Met opgeheven kin zat Stormpaw aan de rand van de menigte met katten. De Deputy had een clanmeeting georganiseerd en Storm wist wat er te wachten stond. Het had al veelste lang geduurd. Wellicht als ze wat meer steun van haar idiote mentor had gehad dan had ze deze ceremonie eerder gehad. Maar eindelijk was het zover. Eindelijk zou ze van die verschrikkelijke kleinerende naam af zijn. Wellicht zou iedereen haar dan met het respect gaan behandelen wat ze verdiende. En dat was veel. Want Storm had veel ambitie. Meer ambitie dan menig katten uit de clan. Ambitie die haar tot dingen kon drijven die wellicht niet volledig in de warrior code paste. Maar de dingen die ze soms wou doen hoefde niemand te weten. Die zou ze lekker toch zich zelf houden. Ze probeerde het wraakzuchtige in haar in te houden, puur zodat ze het enkel kon gebruiken wanneer het echt nodig was. Zoals enkele dagen terug toen ze op het punt stond een jonge Thunderclan apprentice te verdrinken. Haar lippen krulde zich in een grijns toen de ceremonie begon. Het voelde alsof de wereld voor haar voeten lag. Ze zou de clan laten zien wat ze wel niet allemaal kon. Ze ging bewijzen dat ze geen zwakkeling was zoals haar moeder. Niemand had dat geloofd terwijl ze apprentice was. Haar scherpe tong zorgde ervoor dat katten met hun ogen rolde het moment dat ze de hoek omkwam en elke warrior op haar neer keek. Ze had zelfs het respect van de andere apprentice niet weten te winnen. Ookal had ze overduidelijke betere skills als hun. Ze was snel en behendig, maar sterk. Ze was niet groot, maar dat was wel haar grootste voordeel. Niemand leek het te zien wat voor kracht er in haar poten zat. Tot haar genot werd ze als eerste opgeroepen en hoefde ze niet nog tien andere naam ceremonies af te wachten met snotterende kittens. Helaas moest ze haar moment wel delen met een ander. Maar daar kon ze wel overheen komen. Ze legde haar groen gele ogen op de deputy. Vol lust luisterde ze naar zijn woorden. "Dat beloof ik," mauwde ze plechtig. Al wist ze dondersgoed dat er maar een greintje van waarheid in zat. Ze nam de warrior code al haar hele leven met een korreltje graan. Altijd had ze zich voorbeeldig gedragen om haar warrior naam niet op het spel ze zetten. Ze wou niet eindigen als Agatepaw die met weet ik veel hoeveel manen nog apprentice was. Nee, ze wou het snel klaar hebben zodat ze daarna haar eigen weg kon. Ze werd minder nauwlettend in de gaten gehouden. Geen spuug vervelende mentor die de hele dag in haar nek hijgde: vrijheid. Al snel volgde het geroep van haar nieuwe naam. Het galmde na in haar oren hoe de clan haar naam riep. Oh het voelde zalig. Ze hief haar kin en keek rond. Stormbriar. Dat klonk als muziek in haar oren. Haar ogen bleven hangen op Stoatfur. Haar mentor. Al zag ze hem niet als dat. Hij was enkel een extra gewicht aan haar poot waar ze niet vanaf kon komen: tot nu. Ze wende haar blik weg van hem. Ze gaf een kort knikje naar de deputy en ze draaide zich weg zodat de rest van de ceremonie zich voort kon doen. Haar poten tintelde. Ze wist dat er veel kittens waren op het moment. Heel veel. Maar er was maar een pootvol met warriors die geschikt waren als mentor. Wat betekende dat Carriorcough en Crystalstar zich moesten werpen op de jongere warrior. En daar was zij er nu een van. Ze wou maar al te graag een apprentice. Ze hield niet van kittens, ze haatte ze zelfs. De enige die ze kon tolereren van een afstandje was Honeykit maar enkel omdat ze verbonden waren door bloed. Zwak bloed wellicht, maar het was en bleef bloed. Waardoor Stormbriar een kameraadschap zag dat zeer nuttig kon zijn voor de toekomst. Daarom wou ze ook een apprentice. Zodat die op kon leiden op haar manier. Als katten zoals Stoatfur mentors bleven dan zou de hele clan verzwakken tot er geen kat meer over was. Storm wou dat niet zien gebeuren. Ze moest de volgende generatie leren wat het betekende op warrior te zijn. En ze wist dat ze daar uitermate geschikt voor was. Natuurlijk wist iedereen dat ze een scherpe tong had en geen Queen zou haar te dicht bij haar kits laten daardoor maar dat maakte haar enkel een perfecte mentor die discipline kon overbrengen. Ze