Glory and gore

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Oké. Newleaf was goed voor één ding: en dat waren de langere dagen. Je kwam thuis van een dag buiten het kamp, en er was nog genoeg daglicht over om na sharing tongues buiten te blijven zitten en iedereen voorbij te zien gaan. Niemand bleef onopgemerkt voor Cottonflowers ogen. Ze zag wie na wie het kamp uit vertrok, hopende om enkele stiekeme, prille relaties op te pikken om met haar vriendinnen over te roddelen of andere gesprekken af te luisteren. Ze was dan ook maar met halve focus haar donzige pels aan het wassen, want in zulke, ogenschijnlijke, stille momentjes in het kamp, genoot zij het meest.

&Copperpaw eerst</sub>

De laatste moons hadden Copperpaw zien groeien als kool. Hij was nog steeds niet zo groot als een warrior, maar zou ook niet meer voor een kitten aangezien worden. De slanke apprentice kwam terug van een training, moe en in gedachten verzonken. Hij had de hele dag gemaald over de profetie die hij en Ravenpaw een tijdje geleden hadden gezien. Zelf was Copperpaw niet overtuigd dat het écht een teken van Starclan was geweest, maar dat betekende niet dat het allemaal waardeloos was. Als Raven geloofde dat hij uitverkoren was, zou hij er naar handelen, en als Copperpaw zijn best deed zou hij zijn vriend precies zo kunnen sturen als hij wilde. Net op tijd merkte hij Cottonflower op, die in de buurt van de ingang haar pels zat te wassen. Hij stopte om niet tegen haar aan te lopen, en hief zijn blik kort naar de hare. Oogcontact was echter niet voor hem weggelegd, en zijn bleke ogen schoten net zo snel weer weg. "Zit je op Hermitshell te wachten?" Vroeg hij op zijn directe toon. Dat was haar mate, of in ieder geval haar geliefde.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Van alle katten, durfde een apprentice hem aan te spreken. Geen hoi of goedenavond, maar een directe vraag die haar vreemd deed opkijken. Wacht.. wat? Waarom boeide dat hem? ‘Hmm, altijd,’ antwoorde ze toch maar op haar kenmerkende toon. Toch keek ze hem met een scheve blik aan. Hij was wel erg jong om zich daarmee bezig te houden en hij keek haar niet eens echt aan. Alles van hem straalde af dat hij anders was. ‘Vanwaar de interesse? Moet ik al bang zijn dat iemand hem van me weg wil stelen, hm?’ Ze giechelde kort, waarna ze haar ogen rolde en haar attentie weer naar haar vacht bracht.}

Zat ze écht zo aan Hermitshell vast, of maakte ze hem belachelijk? Copperpaw was iéts beter geworden in het laatste oppikken, maar dat betekende nog niet dat hij het altijd gelijk doorhad. Hij besloot de uitspraak maar een beetje te negeren, en sloeg hem op tussen de andere dingen die hij over de twee wist. Cottonflower leek niet extreem geïnteresseerd in het gesprek, ze ging direct terug naar het borstelen van haar vacht, nadat ze hem een nogal vreemde vraag stelde. Zelf lachte ze er om, maar Copperpaw keek alleen maar verward. Hij kantelde zijn kopje. Wie bedoelde ze met iemand? Hem, of was het gewoon een vraag? Of er soms iémand was. "Volgens mij niet. Hij lijkt niet bijzonder veel om te gaan met andere kattinnen. Niet meer dan gewoonlijk, in ieder geval." Mauwde hij stoïcijns, zonder te beseffen dat dat iets héél raars was om te weten, en om te zeggen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower hield bij zijn volgende woorden in één klap op met haar vacht wassen. Ze staarde met ongeloof naar de apprentice. ‘Wat weet jij daar van?’ reageerde ze bits op hem. Was een raar kind. Want a) hoezo lette hij op Hermitshell? Hij was niet zijn mentor. En dan b) hoezo ging Hermitshell met andere poezen om? En wat wist hij nu wat "meer dan gewoonlijk" was. Was dit één of andere zieke grap? Ze wist dat ze Hermitshell moest vertrouwen. Maar het was zo lastig soms om niet alles in de hand te hebben. En nu zo'n jochie doodleuk kwam mededelen dat "hij niet meer dan gewoonlijk" met anderen omging, schoot dat bij haar in het verkeerde keelgat. ‘Wat moet je van hem?’}

