I'm a walking contradiction

_{Nettleroot had nu al uren liggen woelen maar ze kon de slaap maar niet vinden. Tenslotte was ze het zat en kroop ze haar nest uit. Ze deed haar best om zo min mogelijk katten te raken terwijl ze zich een weg naar de uitgang zocht. Tenslotte stapte ze het maanlicht in en richtte ze haar kop ten hemel. De sterren waren niet te zien en het kleine beetje maanlicht wat zojuist op haar had geschenen, verdween weer achter het grote wolkendek vanwaar zij gekomen was. Ze voelde zich misselijk, zo was het al heel de week. Ze had een soort gierhonger erbij gekregen die normaal alleen kwam als het ‘die tijd’ was maar ze wilde alleen een bepaald soort prooi. Muizen en andere dieren die op de grond leefde trokken haar niet meer. Alleen als het vleugels had smaakte het. En dan was er nog haar humeur.. Nettleroot wist best dat ze geen aardige kattin was, maar de laatste tijd had ze zo weinig geduld met iedereen dat het zelfs háár op was gaan vallen. Voor ze goed en wel begreep waar ze mee bezig was stond ze al in de medicine den en keek ze naar de slapende gedaante van Remnantpaw. Het kon haar even niets schelen dat het midden in de nacht was. Ze wilde dat ze haar kon vertellen wat er mis was, en haar vooral een heel sterk middeltje zouden geven zodat ze éindelijk eens kon slapen. O, slaap.. een ding wat ze de laatste maand bijna niet meer deed. Ze had kringen onder haar ogen en ze oogde vermoeider dan ooit. Iedereen kon het zien. Nettleroot liep naar Remnantpaw haar nest en gaf haar een harde por. “Remnantpaw, ik voel me niet zo lekker.” Opende ze. Als ze het een beetje dramatisch zou brengen zou Remnantpaw haar vast wel helpen, toch?}

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was een wonder dat ze af en toe nog kon slapen. Al hoewel, slapen was een groot woord. De jonge Medicine Cat Apprentice had meer dan voldoende over zich heen gekregen en moest haar ritme nog zien te vinden. Haar dromen werden er dan ook niet bepaald rustiger op, zeker niet nu er een in een nachtmerrie veranderde. Het begon met een relatief onschuldig zonnetje dat op haar donkergrijze vacht scheen en veranderde in een bloederig festijn, en de missende ogen van Koifish. Voordat ze echt zelf in staat was zich wakker te schudden bij dat beeld, werd ze hard gepord in haar flank. Twee amberkleurige ogen schoten geschrokken open, terwijl ze haar oortjes spitste. 'Remnantpaw, ik voel me niet zo lekker.' De grijze kattin schudde haar kopje even voordat ze overeind kwam, meteen alert. Niet alleen omdat Nettleroot naast haar nest stond maar ook omdat de droom heftig genoeg was om wakker te willen blijven. De grijze Warrior was op het juiste moment gekomen om haar te wekken. Stiekem was ze haar wel een beetje dankbaar, ook al gunde ze geen kat een ziekte. 'Wat is er aan de poot?' Mauwde ze zacht terwijl ze warm haar kopje onder de kin van de ander drukte, een zacht gebaar voor een kattin die niet bepaald de vriendelijkste was. Ze was lang niet zo eng als Windblade, niemand kon haar tippen. Misschien haar mentor, ze had het idee dat Newtspark best fel kon zijn als het nodig was. 'En hoe lang heb je de klachten?' Beide vragen waren belangrijk, als het heel kort was dan zou ze wellicht een simpel medicijn geven en haar weer doorsturen naar haar eigen nest. Als ze het langer had dan zou ze zonder twijfel haar in de Medicine Cat Den houden. Ze rekte zich uit terwijl ze de ander mee wenkte naar de wand waar ze de spullen bewaarde. Newtspark zou ze wekken als ze het niet alleen kon, maar die had haar slaap ook nodig en daarnaast wist ze zeker dat Nettleroot het vast prettiger vond als ze het niet aan beide katten hoefde te vertellen.

❅

_{Remnantpaw was schijnbaar geen vaste slaper want Nettleroot’s por wekte haar direct en ze keek recht in twee geschrokken gele kijkers. Ze kwam al overeind uit haar nest en Nettleroot dankte Starclan dat ze niet weggestuurd zou worden. Als ze het een beetje zou aandikken kon ze vast wel een slaapmiddel los gewurmd krijgen. ‘Wat is er aan de poot?’ vroeg ze. Ik slaap al manen slecht. Ik voel me erg alleen, ik ben misschien depressief en bovenop dit alles vreet ik me elke dag vol tot ik er misselijk van ben en begin ik me ook ziek te voelen. “O- .. ik heb gewoon zo’n last van mijn buik, en ik voel me zo misselijk.” Geen nood om de medicine cat apprentice op te zadelen met geheimen die haar geen moer aangingen. Nettleroot verstijfde iets toen Remnantpaw ongevraagd haar een goedbedoeld kopje gaf. Ze was het niet gewend dat andere katten haar zomaar aanraakte. Ze duwde alle urgentie weg om Remnant een klap voor haar bek te geven en stil te blijven zitten. Wees lief anders krijg je niet wat je wilt. Hield ze zichzelf voor. “Hoe lang heb ik deze klachten?” echode ze. Het begon een paar manen geleden toen ik wakker werd in de dark forest en Tansystep me mijn allergrootste nachtmerrie liet herbeleven en ik Rabbitpaw weer dood zag gaan maar dan veertig maal erger. Het is er niet echt beter op geworden sinds ik die Bloodclanner de strot heb afgesneden. “Drie weken geleden.” Nettleroot liet haar blik op de grond vallen en slaakte een diepe zucht. “Ik voel me gewoon.. anders.. er is iets mis met me maar ik weet niet wat. O, en ik heb nogal een eetlust de laatste tijd.” voegde ze er stijfjes aan toe. Het was immers geen geheim dat Nettleroot.. enige kilootjes was aangekomen. Ze was wat dikker maar nu de prooi niet meer zo schaars was kon je haar dat toch niet kwalijk nemen?}

