You Can't Fight it

Ook Asterpaw leek trots te zijn op hun vangst. Hawkpaw vond het ook erg goed van hen dat het gelukt was. Het was misschien puur geluk of niet zo sierlijk en snel als een warrior, maar daar ging het niet om. Het hielp met zelfvertrouwen opwekken en bovenal hielpen ze de Clan ermee. En als het niet was gelukt, was het ook geen drama geweest. Wie zou van twee apprentices verwachtten dat ze prooien zouden vangen zonder dat ze echt een goede training hadden gehad? Niet veel. De kater knikte toen Asterpaw mauwde dat ze een goed team waren. "Nooit gedacht dat bloemetjes en een havik samen eekhoorntjes konden vangen," grapte de kater zachtjes. "Laten we inderdaad maar proberen om weer wat te vinden," miauwde hij met een knikje. Hoe meer, hoe beter, right? En als het niet lukte, wat boeide het? Ze hadden ten minste een eekhoorn gevangen. Goed genoeg.

Asterpaw had nog nooit eerder een eekhoorn gevangen. Het was een best lastige prooi. Vaak waren de kleine knaagdieren snel en klommen ze al snel de bomen in. Wellicht hadden ze geluk gehad dat deze eekhoorn niet bepaald moeders slimste was. Maar alsnog, het was ze wel gelukt en daar mochten ze best wel trots op zijn. Vooral als je dat vergeleek met het aantal trainingen die de twee samen hadden gehad; dat waren er niet zo veel helaas. Asterpaw giechelde om de grap die Hawkpaw maakte. "Wie had dat gedacht," mauwde ze met een grijns. Asterpaw knikte enthousiast en wenkte met haar staart terwijl ze al weer snel door trippelde tussen de bomen door. Haar neus in de lucht opzoek naar hun volgende slachtoffer.

Asterpaw leek de grap te begrijpen. Persoonlijk vond hij dat hij geen goede grappenmaker was, maar dat hij het puur deed omdat hij niet altijd serieus wilde zijn. Als hij gewoon met zijn vriendengroep of siblings was, dan was hij honderd procent zichzelf. Hij hield zeker soms dingen geheim, maar alles was met een reden. In dit geval puur omdat hij zeker wilde zijn dat hij van nare dingen geen schuld had. Dat wilde hij niet. Hawkpaw wilde het liefst gewoon vrede, maar dat was niet mogelijk bij de Clans. Echter wilde hij het leven ook niet omruilen voor het leven van een kittypet. Nooit meer prooi eten, nooit meer de natuur in en het prachtige uitzicht vanaf boven bekijken. Nah, niets voor hem. "Heb jij een aantal katten die jij graag als mentor zou willen hebben?" Persoonlijk maakte het hem niet heel veel uit, maar zelfs hij had wel zo zijn voorkeuren.

Asterpaw knikte langzaam. "Coldstreak is heel aardig," mauwde ze als antwoord. Hij had haar benadert toen ze te dicht bij het Thunderpath was gekomen. Iets wat ze normaal nooit zo snel zou doen. Maar ze was veelste nieuwsgierig geweest naar het stinkende pad waar ze zoveel griezel verhalen over had gehoord. Ze wou enkel even een kijkje van dichterbij gaan nemen. Coldstreak had haar betrapt en haar weggeleid van het pad, daarna had hij beloofd haar een beetje onder zijn hoede te nemen. Dus ze vond dat ze hem al een beetje als een mentor zag. Verder boeide het haar niet zoveel wie haar mentor werd, Coldstreak of niet. Ze vond alle katten van Thunderclan eigenlijk wel aardig. En het maakte haar niks uit zolang ze maar een vaste mentor zou krijgen.

De poes had hetzelfde antwoord als hij had. De kater knikte. Coldstreak was aardig en hij vond hem zeker een goede warrior. Hij had Hawkpaw ook al aangeboden om te trainen totdat hij eindelijk een nieuwe mentor zou krijgen. De donkerbruine tabby was hem erg dankbaar geweest. Het werkte voor hem gewoon zoveel beter als hij niet meerdere katten kreeg. Elke kat had weer een andere methode en het was om gek van te worden. Ja, je leerde er meerdere manieren door, maar dat hielp niet echt. Welke moest hij dan weer gebruiken als er zo veel waren? Ieder had zijn eigen manier die ze leerden door hun mentor. Daardoor vonden ze die fijn, omdat ze het gewend waren. De apprentice wilde net opmerken dat hij er hetzelfde over dacht toen een nieuwe geur zijn neus binnendrong. Hij gokte een muis. Met zijn blauwe ogen keek hij naar Asterpaw. Rook zij het ook? De kater wilde de poes ook een kans geven.

