Interlude_dream, Reality

Het was nog donker toen ze wakker werd. Shrimppaw hief haar kopje op en liet haar blauwe ogen rond gaan door haar geïmproviseerde Den. Ze hadden het kamp moeten verplaatsen, opbouwen, door de enorme vloed. Er was iets anders, maar ze kon niet goed bedenken wat precies. Tot ze opmerkte hoe stil het eigenlijk was. Stiller dan zou moeten. Shrimppaw stapte haar nest uit en kon een klein kreetje nog net onderdrukken toen ze een smeulend hoopje rook zag. Waar kwam het vandaan? Shrimppaw snuffelde er aan, tot een blauw licht haar aandacht trok. Haar ogen schoten er naar toe. Wat was dat? Behoedzaam stapte ze op het lichtje af, het leek wel een groot vuurvliegje, maar dan blauw. Het bewoog echter bij haar vandaan. Niemand anders was wakker, het was doodstil. Shrimppaw kreeg het gevoel dat ze er iets mee moest. Was dit een teken, van StarClan misschien? Of was het maar een droom? Stilletjes sloop Shrimppaw het kamp uit, het blauwe lichtje volgend. Ze was benieuwd waar het haar heen zou leiden.

De reis had langer geduurd dan normaal. Bij de tijd dat ze de Highstones had bereikt was haar vacht alweer zo goed als opgedroogd van het zwemmen. De vloed had het haar niet makkelijk gemaakt, gelukkig maar dat ze in RiverClan was opgegroeid. Het blauwe lichtje verdween bij de opening van Mothermouth. Shrimppaws vacht prikte, nu toch wel nerveus aan het worden. Waarom had StarClan haar hier heen gebracht? Ze had toch altijd dromen terwijl ze sliep, als ze aan het trainen was? Wat was er zo belangrijk dat ze haar persoonlijk hierheen gebracht hadden? Shrimppaw haalde diep adem, slikte, knikte haarzelf bemoedigend toe en stapte de donkere tunnel in. De Moonstone zag er precies zo uit als ze zich herinnerde, ze kon zich haar Medicine Cat Apprentice ceremonie nog goed herinneren. Ze was zo nerveus geweest. Ze ging naast de Moonstone liggen en zuchtte zachtjes voor ze voorzichtig haar neusje er tegen aan legde.

Ze was geroepen om naar voren te komen naar de sterren. De clans hadden meer guidance van Starclan nodig, zo bleek. Alles liep uit de klauwen, oorlogen, prophecies die genegeerd werden. Thunderclan in chaos, Riverclan met Crystalstar die met een ijzeren vuist de andere clans benaderde, Wolfstar en Acornstar behoeften verder geen uitleg. Moorden die gepleegd werden door een medicine cat die juist licht naar haar clan had moeten brengen. En ondertussen hadden ze het jongste corps aan medicine cats in generaties. Het was niet gek dat de verbinding met Starclan zo zwak bleek. Maar vandaar zouden ze weer een stap zetten om deze verbinding te herstellen, deze te bekrachtigen en de clanleiders.

Een rivier kabbelde lichtjes in het gebied dat hij betrad, een kleine vlakte waar de sterren op hun helderst schenen. Shrimppaw had altijd al een sterke connectie met de clan der sterren gehad. Hopelijk zou zij zichzelf niet laten verleiden naar een duisterder pad zoals haar zus of haar collega medicine cat. Hopelijk zou zij haar sterke connectie behouden. In ieder geval leerde ze vlug. Smokebreath wist nog wat een trillend hoopje ellende er voor zijn poten stond de vorige keer. Maar deze maal stond er een jonge, volwassener poes voor hem. "Shrimppaw," bromde hij als begroeting.