luisterde aandachtig hoe elke kit een mentor kreeg aangewezen. Er waren niet veel kits over. "Rimekit, kom maar naar voren. Vanaf nu sta jij bekend als Rimepaw met als mentor Aurorastream. Jouw mentor zal je alle kneepjes van het vak leren." galmde er door het kamp. In een ruk trok Stormbriar haar oren naar achter. Haar groen gele ogen spoten vuur. Aurorastream werd verkozen boven haar? Die tabby was veel jonger en minder skilled als zij. Ze ontblootte haar nagels en boorde ze diep in de grond onder haar. Het was allemaal fvcking vriendjes politiek. Aurora's adoptie vader was Icecream, de zoon van de leader. Natuurlijk werd ze voorgetrokken. Natuurlijk verkoos de clan familie boven kracht en de katten die oprecht hun werk deden in de clan. Het was allemaal fvcking foxdung. Er was nog een kleine vlam van hoop in haar dat de laatste kit voor haar werd. Al hoefde ze dat mormel niet eens. Die kit hoorde nog lang thuis in de nursery. Hij rilde bijna uit zijn velletje. Zwak. Maar ook die kreeg een ander aangewezen. Ze boorde haar nagels nog dieper in de ondergrond. Oh ze ging wel even een hartig woordje doen met Carriorcough of Crystalstar. Dit moest recht gezet worden. Het was onzin dat die domme tabby boven haar verkozen werd. Toen de ceremonie afgelopen was verspreidde de menigte zich weer over het kamp. Storm fixeerde haar ogen op de deputy. Ze liep op hem af zonder haar ijzige blik van hem te breken. "Carriorcough," siste ze. Ze probeerde niet al te gefrustreerd en boos over te komen. Maar het leek bijna onmogelijk de kalmte te bewaren. "Ik moet je spreken," mauwde ze iets rustiger. Al pompte haar woede nog steeds snel door haar lichaam heen. Ze wist dat ze hiermee de traditie dat een nieuwe warrior niet mog spreken brak maar dat boeide de grijze kattin niet. Ze wou een reden hebben dat die domme apprentice mentor was geworden en zij niet. Een goede verklaring. Al was het al zo helder als daglicht dat die er helemaal niet was. Ze hadden haar puur gekozen omdat het familie was. Het was oneerlijk, zij was de gene die het wel verdiende!

Mentioned: Stoatfur, Serpentguise(Agatepaw), Aurorastream.
Tag: @Carrioncough.

Met aarzelende stapjes volgde Wolfpaw zijn papa en broertje en zus. Vandaag was de grote dag. Hij zou apprentice worden. Een dag waar hij altijd zo ontzettend erg naar had verlangd en naar uit had gekeken. Al die tijd had hij niks anders gewild. Hij wou zich bewijzen. Iedereen om hem heen bleef maar zeggen dat hij nooit apprentice of ook maar warrior zou worden. Het had hem zo verschrikkelijk veel pijn gedaan. De enige katten uit de clan die in hem leken te geloven waren zijn siblings en papa. Verder niets. Geen steun, geen bemoedigde kopjes of pep talks. Enkel haat en vernedering. Er was wellicht een enkeling die hem wel leek te accepteren. Maar zelfs hij zag hun blik als hij weer eens te veel stotterde of zijn staart een rare beweging maakte. En zo'n blik sprak boekdelen. Hij wist dat ze het vreemd vonden. Hij was anders dan de andere katten. En dat zou altijd zo blijven. Hij haatte het zo verschrikkelijk erg. Al die tijd in de nursery had hij alleen in een hoekje gezeten en elk moment hoopte hij dat of op magische wijzen zijn tics zouden verdwijnen of dat hij op een of andere manier zichzelf zou accepteren. Het leek onmogelijk. En al helemaal nu. Er waren zo verschrikkelijk veel katten. Natuurlijk had hij wel meer ceremonies gezien maar het leek wel alsof er nog meer katten als anders waren vandaag. Zijn oortjes waren plat in zijn nek gedrukt. Zijn pupillen waren groot gegroeid van angst. Het was allemaal opeens zo verschrikkelijk snel gegaan. Hij had maar hoeven knipperen met zijn ogen. Het ene moment lag hij tegen zijn papa aan in de nursery en het andere moment stond hij hier met trillende knietjes. Met al die ogen die op hem gericht waren. Het voelde zo verschrikkelijk eng aan. Het was veelste snel. Was hij hier wel klaar voor? Hij slikte toen de ceremonie begon. Het liefst wou hij tegen zijn papa's vacht aankruipen maar de priemende ogen herinnerde hem er aan dat hij in de spotlight stond. Hij werd apprentice. Hij was geen kitten meer. Enkele apprentices werden tot