On and on goes the road to tommorow.

Remnantpaw had haar training met Newtspark afgerond, de zwaarte die al die Moons op haar schouders had gelegen gleed er van af. Er was een ander gewicht op gekomen, een die ze nog niet kende. Ze was voor nu alleen, daarnaast waren er dingen die ze nooit aan haar Mentor had durven vragen en had ze besloten dat ze beter bij haar Starclan Guide terecht kon nu haar Mentor haar eigen pad zou vervolgen. Wat de flamepoint precies zou doen vroeg ze zich ergens wellicht af, het was niet dat ze haar had willen haten, het was gewoon dat ze zelf te gevoelig was geweest om het gesnauw aan te kunnen. Stiekem was ze wellicht wel jaloers op het feit dat de anderen een Mentor hadden die hen begeleiden op meer dan alleen het kennen van de planten. Aan de andere kant was ze trots dat ze de kennis had; zelfs al was ze erg jong. Wellicht kwam het ook wel met een geluk dat ze op zes Moons was begonnen. Ze was weinig anders behalve haar kittentijd gewend.

Haar amberkleurige ogen gleden naar een van haar Clangenoten toe. Frostdove een jonge Warrior die iets ouder was dan de Medicine Cat Apprentice. Haar ogen glinsterden iets terwijl ze op de gevlekte kat af stapte. 'Frostdove, zou jij mee willen reizen naar de Moonstone?' Ze had met Eveningstar gesproken en toestemming van haar Leader om op pad te gaan. Zij wist dat een Medicine Cat soms ook het advies van de voorouders nodig had om de Clan goed bij te kunnen staan. Ze was jong, schuchter en nog niet zo zelfverzekerd maar ze was een zacht pruttelend vuurtje, ze zou er wel komen. Het was waarschijnlijk niet dat Starclan op haar wachtte, maar ze wist wel dat haar Guides haar bij zouden staan. Ze wilde hen spreken, ze wilde wat meer weten over haar taak als Medicine Cat Apprentice en hopelijk ooit toekomstig Medicine Cat van Thunderclan. Zij zou niets eten, ook geen kruiden nemen als ondersteuning al had ze wel een klein pakketje met reiskruiden bij haar nest neergelegd voor het geval dat Frostdove het nodig had. 

Remnantpaw wist dat Eveningstar waarschijnlijk een heel ervaren Warrior in gedachten had gehad toen ze had gevraagd of ze haar een dagje konden missen, niet dat Frostdove een slechte Warrior was; als ze een kat goed vertrouwde dan was het de zacht gevlekte kater, en dus had ze meteen besloten dat hij degene was die ze mee zou nemen. Daarnaast had het een voordeel, ze waren beide jong dus zouden ze waarschijnlijk sneller kunnen lopen. Ze hadden nog geen kwaaltjes zoals sommige van de oudere katten die hun spieren voelde verkrampen in de koude die langzaam deel werd van hun leven; hopelijk zou Leafbare niet al te heftig worden maar voor dan zouden ze al weer enkele Moons verder zijn. Verward keek de kater haar aan waardoor ze hem met onschuldige ogen aan keek. Ze had iemand nodig en hij was gewoon degene die ze mee zou slepen; eigenlijk had hij geen optie om haar af te wijzen; het was of hij ging mee of ze zou zelf die kant op lopen. Ze had toch liever haar persoonlijke beschermer. Echt veel vechttraining had ze niet gehad; eigenlijk helemaal niks. Jagen kon ze ook niet, als ze ooit tijd zou hebben dan zou ze wellicht nog een van de Warriors vragen haar wat bij te brengen. Zelfs al was het niet nodig, ze had andere taken en viel buiten de normale regeling. 'Als je dat echt wilt,' reageerde hij lichtelijk verbaasd waardoor ze hem speels een zet gaf in de richting van haar den. 'Ja, wie anders moet ik mee nemen?' Mauwde ze zacht, want ze was al gespannen genoeg, laat staan als ze een Warrior mee zou nemen die veel ouder was en dat niet zou begrijpen. Frostdove begreep haar golflengte, zover dat kon. Hij stond immers niet in haar poten. 'Ik heb reiskruiden neergelegd, als je die nodig hebt?' Het was niet dat ze hem zwak achtte en zijzelf zou de reis ook op lege maag maken maar dat betekende niet dat hij niks kon gebruiken om sterk op de poten te blijven staan. Hij was altijd slank en snel geweest, ze achtte hem niet zwak. Echter zou ze waarschijnlijk op hem moeten vertrouwen om op de terug weg te jagen. Zijzelf was nog luider dan een muis, en die waren niet bepaald stil.

Remnantpaw had geen ontbijt gehad en dus wachtte ze een beetje ongeduldig door de spanning totdat Frostdove een prooi achter de kiezen had en klaar was om de kruiden op te eten en de reis met haar te maken. 'Okay dan.' Hij stelde verder geen vragen, misschien ook omdat hij zo dichtbij stond als een kat van zijn leeftijd bij haar kon staan. Ze had een groot deel van het vrienden zijn moeten missen, omdat ze een andere taak had gehad maar Frostdove had ze altijd als een vriend gezien. Ze had vooruit gedacht zodat ze de Warrior die ze mee zou slepen, zelfs letterlijk als hij niet had gewild, dan was het wel zo goed dat ze hem op optimale kracht mee sleepte. Een goede hap in een oor zou voldoende zijn om een kat in beweging te zetten. Frostdove hees zichzelf langzaam op zijn poten voordat hij haar volgde naar de den en de kruiden die ze had neergelegd voor dit doel. Het was ongetwijfeld bitter en zeer zeker niet iets dat de meeste katten vaak zouden willen eten. Speels had ze hem richting haar den geduwd, niet dat haar slanke, kleine lichaam hem echt kon doen bewegen als hij dat niet wilde. De jonge Warrior trok een gezicht bij de smaak waardoor ze grinnikte, ondeugend twinkelende ogen keken hem aan. Hij was in ieder geval eerlijk. 'Pff, je had me wel even mogen waarschuwen dat ze de bitterste smaak die ooit heeft bestaan hadden,' Plaagde de kater haar waardoor ze hem met een onschuldige grijns aan keek. 'Dan had je het vast niet gegeten. Soms is het beter de smaak niet te beschrijven.' Plaagde ze hem terug voordat ze hem ondeugend aan keek. 'Maar klaar om te gaan, kapitein,' rapporteerde de kater naar haar waardoor ze haar kop schuin hield.

Remnantpaw liet haar staart langs zijn schouder glijden voordat ze de pas erin zette in de richting van de kampuitgang om zo snel mogelijk in de richting van de Moonstone te gaan. 'Kom op oudje!' Mauwde ze, alles om haar nervositeit even te kunnen vergeten. Want nerveus was ze, ze wist niet of Starclan zou willen antwoorden en wat de antwoorden zouden zijn. Ze had Newtspark niet overal over durven en kunnen vragen. Misschien ook omdat het net was alsof er twee vurige karakters samen kwamen. Niet dat Remnantpaw zich altijd vurig gedroeg, enkel als ze over een grens werd geduwd was ze kinds genoeg om de oneerlijkheid kenbaar te maken.