Fun stuff:

Een witte flits volgde, waarna ze haar ogen opende in een vredige vlakte. Het bekende en rustgevende geluid van een kabbelend riviertje vulde haar oren, en boven haar schenen heldere sterren. Shrimppaw keek even om haar heen, voor ze het grote gestalte van Smokebreath zag. Ze slikte kort, maar glimlachte toch naar hem bij zijn begroeting. Ze had hem altijd een beetje eng gevonden, en heel heerlijk vond ze het nog steeds wel een beetje spannend om bij hem in de buurt te zijn. Toch, met hun laatste training, had ze een andere kant van hem leren kennen. Ze kende hem iets beter, en ze had een groot respect voor de overleden kater gekregen. 'Hallo, Smokebreath,' miauwde ze. 'Waarom.. ben ik hier?' StarClan had duidelijk hun best gedaan om haar hier heen te krijgen, er moest vast iets belangrijks zijn.

Nog steeds was ze een beetje gedwee, maar het werd al iets beter. Het kwam wel met de leeftijd en ze had het nodig als ze voor de gezondheid van haar clangenoten en Starclan zou moeten spreken. Er was niemand anders die voor Starclan kon spreken dan de clanleider immers, en de clanleider had dit klankbord nodig. Zijn felle gele ogen priemden in haar blauwe terwijl hij neerkeek op de jonge kattin, zijn blik momenteel rustig. Ze vroeg waarom ze hier was, na een nette begroeting. "Zeg eens Shrimppaw, hoe gaat het medicine cat vak je op het moment af?" besloot hij te vragen, waarna hij begon met lopen, haar mee wenkend met zijn zware staart. Ze gingen een stukje lopen.

In verhouding was ze nog steeds een jonge Apprentice. Smokebreath was én groter, en zoveel wijzer. Ze slikte dan ook nerveus bij zijn volgende woorden. 'Zeg eens Shrimppaw, hoe gaat het medicine cat vak je op het moment af?' Hij wenkte haar daarna met zijn staart. Shrimp volgde hem snel, en schoot bijna gelijk in een spiraal van nervositeit. Het was, naar haar eigen mening, niet al te best gegaan de laatste dagen. De oorlog was zwaar geweest, en zelfs met Falcon aan haar zijde hadden ze verliezen geleden. Ze had Stormwind namelijk niet kunnen redden, ze was hem vergeten. Ze nam het haarzelf zo ontzettend kwalijk. Ze slikte, en schraapte zachtjes haar keel. 'Uhm.. Nou.. Ik vind het de laatste tijd wel... Zwaar, eigenlijk.' Eerlijk zijn, dat duurde het langst. 'Het is zwaar geweest na de oorlog. En nu ook met de vloed... Het voelt alsof ik gefaald heb,' gaf ze toe, met haar blik naar de grond gericht. Had StarClan haar daarom hierheen gehaald? Dachten zij ook dat ze gefaald had?

De sterren hingen als een dikke deken in de hemel boven hen, schitterend en stralend. Af en toe trok er een ster een streep door de lucht heen, een vallende ster. De poes liep met hem mee, en haar nervositeit straalde van haar af. Smokebreath hoefde niet eens om te kijken om het te zien en toen hij eenmaal over zijn schouders heenkeek om haar te aanschouwen, werd dit beeld meteen bevestigd. Een crèmekleurig poesje, nog net niet bevend, wie hem met een zacht stemmetje vertelde wat er allemaal mis was gegaan. Ze had een mentor nodig gehad, iemand om onder op te bloeien, maar Coyotespirit had haar dit niet kunnen bieden. Smokebreath stapte gestaag door, tussen de struiken door. Prachtige bloemen bloeiden om hen heen, in tegenstelling tot de doodsbessen die ze de vorige keer gevonden hadden. "En waarom zou je gefaald hebben?" vroeg Smokebreath haar rustig met zijn bromstem, voor zich uit kijkend.  