Oh, dat was misschien niet het slimste geweest wat hij had kunnen zeggen. Copperpaw keek Cottonflower nog steeds een beetje schuin aan, zodat hij geen oogcontact hoefde te maken. Ze was gestopt met zichzelf wassen, en keek hem nu wantrouwig aan. Hij overwoog om gewoon weg te lopen, ze had duidelijk geen zin meer in dit gesprek, en misschien kreeg hij zo alleen maar ruzie. Maar de warrior stelde hem een vraag, en Copperpaw had al wel geleerd dat hij Warriors moest gehoorzamen. "Ik let op hem.. Op iedereen." Mauwde hij zonder blikken of blozen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "En ik moet niets bijzonders van hem. Hij is wel.. prima, maar ik ken leukere katten." Vervolgde hij waarheidsgetrouw.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Dit werd echt met de seconde raarder. Hij lette op hem? Op iedereen? Ook op haar dus. Nu was zijn vraag eerst misschien niet zo raar. "Wacht je op Hermitshell?" Was ze zo focking wanhopig dat zelfs een kind het opviel. ‘Dat is raar,’ miauwde ze toen stellig terug naar hem. Ze wilde zeggend dat hij uit zijn buurt moest blijven. Uit haar buurt dan ook tegelijkertijd even. Maar hij sprak verder, en het maakte hem niet meer populair. Ze snoof schamper. ‘Oh ja, wie dan?’ miauwde ze vol ongeloof. Echt ze was zo dichtbij om hem een veeg voor zijn oren te geven en dat ie op moest rotten.}

Een diepe fronst doorklief zijn anders zo rustige gezicht. Raar? Waarom was het nou weer raar? Was het hele idee niet dat de clan voor elkaar zorgde? Dat betekende toch ook dat je op je clangenoten moest letten? Copperpaw hielt echter wijselijk zijn bek, en keek Cottonflower slechts met wat dichter samengeknepen ogen aan. Toen vroeg ze wie er dan leuker was dat Hermitshell. Moest ze dacht écht weten? Zonder dat er nog een ademhaling tussen zat, begon Copperpaw."Tigerpaw, Mijn moeder, mijn vader, Shrimpnose, Carrioncough, Bracken-..." En zo ging hij nog wel even door, al die tijd zonder enige hint van humor in zijn stem.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Man hij ging echt. Hij somde zo een halve clan op. Maar toen de naam Carrioncough viel, schoten haar haren helemaal overeind. ‘Ja ja, ik snap het, stop het,’ snauwde ze naar hem. Ze wist in ieder geval wie er vanaf nu bij haar lijstje kon van katten die ze niet mocht. ‘Carrioncough is trouwens in geen enkele wereld leuk. Hij is een creep. Bijna nog erger dan jij,’ voegde ze daarna geïrriteerd toe. ‘Hij stinkt, en we mogen hopen dat 'ie voor Crystalstar sterft, want ik kan hem echt niet voor negen levens uitstaan.’ En dat mocht ie maar in zijn oren knopen. Crystalstar voor.. hoeveel levens ze nog had overleven was al een erge taak op zich. Maar het was nog te overleven. Carrionstar zou een persoonlijke hel worden.}

De woorden schokten hem niet bepaald, Cottonflower had wel vaker verraderlijke uitspraken zoals deze gedaan, maar dat ze het tegen hém zou zeggen had Copperpaw niet echt verwacht. "Als hij je zo zou horen praten, zou je hem misschien niet voor al die tijd hoeven uitstaan," mompelde de gevlekte apprentice zachtjes. Hij had wel een beetje genoeg gehad van haar eindeloze gemene woorden. Hij had haar niets aangedaan, en toch had ze hem behandeld alsof hij één of andere verdomde bloodclankat was. Bijna uitdagend richtte hij zijn bleke ogen naar de hare, op zoek naar de aanval.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Copperpaw dacht dat hij zooo slim was. Ze snoof schamper. Hij durfde ook nog een rotkop te trekken. ‘Carrioncough weet precies hoe ik over hem denk. En Crystalstar weet dat ook. En toch, ben ik hier nog.’ Ze keek hem uitdagend aan, met een beetje een voldane blik op haar gezicht. Ergens voelde ze dat ze had gewonnen van die twee, dat ze onaantastbaar was. Want wat konden ze tegen haar? Niets. ‘Denk daar maar eens over na met dat rare brein van je.’ Wat hij kon, kon zij tien keer zo erg. Niemand had het laatste woord, behalve zij. Waarom verwachtte iedereen maar dat je het moest pikken als ze rotopmerkingen naar je maakte. Talk shit? Get bit.}

