Feel Good Inc.

Trots kwam Whitefur het kamp binnen wankelen. Het was iets na sun high, dus het kamp barste van het leven. Perfect om een mededeling te maken over hun nieuwe krijger. "Attentie Attentie" mauwde ze luidruchtig. "Jullie leider, Whitestar, brengt nieuw krijger." mauwde ze trots. Ze hief haar kin en maakte een gebaar met haar staart naar de Thunderclan apprentice Hawkpaw. Ja ja, dat had ze mooi even gefixt voor haar clan. Ze glimlachte breed naar haar clangenoten. Haar onderdanen. "Warm welkom" mauwde ze toen firm. Ze moesten wel lief zijn voor hun nieuwe clangenoot.

Storkpaw was net bezig in haar en Falconstrike's den om verse kruiden in te delen in bundels toen ze een stem door het kamp heen hoorde. Dat was misschien niet al te erg geweest, maar de inhoud die gezegd werd liet haar met een ruk opkijken. Whitestar.. Dat moest Whitefur zijn, Storkpaw wist hoe onstabiel de poes geworden was na die klap van de bliksem. Het was al een wonder dat ze het overleeft had, maar het had een blijvend effect op haar gehouden. Alleen, ze had niet precies door hoe erg het was. Met grote zorgen snelde ze zich naar buiten, om net de laatste woorden van Whitefur's mededeling te ontvangen en een vreemde kat in hun kamp te zien staan. Thunderclan. Haar nekvel ging instinctief omhoog bij het zien van van een kat van een andere clan in hun kamp. Gelukkig was hij al omringd door katten, dus als hij iets stoms van plan was zou hij dat snel berouwen. ''Whitefur, waar ben je mee bezig?''drong ze aan bij de Warrior, wie misschien niet al te lang meer Warrior moest blijven als dit niet beter werd. Storkpaw probeerde oogcontact met haar te zoeken en hoopte dat ze haar echte naam nog kende.

Zijn maag verkrampte toen hij bij het kamp was aangekomen. Oh StarClan... Hij zou nu nog kunnen omdraaien natuurlijk, maar misschien kon hij Blazestar maar beter vertellen dat White...? van haar padje af was. Hij gunde niemand zo'n rare situatie die hij had meegemaakt op de fourtrees naast dat het misschien ook echt link zou kunnen worden. Hij was niets van plan, maar wie weet had de witte poes wel een Bloeddorstige groep BloodClanners het kamp ingenomen. Gespannen liep hij met de poes mee het kamp binnen waarna hij de vijandige en verbaasde blikken van de WindClanners probeerde te vermijden. Het liefste draaide de kater zich nu meteen om en verdween, maar dat zou aardig vreemd zijn. Helaas. White...? stelde hem voor als een nieuwe warrior en gaf hem een warm welkom. De kater legde wat ongemakkelijk zijn oren in zijn nek. Wat deed hij hier ook al weer? Zelfmoord ofzo? Gelukkig kwam de medicine cat apprentice al snel met een paar worden voor de poes, die blijkbaar Whitefur heette, waardoor Hawkpaw zijn stem weer terugvond. "Zou ik met Blazestar mogen spreken?" vroeg Hawkpaw iet wat ongemakkelijk. Hij was hier echt niet om lid te worden van WindClan. Geen denken aan.

Hij fronste diep op de situatie. Ergens voelde hij zich ook wel schuldig - hij was er een soort van bij geweest toen Whitefur geraakt werd door de bliksem, waardoor alles nu.. Zo was. Storkpaw richtte zich tot Whitefur, waardoor Hawk besloot maar naar de random Thunderclan apprentice te gaan. "Hé, ja, we gaan hem voor je roepen," sprak hij zachtjes, een beetje geruststellend. Hij keek opzij naar Plover, en deed een knikje naar de leader's den. Voor nu zou hij de apprentice even opvangen, want hij wist hoe sommigen van zijn clangenoten konden zijn. "Wat is je naam?" vroeg hij om het gesprek zo vriendelijk en lowkey mogelijk te houden, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