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was niet alsof Nettleroot elk moment dood voor haar poten neer zou vallen. Daar zag ze er nog iets te goed voor uit, al moest Remnantpaw ook eerlijk bekennen dat de Warrior betere tijden had gekend. Niet dat het niet de waarheid was voor bijna elke kat. Ze kwam wel direct tot de orde van de dag, of in dit geval de nacht. Immers wist ze ook dat Nettleroot niet kwam zonder goede reden en wilde ze haar zo snel mogelijk met de juiste hulp weer naar een zacht mosnest sturen. Zodat beide de slaap in konden halen die ze nodig hadden. 'O- .. ik heb gewoon zo’n last van mijn buik, en ik voel me zo misselijk.' Een kleine frons ontstond op het onschuldige gezicht van de Medicine Cat Apprentice, buikpijn er waren zoveel redenen waarom een kat last van de maag kon hebben, stress, verkeerd eten en natuurlijk zwangerschappen. Ze gaf de ander een goedbedoeld kopje, een geruststelling, geen van de redenen waa dodelijk, misschien enkel ongemakkelijk en irritant. De kattin voor haar kon een goede nachtrust gebruiken, en zij moest enkel weten wat daarvoor nodig was. Ze wilde weten hoe lang de ander dit al had, was het lang genoeg voor een zwangerschap, mogelijk? 'Drie weken geleden.' Nettleroot liet haar blik op de grond vallen en slaakte een diepe zucht. De oplettende Medicine Cat Apprentice liet kort wat bezorgde emoties door haar ogen heen glijden voordat ze zich herstelde en enkel haar oortjes spitste. 'Ik voel me gewoon.. anders.. er is iets mis met me maar ik weet niet wat. O, en ik heb nogal een eetlust de laatste tijd.' voegde de oudere kattin er aan toe, Remnantpaw knikte langzaam. Voordat ze op een kalme, bijna uitgestrekte toon, heel onhandig en ietwat slaperig, - want ondanks het feit dat ze wakker was, was ze nog steeds moe -, sprak. 'Je hebt niet toevallig een leuke kater ontmoet?' Vroeg ze zachtjes, haar stem ingetogen zodat geen van de andere katten die in de den huisden haar konden horen.

❅

_{Weer gaf Remnantpaw haar een kopje. Allemachtig, sinds wanneer waren katten zo aanhankelijk? Zou ze een oogje op haar hebben? Nee, natuurlijk niet. Nettleroot maakte een snorkend geluid en deed alsof ze moest niezen. Ze amuseerde zichzelf ook wel met die gedachten. Ze beantwoordde het kopje met de groots mogelijke moeite terwijl ze van binnen een beetje dood ging. Schiet nou op voor ik je iets aan doe, Remnantpaw.. dacht Nettleroot. ‘Heb je niet toevallig een leuke kater ontmoet?’ Nettleroot keek geschrokken op. “Néé?” zei ze waarheidsgetrouw. Inkwisp was nou niet echt léuk te benoemen. “Hoezo? Wat heeft dat hiermee te maken?” vroeg ze scherp. Was.. Remnantpaw .. aan het flirten? Nettleroot begreep er niets van.}

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Nettleroot was niet de meest aanhankelijke kat, maar op dit moment was Remnantpaw gewoon een jonge kat die zich geen houding wist te geven en zelf misschien ook wel geruststelling nodig had. De kopjes waren dan ook niet alleen voor de ander, misschien meer voor zichzelf. Nettleroot keek haar geschrokken aan voordat ze heel nadrukkelijk sprak. 'Néé?' Ze hield dus niet van katers of had geen sprankelende liefde? 'Hoezo? Wat heeft dat hiermee te maken?' De ander leek duidelijk verward waardoor Remnantpaw een onhandig lachje liet ontsnappen. 'Je bent ook met niemand... Eh... De bosjes in gedoken?' Ze hoopte maar dat ze niet hoefde uit te leggen hoe dat werkte, ze was zelf niet veel meer dan een oude kitten. Letterlijk, als ze dan uit moest gaan leggen hoe dát werkte, nee ze hoopte dat dit duidelijk genoeg was. Ze zag Nettleroot niet aan als iemand die met meerdere katers zoveel plezier maakte, maar dat was meer omdat ze niet bekend stond om haar warme karakter. Knap was ze wel, maar dat betekende niet dat ze katers om haar poten kon winden. Ze wilde weten of ze de ander moest onderzoeken op een mogelijke dracht of dat ze echt ziek was.

