Brits theekransje

Haar deputyschap was jong en Stagtine was dood, zo stond het er nu voor. In de eerste instantie had ze opluchting van zichzelf verwacht, en trots en misschien ook wel blijdschap. Ze had het immers helemaal voor elkaar: haar droom was bereikt. En de verrader? Daar hadden ze geen last meer van. Maar ze voelde zich niks dan gespannen. Hoe ging zij bij de sterren ooit voor haar clan zorgen? Al ijsberend stapte ze langs de rivier, de grens van de wereld waarin haar problemen bestonden. Teleurstellend genoeg voelde ze daar ook niks bij. Haar hart sloeg op hol toen ze een zwarte, slanke kater aan de overkant spotte. Spottedrain's pas stokte en in één oogslag nam ze hem in zich op. Ze wist dat ze hem herkende, van een gathering misschien? Meer dan dat kwam er ook niet in haar op.

Al snel wist hij haar te spotten en ging hij dichterbij staan. Dat er een volledige rivier tussen hen door stroomde weerhield haar er niet van om de kriebels te krijgen. De kater had iets vreemds om zich heen hangen, iets wat niet te stoppen viel door een fysieke grens. Na zijn jongensachtige opmerking volgde een stilte. Ze kon nu zeker niet zomaar weggaan. Nee, dan werd ze op de gathering keihard uitgelachen. Met een zucht ging ze dichterbij zitten, tot ook haar poten bijna het water raakten. "Ken ik jou?" Mauwde ze met opgetrokken wenkbrauw.

De vreemde vogel had humor. Dat mocht ze op zijn minst toegeven. "Ik denk het niet." Mauwde ze met een nog ietwat gespannen glimlachje. Ging ze hem vertellen wie ze nu was? Nee.. het leek haar verstandiger om hem eerst af te tasten. "Maar jij lijkt me iemand die niet snel vergeten wordt." Mauwde ze suggestief. Hoe hij dat opvatte kon haar vrij weinig schelen. Als hij zo ver in zijn leven zijn onzekerheden nog niet onder controle had dan verdiende hij het om zich beledigd te voelen. "Sta ik hier tegenover een gerespecteerde warrior?" Voegde ze er nog licht sarcastisch aan toe, maar met een kinderlijke plagerij in haar toon.

Ah, een zelfbewuste kater. Daar hield ze wel van. Wie weet begon ze hem zo langzaamaan te respecteren? De poes deed niet de moeite om haar verontwaardiging te verbergen toen hij deputy meende te zijn. Voor een moment wachtte ze op de grote onthulling van een goede grap, maar er volgde enkel stilte. Deze halvezool was gekozen door Crystalstar? Of de leader was niet zo bedachtzaam als Spottedrain dacht, of ze had ze kater sterk onderschat. Hij zou haar verbazing inmiddels vast wel hebben gemerkt, dus besloot ze de aandacht snel op iets anders te richten. "Beiden, al zeg ik het zelf." Grinnikte ze wat van haar stuk gebracht. Haar gezicht ging serieuzer staan als voorbereiding op een dringende vraag. "Moet ik je condoleren voor het verlies van Blueflower?"

Meegenomen door Twolegs. Met een zucht dacht ze terug aan toen iedereen dacht dat Thornstar door hen was ontvoerd. Maar nee, het was allemaal de schuld van Stagtine de verrader. En kijk waar dat hem had gebracht: onderaan de sociale ladder. Ze wist niet eens waar haar clangenoten hem hadden begraven. Ze werd snel weer uit gedachten geschud. De poes kon het niet laten om bij zijn "naam" even te lachen. Toen er geen punchline kwam en de kater stil bleef viel haar mond verrast open. "Sorry. Ik dacht dat je een grapje maakte!" Mauwde ze nog steeds even verbluft. Hierna volgde nog meer gelach. "Met alle respect, maar Carrionkit?" Haar toon lag dichtbij die van iemand die een goede vriend pestte. Ze was gewoon zó in shock. Wie vernoemde zijn kind naar kraaienvoer? De kater had vast geen leuke jeugd achter te rug liggen.

Gelukkig leek de kersverse RiverClan deputy met spot om te kunnen gaan. Dat was een kwaliteit die velen niet hadden. En als je deze wel bezat, dan werd je er meteen een stuk aantrekkelijker op. "Hmm Shadowkit, een goeie neutrale naam." Knikte ze terwijl ze nog bijkwam van het uitlachen. "Wildflower is mijn nestgenoot en laten we zeggen dat Wildkit perfect omvatte hoe zij was." Grinnikte ze. De enige met wie ze geen goede relatie had. "En dan heb je nog Ardentheart en Squirrelnose. Ik ben vooral erg gesteld op mijn kleine Neus." Een warm gevoel vulde haar borst toen ze de bijnaam van haar lieve zusje uitsprak. "Ben jij nog bijzonder op iemand gesteld?" Vroeg ze met een uitdagende twinkeling in haar ogen. Oversharing is caring.

Hoewel ze zijn gesnor niet kon horen, zei zijn gezichtsuitdrukking genoeg. Jeetje, stond ze nou echt de klessebessen met de RiverClan deputy? Ach, het deed vast meer goed dan kwaad. Ze zou enkel profiteren van goede relaties met belangrijke figuren. Alle spanning die eerder nog in haar houding was achtergebleven, gleed nu langzaam weg. "Azurepaw, ook zo'n mooie naam." Snorde ze. Apart, maar mooi. "Wild en ik zijn de oudsten van het stel. Ardent is zo'n 22 moons en Neus is nog maar kort warrior." Ratelde ze vrolijk verder. De kinderen waren goed over de moons verspreid en dat was vrij ongebruikelijk, maar ze klaagde niet. Het gezinnetje mocht dan wel afwijkend zijn, maar ze zou al haar siblings met haar leven vertrouwen. Vervolgens was het enkele tellen stil. "Zeg, heeft Crystalstar nog sierende woorden over mij gesproken?" Haar ogen twinkelden uitdagend. Na hun vorige ontmoeting was ze bijzonder benieuwd.

Zo te horen was het onderwerp van familie vervlogen. En dat was oké, want nu kon het echte gesprek beginnen. Haar oren gingen verrast omhoog bij het horen van zijn positieve antwoord. Aan zijn lachje te zien zat er meer achter, maar zo ging dat nou eenmaal. "Kijk eens aan." Mauwde ze met een tevreden blik op haar smoel. "Dat dacht ik al, maar het is toch fijn om bevestigd te krijgen." En dat meende ze ook echt. Iets in haar wilde dat Crystalstar haar graag hoorde, iets wat ze niet bij de andere leaders voelde. "Natuurlijk kunnen we allemaal geen beste vrienden zijn. En dat is spijtig, maar beter een goede buur dan een verre vriend, niet?" Knipoogde ze hem toe. Hoewel het vast al duidelijk was, kon het vast geen kwaad om het te benadrukken. De poes wierp een korte blik naar achteren. Ze zou binnenkort weer eens terug moeten.

Ze had een bijzonder figuur tegenover zich. Of ze hem vertrouwde wist ze nog niet, maar hij had in ieder geval charme. Ook leek hij opmerkzaam te zijn. Één blik naar achteren en hij begreep al dat dit gesprek ten einde was. "Natuurlijk zien we elkaar daar!" Riep ze, haast enthousiast. "Tot dan, Carrioncough." Na met haar staart gedag te hebben gezwaaid draaide ze zich om en draafde ze weg. Er stond een brede grijns op haar mond. Het leven was allesbehalve saai.

[Topic uit]