You get hunted if you act like prey

Buzzardbelly had een spuug hekel aan Agatepaw. Aan de ene kant vond ze dat ze zelf slimmer had moeten zijn, maar aan de andere kant was ze gewoon voor haarzelf opgekomen. Al dat gedoe was enkel ontstaan door een duifje die ten prooi viel tijdens leafbare. Ze hadden eigenlijk gewoon allebei dankbaar moeten zijn dat de duif überhaupt gevangen was. Maar nee, ze moesten natuurlijk weer een kinderachtige ruzie hebben. Ach, wat maakte het nou uit? Hoeveel fouten had Buzzardbelly wel niet gemaakt puur omdat ze haar hart volgde. Haar gevoelens. Ze was gewoon verdoemd om fouten te maken en om iedereen tegen haar te krijgen. De gevlekte poes probeerde het gewoon te vergeten, maar telkens als ze Agatepaw zag, voelde ze woede en schaamte. Voelde ze zich teleurgesteld over haarzelf. Niet vanwege de zwarte apprentice, maar puur omdat ze weer eens dacht aan die stomme ruzie waarna haar andere domme fouten volgen. De poes keek even verbaasd op toen Agatepaw op haar af kwam rennen. Waarom zou die poes uit alle katten die ze kon kiezen op haar af komen? Nja, het ging om een vijandelijke patrouille, maar zou Agatepaw echt haar erbij willen hebben? Buzzardbelly keek twijfelend naar de apprentice waarna ze langzaam knikte. Ze wilde immers geen ruzie met Clangenoten wanneer het bleek dat er echt versterking nodig was. Wat zou er mis kunnen gaan? ”Wijs me de weg,” miauwde de gevlekte warrior.

Ze vertrouwde Agatepaw nog steeds niet. Na die domme ruzie had ze een enorme wantrouwe gekregen naar de zwarte apprentice. Ze had haar best gedaan om haar gevoelens te verbergen, maar wanneer ze dan alleen was, barstte ze. Soms werd het haar gewoon even te veel. Wat had zij gedaan om dit alles te verdienen? Zij was heus niet de enige die fouten had gemaakt in haar leven. Iedereen maakte ze toch? Elke keer raasden dit soort gedachtes door haar hoofd. Zo probeerde ze haarzelf er van te overtuigen dat ze geen nietsnut was. Buzzardbelly was een aanwinst voor de Clan. Ze was loyaal en een erg goede jager. Ze mistte dan bepaalde dingen wat een kat puur RiverClan maakte, maar wat maakte dat uit? Ze kon vissen, vechten, jagen en ze was door en door loyaal aan RiverClan. Nooit maar dan ook nooit zou zij haar Clan verraden zoals Rose. Nooit zal zij voor ShadowClan kiezen. Wat had ze daar immers te zoeken? Ze kende haar echte vader niet eens! Verder was ze opgegroeid en opgeleid binnen de RiverClan. Sommigen vertrouwden haar niet, maar er waren ook zeker katten die haar wel vertrouwden. Die haar steunden. Agatepaw was er eentje geweest die dat dus niet was. Die haar uitschold voor halfbloedje terwijl de poes er altijd voor haar Clan was geweest. Gejaagd, taken gedaan en getraind. Ze had niet voor niets haar warriornaam Buzzardbelly gekregen. Ze had zichzelf bewezen. Ze mocht zich niet zo op haar kop laten zitten door een stomme apprentice die denkt dat ze beter is dan ieder ander. Die iedereen in het duister wilt laten vervagen. Zij zou zich nooit zo gedragen. Buzzardbelly zou iedereen steunen die het nodig hadden. Zij zou makkelijk zijn en altijd laten zien waar ze bereid voor was. Tot op de dag dat ze elder zou zijn. Zij zou iedereen eens laten zien wat voor een aanwinst zij was!