Hawkpaw leek het met haar eens te zijn over Coldstreak. Blijkbaar was de warrior populair onder de apprentices. Het verbaasde haar niet. Het was een goedzuchtige kater, een goede jager en vechter. Welke apprentice zou hem niet als mentor willen? Dat gold voor veel warriors eigenlijk. Het maakte Asterpaw niet veel uit wie haar mentor werd. Zolang ze maar een vast iemand zou hebben die haar kon opleiding. Ze was veelste bang dat ze achter zou lopen op al haar mede leerlingen. Ze was al jarloers genoeg op de goede band die Bristlepaw en hun vader kregen. Plots drong de geur van muis haar neus binnen. Ze wiebelde met haar oortjes en gaf Hawkpaw een blik. Waarschijnlijk had hij het ookal lang geroken. "Zelfde techniek proberen?" fluisterde ze onder haar adem naar hem.

Asterpaw leek de muis ook te ruiken aangezien ze vroeg of ze dezelfde techniek zouden gebruiken. Hawkpaw dacht eventjes na. Een muis was immers anders dan een eekhoorn. Zo'n beestje was moeilijker te vangen vanwege de grote en wie weet had hij hier in de buurt een holletje zitten waar hij naartoe zou vluchten. Ach ja, ze zien wel. Uiteindelijk knikte de kater instemmend. Als het diertje zou ontsnappen was ook geen groot probleem, want de prooistapel was al weer flink opgevuld. "Nu jaag ik hem jouw kant op, okay?" fluisterde de kater zachtjes. Hij vond dat de ander ook een kans moest krijgen om een prooi te vangen. Dat zou sowieso meer zelfvertrouwen geven.

Ze betwijfelde of het de juiste aanpak was. Maar een das op 3 poten zou nog makkelijker een muis kunnen besluipen dan zij. Haar stille sluipen was nog niet bepaald een succes bij muizen. Ze hoorde haar altijd aankomen. Dus ze had niet zo'n zin zich volledig voor paal te zetten voor Hawkpaw. Ze mocht de kater wel. En wie weet. Wellicht. Als ze het goed zouden aanpakken zou deze techniek weer tot succes leiden. Ze gaf Hawkpaw een kort knikje en liet zich tegen de bodem aan zakken. Ze maakte een staart gebaar naar haar mede apprentice om aan te wijzen dat hij de andere kant op moest gaan. Langzaam bewoog ze naar voren. Zo stil al ze kon. Hopend dat de muis haar pootstappen niet zou horen.

De ander gaf hem een kort knikje waarna ze begon haar taak te verrichten. Ook Hawkpaw dook in de sluiphouding en probeerde zo stil mogelijk naar voren te sluipen. Hij had het gevoel dat hij het nog niet helemaal goed deed, maar hij wist ook dat dat logisch was. Boven de grond was hij best lichtvoetig, maar hier zo voelde hij zich net een grote, dikke das met drie poten. Zo erg was het natuurlijk ook niet, maar Hawkpaw wist dat hij hier echt eens op moest oefenen. Voorzichtig sloop hij pootstap voor pootstap naar voren. De geur van hun doelwit werd sterker. Niet veel later kreeg hij het beestje in zijn vizier. Een grijs muisje zat ergens aan de knabbelen bij het struikje op een vossenlengte afstand van hem. De donkerbruine tabby checkte de wind, die gelukkig geen van hun geuren meevoer en keek of Asterpaw in positie zat. Hawkpaw gaf haar een kort knikje waarna hij uit de struiken vloog en het bange beestje richting Asterpaw schoot. Wees stil en vang hem!

Asterpaw volgde Hawkpaw strak met haar blauwe ogen. Ze waren allebei nog best wel onervaren. Ze hadden allebei niet de juiste opleidingen gehad dus hun sluiphoudingen waren verre van perfect. Maar met wat geluk zouden ze er in kunnen slagen deze muis ook buit te maken. Ze ging in positie zitten. Hawkpaw gaf haar een knikje waarna ze op haar beurt er een terug gaf. De tabby sprong naar voren achter het beestje aan. En Asterpaw zette zich klaar er boven op te springen. Ze zette zich af met haar achterpoten. Haar blauwe ogen gefixeerd op het prooi diertje. Met een plof lande haar donkere voorpootjes op het muisje. Ze voelde het dier onder haar poten wiebelen. Snel beet ze het dier boos. Trots keek ze Hawkpaw aan. "Ik had niet verwacht dat dit zou lukken," snorde ze trots met een grote glimlach op haar lippen.