you have no chance ShAdOw MaN

_{Sinds Rascal de elite verlaten had had Mesperyian zich volledig in de elite gegooid. Elke seconde van de dag was ze bezig geweest met de dingen die ze had kunnen doen. Alles om haar oom te vergeten die haar zomaar achtergelaten had. Het was een jaar later, maar woede en onbegrip stroomde nog steeds door haar aderen bij elke slag van haar hart. Met samengeknepen ogen speurde ze het thunderclan gebied af, wetende dat de kater hier ergens was. De poes schudde met haar kop waardoor de tanden aan haar halsband rinkelde en met een gefrustreerde zucht kwam ze overeind, de hoop dat ze hem die dag nog zou tegenkomen werd met de seconde minder.}

the earth is littered with the ruins of empires
that believed they were eternal

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal had al die tijd de grenzen actief vermeden. Hij wilde niet die kat in hun midden zijn met een doelwit op zijn hoofd. Maar de prooischaarste had hem eindelijk zover gedreven. Hij wilde geen dag zonder prooi het kamp binnen komen, want hij was de buitenstaander en hij moest zijn steentje bijdragen. Die druk voelde hij zeker en dus deed hij zijn stinkende best om te integreren in zijn nieuwe thuis. En toen opeens zag hij haar staan, halsband om, maar herkenbaar uit duizenden. ‘Mes?’ murmelde hij eerst onzeker, terwijl hij zijn ogen wat vernauwde. Maar nee, ze was geen droom. ‘Oh mijn god, Mes!’ sprak hij opgetogen. Opeens was hij weer jong en onbezonnen, rebels en de grappenmaker. Hij naderde haar zonder er nog verder bij na te denken, blij om haar na al die tijd weer te zien. ‘Kijk hoe groot je bent geworden,’ miauwde hij zijn stem vol ongeloof. Man, hij kon er bijna emotioneel van worden.

_{Toen ze zijn stem hoorde wist ze niet of ze blij of kwaad moest zijn. Elke keer wanneer ze dit moment voorstelde had ze hem naar zijn keel gegrepen, gevraagd waar hij het gore lef vandaan gehaald om haar achter te laten, maar had ze niet geluisterd naar zijn antwoord. De realiteit was anders. "Niks 'Mes'! " Sprak ze met samengeknepen ogen. Het enige wat door liet schemeren dat ze niet zo kwaad was als ze zich voordeed was het trillen van haar stem. "Wat doe je in hemelsnaam hier? Was je hier al die tijd al?"}

the earth is littered with the ruins of empires
that believed they were eternal

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal was naïef geweest om te denken dat ze blij zou zijn. Misschien had hij het gewoon gehoopt, omdat hij ook zo warm was onthaald door zijn zus. Dus bleef hij steken in zijn bewegingen en hield direct meer afstand van zijn nichtje. Ze bleef familie en het stak toen ze zo kwaad tegen hem sprak. Hij trok direct zijn wenkbrauwen in een wanhopige frons en schudde zijn kop. ‘Je weet wat ik heb gedaan,’ prevelde hij. ‘Ik kon niet blijven, ik.. ik moest wel vluchten.’ Ja. Het was puur geweest om zijn eigen vel te redden. Toch had hij zich nog nooit zo vrij gevoeld als die eerste dagen buiten het woud. Verlost van alles. Alle kettingen waren geknapt en hij kon eindelijk vrij voor zichzelf bewegen en nadenken en.. ‘Het spijt me. Het was nooit mijn bedoeling om jullie achter te laten.’ Hij meende het oprecht. Maar hij was terug nu. Misschien kon hij haar ook helpen.