warrior benoemd. Maar alles was een waas voor de kitten. Hij luisterde wel maar het was het ene oor en het andere oor uit. Ooit zou hij daar ook komen te staan. Hij hief zijn kin iets. Ooit zou hij daar ook staan. Een nieuwe golf van moed trok door hem heen. Hij ging ze allemaal wel wat laten zien. Dat hij dit kon. Dat hij niet de zwakkeling was die iedereen dacht dat hij had. Wellicht was hij nog niet helemaal klaar voor dit nieuwe avontuur. Maar hij ging in ieder geval zijn best doen. Hij zou niet zomaar gelijk zijn kop laten hangen. De laatste apprentice werd benoemd. Kort vernauwde Wolfkit zijn ogen. De nu nieuwe zwarte warrior mocht hij niet. Hij snapte nog steeds niet goed wat er gebeurt was tussen papa en haar. Maar het verwarde hem en gaf hem een onbehagelijk gevoel. Papa had iets verkeerds gedaan dat was zeker. Want zelfs oma was boos op hem geweest. Maar alsnog had, nu Serpentguise, hem pijn gedaan. En ook had ze Lionkit pijn gedaan. Er was niet veel wat Wolfkit tegen haar kon doen. Maar hij wist een ding zeker: hij voelde zich niet veilig met het feit dat zij hier ook in de clan sliep. Er was gewoon iets aan haar hele houding waar Wolfkit de kriebels van kreeg. Het liefst ging hij zo ver mogelijk bij haar uit de buurt. Hij was dan ook blij toen haar deel van de ceremonie afgelopen was. Kriebels kropen door zijn buik heen. Nu was het zijn beurt. Hij haalde diep adem. Kort keek hij papa aan met een bemoedigende blik. Alsof hij zijn papa wou vertellen dat het allemaal wel goed kwam al was hij juist de gene die dat eigenlijk moest horen. Hij slikte toen de zwart witte deputy zijn naam noemde. Met knikkende pootjes liepen hij naar voren. Van dichtbij vond hij Carrioncough toch wel een beetje eng met al die littekenes. Met grote oogjes luisterde hij naar de woorden van de kater. Nu ging het echt gebeuren. Er was geen weg terug. Hij ging nu naar de apprentice den. De nursery lag nu in het verleden en daar zou het altijd blijven. Een groot gevoel van somberheid overheerste hem terwijl hij terug dacht aan alle leuke momenten die hij daar had gehad. Het waren er niet veel. Maar het waren er genoeg om hem verdrietig te maken dat er geen nieuwe memories van de nursery bij zouden komen. Hij beet hard op zijn lip om de traantjes binnen te houden. Hij wou graag naar het volgende hoofdstuk. Maar hij liet zoveel achter zich. Hij haalde nogmaals diep adem. Het ging wel goed komen. Een warrior zijn was ook leuk. Daar kwamen ook weer nieuwe herinneringen. Hopelijk meer leuke dan slechte. Hopelijk genoeg leuke zodat hij de warme nursery iets minder zou missen. De woorden van de deputy galmde na in zijn grote zwarten oren. Drizzlefall. Die kat kende hij niet. Maar al snel bleef zijn blik hangen op een witte kattin die naar voren stapte. Ze deed hem een beetje deed denken aan de lieve Blossomhail waardoor hij gelijk een goed gevoel bij haar had. De kattin straalde vriendelijkheid uit. Gelukkig. Een rilling liep over zijn rug, stel dat hij Serpentguise als mentor had gehad? Snel herinnerde hij zich wat hem verteld was te doen bij de ceremonie. Hij liep naar zijn nieuwe mentor toe terwijl de clan zijn nieuwe naam riep. Zijn poten voelde verschrikkelijk zwaar aan. Hij merkte nu pas weer op dat de hele clan naar hem keek. En het was alsof hun blikken als gewichten aan zijn lichaam hingen. Hij gaf Drizzlefall kort een aarzelende blik voordat hij zijn zwarte neus tegen haar flank aan duwde. Snel zette hij weer een paar stapjes naar achteren. Nog steeds overweldigd door het alles. Hij hoorde hoe Lionkit ook benoemd werd als Lionpaw. Een grote glimlach verscheen op zijn bek. Hij was niet alleen. Hij ging dit doen met Lionpaw en Rimepaw. Met z'n drieën. Samen konden ze het aan. Ze zouden elkaar helpen waar dat kon. De angst die hij net had gevoeld ging weg en nam plaats voor een gevoel van geluk. Al volgde jaloezie snel. Lionpaw kreeg papa als mentor! Zijn bek was licht geopend in verbazing. Natuurlijk had hij ook graag papa als mentor gehad. Maar er was maar 1 papa en er waren er 3 van hun. Hij drukte weer een glimlach op zijn gezicht. Hij wist zeker dat hij wel een keer met zijn papa zou kunnen trainen. Hij