Dancing in the colosseum

Onderwerp: Dancing in the colosseum do 19 aug 2021 - 19:58

Het nieuwe kamp was een perfecte plek maar desondanks had ze Indra toch meegenomen naar de twoleg place. Ze had al weer wat trainingen achter de rug en ze voelde aan dat haar young-one voor de tweede keer klaar zou zijn om haar 'warrior'-schap aan te gaan. Vandaag zou haar laatste check zijn als Indra echt alles wist van hoe de Elite werkte. Hoewel ze het nooit hardop tegen iemand zou zeggen of zou laten zien, ze zou breken als Indra haar final niet zou halen of per ongeluk een regel zou breken en straks als een rottende lijk zou dienen voor Orchis. Ze hadden vaak getraind bij de Tallpines en soms hier. Iets minder dan ze eigenlijk had gehad. Indra was namelijk al sterk op clangebied en minder hier. Helaas was haar aanwezigheid te veel nodig geweest bij de Tallpines. Vanaf vandaag was ze weer een stuk vrijer en nam ze haar vrije tijd ook meteen om weer op pad te gaan. Samen met de bruine she-cat liep ze door de twoleg place heen. Het was schemerig en het miezerde lichtjes. ''Ik weet niet wanneer maar Zahida zal ooit weer willen vechten en Orchis zal je dan niet meer beschermen.'' Begon ze. Ze had hiervoor nooit met haar young-one over het gevecht gesproken. ''Ze is snel. Net als jij. Het verrast me niet als ze Windclan bloed in zich heeft.'' Sprak ze veder. Een nadenkende frons op haar gelaat. ''Zahida gebruikt snelheid en de technieken van Bloodclan. Ze staat dus in de voordeel.'' Dat had Indra wel gemerkt ja. ''Hoe ga je het volgende gevecht aanpakken?'' Ze had Indra veel dingen geleerd toen ze jonger waren, hoe ze vocht met snelheid, met kracht, met vuile trucjes en pas geleden ook enkele manieren van Bloodclan. Hoewel ze zelf veel had opgestoken van haar nieuwe clan, wist ook niet alles. Ze moest daarom een extra strategie erbij bedenken. Zij wist wel iets maar eerst wou ze zien wat haar young-one dacht. Hoewel haar kop schreeuwde om ook Zahida te beschermen, haar plicht lag bij Indra. Hoe moeilijk het soms was.

- Indra

:::

Indra was sterker geworden. Haar altijd al pezige lichaam was gespierder dan ooit tevoren - de littekens op haar vacht droeg ze met haar trots en de blik in haar groene ogen was hard. Ze zag er ouder uit dan vroeger, en op een zekere manier ook een stukje jonger. Alsof de wereld haar hard gemaakt had, maar er ook een stuk van die last van haar schouders gevallen was. Ze voelde zich alsof ze voor het eerst was wie ze zou moeten zijn. Sterk, iemand om niet mee te sollen, een monster tussen de andere monsters. Hier hoorde ze thuis. En dat ze daarvoor iedereen uit haar oude leven pijn moest doen - dat vergat ze. Amberstorm was dood, bestond enkel nog in de ogen van Routnose en haar kittens en de Windclanners. Maar zo was ze niet meer, ze was niet langer het zielige hoopje vacht dat geen controle had over zichzelf, dat verteerd werd door schuldgevoel. Hier droeg ze haar moorden als een badge of honour. Ze schaamde zich niet langer meer en had beslist dat schuld een nutteloos gebruik van haar tijd was.

De jonge kattin keek haar mentor aan toen die begon te praten. Raar, om weer een mentor te hebben, om niet alles te weten over de plaats waar ze was. Ze waren terug in het oude camp van Bloodclan, nu overrompeld door tweebenen, maar nog steeds bekender dan hun nieuwe basis. Lethal begon over Zahida, over hoe ze ooit opnieuw zouden vechten. Ja, dat was zeker. En dan zou ze ervoor zorgen dat dat kreng er niet van weg zou lopen. Het kruis op haar borstkas, twee littekens van een andere ouderdom maar beiden door Zahida's klauwen, brandde in woedde. "Tijdens het eerste gevecht was ik.. Voorzichtiger.", antwoordde Indra nadenkend. "Ik durfde nog niet te vechten zoals een Bloodclanner het zou doen, ik viel niet genoeg aan, ik had nog die.. Beleefdheid van een clankat." Maar dat was er zeker uit, daar had haar mentor wel voor gezorgd. Ze zou elk trucje gebruiken dat ze kende, ze zou niet bang zijn om te moorden. Wat was nog een beetje extra bloed aan haar poten? "Ik zou me minder afwachten opstellen, volgende keer. Ik zou sneller aanvallen en ik zou aanvallen om te doden, niet enkel om te verwonden. Het is duidelijk dat we niet alle twee tegelijk hier kunnen zijn - en ik heb niets te verliezen." Nee, ze was niet bang voor de dood. Ze was al zo vaak in de buurt geweest, en ze had geaccepteerd dat Dark Forest haar lot zou zijn. Waarom zou ze nog bang zijn voor een zekerheid?