde volgens de code, deed zijn best om goed te doen, sterk te zijn. Maar soms was dat zo lastig, als hij weer realiseerde wat hij achter had moeten laten. Onzeker keek hij Lilypool aan. Ze zou hem vast nu haten. Oh StarClan, alsjeblieft help me.

Ze betwijfelde of Emberkit zou weten waar ze in terecht kwam, maar dat had Aegir ook niet geweten en hij was er toch ook goed uitgekomen? Hij was niet verandert toch? Zou de kitten haar moeder missen? Ze wist dat Littlefish haar wel miste, maar ze kon het niet vragen aan Aegir. Om haar terug te geven om die reden. "Zorg goed voor haar," Dat was het enige dat ze kon zeggen hierop. Ze kon hem wel gaan haten hierom, maar dat deed ze niet. Ze drukte haar kop dan ook voorzichtig tegen hem aan. "Doe niet weer zoiets gevaarlijks," Want er hoefde maar iets mis te zijn gegaan en hij had heel riverclan bovenop hem gehad.

Aegir kon opgelucht ademhalen, de lucht die hij vast had gehouden vloeide voorzichtig over zijn lippen en hij knikte. ‘Natuurlijk!’ miauwde hij zachtjes. Ze hoorde nu bij haar, hij was haar stukje thuis van thuis. Zij kenden elkaar, hij zou haar begeleiden. Hij snorde ook, meer van verlossing, dat Lilypool niet kwaad was, dat ze hem nog steeds aan durfde te raken, dat ze zag dat hij geen monster was, niet zoals Bittersweet. Hij duwde zijn kop terug, kort lachend dat ze een beetje bezorgd om hem was. ‘Nee, natuurlijk niet,’ verzekerde hij haar, terwijl hij haar blik weer op probeerde te zoeken. Ergens wist hij dat die woorden een leugen was, want wat ze nu deden, zij, hier, allebei, was ook gevaarlijk. Eén verkeerde voorbijganger, en dan.. Hij wilde er niet aan denken, hij wilde gewoon eventjes juist alles vergeten, met haar. ‘Ik heb je gemist,’ fluisterde hij zachtjes in haar oor.

Hij duwde zijn kop terug tegen haar aan en haar hart maakte een klein sprongetje bij de woorden en blik die volgden. Ze wist natuurlijk wel dat dit misschien ook gevaarlijk was, dit samen zijn, maar ze zou hem niet kunnen vragen om weg te blijven van haar. Nee, dat kon ze niet doen. Dat zou ze zelf niet kunnen hebben. Ze spinde zachtjes toen hij zei haar gemist te hebben en duwde haar lichaam nog wat meer tegen hem aan. "Ik jou ook," Hoe graag ze nog gehad had dat ze samen in dezelfde clan waren, maar dat zat er niet in. Dit was het enige dat ze hadden, die korte momenten samen, maar ze zou het voor geen goud willen missen.

Aegir keek haar weer aan, en het was net alsof alle dingen die hiervoor besproken vergeten waren. Dat de lucht nu eindelijk geklaard was en ze tijd voor elkaar over hadden. Nu lieve woordjes weer gefluisterd konden worden en zonder na te denken hun lichamen meer begonnen te spreken. Een grinnik rolde over Aegir zijn lippen en hij duwde zijn kop in haar nek toen ze zei dat hij haar gemist was. Hij wist niet was het was. Was het het feit dat hij haar zo weinig zag? Of dat het niet mocht, dat het fout was, maar het diep vanbinnen goed voelde. Hij duwde zijn brede lichaam tegen haar aan en begroef zijn gezicht in haar vacht. Ze rook naar thuis. Naar de rivier, een beetje vis. Misschien hield hij ook meer van het idee van haar, het idee wat had kunnen zijn, dat hij daadwerkelijk van haar hield. Maar ze was bijzonder, dat was ze altijd al geweest, en met een zachte beet in haar nek probeerde hij haar in het gras te werken.

Zijn geur voelde vertrouwd, ondanks dat het eigenlijk niks meer naar Riverclan rook. Het had toch iets weg dat typisch hem was, dat er altijd al was geweest, zelfs toen hij een kitten was, iets bekends. Ze liet zich dan ook rustig op haar zij vallen toen hij haar vastgreep bij haar nek en haar richting het gras werkte. Ze keek omhoog naar hem en glimlachte zachtjes voor ze een lik over zijn wang gaf en hem wat naar beneden probeerde te trekken met een van haar poten. Ze negeerde de stem die ergens zei dat dit niet hoorde, dat ze hiermee haar clan verraadde. Dat boeide voor haar eigenlijk helemaal niks in dit moment, ze waren hier tenslotte met zijn tweeën en er was niemand die hierover zou kunnen oordelen.

Aegir voelde zijn hartslag versnellen toen hij opeens boven haar lag, zijn kop in haar nekvacht. Hij voelde zich plotseling heel onzeker, heel bloot, waar hij net nog zich dapper voelde. Maar het ging allemaal vanzelf, hoe zij hem dichter naar haar toetrok, haar tong over zijn wang die een elektrische schok door zijn lichaam liet gaan. Zijn ademhaling werd zwaarder toen hij haar kusjes in haar nek gaf, zijn neus langs haar kin streek, zijn wang langs de hare. 'Lily,' fluisterde hij met een diepe stem in haar oor. Zijn blik kruiste de hare weer, sloot zich vast in haar ogen. Ze waren geen kinderen meer, ze wisten beide wat ze deden. Zijn blik verzachtte even. Zeg als ik moet stoppen, als ik te ver ga, als ik je pijn doe. Hij legde zijn voorhoofd tegen de hare. Het laatste wat hij wilde was haar pijn doen.