Whitefur keek toe hoe meer en meer katten zich rond het tafereel vormden. Ze keek triomfantelijk rond. Een nieuwe krijger was altijd goed. Hoe meer katten hoe beter. Hoe sterker de clan zou zijn. Ze keek de gevlekte kitten aan die aan haar vroeg waar ze mee bezig was. "Wat denk jij," mauwde ze. En ze rolde met haar ogen. Muizenbrein. Waarom was iedereen zo dom aan het doen vandaag. Het was toch overduidelijk dat ze haar taak als leader aan het vervullen was? Domme katten. Met een ruk van haar kop keek ze naar de nieuwe krijger van Windclan. "Nee" mauwde ze boos. "Niet Blazepoep." zei ze koppig en ze hief haar kin. Die kat die gooide altijd roet in het eten van haar plannetjes. Hij behandelde haar als een domme kitten. No way dat ze hem hier bij zou gaan betrekken. Nee. Wankelend ging ze voor de rossige kater staan die de nieuwe apprentice benaderde. "Nee," siste ze in zijn gezicht. Nee. Nee. Nee. Waarom werkte iedereen nou weer zo tegen.

Storkpaw vroeg zich voor een kort momentje tussendoor af of de andere clans ook last hadden van..lastige types. Het leek namelijk wel een voorkomend fenoneem te zijn in Windclan en het was een beetje vermoeiend. Gelukkig zag het er naar uit dat de Thunderclanner niet veel kwaads van plan was en dat hij tegen zijn wil hier in meegetrokken was. Hawkchase richtte zich op hem, terwijl Storkpaw zich bezig hield met de verwarde poes die duidelijk niet eens was met de ontwikkeling van deze situatie. Storkpaw wist niet zeker wat ze hier moest doen, de poes in haar waanbeelden laten of een poging te doen haar naar de werkelijkheid te halen. Natuurlijk hadden ze intussen wel wat publiek gekregen. "Whitefur, jouw naam is Whitefur. Je bent niet de Leader''sprak ze voorzichtig en langzaam tegen Whitefur. Kruiden, hadden ze hier kruiden voor? Wel, er was genoeg om een kat te kalmeren, pijn weg te nemen en ze te laten slapen als je dat wou. Maar die konden weinig doen tegen de schade die Whitefur opgelopen had tijdens die storm. Gelukkig kwam de ware Leader het kamp binnengestapt vlak nadat de Thunderclanner naar hem gevraagd had en Storkpaw onderbrak wat ze nog meer wou zeggen om hem wat ruimte te geven. Wel, hun gast kon waarschijnlijk het beste uitleggen wat er aan de hand was hier.

Hij voelde zich echt vreselijk ongemakkelijk hier in het WindClan kamp. Overal onbekende en vijandige katten en een ehm... Verwarde poes die helemaal van haar padje af was. Weet je, misschien was dit toch niet zo'n goed idee geweest. Misschien had hij haar beter daar bij de fourtrees kunnen achterlaten. Maar aan de andere kant was Whitefur bijna richting het kamp van ShadowClan gewandeld. Hawkpaw bleef stil in het kamp staan terwijl zijn blauwe kijkers alert en ongemakkelijk om zich heen keken. Het hielp wel iets dat een WindClan kater hem probeerde gerust te stellen. Dat was al iets beter dan al die vijandelijke katten. "Hawkpaw," beantwoordde de apprentice de vraag van de onbekende WindClanner. Hij deed zijn best om zo zeker mogelijk te klinken. Hij was hier niet voor niets. De donkerbruine apprentice keek probeerde oogcontact met Whitefur te ontwijken. Die zal wel woest zijn. Gelukkig duurde het niet al te lang totdat Blazestar te voorschijn kwam en vroeg wat er aan de hand was. "Ik kwam toevallig langs de fourtrees waar ik Whitefur? tegenkwam. Ze ehm.. Ze zei allemaal rare dingen zoals dat er maar één Clan was enzo. Ik besloot tegen haar te vragen of ik mee mocht om haar zo terug te brengen en misschien maar beter ook. Ze was bijna richting het kamp van ShadowClan gewandeld." Hawkpaw legde ongemakkelijk zijn oren in zijn nek. "Het spijt me dat ik het kamp in ben gekomen. Ik zal zo snel mogelijk weer vertrekken," De donkerbruine tabby draaide zich in de richting van de kampuitgang, maar wachtte wel op wat Blazestar zou zeggen. Hij wilde niet onbeleefd weglopen en al helemaal geen gedoe creëren tussen ThunderClan en WindClan.