Ze voelde zijn ernstige blik op haar vacht branden, maar ze durfde niet op te kijken. Bang voor de teleurstelling in zijn ogen. Haar blik bleef op de grond gericht, en met snelle pasjes probeerde ze de grote kater bij te benen. De omgeving was wel een stuk aangenamer dan hun vorige ontmoeting, wat toch wel fijn was. 'En waarom zou je gefaald hebben?' vroeg de kater toen, met zijn welbekende bromstem. Het gaf haar zenuwen, maar ergens waren de lage tonen ook rustgevend. Hij klonk in ieder geval niet boos. Shrimppaw haalde adem, om het vervolgens rustig te laten gaan. 'Omdat ik niet iedereen heb kunnen genezen. Ik heb Stormwind dood laten gaan, omdat ik.. Te druk was. Maar hij was mijn patiënt, ik mocht hem niet vergeten,' miauwde ze, verdriet en spijt klonk weer in haar stem. Hopelijk zou hij een goed leven hebben, hier in StarClan.

De beek kabbelde naast hen terwijl ze liepen. Smokebreath volgde de stroom kalmpjes, de heuvel op. Shrimppaw stapte nog steeds braaf achter hem aan. Ze klonk niet helemaal op haar gemak, maar ze sprak. Het was al een verbetering van de vorige keer. Ze vertelde over Stormwind, een patient die gestorven was onder haar zorgen. "Als iedereen te genezen viel, dan was Starclan onnodig en leeg," vertelde hij haar rustig. Daarna richtte hij zijn blik op de stroom naast hen. "Wat gebeuren moet gebeurt, het was Stormwind's tijd. Een stroom zal niet ophouden met zijn weg naar beneden zoeken," hij liet zijn nagel eventjes door het water gaan, "net zoals het leven altijd een pad vindt." Zijn gele blik richtte zich kort achterom, Shrimppaw aankijkend. "Hoeveel patienten heb je genezen Shrimppaw?"

Shrimp durfde hem nog steeds niet goed aan te kijken. Toch liet ze haar blik af en toe de omgeving door gaan. Het was mooi hier, zelfs in het donker. De heldere sterren verlichtte alles goed, en het water in de rivier sprankelde vrolijk van de maneschijn. 'Als iedereen te genezen viel, dan was Starclan onnodig geweest,' vertelde de kater haar. Haar blik bewoog nu wel omhoog, naar de kater. 'Wat gebeuren moet gebeurt, het was Stormwind's tijd. Een stroom zal niet ophouden met zijn weg naar beneden zoeken.' Ze volgde zijn beweging in het water. 'Net zoals het leven altijd een pad vindt.' De woorden die hij sprak waren waar, iets waar ze zichzelf duidelijk nog wel is aan moest herinneren. Katten gingen dood, zij kon er niet altijd wat aan doen. Zo ging het leven. 'Hoeveel patienten heb je genezen Shrimppaw?' Haar blauwe ogen richtte zich weer naar hem, en keken in zijn gele. Als ze eerlijk moest zijn, had ze eigenlijk geen idee. Het waren er zoveel, want kleine wondjes telden ook als patiënten, toch? 'Uh.. Ik weet het eigenlijk niet. Ik ben de tel kwijt geraakt,' miauwde ze, waarna ze een klein schaapachtig grijnsje liet zien. De tel van haar overleden patiënten, die was pas net begonnen.

Ze glimlachte schaapachtig en voor een moment vroeg Smokebreath zich af of Shrimppaw wist waar hij heen wilde. Maar uiteindelijk kwam niet het antwoord waar hij naar zocht. Ze vertelde enkel dat ze de tel was kwijt geraakt qua hoeveel patienten ze had genezen, hoeveel wonden ze had behandeld. Smokebreath zwiepte hierop kort met zijn staart. "Dus waarom trek je je eigenwaarde uit de enkele patiënt tegenover de vele die je wél hebt geholpen?" Omdat dood iets definitiefs was, dat wist hij zelf ook wel, maar ze was maar één kat tegenover hele vele patiënten. Ze had hulp nodig en ondersteuning om dit vol te houden. Zeker met de tijden die voor hen stonden. "Heb je misschien het geheim gevonden van jezelf in drieën splitsen? I'd love to hear it."