❅

De situatie werd er niet gemakkelijker op bij Remnants volgende vraag. Nettleroot was in alle opzichten van het woord een volwassen poes. Maar toch kroop er een kleine blos op haar wangen. Ze kon gewoon ronduit liegen. Zeggen dat ze zich al weer beter voelde en vertrekken. Ze slaagde erin haar blik niet af te wenden toen ze nogal verstikt: "Ja," gromde. Ze knarsten kwaad met haar tanden. "Heus, Remnantpaw, wat gaat het jouw aan wat ik uitvreet in mijn vrije tijd? Ik voel me gewoon een beetje ziek, dat is-" Nettleroot haar uitdrukking werd uitdrukkingsloos. Plotseling daagde het haar waar Remnantpaw al die tijd naartoe had gewild. Ze keek de apprentice aan met ogen die vuur schoten. Goeie almachtige goden, als ze zwanger was.. als als ze zwanger was..

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Nettleroot leek niet te snappen waar de jonge kattin naar zocht. Het was soms moeilijk om niet rechtuit te zeggen wat ze bedoelde maar sinds ze zo jong was vond de Medicine Cat Apprentice het nogal ongemakkelijk om heel direct erna te vragen. Ze deed haar best maar het idee dat ze met een kater samen, nee daar moest ze nog lang niet aan denken. Kittens waren schattig maar ook kleine monsters, en blijkbaar niet altijd even intelligent. Thunderkit was daar een voorbeeld van. 'Ja,' Gromde de kattin tussen haar tanden door, duidelijk niet door hebbende waarom de ander dit wilde weten. 'Heus, Remnantpaw, wat gaat het jouw aan wat ik uitvreet in mijn vrije tijd? Ik voel me gewoon een beetje ziek, dat is-' Ineens leek het de oudere kattin te dagen, dat er meer was dan alleen een ziekte, meer opties. Dat ze zwanger kon zijn, haar ogen schoten vuur en ongemakkelijk trok de jongere kattin dan ook met haar oren. 'Wil je even op je zij gaan liggen? Dan kan ik voor de zekerheid nog checken of je kittens krijgt.' Ze durfde niet meteen de ander aan te raken, niet nu ze duidelijk niet al te vrolijk was, wellicht ook omdat de kattin niet bepaald het standaard moederlijke karakter bezat en wellicht ook nog geen jongen wenste. Niet dat daar nog iets aan te veranderen was.

❅

Nettleroot bewoog niet. Als aan de grond genageld staarde ze Remnant aan met ogen die niets zagen. Ze was diep in gedachten verzonken. Hoe haar hele wereld zou veranderen als ze oprecht zwanger was. De gevolgen drongen nog niet echt tot haar door. Het enige wat ze momenteel voelde was alles overheersende doodsangst. Plots schoot ze weer terug naar de realiteit. Ze keek de medicine cat apprentice boos aan alsof dit alles haar schuld was, maar zakte wel op haar zij en ging languit liggen. "Kijk maar." En druk maar flink hard. Als er eentje in zit, kun je die meteen doodmaken. Ze schaamde zich een beetje voor die gedachten. Het was toch maar goed dat niemand gedachten kon lezen.

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De kittens waren niet gewenst, als ze er al zaten dan hoopte de Medicine Cat Apprentice van harte dat de kleintjes nog een kans kregen. Een kans, want ook zij was zonder biologische ouders opgegroeid en had een andere kat gehad die voor haar had gezorgd en haar bij had gebracht wat nodig was. Haar echt Thunderclan had laten voelen en ervoor had gezorgd dat ze de kansen had die elke kitten moest hebben. Het hebben van een adoptieve vader was voor haar geen straf geweest, iemand hield van haar en dat was voldoende. De andere kattin leek doodsbang, was er duidelijk niet klaar voor. Ze wist zelf niet hoe het was om een moeder te worden, dat lag ook niet op haar pad. 'Kijk maar,' Nettleroot keek haar aan alsof het haar fout was, echter was ze enkel de boodschapper. De donkergrijze kattin ging op haar flank liggen en voorzichtig drukte de Medicine Cat Apprentice met een poot in diens buik. 'Je krijgt kittens.' Mauwde ze simpelweg waarna ze de ander met een zachte blik aan keek. 'Geef hen een kans Nettleroot. Ik ben ook niet opgegroeid met mijn ouders, ik heb een adoptie ouder en ben gelukkig.' Dat was het enige dat ze van haar kon vragen, ze hoopte dat de ander hen de kans zou geven levend en wel de wereld te bereiken. Tegenhouden, dat zou haar niet lukken. Daar was ze te jong voor, ze schudde kort haar kopje voordat ze haar amberkleurige ogen op die van de ander hield. Stil zwijgend.