Rennen was het enige wat Buzzardbelly nu deed. Ze moest haar Clangenoten helpen. Ze moest Agatepaw bewijzen wat voor een goed halfbloedje ze was. Ze had meer kwaliteiten dan een pure RiverClanner. Dat kon gewoon niet anders. Waar zij geen speciale vacht had, had zij weer de landjacht in haar zitten. Zelfs met modder was het mogelijk voor haar. De gevlekte poes had zelfs ooit een konijn gevangen nadat Carrioncough haar geleerd had hoe ze het moest aanpakken. Een groot stuk prooi op de al gigantische berg met prooi. Buzzardbelly knikte toen Agatepaw zei dat ze onderaan de ravijn zaten. Rare plek, maar als zij RiverClan kon helpen, dan zou ze dat doen ook. Het viel haar wel op dat de zwarte apprentice haar pas begon in te houden. Was ze bang? Buzzardbelly deed haar best om dat niet uitdagend uit haar bek te laten komen. Daar was geen tijd voor. Als Agatepaw bang was, moest ze dat vooral doen. We zullen eens zien wie loyaler en beter is hier! De gevlekte warrior voelde lichte kriebels toen de ander achter haar ging rennen. Nu kon ze de ander niet goed zien en ze wantrouwde haar nog steeds. Of zou de apprentice haar gewoon als schild gebruiken? Dat zou pas sneu zijn. Buzzardbelly naderde de rand waarna ze zelf langzamer begon te rennen. Ze wilde niet haar ondergang inrennen. Dat schoot niks op als ze haar Clan wilde helpen. Maar echt langzamer kon ze niet, want Agatepaw duwde haar verder naar voren. Ze ging nu niet langzamer. Nee. Buzzardbelly ging sneller. "Wat doe je, mousebrain," miauwde Buzzardbelly paniekerig. Oh StarClan. En daarna ging het heel snel. Ze voelde hoe de volle gewicht van Agatepaw tegen haar aankwam en hoe ze hard doorgleed. Uit alle macht probeerde de gevlekte warrior haarzelf te stoppen. Ze probeerde haar nagels in de grond te boren. Ze probeer haar poten de tegenovergestelde richting op te bewegen, maar niks hielp. En Agatepaw hielp ook niet. Vol paniek voelde Buzzardbelly hoe de grond onder haar poten verdween. Hoe ze voor het laatst de grond voelde. Dit was allemaal een val geweest. Alles... Er was geen gevecht. Er was niemand om te helpen. Agatepaw had haar enkel hierheen gelokt om van haar af te komen.

Terwijl ze door de lucht naar beneden viel, vlogen de herinneringen door haar kop nu het nog kon. Over hoe zij samen in de nursery als kitten met Pidgeonkit speelde. Dolgelukkig zonder enkele verantwoordelijkheden. Over hoe kwaad ze was geweest toen Buzzardkit er achter was gekomen dat ze halfbloedjes waren en over de verdriet die ze had gehad toen haar zusje overleed. Ze zou zich snel bij haar voegen... Ja, dat was een fijn idee. Herinneringen vlogen door haar heen over de opwindende dag dat zij apprentice werd. Over dat ze een nieuwe mentor kreeg, Hillrunner, en over hoe ze Berrykit verzekerde dat ze een geweldige leader zou worden. Een fout uiteraard, maar dat wist ze nu nog niet. Wanneer ze eenmaal tussen de sterren wandelde, zou ze het wel inzien. Het geluk dat ze had gevoeld nadat ze een konijn had gevangen. Hoe blij ze was geweest met de hulp en lessen van de deputy. En tot slot de kinderachtige ruzie tussen haar en Agatepaw. Halfbloedje... Daar zou ze geen last meer van hebben. Geen Agatepaw meer... Geen katten meer die haar hoefden te wantrouwen. StarClan zal haar accepteren zoals ze was. Geen gevechten, voldoende eten en geweldige dingen om te zien. En de herinneringen van toen ze tot warrior werd benoemd door Carrioncough, zal ze ook nooit vergeten. Het moment waar iedere kitten naar uit keek. Buzzardbelly was te jong om te sterven, maar ze had op z'n minst haar doel bereikt. Ten minste één van de vele doelen. De poes had vrede. Ze was boos op Agatepaw, maar ze had er vrede mee. Er was toch niks meer te doen. Buzzardbelly sloot vredig voor het laatst haar ogen en daarna was het klaar. Geen gezeur mee. Geen onzekere periodes meer. Nee. Ze was bij haar zusje. Ze was bij degenen die haar accepteren. Het was goed zo. Even zou het zwart zijn, maar daarna zal ze haar ogen openen op een prachtige, vredige plek. Daar geloofde ze in.