Extinguished fire

Remnantpaw wist dat er minstens een kat was overleden in het gevecht. Zelf was ze nog nooit in een gevecht geweest, had ze nog nooit gezien welke wonden dit veroorzaakte, en het had haar misselijk gemaakt. Haar oortjes waren in haar nek gezakt terwijl ze toe had moeten kijken hoe de ene naar de andere kat buiten haar bereik in de val was gelokt, relatief goed waren ze ervan af gekomen omdat Eveningglow hen had terug geroepen, de kittens van de grijze kattin waren echter nergens te bekennen, en ook dat deed haar om haar keel grijpen, de angst dat ze hen niet terug zou zien. Hadden ze wel een moeder gehad die hen tegen het ergste kon beschermen? Of hadden de Bloodclanners hen expres van elkaar gescheiden zodat ze de macht hadden over Thudnerclan's kittens. Zelf zou ze ook geen schijn van kans hebben, en ze miste de kittens van Eveningglow. Haar maatje Beetlekit. Het niet weten was misschien wel erger dan het wel weten. Misschien was geen nieuws goed nieuws, of kon de oudere kattin gewoon de kracht niet opbrengen om te spreken. Ze was akelig stil en Remnantpaw moest haar best doen om niet zenuwachtig heen en weer te trippelen rondom de kattin. Spottedrain ondersteunde hun lang verloren Deputy, die duidelijk nauwelijks meer kracht bezat. Het gespierde lichaam, dat was verdwenen. Ze was bot, huid en een beetje leven. Kreunend liet de Deputy zich in het nest zakken waarna Remnantpaw voorzichtig naar haar toe stapte, bezorgd dat er wonden waren die ze niet kon zien. Ze had duidelijk bloed verloren, gezien het rood dat aan de vacht plakte. Zachtjes drukte ze haar neusje tegen de wang van de uitgeputte kattin. 'M-mag ik...mag ik vragen of de wond op je hoofd de enige wond is?' Vroeg ze zachtjes, gezien ze de ander niet onnodig wilde verplaatsen in het nest. Haar blik schoot vluchtig heen en weer, ze had gelukkig haar bundeltje met goudsbloem en spinrag nog bij zich, al was een deel van de goudsbloem weg gewaaid en had Newtspark die proberen te pakken. Het was een basis geweest voor het gevecht, dus ze hoefde niet verder de den in te rennen om de wonden de eerste verzorging te geven. Ergens wilde ze haar aanbieden om bij haar te komen liggen, haar warmte te delen met haar, haar te laten weten dat ze niet alleen was, maar ze was nog jong. Ze kon niets bieden, behalve loze woorden.

Remnantpaw keek de Deputy, of het scharminkel dat er van over was, aan. Het leek erop dat deze nauwelijks energie had om te spreken, laat staan om te eten en drinken. Haar ogen kneep ze kort samen terwijl ze moeizaam slikte, dit was niet zoals ze Eveningglow wilde zien, dit was niet de kattin die haar Deputy was en die de kracht toonde in haar Clan. Dit was... Dit was een gebroken kat. Ze slikte moeizaam voordat ze zichzelf abrupt omdraaide en voorzichtig wat vochtig mos gebruikte om de vacht wat schoner te krijgen. Ze wist niet wat er in de vacht zat, enkel dat ze er minder door kon zien. Misschien was het wel goed dat de ander niet bij bewustzijn was, dan voelde ze dit tenminste niet. Aan de andere kant, het maakte dat ze gespannen was, angstig was toch het verkeerde te doen. Haar onrustige en bezorgde blik gleed in de richting van Eveningglow. Ze was nog zo jong en in haar schichtige bewegingen was dit dan ook te zien. Nogmaals maakte ze het mos nat om voorzichtig de vacht verder schoon te maken. De wonden die ze zag, ze had wellicht haar Mentor nodig. Haar oren gleden dieper in haar nek. Ze hoopte maar dat iemand haar zou benaderen want weg lopen kon ze niet. Ze moest sterk zijn, ze moest... Ze moest... Ze had geen andere keuze. Straks kon ze in haar nest huilen, rouwen en dan moest ze weer verder. Ze zou het niemand laten zien, al helemaal niet haar Mentor.