❅

Zachtjes sloot Nettleroot haar ogen terwijl Remnant haar ding deed. Ze voelde haar poten zachtjes haar buik kneden met een zorgvuldigheid die gewenst werd van een medicine kat. Nettleroot wenste dat ze snel wakker kon worden van deze nachtmerrie. Hoewel ze van buiten boos leek met ogen die vuur schoten, ging ze van binnen kapot van de angst. Alsjeblieft.. laat het niet zo zijn. Starclan, alles behalve kittens. Remannt's stem sneed door haar gedachten heen en haar smeekbeden gingen ongehoord. Haar bloed veranderde in ijs en ze wilde huilen. En toen sprak Remnant weer, een goedbedoelde raad, waarschijnlijk. Helaas voor haar was dit het allerlaatste wat ze nodig had. Haar kop schoot opzij terwijl haar hele lichaam direct in beweging kwam. Al haar haren stonden omhoog terwijl ze zo dicht bij Remnant ging ging dat hun neuzen elkaar bijna raakte. Ze moest een beetje naar beneden kijken aangezien ze een kop groter was dan de medicine cat apprentice. "O, je bent gelukkig? Wat fijn nou." Siste ze met een stem die trilde van woede en absoluut niet meende dat ze dat fijn vond. Dode ouders, daar kon ze wel over meepraten. Het leek erop dat alle opgekropte woede en pijn er op dit moment uit ging komen. Wat voor straf konden ze een zwangere poes immers geven? Zou Thornstar haar verbannen als ze Remnant ter plekke een klap voor haar bek zou geven? Haar tot bloedens toe slaan? "De Goden waren voor mij niet zo genadig. De Goden waren wreed. Vertel ze dat maar als je weer als luistervinkje voor ze speelt." De goden namen haar ouders weg, keken hulpeloos toe toen ze hen het meeste nodig had, hadden haar nog nooit geholpen. Ardentheart was van vlees en bloed net als Waterpaw en Dustspirit. Zij hadden haar gevonden toen ieder anders haar in de steek liet. En wat had Starclan gedaan? De enige die haar ooit bezocht had was Tansystep.. Nettleroot voelde zich ellendiger dan ooit toen dat besef erin zakte. Als alleen de duivels luisterde, moesten die kittens in haar schoot ongetwijfeld ook vervloekt zijn. Nettleroot voelde alle energie uit zich vloeien terwijl ze zich omdraaide en naar buiten schreed. Remnantpaw mocht doodvallen.

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

_{Ze had het hele gesprek meegekregen tussen de twee. Natuurlijk had ze het meegekregen. Slaap was iets wat ze toch niet leek te krijgen sinds ze in thunderclan woonde. Ze luisterde naar het gesprek tussen de twee en met een kleine glimlach keek ze toe. Het pit in de warrior was zeker iets waar ze aan kon wennen en iets wat ze kon waarderen. Nettleroot verdween de duisternis in en dat zag de flame point als een teken om overeind te komen. "Je kan het moederschap niet op iemand forceren, Remnantpaw." Miauwde ze terwijl ze in haar richting liep. "Ik snap het dat je het beste wilt voor de kittens en voor Nettleroot zelf, maar als zij er niet klaar voor is dan is ze er niet klaar voor. Probeer, hoe lastig het ook is je eigen mening niet te forceren op haar." Ze klonk vriendelijker dan ze tot nu toe had gesproken tegen de poes. Haar blik gleed naar de uitgang van de den waar Nettleroot verdwenen was. "Je bent nog jong, maar je eigen mening is iets wat je moet proberen te geven wanneer daarom gevraagd wordt. Het is niet niks als je te horen krijgt dat je in verwachting bent" de shadowclanner ging erbij zitten en sloeg haar staart om haar poten heen. Je eigen mening buiten een gesprek houden met iemand waar je het beste mee voor hebt was lastig, zeker als je ze alleen maar probeert te helpen. "Ik krijg zo het idee dat Nettleroot.. weet wat ze zelf wil en dat we daar op dit moment niet tussen moeten gaan zitten." glimlachte ze zachtjes. Newtspark gebaarde met haar kop naar de uitgang. "Ik zal je niet langer meer ophouden. Ik zal wakker blijven, mocht je er straks over willen praten." Met die woorden stond ze weer op en liep ze terug naar haar nest. Dit was niet voor haar om op te lossen. Als Remnantpaw hulp nodig had wist ze haar te vinden. Alles uit handen nemen maakte haar niet professioneler.}

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De laatste kattin die ze het nieuws had mogen vertellen over diens kitten, die was nog redelijk blij geweest. Nettleroot daarin tegen leek er gewoon nog niet klaar voor te zijn, iets waar Remnantpaw weinig van snapte, ze was gewoonweg te jong. In haar kopje was het allemaal heel erg simpel, een kat wist hoe ze in dracht kon raken en moest als het er niet klaar voor was, het gewoon niet doen. De bosjes in duiken gebeurde niet zomaar. De haren van de ander waren overeind geschoten en met een woeste blik keek de oudere kattin haar aan, ze mocht wellicht een stuk kleiner zijn maar was dapper genoeg om te blijven staan en niet terug te deinzen. Zelfs al spookten angstige gedachten door haar heen en was de spanning om te snijden. 'O, je bent gelukkig? Wat fijn nou.' Remnantpaw liet haar oortjes langzaam naar haar nek zakken, niet boos maar meer prompt verloren. 'De Goden waren voor mij niet zo genadig. De Goden waren wreed. Vertel ze dat maar als je weer als luistervinkje voor ze speelt.' De jonge Medicine Cat Apprentice stond met een bek vol tanden terwijl haar patiënt de den uit stormde. Haar ogen gleden langzaam naar het donker van haar den, daar waar Newtspark lag, in plaats van Rousebell.