Een jeukend gevoel kwam naar zijn poten, naar zijn klauwen. Hij wilde haar een haal naar die stomme kop van haar geven. Helaas was Copperpaw veel te slim om te denken dat dat ook maar iets zou opleveren. Het enige wat hij eraan zou overhouden zouden een paar kneuzingen zijn. In plaats daarvan deed hij klein stapje terug, en zette hij zich ongemerkt schrap, zo zou hij Cottonflower kunnen ontvluchten als dit haar teveel werd: "Je zult wel te achterlijk zijn om er zelf over na te denken." Hij sprak laag in zijn keel, en zachtjes. Zijn bleke ogen maakten geen contact met de hare, en waren in plaats daarvan gericht op haar lichaam, proberend haar volgende stap te voorspellen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oké, dit joch, stop. Ze wilde hem echt wat aandoen. Ze was nu echt heel, heel erg dichtbij om hem te slaan. Haar staart ging fel heen en weer over de grond. ‘Pardon?’ siste ze naar hem. Hij keek haar niet eens aan, zijn stemmetje klein. ‘Als je me zo nodig dom wil noemen, kan je me tenminste aankijken, lafaard,’ gromde ze naar hem. Hoe in vredesnaam was hij zo geworden? Wat dacht hij wel niet, dat hij slim was ofzo? Ze redde zichzelf prima. Ze had een vriendelijk geen-contact pact met haar lieftallige leiders. Ze zaten elkaar niet meer in de weg, simpel zat. En ze wist heus wel waarom. Want ondanks populair geloof, was ze niet helemaal achterlijk. Gewoon gepassioneerd. ‘Toe dan,’ spoorde ze hem nog aan. ‘Spreek alsjeblieft je wijze woorden nog eens wat luider.’}

Zodra hij het zou zeggen, zou hij een klap tegen zijn neus kunnen verwachten, wist Copperpaw. Daar had hij niet bepaald zin in, zeker niet aangezien Cottonflower zou kunnen zeggen dat ze een reden had gehad om de apprentice in elkaar te beuken. Maar toch, hij had ook niet veel zin om gezien te worden als een lafaard, die zijn eigen woorden inslikte zodra hij geconfronteerd werd. Met een langzame, maar standvastige draai van zijn kop, trok hij zijn bleke blik weer naar die van Cottonflower, en keek hij haar recht aan. Ook rechte de jonge apprentice zijn rug, en hij liet zijn stem langzaam en bijna plechtig komen: "Ik zei dat je wel te achterlijk zult zijn om zelf na te denken over je slechte relatie met onze leiders." Zijn poten tintelden, en zijn geest schreeuwde dat hij terug moest springen. In zijn hart voelde Copperpaw echter een vurig trots, en zijn altijd zo onbewegenlijke mondhoeken krulden iets omhoog.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had eigenlijk niet verwacht dat 'ie het zou doen. Maar toen ze dat zelfvoldane grijnsje van hem zag, wilde ze hem echt slaan. De nagels kwamen uit haar hulzen en ze was oprecht bereid een kind te slaan. Een dom, vreemd kind. Maar ze vertikte het om zich te laten verslaan door een kind in haar eigen spelletje. Als iemand het laatste woord zou hebben, wat zij het was, want zo kleinzielig was ze nou eenmaal. ‘‘Ik hoef er niet over na te denken, slimmerik,’’ snoof ze pissig. ‘‘Want ik heb ze al schaakmat gezet. Ze kunnen me niets maken. Dus rot een eind op met je geniale opmerkingen.’’ Want zo voelde het voor haar. Ze had Crystalstar letterlijk verteld dat ze uit haar buurt moest blijven en met Carrioncough had geprobeerd om haar te breken, maar hij zou falen. Ze was al een verloren zaak, dus ze deden geen moeite meer. Zo lang ze Hermitshell zat, zat ze prinsheerlijk in deze clan.}