De kater zwiepte met zijn staart, en Shrimps gezichtje viel al snel weer in een serieuze houding. Was dat een slecht antwoord wat ze gegeven had, iets wat hij niet had willen horen? 'Dus waarom trek je je eigenwaarde uit de enkele patiënt tegenover de vele die je wél hebt geholpen?' Shrimp fronste en zuchtte zachtjes. Ze knikte, wetende dat dat inderdaad was wat ze deed. Ze had zoveel geholpen, maar toch woog één dode zwaarder dan alle wonden die ze had genezen. Zo voelde dat, tenminste. 'Heb je misschien het geheim gevonden van jezelf in drieën splitsen? I'd love to hear it.' Ze slikte en schudde met haar kopje. 'N-nee, nee.. Dat heb ik niet...' Ze herinnerde zich de woorden van hun training, de woorden die toen ook in haar achterhoofd fluisterde toen ze Stormwind dood had gevonden. 'Sorry..' miauwde ze zachtjes.

En in plaats van dat ze wat met de informatie deed, raakte het katje achter hem alleen maar verder de draad kwijt. Wat was er gebeurd met het hoofd koel houden? Waar hadden ze het nou de vorige keer over gehad. Met een geïrriteerde grom, zwiepte hij zijn staart in een wijds gebaar, waarbij hij haar het water in donderde. "Jij. Afkoelen," bromde hij haar toe, "En de volgende keer dat ik je op die manier sorry hoor zeggen, ga je nog een keer." En met die woorden liep hij door, verder de heuvel op.

Hoewel zij had gehoopt dat de sorry juist dingen goedmaakte - want zo gingen sorry's - volgde er alleen een geïrriteerde grom en voor ze het wist viel ze met een kreetje het water in. Shrimp spartelde met haar pootjes, en gelukkig kwam ze al snel weer met haar kop boven water. Verwilderd keek ze naar Smokebreath. 'Jij. Afkoelen,' hoorde ze hem brommen. 'En de volgende keer dat ik je op die manier sorry hoor zeggen, ga je nog een keer.' Voor ze kon reageren, liep hij alweer verder de heuvel op. Shrimp knipperde, verbaasd dat ze was, met stomheid geslagen. Maar ze wilde niet achterblijven, dus snel klauterde ze de rivier uit. Met snelle pasjes haalde ze hem weer in en ze slikte een volgende sorry gelukkig op tijd in. In plaats daarvan bleef ze stil, want wat anders moest ze zeggen? Haar kopje maakten snelle overuren over wat er zojuist was gebeurd. Ze moest het nog beter in haar oren knopen, wat hij haar allemaal verteld had.

Smokebreath liep door, zijn ogen op de heuvelrand gericht. "Wanneer je sorry zegt, geef je mee. Wanneer je meegeeft, nemen katten meer. Als medicine cat heb je een speciale positie in je clan," merkte hij op terwijl hij strak voor zich uit bleef kijken. "Wie moet er voor de gezondheid en Starclan staan binnen de clan, als je een medicine cat hebt die bij de minste weerstand meegeeft?" En met die woorden keek hij kort over zijn schouder met zijn priemende blik. Crystalstar gaf niet mee, dat wisten ze allebei. En dat was Crystalstar haar kracht. Maar de leiding van een clan was een positie van hoor en wederhoor en die wederhoor diende geboden te worden. Anders bleef moraliteit niet grijs, dan werd het zwart.