Remnantpaw moest zich nog bewijzen maar zoals sommige jonge katten die behoorlijk getraumatiseerd waren, had ze moeite om zelfverzekerd en rustig genoeg te blijven in zware situaties om dit voor elkaar te krijgen. Haar amberkleurige ogen stonden op dit moment voornamelijk alert en bezorgd, ze was Eveningglow gewend als pittige Deputy die nergens op zou wachtten, die deed wat ze kon om haar Clan tot dienst te zijn en niet als een kattin die nauwelijks op haar eigen poten kon staan. Wonden waren verborgen onder de vieze vacht, een vacht die ze duidelijk zelf niet schoon had kunnen houden en waardoor de kleine Medicine Cat Apprentice haar best moest doen om met nat mos elke plek voorzichtig schoon te deppen zodat ze de schade beter kon bekijken. Haar blik gleed naar haar poten terwijl ze twijfelend op een lip beet. Voordat ze Newtspark kon roepen werd Eveningglow wakker en schoten de nagels van de ander uit haar hulzen. Angstig en vluchtig stapte de jongere kattin naar achteren, Starclan wist dat ze zichzelf niet kon verdedigen. Haar ogen kneep ze samen terwijl ze vluchtig een papje maakte van wat goudsbloem. Dit drukte ze op de wonden die nog niet geheel dicht waren gegroeid. 'Newtspark is ons komen helpen uit Shadowclan, sinds Rousebell niet meer kan zien.' Mauwde ze zachtjes zodat Eveningglow niet direct de ander aan zou vliegen als deze de wonden en behandeling wilde controleren. 

Remnantpaw was nog te jong om zich te kunnen mengen in de hoge rangen van Thunderclan zonder dat ze de verkeerde keuzes zou maken. Ze was simpelweg niet meer dan een kitten met teveel vragen en een belangrijke taak. Een taak waarvoor ze zou leven, een taak die haar op dit moment nog te zwaar was. Een taak waarin ze moest groeien en dat kon enkel als ze zich over haar trauma's heen zou zetten, als ze echt zou leren waarvoor Newtspark hen was komen versterken. 'Rousebell is blind? Dat is zeker ook de schuld van Stagtine.' Siste de zilveren cyperse kattin met haat en woede in haar houding. Remnantpaw haalde diep adem terwijl ze haar aan keek, grote ogen gleden over het verzwakte lichaam van de Deputy. Ze was terug, maar hoe en op welke manier? Ze was geteisterd door verwondingen, en hoewel Remnantpaw het aanzien bijna te pijnlijk vond, misselijkmakend deed de naam van haar eerste Mentor haar toch opkijken. 'Ik weet het niet.' Ze wist niet wat Rousebell in het geheel was overkomen, had haar er niet over kunnen spreken. 'W-wat heeft Stagtine...' Ze wist niet of ze het durfde te vragen, ze was niet meer dan een Apprentice en dit klonk als iets dat verder ging dan zijzelf kon bedenken.

'Wat heeft Stagtine gedaan?' Als ze een ding wist was het dat Thunderclan een sterke groep katten was die elkaar zouden beschermen. Zonder vragen, altijd samen dapper stonden. Dat was ook de reden geweest dat de Clan ondanks alle verliezen telkens weer door was gegaan en zelfs tegen Bloodclan had gestreden om Eveningglow en haar kittens terug te halen. Ze hoorden niet in Bloodclan, geen van de katten die ze kende hoorde hier, ze waren geen moordenaars. De laatste woorden die ze had gesproken waren dan ook niet meer dan een angstige fluistering, omdat haar instinct wellicht meer wist dan de jonge kattin kon bedenken. Wat haar Deputy zou zeggen, zou haar wereld nogmaals op zijn kop kunnen zetten en hoewel de kattin altijd had geloofd dat ze een sterke Warrior zou worden, betekende het niet dat ze niet te jong was om dit aan te kunnen. Want dat was ze, te jong. Te jong voor de harde werkelijkheid. Haar oortjes gleden langzaam haar nek in terwijl ze Eveningglow met grote, onzekere ogen aan keek. Hopende dat het niet iets was dat ze alleen op haar tengere schouders moest dragen.