voegde zich weer bij zijn familie. Nog even kort gleed zijn blik over zijn nieuwe mentor. Zijn hoofdje liep over van gedachtes en vragen. Wat zouden ze als eerst gaan doen? Hij duizelde hem allemaal een beetje. Hij keek toe hoe zijn zusje ook benoemd werd tot apprentice. Hij joebelde haar naam hard mee met de rest van de clan. Hij barste van trots om haar zo te zien. Hij was niet de enige uit het nest geweest die een beetje anders dan anders geweest. Zijn zusje had een beetje een aparte vacht. Dat was natuurlijk iets totaal anders als plots uithalen met je poot of dergelijke maar toch zorgde het ervoor dat de kleine zwarte kater zich iets minder alleen voelde. Al voelde hij zich wel slecht voor haar. Het was duidelijk dat zij een stuk meer moeite had met dit hele gebeuren dan hij. Hij slikte even en hield zich voor haar zo snel mogelijk te troosten wanneer het kon. Hij zou niet wijken van de zijde van zijn siblings. Daarna volgde Bellkit. Wolfpaw voelde zich bijna slecht voor de fragiele kitten. Hij was zo klein en priel. Meteen nam hij zich voor om de jonge kat zoveel mogelijk te helpen als hij kon. Bellkit werd Bellpaw en kreeg Aurorastream als mentor. Hij kon zien dat het een zachtaardige kat was. Carrioncough had een goede keuze gemaakt voor de onzekere apprentice. De ceremonie kwam tot een einde. Langzaam liepen alle katten terug naar hun den en gingen verder waarmee ze mee bezig waren. Kort beet de nieuwe apprentice op zijn lip. Hij zag hoe Rimepaw Bellpaw trooste. Aarzelend liep hij op hun af. Hij gaf Bellpaw een bemoedigende glimlach. "Ik kan ook bij je b-b-blijven als je wilt?" vroeg hij zachtjes. Zijn blik gleed even kort naar zijn zus die behoorlijk beschermend over hem leek. "Het komt wel w-w-weer goed," mauwde hij zachtjes ook gericht op zijn zusje die zo overstuur was geweest tijdens haar eigen ceremonie. Twijfel klonk in zijn stem. Hij wist dat alles wel weer op zijn pootjes terecht kwam. Daar niet van. Het gewoon dat hij niet zeker was of dat de woorden waren die Bellpaw en Rimepaw nu nodig hadden. Kort drukte hij zijn neus tegen zijn zus haar flank aan om haar te laten weten dat hij trots op haar was. Hij liep van het tweetal vandaan en zocht zijn broertje op. Hij kon ze beter even alleen laten nu. Nog meer heisa en vreemde katten kon Bellpaw niet gebruiken nu. Tevens leek het erop dat ze al genoeg steun aan elkaar zouden hebben. Wolfpaw zocht in de menige naar de rode vacht van zijn broertje. Al snel bleven zijn ogen hangen op het gestalte van het katertje. "Lionpaw!" miauwde hij blij. Ook bij zijn broer duwde hij neus tegen diens flank aan. Een grote glimlach lag op zijn lippen. Hij probeerde alle stress en angst van net vanzich af te laten glijden en enthousiast te zijn over dit nieuwe avontuur. "Zullen w-w-we samen een n-nest uit zoeken?" vroeg hij toen. Het lieft wou hij zo veel mogelijk bij zijn broertjes en zusje blijven en niet van hun zijden wijken. Hij was ook onzeker over dit alles. Enkel probeerde hij het nog een beetje van de goede kant te bekijken. Maar hij wist dat hij dat niet zou kunnen zonder hun hulp. Ze waren twee van de meest belangrijkste katten uit zijn leven. Zij waren de enige die hem zo goed als normaal behandelde. Het was familie. En dat was iets wat Wolfpaw heel erg koesterde. Hij hield van hun. Met heel zijn hart. Plots leek de gedachtegang van verdriet van de nursery zo ver weg. Want hij realiseerde zich nu dat hij dat helemaal niet achter zich liet. Totaal niet. Hij liet alleen alle nare kittens en pesters achter zich. Hij nam de twee katten, de twee goede herinneringen die hij, de twee licht puntjes uit zijn leven met zich mee naar het volgende hoofdstuk. Een grote glimlach sierde zijn lippen. Wellicht was dit toch nog niet zo slecht als hij eerst had gedacht dat het zou zijn. Al het gevoel van onzekerheid was verdwenen. Hij kon nu alleen nog maar enthousiast zijn voor wat er ging volgen.

Tag: @Rimepaw, @Lionpaw, @Drizzlefall, @Icecream @Bellpaw
Mentioned: Serpentguise, Blossomhail, Carrioncough

OOC: waarschijnlijk staan er echt verschrikkelijk veel spelfouten in. Sorry hiervoor. M'n dyslexie in combinatie met hoofdpijn gaat niet lekker haha.