Al die gedachten die haar eigenlijk zouden moeten waarschuwen van wat de gevolgen hiervan zouden kunnen zijn, van wat het met haar zou doen. Die waren er niet meer. Niet zodra ze in zijn ogen keek en wist dat dit precies was wat ze wilde. Ze vertelde hem dan ook niet te stoppen, dit was tenslotte wat ze wilde. Ze glimlachte dan ook zachtjes en drukte haar neus tegen de zijne, als teken dat het goed was.

[Timeskip]

Ze wilde hier niet weg, nee, het liefste wilde ze hier blijven en nooit meer terug hoeven gaan. Alleen wist ze dat ze gemist zou worden als ze niet terug zou gaan. Dat ze haar misschien zelfs wel zouden gaan zoeken en dat kon ze niet hebben. Ze kon niet hebben dat ze haar hier zouden vinden. Maar voor even zou ze hier nog wel kunnen blijven. Ze begon rustig haar vacht te wassen, terwijl ze met een schuin oog naar Aegir keek. Ze zou hem weer moeten missen wist ze. Ze wilde het eigenlijk niet, maar ze had geen andere keuze. Ze zouden elkaar vast wel weer zien, net zoals alle keren hiervoor.

Het was weer zo’n dag dat ze haar training had voltooid en nu even vrij had voordat ze verder ging met haar taken te doen. En om haar korte vrije tijd te besteden ging ze maar eens wat verkennen van het gebied dat ze tegen nu wel buiten haar hoofd kende. Hetzelfde gevoel als de eerste keer zou ze nooit meer krijgen, maar het voelde goed om op vertrouwd gebied te zijn, het maakte niet uit hoeveel keren ze dit gebied te zien kreeg.

Echter zag ze twee vachten verderop staan. Een bekende, witte vacht met oranje en zwarte vlekken en een andere die haar niet zo bekend voorkwam, met zwart en vaag bruin. Maar toen ze dichterbij kwam rook ze bloodclan geur en herkende ze de ene kat als Lilypool. Haar roodoranje ogen werden groot. Wat was lily toch aan het doen? “Lilypool?!”, riep ze luid uit, haar stem vol van verbazing als irritatie terwijl ze dichterbij kwam gelopen. “Waarom sta jij te praten met één of andere Bloodclanner? Sta je info te delen ofzo? Hoe kan je zoiets nou doen?!”. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zwiepte heen en weer met haar dikke, halforanje staart. Dit was niet oké hoor, helemaal niet oké. Hoe kon ze dit nou doen?



[toestemming accepted]

Het was simpel, natuurlijk. Hoe ze in elkaars omhelzing wegzonken en zijn gedachten verblind werden door liefde, door lust. Een hart dat sneller klopte en grote, ijsblauwe ogen. Het was in dat moment, voor heel eventjes, helemaal perfect. Zijn brein stond uit en zijn lichaam sprak. Alles voelde als vonken, als vuur in zijn pels, en hij wilde dat hij de tijd eventjes stil kon zetten. En toen hij daarna naast haar lach, een stomme grijns zijn gezicht. Hij had nog niet gerealiseerd wat hij had gedaan. Hij voelde zich gelukkig en hij fluisterde zo nu en dan slechte grapjes naar Lilypool.

Maar de realisatie kwam sneller dan hij had verwacht. Sneller dan moest. Hij hoorde een stem en hij sprong overeind, zijn haren overeind. Een Riverclan apprentice. Nee, nee... nee! Grote, geschokte ogen gingen naar Lilypool, en zijn brein stond opeens weer aan. Wat moest hij hieraan doen. Ze waren betrapt. Ze zouden Lilypool uitspugen, een verrader maken. En.. hij kon haar niet meenemen, want dan gold hetzelfde voor hem. Nee, niemand kon dit weten, dit mocht niemand weten. Hij moest dit doen, voor hem, maar vooral voor haar. Een nieuw soort adrenaline gierde door zijn lijf en voordat hij het wist kwam hij in beweging, sprak geen woord tegen de apprentice. Het was pure paniek die zijn lichaam had overgenomen.

Ze was groot, maar Aegir was sterker. Hij greep haar bij haar nekvel en sleurde haar weg van Lilypool, op de enige manier die hij wist om haar mond voor eeuwig te snoeren. De rivier was niet ver weg, tussen Tallpines en Riverclan. Het moest snel gebeuren, stil gebeuren. Hij boorde zijn tanden zo diep als hij kon in haar vel, en voor hij het wist was hij op de oever, en verder. Met grof geweld werkte hij de poes in het water.. verder.. onder water, en hij hield haar daar.

Ze was haar vacht nog rustig een aantal likken aan het geven toen een stem haar ineens deed opschrikken. Haar kop schoot omhoog, in de richting waar de riverclan apprentice stond. Wat deed Risingpaw hier? Haar ogen waren groot en ze wist niet goed wat te zeggen, met welk excuus te komen. Nee, ze schoot eerder in paniek. Nu zou Riverclan het weten, ze zouden weten dat ze al die tijd nog contact had met Aegir. Er was geen weg terug meer nu.

Aegir leek wel meteen in actie te schieten en begon de apprentice weg te slepen. Snel kwam ze zelf ook overeind, want wat ging hij met haar doen? "Wat ga je doen?" Vroeg ze nog, maar ze wist welke richting dit uit ging. Dit ging richting de rivier. "Aegir, doe het niet." Nee, dit kon niet de oplossing zijn toch? Maar ze deed ook geen aanstalten om hem te stoppen, ook niet toen hij de apprentice onder begon te drukken. In plaats daarvan probeerde ze een oplossing te bedenken waarvoor dit niet nodig was. "Dit schrikt haar vast wel genoeg af." Probeerde ze nog. Dat was toch genoeg?