True Blue [Geboortetopic]

Alles in haar lichaam schreeuwde slechts één boodschap: het was tijd. En dat bracht zowel opluchting als een beklemmend gevoel met zich mee. Met een hart vol zorgen en een buik vol pijn ging ze op haar zij liggen. De kittens zouden worden geboren in het nest waar ze gingen slapen, in een warme den, omringd door een leger aan katten die hen konden bewaking. Dat bracht een welkom stukje geruststelling. Spottedrain wierp een alleszeggende blik op één van de queens, die meteen begreep wat er aan de hand was en de den uitschoot. Het zou niet lang duren voordat de medicine cat en Olivebranch verschenen, maar zulk geduld leken de kittens niet te hebben.

Ze kwamen nu.

De poes beet zo hard op haar kaken dat deze haast leken te breken. Ze moest dit zelf doen. Anders dan zou het gegarandeerd fout gaan. Hoewel de deputy al vele bevallingen van de zijlijn had mogen aanschouwen was ze doodsbang. Wat als de kittens het niet haalden? Wat als ze teveel zou bloeden? Wat als.. Een krachtige wee, nog pijnlijker dan diens voorgangers golfde door haar lichaam.

En voor ze het wist klonk er een luid gepiep en begon de pijn weg te ebben. Bezorgd boog de poes haar kop om het kleintje te bestuderen. Het zwart-witte poesje bewoog zo wild dat er tranen in Spottedrains ogen sprongen. Dit klopte niet. Er was iets mis. Met alles wat ze nog in zich had begon ze de kleine te likken. Gelukkig nam het vurige gewoel gauw af. De constante klaagzang leek echter niet tot een einde te komen. Haar kop schoot omhoog bij het horen van pootstappen en een golf van opluchting overviel haar toen ze de grote, zwarte kater zag verschijnen. ”Het is er één.” Bracht ze uit, zonder verder waardeoordeel. Één kitten, en nog een behoorlijk luide. ”En ik denk dat ik haar naam weet.”

[@Olivebranch & @Loudkit]

Te laat. De queen die hem had geroepen was niet snel genoeg geweest, of Spottedrain was héél snel geweest. De bevalling was al voorbij voordat Olivebranch de nursery in was gestormd. Daar, in het zachte nest, naast de kattin van wie hij hield, lag één klein bolletje zwart-witte vacht. Het lawaai dat zijn jongste dochter maakte was oorverdovend, en werd pas gestild toen ze Spotted's zachte buik vond. Olivebranch keek, met vochtige ogen, van de kitten naar Spottedrain. Het was er maar één. Dat was goed, hoewel hij eigenlijk geen oordeel moest vellen. Toen pas kreeg hij binnen dat ze gesproken had. De zwarte kater hief zijn kop weer op en hielt hem een beetje schuin. "Hoe dan.." Mauwde hij hees, nog lang niet bijgekomen van de komst van zijn vierde kind.

Met vermoeide ogen, waar zowel voldoening als nervositeit in lag, keek ze naar haar eerste kind. Dit ging een gekke, nieuwe tijd worden, maar dat was nog niet helemaal tot haar doorgedrongen. Ze wist enkel dat het zo was. Ook Olivebranch leek door zijn emoties te zijn gegrepen. "Loudkit." Mauwde ze met een lachje. Was het flauw? Het klonk in ieder geval mooi. Oh, en of het toepasselijk was. Vervolgens wenkte ze de kater met haar staart naar zich toe. Kom bij ons.