De flamepoint kwam uit de schaduwen naar buiten toe, waardoor de kleinere kattin langzaam met haar staart zwiepte. 'Je kan het moederschap niet op iemand forceren, Remnantpaw,' Mauwde de kattin terwijl ze naar haar toe liep. 'Ik snap het dat je het beste wilt voor de kittens en voor Nettleroot zelf, maar als zij er niet klaar voor is dan is ze er niet klaar voor. Probeer, hoe lastig het ook is je eigen mening niet te forceren op haar.' De kattin klonk vriendelijker dan ze ooit had gedaan waardoor de jonge Apprentice verward de ander in zich op nam. Het was niet alsof de vriendelijkheid alles op zou lossen. Ook niet tussen hen, ze zou leren met vallen en opstaan. Ze wist echter ook dat Nettleroot de keuze had gemaakt om de bosjes in te duiken, als ze geen kittens wilde dan moest ze uit de bosjes blijven. 'Ze heeft zelf gekozen met een kater op pad te gaan, elke kat, zeker een intelligente zoals Nettleroot, weet wat er van kan komen,' In ieder geval vanaf die leeftijd, als ze zo jong als Remnantpaw waren, gewoon Apprentices was het wellicht nog niet bekend. Voor haar was het idee om de bosjes in te duiken met een ander, extreem vies. Katers, dat hoefde voor haar nog niet. 'Je bent nog jong, maar je eigen mening is iets wat je moet proberen te geven wanneer daarom gevraagd wordt. Het is niet niks als je te horen krijgt dat je in verwachting bent,' De jongere kattin zuchtte. Het was inderdaad niet makkelijk, haar ogen gleden naar de grond, een tikkeltje beschaamd. 'Ik hoop enkel dat ze zichzelf niet in gevaar brengt.' Fluisterde ze zachtjes, immers was Nettleroot nog jong met een toekomst voor zich. 'Ik krijg zo het idee dat Nettleroot.. weet wat ze zelf wil en dat we daar op dit moment niet tussen moeten gaan zitten.' Remnantpaw grinnikte ineens zachtjes terwijl er een kleine grijns om haar lippen ontstond. 'Van alle Warriors is zij een van de leukste. Ze is sterk, ze heeft wilskracht...' Een warme blik stond in de ogen van de Medicine Cat Apprentice, en juist daarom wilde ze haar beschermen. Newtspark gebaarde met haar kop naar de uitgang wetende dat de jonge Apprentice waarschijnlijk achter haar Clangenoot aan wilde. 'Ik zal je niet langer meer ophouden. Ik zal wakker blijven, mocht je er straks over willen praten.' Remnantpaw glimlachte dankbaar voordat een zacht gesnor onbedoeld uit haar borstkas omhoog rees. 'Dankjewel Newtspark,' Sprak ze zachtjes voordat ze snel zocht naar iets om Nettleroot te kunnen helpen met haar misselijkheid. Dat was het minste wat ze kon doen. Kamille, het zou helpen kalmeren van alle emoties en hielp ook iets bij misselijkheid. Het was ook niet gevaarlijk voor kittens of zwangere katten zover ze het wist. 'Ik neem wat kamille mee, dat kan Nettleroot vast gebruiken,' Mauwde ze over haar schouder naar haar Mentor voordat ze de plant voorzichtig, bijna teder pakte en de den uit snelde.

Zonder na te denken stoof ze achter Nettleroot aan voordat ze de donkere grijze kattin onderschepte met de plant in haar mond. 'Ik.. ik denk dat je dit wel kan gebruiken.' Mauwde ze zachtjes, niet goed wetende hoe de ander zou reageren op haar aanwezigheid. Het liefst had ze Nettleroot tegen iemand of iets laten vechtten, het er uit laten gooien, de spanning in haar lichaam was bijna te voelen. 'Het zal misschien iets tegen je misselijkheid helpen.' Legde ze uit, voordat ze haar amberkleurige ogen op die van Nettleroot richtte. 'Ik.. ik kan het niet voor je veranderen. Het spijt me Nettleroot. Het enige dat ik je kan beloven is dat.. dat ik je probeer te helpen. Zelfs als het betekend dat we je zwangerschap geheim moeten houden. Je staat niet alleen..' In de ogen van de Medicine Cat Apprentice was te lezen dat ze de ander zou helpen, mits die het toe zou laten, haar zou vertrouwen voorzichtig neusde ze de kamille naar de ander toe voordat ze zonder in te houden haar lichaam om die van de grotere kattin sloeg en haar zachtjes begon te likken. Kalm, niet bang zijnde dat de ander woest kon zijn, ze toonde haar hiermee dat ze haar als meer zag dan enkel een boze kattin. Ze toonde hiermee dat ze zich niet weg zou laten jagen, er echt voor haar zou zijn. Nettleroot was niet alleen. Niet meer. Ze zou bergen verschuiven om haar Clangenoten te helpen. Bergen.