Haar gedachten maalden en maalden maar door. Ze ging alles langs wat hij haar verteld had, wat haar herinneringen haar ook maar toelieten. Tot ze eruit getrokken werd door de bekende bromstem. 'Wanneer je sorry zegt, geef je mee. Wanneer je meegeeft, nemen katten meer. Als medicine cat heb je een speciale positie in je clan,' miauwde hij. 'Wie moet er voor de gezondheid en Starclan staan binnen de clan, als je een medicine cat hebt die bij de minste weerstand meegeeft?' Hij keek over zijn schouder, en Shrimp dwong haarzelf hem aan te blijven kijken. Ze knikte, ze begreep het wel. Ze had alleen soms even.. Een duwtje nodig. Letterlijk. En ze wist ook dat ze sterker moest worden, niet alleen voor haarzelf, maar ook voor de Clan. Ze had al meerdere keren afkeur gehad voor de manier hoe RiverClan geleid werd, hoe alles gedaan werd. Zij als Medicine Cat mocht daar iets op zeggen, moest daar iets op zeggen. Als ze sorry bleef zeggen, kwam dat nooit goed. 'Ik begrijp het, Smokebreath,' miauwde ze dus ook met een knikje. 'Ik vind het soms alleen wat moeilijk. Maar, maar ik probeer het wel, echt,' gaf ze toe. Echt waar, geloof me alsjeblieft.

Smokebreath duwde zichzelf over rotsen heen, waarna hij zichzelf op de grond liet ploffen. Er zat weinig sierlijkheid in zijn lichaam. Je hoorde zijn passen als hij gewoon liep en als hij zich liet vallen, zou je de grond haast voelen natrillen. Hij keek omhoog naar Shrimppaw, wie als ze de rotsen beklommen had, waarschijnlijk op hem neer zou kunnen kijken. "Naarmate je meer doet, wordt het eenvoudiger," merkte hij op, zijn toon zowaar wat vriendelijker onder de bromtoon door, "Maar dan moet je het wel gaan doen." Hij wendde zich tot de bron waar hij Shrimppaw heen had willen brengen. Helder water, haast gloeiend, borrelde op tussen de stenen. "Bedenk je die koude douche, elke keer dat je overmatig sorry zegt," merkte hij op, waarna hij zijn blik richtte op de bron. Hij zou misschien wel misschien niet er Starclan powers op in zetten om haar dan ook spontaan een koude douche te geven.

Ze hadden de top van de heuvel bereikt, en net als Smoke beklom ze de rotsen. Dit keer zat ze hoger dan hem, wat een beetje vreemd aanvoelde, maar ook wel goed. 'Naarmate je meer doet, wordt het eenvoudiger,' merkte hij op. Shrimp ontspande wat bij zijn vriendelijkere toon. 'Maar dan  moet je het wel gaan doen.' Snel knikte het poesje van ja. 'Ja, ja natuurlijk.' Ze zou het een persoonlijke missie maken, die ze haar hele leven vol moet houden. 'Bedenk je die koude douche, elke keer dat je overmatig sorry zegt.' Weer knikte ze, ze begreep het. En ze twijfelde er niet aan dat ze er aan zou denken. 'Dat zal ik doen,' miauwde ze. Zijn gele blik was gericht op wat er aan de andere kant van de heuvel bevond. Shrimp volgde zijn blik. Helder, borrelend water tussen de stenen begroette haar. Het zag er prachtig uit, zeker met de reflecterende sterren. Ze vroeg zich af of het iets betekende, of dat Smokebreath gewoon een mooie plek in StarClan had uitgezocht.

Het water borrelde stilletjes op, samen met het zachte gefluit van vogeltjes was het een vredige plek, een mooie plek. Het water gloeide bijna op in het licht van de sterren en de volle maan die altijd Starclan verlichtte. Met dit prachtige schouwspel op de achtergrond, begon hij te spreken. "Hou je aan die belofte," merkte de kater op op een rustige toon. "We hebben je veel geleerd in Starclan, maar dit is op zijn einde gekomen." Hij stapte naar voren, hoog boven haar uit torenend, een schaduw over haar heen werpend. Zijn felle gele ogen stonden op haar gericht terwijl hij op haar neerkeek. "Vandaag komt er een einde aan de training die je van ons hebt gekregen, Shrimppaw van Riverclan na het vertoon van de afgelopen manen." Zou ze denken dat ze van haar rang afgetrapt zou worden? Smokebreath zou daar stiekem wel een beetje van genieten. "Want vanaf vandaag zal je bekend staan als Shrimpnose, medicine cat van Riverclan."