Remnantpaw wist weinig van de ruzie's tussen Warriors en de politiek. Het enige dat ze had geleerd was dat katten snel te vervangen waren, zelfs al was zij een van de vervangende katten. Waterpaw had er moeten staan, of Rousebell, niet zij. Zij was enkel een kitten geweest die uiteindelijk gekozen was om het voort te zetten, om de Clan te verzorgen zoals zoveel Medicine Cat's voor haar hadden gedaan. Stagtine was een kater geweest die toen hun redder in nood leek te zijn, een krachtige kater met sterke schouders. Een Warrior om in hoog gezag te zien staan, die hen beschermde. 'Wat heeft Stagtine niet kun je eerder zeggen.' De ogen van de kleine kattin werden groter terwijl ze de duistere woorden aanhoorde. Het enige dat ze wist was dat Eveningglow door een hel was gesleept en het feit dat ze sprak, en met deze woorden, weinig goeds voor hen kon betekenen. 'Coppertusk hij was enkel zijn opruimer.' Hijgde de oudere kattin terwijl Remnantpaw steeds verder in elkaar zakte, alsof ze niet kon geloven wat ze hoorde, zelfs al kon het waarschijnlijk niets anders dan de waarheid zijn. De pijnlijke waarheid. De ogen van haar Deputy waren te scherp, te sterk, ze kon niet anders dan de waarheid spreken. 'Hij was het. Het was allemaal zijn plan. Thornstar. Hij had Thornstar laten verdwijnen. Hij wilde mij kwijt, onze kittens…' Even stonden haar ogen verwilderd, een blik die Remnantpaw met haar Deputy deelde. Haar hart hamerde in haar borstkas, dit was veel, veel informatie en belangrijk. Ze moest haar Deputy helpen, alleen was ze ook nog maar een kind die deze druk nooit aan zou kunnen. 'Hij heeft ze geruild. Hij heeft ze gebruikt als ruil met Orchis. Met die vieze hond.' De cyperse kattin begon te hijgen, haar ademhaling kwam te snel waardoor Remnantpaw zich onhandig naar voren boog en voorzichtig tegen de haren in over de kop van de ander begon te likken. Het was niet alleen Eveningglow die ze gerust probeerde te stellen met deze beweging, ook zichzelf. Ze moest haar hoofd erbij houden, emoties waren slecht. Heel slecht, misschien dat ze daarom ook wel haar ogen dicht kneep in de hoop dat ze even niet hoefde te snappen, kon ze het snappen.

Het ging om Beetlekit, Bearkit en Birdkit. Voornamelijk de eerste had ze een goede band mee gehad toen ze zelf nog met hen in de Nursery had gezeten, als er iemand was die ze zou willen beschermen, waarvan ze ergens gehouden had. Nee, ze kon hen niet aan hun lot over laten, en de rest van de Clan ook niet. Echter was ze niet de juiste kat, niet de kat die het aan de Clan kon vertellen en Eveningglow, die was lang niet sterk genoeg. Ze keek haar Deputy aan terwijl ze diep in ademde. 'Waterpaw was ook door Bloodclan.... Zwaar gewond. Ik ben nu de Medicine Cat Apprentice. Er is... Er is veel gebeurd.... Maar het belangrijkste is... Wat... Wat doen we?' Hoewel ze jong was, was het duidelijk dat Remnantpaw voldoende snapte om te weten dat er gevaar op de loer lag. Gevaar die zijzelf niet kon stoppen. Niet makkelijk en al helemaal niet zonder Newtspark. Ze kneep haar ogen samen terwijl ze haar staart om haar Deputy heen sloeg en voorzichtig tegen haar aan kroop, om haar lichaamswarmte te delen. Om te tonen zonder woorden dat ze om haar gaf, zelfs al was ze jong, onstuimig en nog lang niet volwassen genoeg. Ze had haar leiding nodig, kon enkel de leiding van haar Deputy volgen. Haar amberkleurige ogen vlamden, maar anders dan die van Eveningglow, met een vastberadenheid die haar later misschien zou gaan sieren. Remnantpaw was er niet klaar voor, maar zou ze dat ooit wel zijn? Ze stond met haar poten voor een afgrond en het enige dat ze kon was bedenken wat de grootste helden deden, doorgaan. Dit was echter geen verhaal, dit was het echte leven en de spanning was in elke centimeter, nee millimeter van haar lichaam te zien. Te voelen, haar spieren voelden strak onder haar huid en haar oren liet ze verloren hangen. Ze moest, ze moest. Dat was het enige dat ze wist, ze moest. Ze moest haar Deputy bijstaan. Zelfs al snapte ze de weg naar de top niet, zelfs al zou ze nooit een Clan leidden, nooit Warrior worden. Ze moest dapper zijn.