❅

_{Als iemand zoals Remnantpaw haar hulp had aangeboden een halfjaar geleden, had ze het waarschijnlijk aangenomen. Blij geweest dat eindelijk iemand aan haar kant leek te staan. Maar op dit moment maakte het haar alleen maar kwader. Remnantpaw volgde haar en zoemde om haar heen als een vervelende bromvlieg. Bemoeide zich met haar zaken die haar geen moer aangingen. Nettleroot voelde al haar haren omhoog rijzen terwijl ze de blik van Remnant ontmoette en met wantrouwige ogen naar het bosje kamille keek. Ze was niet alleen? Poh, die jonge griet moest eens weten hóe alleen ze was. “Geheim houden? O, nee, nee, nee, zó gemakkelijk komt híj er niet vanaf!” snauwde ze schril zodat haar stem door het doodstille kamp zweefde. “Luister heel goed naar me want ik ga je iets vertellen wat ik niet nóg een keer herhaal, kleine snotneus” begon ze langzaam terwijl ze haar lichaam helemaal richting Remnantpaw keerde en een paar dreigende stappen vooruit deed zodat ze weer boven haar uit torende. “Zo lang als ik zwanger ben zal ik alleen nog maar bij Newtspark komen. Ik hoef jou en je bemoeizuchtige neus nooit meer in mijn buurt te zien. Wie denk je wel dat je bent? Een halve maan medicine cat apprentice en je waant je de koningin der kruiden met al je holle wijsheden. Maar je komt nog maar net kijken op de wereld dus luister goed. Neem die kamille, knijp het een beetje fijn, kauw er wellicht op zodat het zachter wordt en beter naar beneden glijdt, en dan mag je die steken waar de zon niet schijnt.” Haar klauwen kwamen naar buiten en boorde zich in de grond. Ze jeukte gewoon om over de wang van Remnant te schrapen. Ze hief haar klauw op, zette hem bijna teder tegen de wang van Remnant aan en liet hem daar rusten terwijl ze even aarzelde. “Blijf. Uit. Mijn. Buurt.” Ze duwde Remnant met al haar kracht achteruit, haar klauw raakte over diens wang en met wapperende staart schoot ze terug de warriors den in. Als ze haar per sé wilde komen storen, zou ze iedereen wakker moeten maken. Zou ze net zo lang stennis schoppen tot Remnant zou ophoepelen.}

i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w n
N E T T L E R O O T
n o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e

::

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat Apprentice kon geen enkele keer een makkelijke patiënt hebben, dat was teveel gevraagd. Starclan, dat iemand haar groot en oud genoeg achtte om dit te regelen was een wonder. Wat dachten haar voorouders wel niet? Dat egels konden vliegen? Wanneer zou iemand haar voldoende vertrouwen om niet meteen haar neer te slaan, ze deed zo erg haar best en op elke stap werd ze neer geslagen. Elke stap die ze zette zou voor haar Clan zijn, maar wat als haar Clan haar niet accepteerde? 'Geheim houden? O, nee, nee, nee, zó gemakkelijk komt híj er niet vanaf!' snauwde ze schril zodat haar stem door het doodstille kamp heen zweefde, de Medicine Cat Apprentice fronste kort. Blijkbaar weer de verkeerde woorden, ze dacht juist dat de ander niks met de kittens te maken wilde hebben. Ze kon moeilijk een miskraam veroorzaken, dat wilde ze ook niet. Starclan, ze moest meer dan enkel aan de gezondheid van Nettleroot denken. Ze had meer levens die van haar afhankelijk waren en elke beslissing leek de verkeerde. 'Luister heel goed naar me want ik ga je iets vertellen wat ik niet nóg een keer herhaal, kleine snotneus,' De kattin had een dreigende houding aangenomen waardoor de oortjes van de Medicine Cat Apprentice verder naar beneden gleden, dan niet. Dan zou ze het gewoon niet geheim houden, alsof dat het beter zou maken. 'Zo lang als ik zwanger ben zal ik alleen nog maar bij Newtspark komen. Ik hoef jou en je bemoeizuchtige neus nooit meer in mijn buurt te zien. Wie denk je wel dat je bent? Een halve maan Medicine Cat Apprentice en je waant je de koningin der kruiden met al je holle wijsheden. Maar je komt net kijken op de wereld dus luister goed. Neem de kamille, knijp het een beetje fijn, kauw er wellicht op zodat het zachter wordt en beter naar beneden glijdt, en dan mag je die steken waar de zon niet schijnt.' Remnantpaw zwiepte zachtjes met haar staart terwijl haar ogen groot werden. Ze wilde helemaal niet deze discussie aan gaan met de ander, ze wilde enkel helpen. Vossenstront, waarom waren de Thunderclanners niet een beetje makkelijker. De ander hief een klauw op dat kort op haar wang bleef liggen voordat de ander leek te aarzelen, de Medicine Cat Apprentice durfde nog niet te bewegen. 'Blijf. Uit. Mijn. Buurt.' Een grote kracht duwde haar achteruit en de nagels diep in haar wang waardoor een kras vanonder haar oogkas tot aan haar lip ontstond. De ander schoot weg en dit keer pakte de grijze kattin langzaam en onhandig de kamille op en stapte ze koel richting haar den.