Zachtjes, met een verbazingwekkend zachtaardig gebaar, drukte hij zijn donkere neus tegen haar voorhoofd aan. Terwijl hij aan het spreken was, leek de bron te veranderen in vloeibaar licht en rezen er kleine, dwalende sterren op vanaf de grond, zwevend door de lucht. Alsof de magie van Starclan zelf hen bijstond. "Je hebt geleerd van de sterren zelf en je een bekwame medicine cat getoond in de oorlog. Er is niets wat we je nog kunnen leren." Hij trok zijn hoofd weer wat terug, met zowaar een trotse glimlach op zijn gelaat. "Enkel nog hetgeen wat je jezelf kan leren. Wees wijs.." Zijn stem werd zachter en zachter, waarna het Starclan schouwspel om hen heen langzaam weg begon te vallen. Alleen sterren schenen nog om hen heen, de dwalende lichten van Starclan. "Wees wijs en zeker Shrimpnose. Starclan staat achter je... En geen zorgen, je hoeft het niet lang meer alleen te doen." En met die woorden, tikte hij Shrimpnose's neusje aan, en liet hij haar terugkeren naar het land der levenden.

Het leek zowaar nog mooier, nog vrediger te worden. Shrimp werd kalm door het water, de vogeltjes die floten. 'Hou je aan die belofte,' sprak de kater rustig. Shrimp knikte. En of ze dat zou doen. In ieder geval proberen. 'We hebben je veel geleerd in Starclan, maar dit is op zijn einde gekomen.' Ze keek hem aan, en keek nu weer omhoog toen hij overeind kwam, en weer boven haar uit torende. Zijn woorden prikte haar vacht lichtjes. Eindes waren nooit haar favoriete ding geweest. 'Vandaag komt er een einde aan de training die je van ons hebt gekregen, Shrimppaw van Riverclan na het vertoon van de afgelopen manen.' Ze knipperde met haar blauwe ogen, slikte, nu weer zenuwachtig. Was ze toch niet goed? Hadden ze besloten dat ze toch iemand anders op die plek wilde hebben? 'Want vanaf vandaag zal je bekend staan als Shrimpnose, medicine cat van Riverclan.'

De woorden, de naam, galmde door in haar oren. Shrimp..nose. Shrimpnose, dat was haar naam nu. Ze was een volleerd Medicine Cat. Een echte Medicine Cat. Nooit meer hoefde ze de Apprentice erachter te plakken. Het maakte haar stiekem wel nerveus, maar het was oké. Ze hoefde niet nog een douche. Smokebreath drukte verbazingwekkend zachtjes zijn snuitje op haar voorhoofd. Om haar heen zag ze de lichtjes, als sterretjes omhoog komen. 'Je hebt geleerd van de sterren zelf en je een bekwame medicine cat getoond in de oorlog. Er is niets wat we je nog kunnen leren.' Heel eerlijk, dat betwijfelde ze. Maar ze glimlachte toch, ze had het toch gehaald. En de trotse glimlach op het gezicht van Smokebreath maakte het allemaal nog meer bijzonder. 'Enkel nog hetgeen wat je jezelf kan leren. Wees wijs..' Zijn stem werd zachter, terwijl alles lichter werd om hen heen. Shrimpnose knikte. 'Bedankt, Smokebreath. Ik zal mijn best doen,' miauwde ze hem toe. Het werd zo licht, dat ze haar ogen wat moest sluiten, ze zag alleen nog de donkere vacht van de grote kater. 'Wees wijs en zeker Shrimpnose. Starclan staat achter je... En geen zorgen, je hoeft het niet lang meer alleen te doen.' Een tikje op haar neus was het laatste wat ze voelde, voor alles wit werd, en daarna zwart.