Remnantpaw trok met haar oortjes toen ze de humorloze lach van haar Deputy hoorde, het leek erop dat de zilveren cyperse kattin meer wist dan de kleine kattin had willen weten. Leugens hadden soms diepere wortels dan op het eerste gezicht gedacht werd, en deze leugens hadden invloed gehad op iedereen. Stagtine had zijn best gedaan om de trotse sterke Warrior te zijn die niets anders kon dan uiteindelijk een Leader worden. Dat hij dit alles had veroorzaakt, dat zorgde er toch voor dat de kleine, slanke Medicine Cat Apprentice een rilling moest onderdrukken. 'Zie je, Stagtine wil iedereen uit de weg hebben. Hij wil enkel nog katten van zijn eigen legertje op onze plekken.' De felgele ogen van Eveningglow stonden scherp terwijl ze op haar vacht belandden. De nekharen van de ander rezen overeind voordat ze vol argwaan sprak en de Medicine Cat Apprentice strak bleef aankijken. Ze was geen vijand. Alleen wist ze niet of ze dit kon bewijzen.'Bij wie hoor jij Remnantpaw?' Met die vraag krulde de kattin zich om haar Deputy heen terwijl ze haar met een brandende blik aan keek. Vuur ontmoette vuur, en in plaats van een gevecht was het enkel een zachte warmte in de ogen van Rnantpaw. 'Bij jouw,' haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering, een stille belofte. 

Even was alles stil, een stilte voor de storm wellicht. 'Ik wil Thornstar. Ik wil alleen Thornstar.' Fluisterde de Deputy ineens waardoor Remnantpaw langzaam knikte en zichzelf voorzichtig verplaatste zodat ze de ander geen pijn zou doen en zich omdraaide om de Leader te gaan halen. Een bezorgde blik stond op haar gezicht geëtst. Ze wist dat de twee katten elkaar voldoende te vertellen hadden, ze schudde met een sombere lach haar kop terwijl ze de oudere kater naar Eveningglow stuurde.

De Medicine Cat Apprentice bleef niet aanwezig voor het gesprek en kwam enkel pas terug toen Thornstar en Eveningglow uitgesproken waren. Haar poten klonken dof in de den maar haar oortjes hield ze gespitst op de Deputy die ongetwijfeld vermoeid was geraakt. 'Eveningglow,' sprak ze zachtjes om de aandacht op zich te vestigen. 'Ik weet.. ik weet een kat die.. die Stagtine niet vertrouwd.' Fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar ogen kort sloot. 'Dustspirit,' de naam viel langzaam over haar lippen terwijl ze haar Deputy met een vermoeide blik aan keek. Ze zou zelf niet weten wat ze moest maar dit was kennis die ze vrijuit kon delen. Dustspirit had katten willen beschermen, was dit de juiste manier? Ze wist het niet, wat ze wel wist was dat Eveningglow niet zomaar een poot een kant op zou wijzen en dat ze het haar Deputy verplicht was te luisteren. Zelfs al deden diens woorden haar lichaam strak staan van spanning en angst. Wat als Stagtine erachter kwam dat Remnantpaw hem niet meer vertrouwde? Zou zij dan de volgende zijn? Dat wilde ze niet!