Daar binnen gekomen liep ze met een opgezette vacht naar de juiste plek om de kruiden op te bergen voordat ze met een hees en zacht gesis naar haar nest stapte een een kreun uit slaakte. 'Aan jouw de eer Newtspark. Ik hoef die Mousebrain nooit meer te zien. Voor mij part stikt ze in muizengal.' Siste de kattin, die op dat moment er helemaal klaar mee was, dat ze enkel probeerde te helpen en altijd eindigde met een verwondde buik of een diepe wond in haar gezicht. De pijn begon toe te nemen en hierdoor probeerde de jonge kattin haar kop te verbergen. Beschermend sloeg ze haar staart om zich heen. 'Ik heb enkel idioten in deze Clan. Oh als kitten kan ik prima op het donderpad lopen, mij gebeurd er toch niks... wat dacht je er van ik ben gestoord dus val ik iedereen aan omdat ik geen hulp wil. Ik wil geen kittens en toch duik ik de bosjes in.' Murmelde ze ook al deed het zeer om haar gezicht te bewegen. Ze zwiepte woest met haar staart voordat ze langzaam haar Mentor aan keek. Bloed liep over haar gezicht heen en kleurde haar mosnest en vacht rood. 'Welkom in Thunderclan,' Klonk er extreem sarcastisch.

❅

Don’t hold your breath waiting for me because I may never come home

Nadat Remnantpaw achter Nettleroot aan was gegaan had de flame point de secondes geteld. Het zou niet lang meer duren voordat ze terug zou komen, alleen in welke staat was nog een verassing. De pure woede die van de warrior af droop leek haar als een hongerige bij naar de nectar te trekken. Woede. Newtspark vond het een fascinerende emotie. Het was er eentje waardoor je je liet leidden, eentje die ravage kon aanrichten die je pas zou zien wanneer het weer weg was.

De grijze apprentice kwam niet veel later weer terug. Het eerste wat ze rook was de geur van bloed en daar kwam ze dan ook op af. Met een zucht luisterde ze naar de woorden die de apprentice allemaal sprak, maar ze liet ze van zich afglijden. "Kijk me aan," miauwde ze zacht om geen andere katten wakker te maken. Newtspark pakte haar kin voorzichtig vast en bekeek de zijkant van haar kop. De wond op haar gezicht zou geen litteken achterlaten, maar wonden op het gezicht konden bloedden als een rund. Dat had die op haar eigen gezicht ook gedaan en nu werd ze elke dag herinnerd aan de fouten die ze gemaakt had tijdens de oorlog. Ze liet haar gezicht los en keerde zich tot het al gekauwde goudsbloem papje. Tja, ze was goed voorbereid. Met een nat mosballetje maakte ze haar gezicht voorzichtig schoon waarna ze het papje erop smeerde.

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat Apprentice werd gedwongen om snel op te groeien. Haar Clan kon niet Moons wachtten totdat de kattin sterk genoeg was om alles te dragen op haar schouders. Ooit zou ze net als Newtspark zitten en haar Apprentice de kennis leren die elke Medicine Cat nodig had. Dit lag nog vele in de toekomst. Remnantpaw voelde zich ouder dan ze was en dat paste ook niet altijd, later zou ze wellicht een andere kant van haar karakter laten zien maar voor nu was ze overrompeld in de ervaring van een boze Queen.

Zelf lag er op haar pad geen kittens, dat was de prijs die werd betaald als Medicine Cat Apprentice. Haar amberkleurige ogen leken wat te verzachten toen duidelijk werd dat Newtspark haar wonden zou verzorgen. Ze waren niet ernstig, niet super diep en het zou haar gelaat ook niet eeuwig sieren. 'Kijk me aan,' Mauwde de flamepoint zachtjes voordat Remnantpaw haar vurige ogen naar de ander deed glijden en diep en angstig deed zuchtten. Ze was bang, en ze kon niet zeggen waarvoor. Bang dat ze niet goed genoeg was of bang dat haar Clangenoten iets verborgen hielden dat haar laten flink wat onrust kon bezorgen. Er waren zoveel dingen gaande, dat ze nog niet eens had gesproken over het bericht van Starclan, afgezien dan met Maskheart. Een kater die vroeger hetzelfde pad had gelopen, totdat hij verliefd was geworden en kittens had gekregen. Een nat mos balletje werd tegen de bloedende sneeën gedrukt voordat het met goudsbloem werd verzorgd. Remnantpaw sloot haar ogen alsof ze even alles wilde vergeten. 'Newtspark?' Klonk er bijna aarzelend. 'M-mis je je Clan?' Ze zou ondanks dit alles zich niet voor kunnen stellen om Moons weg te zijn van haar familie. Zelfs al leek ze tegenwoordig in haar jeugdigheid niet altijd de juiste dingen te doen. Ze kon intelligent zijn maar er waren verschillende soorten intelligentie en niet alles kon gedwongen worden door omstandigheden te ontwikkelen. Sommige dingen kwamen enkel met de Moons, en zij miste die. Emotioneel was ze nog niet goed genoeg, ver genoeg ontwikkeld en de woorden die ze met Nettleroot had gesproken waren daaruit ook ontstaan. Ze kende de wijsheden van verhalen, maar niet van het echte leven.

❅

Don’t hold your breath waiting for me because I may never come home

In stilte had ze haar wang schoon gemaakt met een balletje mos. Dit was waar ze goed in was. Het medische gedeelte. Het emotionele deel van de job was echter een ander verhaal. De flame point had een muur gebouwd tussen haar en iedereen om haar heen, een muur die duidelijk zichtbaar was in haar doen. De vraag van de grijze apprentice liet haar halthouden. Even hing haar poot boven het blad met het gebruikte mos dat ze wilde weggooien. "Ja" sprak ze zacht, haar lichaam was van de poes afgekeerd en ze zuchtte. "Natuurlijk mis ik mijn thuis" een thuis waar ze nooit meer naar terug zou kunnen. Een thuis waar ze door de leader niet meer geaccepteerd werd. Een thuis waar ze niet meer naar toe zou kunnen door al het bloed wat ze daar had laten stromen. "Jullie zijn heel gastvrij, maar het is niet hetzelfde" ze miste de botheid waarmee shadowclan geassocieerd werd. Ze miste haar vrienden, haar eigen nest, de geluiden van het woud daar. Met een kleine, verdrietige glimlach keek ze even naar de poes en zuchtte ze nogmaals. "Mijn heimwee komt niet in de weg te staan van jouw trainingen, mocht je daar bang voor zijn."

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De twee waren beide jong, en dat betekende dus ook dat mentaal ze waarschijnlijk nog niet zo stabiel waren als katten die alles al een keer hadden gezien. Ze vertrouwde dat Newtspark wist wat ze deed maar zou waarschijnlijk niet al te beste manieren leren om, om te kunnen gaan met de patiënten die ze ongetwijfeld zou gaan krijgen. Die ze al had. Want de den was niet leeg. De flamepoint had de kras op het gezicht van de Medicine Cat Apprentice behandeld en schoon gemaakt zodat er geen risico was op infectie. Ze zou het wellicht een paar dagen wat pijnlijk vinden, maar ook dat zou de jonge kattin overleven. 'Ja,' sprak de flamepoint zacht terwijl ze haar lichaam afkeerde van de jonge grijze kattin. Zelf was ze nooit zonder haar Clan geweest, haar familie. De ander zuchtte, heimwee was niet iets waar Remnantpaw ervaring mee had, aangezien ze nooit zonder haar Clangenoten had gestaan. Wellicht wel zonder haar Leader, Thornstar maar niet zonder haar adoptie vader en de katten zoals Spottedrain. 'Natuurlijk mis ik mijn thuis.' Remnantpaw keek een tikkeltje schuldbewust naar haar poten, het was geen makkelijke vraag. Een vraag waarvan ze bijna had gedacht een botte opmerking terug te krijgen. Shadowclan en Thunderclan hadden een andere mentaliteit. 'Jullie zijn heel gastvrij, maar het is niet hetzelfde.' De kleine Apprentice knikte langzaam. Ze wist niet welk verschillen er waren, enkel dat de Clans vast en zeker met een reden waren gescheiden. Al hadden ze ooit volgens verhalen wel samen rond getrokken, toen er op deze gebieden zoveel was gebeurd. Als een grote groep, ze kon het zich niet voorstellen, zoveel katten. Ze was ook nog nooit op een Gathering geweest, en dat klonk als indrukwekkend. Stiekem was ze wel een beetje bang voor een Gathering. Remnantpaw keek de flamepoint met zachte ogen aan, een warmte in haar blik dat aan een bijna verkoold vuur deed denken. Niet pijnlijk warm, prettig warm. Een verdrietige glimlach op het gezicht van de ander deed de Medicine Cat Apprentice zichzelf voorzichtig overeind drukken voordat ze onhandig haar staart zwiepte. Ze wist niet of ze de ander kon troosten dus bleef ze enkel onhandig staan. 'Mijn heimwee komt niet in de weg te staan van jouw trainingen, mocht je daar bang voor zijn.' De kleine kattin schudde snel haar kop terwijl ze met een oortje wiebelde. 'N-nee.. ik.. het spijt me dat je ze moet missen.' Het was immers doordat zij geen Mentor had dat een andere Clan een van hun Medicine Cat's moest missen. Ze kon zich niet voorstellen dat ze naar een van de drie andere Clans moest gaan, omdat er een kat was die hulp nodig had. Ze was altijd opgevoed met het idee dat ze Warrior zou worden. Een idee dat nog steeds zijn invloed had op de jonge kattin. Al had ze potentie, alleen het ding met potentie was dat het zich wel moest ontwikkelen.

❅