Do you want to hear about the deal that I'm making?

"Natuurlijk" Dat was het laatste dat ze van hem hoorde. Voordat ze beide in een stikkende stilte terecht kwamen. Ook al wilde de kattin niets liever dan schreeuwen. Maar hoe graag ze het ook wilde; hoe elk vezel in haar lichaam haar er aan toe probeerde te sporen. Bleef de poes stil, het was lastig en kostte zoveel concentratie. Maar ze kon het niet verpesten, ze zou zeker nooit meer haarzelf alleen met de kater vinden. Dus ze kon hem niet verliezen, ze kon dit kostbare moment niet kwijtraken door gemene woorden. Ze moest het onrecht wat haar werd aangedaan recht zetten. En dat kon alleen maar op deze manier, maar dan moesten alle puzzel stukjes wel op de juiste plek vallen. Fawnleap trok aan haar oor toen ze het geluid van stromend water hoorde, en hoe het met een nood vaart neersloeg tegen de rotsen beneden. Ze stopte met lopen toen ze duwde haar lichaam naar boven. Zodat ze op een richel stond. Maar wel ver genoeg van de rand dat ze niet zo maar in de waterval kon vallen. Of tja, ze zou echt moeten springen- dan zou het zeker wel lukken. Ze richtte haar ogen op Blazestar, haar leider- een van de weinige katten die negen levens met zich mee droegen. Al had hij er al lang een paar vergooid. "Wat gaan we doen met de kittens als ze geboren zijn?" Haar stem was scherp, en sneed door de ijskoude sfeer heen. Maar haar ogen verzachtte iets, een beetje zoals ze vroeger naar hem keek. Vol liefde en adoratie. Een beetje; maar niet helemaal. Dit was veel meer geforceerd. "Zal je nog wel een vader voor hun zijn?"

Ze wist eigenlijk niet waarom ze over de ongeboren kittens begonnen was, het bracht haar alleen maar meer verdriet. Om kittens op de wereld te brengen die een papa en mama hadden die niet meer van elkaar hielden. Hoe moest ze dat ooit aan hun gaan uitleggen? Dat hun ouders anders waren dan normaal? De gedachte alleen al deed een rilling over rug heen trekken. Haar grootse droom was om een grote en liefdevolle familie te hebben. Waar de ouders bij elkaar waren, gebonden door hun gevoelens voor elkaar. Niet door plicht. Zoals het bij haar thuis ging vroeger, zij en siblings waren enkel verwerkt omdat haar ouders het als hun taak zagen. Hun taak om de clan van de volgende generatie te voorzien. Al had haar vader alleen maar oog gehad voor Stagstorm. De apple van zijn oog, maar op alle verkeerde manieren. Fawnleap schudde met haar kop, ze dacht er liever niet over na. Over haar jeugd, en hoe haar broer in het specifiek behandeld werd. Maar ze kon niet anders nu; want haar grote droom. Haar wens, lag in duigen. En ze zou het nooit meer op kunnen pakken. Dacht Blazestar nou werkelijk dat ze gewoon haar oude leven kon oppakken alsof er niks gebeurt was? Nee, nooit. Een koude wind waaide over hun heen, ze zag hoe het door de korte haren van de kater heen waaide. En voelde haar eigen wat langere vacht lichtjes met de wind mee dansen. Ze deed een stap naar achter. Dichter tegen de rand aan. Waardoor ze de wind nog beter kon voelen. En de zoute geur van het water, en hoe het haar vulde, haar neus, haar longen. Het prikte; maar voelde niet verkeerd. "Falconstrike zei dat het een groot nest was." Snorde ze zachtjes terwijl ze even haar ogen sloot. "Zeker vijf of zes."

Hij was geschokt, niet blij of dankbaar; nee hij stond versteld. Fawnleap keek toe hoe de kater over zijn eigen woorden heen viel. Hij wilde iets zeggen, maar kon duidelijk niet de juiste woorden vinden. En wat hij uiteindelijk uitkraamde waren niet de woorden van een leider. Van een kater die al zoveel had meegemaakt. Hij klonk als een jonge man, waarvoor alles nieuwe was. Het irriteerde haar mateloos. Hij was wel volwassen genoeg om tegen haar gezicht te zeggen dat hij haar niet meer nodig had. Maar hij wist de informatie over hun ongeboren kittens maar niet te kunnen verwerken. Niet dat het veel zou uitmaken uiteindelijk. "Het komt wel goed." Mompelde ze als antwoord toen de rode kater een aanmerking maakte over de drukte van de nursery als er daadwerkelijk 6 nieuwe kittens bij kwamen. Alsof dat het gene was waar ze zich zorgen om zouden maken, alsof dat ook maar een schrijntje belang met zich meedroeg. De poes sloeg haar ogen over de richel heen, voor een paar momenten. Voordat ze haar blik weer op haar ex-mate richtte. "Blazestar," Sprak ze; haar keel voelde opeens heel droog aan. Net een woestijn, waar water maar zelden zichzelf liet zien. Kon ze maar wat water van de gorge drinken zonder meegesleurd te worden. "Heb je een ander?" Haar stem was schraal, dor, verschrompeld.

Hoezo dacht ze dat hij een ander had; wat voor een achterlijke vraag was dat nou weer? Er waren roddels, waarvan hij ook wel wist. Dus hij hoefde nu niet zo schijnheilig te doen. Daarbij was ook wel logisch toch? Waarom zou je ouwe schoenen weg doen als je nog geen nieuwe hebt? De kattin beet op haar wang, hard, harder, nog nog steeds harder. Totdat ze de ijzeren smaak van bloed in haar bek proefde. De kattin slaakte een zucht en slikte het rode vloeistof door. "Je bent geen goede acteur Blaze lieverd." Siste ze, als een slang. Die van plan was om haar tanden in zijn nek te planten, en hem zo vol te pompen met haar gif. "Wees nou maar gewoon eerlijk." Ging ze veder. De poes duwde haar lichaam langzaam voort. Naar haar ex-mate toe. Weg van de rand. Ze kwam tot een halt toen ze vlak naast hem stond. Haar ademhaling versnelde, en haar hart begon hevig te kloppen. Voor een paar momenten, toen haar ogen zich hadden gefocust op de zwakke plek van zijn slagader. Ze zou het kunnen doorbijten, hem vermoorden hier en nu. Vergeet de gorse, ze kon het zelf wel doen. "Vieze leugenaar die je er bent-"

Hoe durfde hij zo tegen haar te praten. Alsof ze een hond was. Het deed de tranen in haar ogen springen, maar het zette haar besluit ook vast. Ze zou hem zoveel pijn bezorgen dat hij haar nooit meer zou vergeten. Dat zijn hart voor altijd gebroken zou zijn. Dat hij nooit meer iemand anders met een gerust hart lief kon hebben. Dat hij nooit meer zonder een goede concessie naar zijn kinderen kon kijken. Adrenaline racete door haar lichaam heen. Dit was niet wat ze origineel gepland had. Maar dat plan had ze maar in de wind gegooid. Ze zou hem vermoorden. Ook al zou hij weer terug komen, ook al had de poes geen vechtershart. Ook al was Blazestar veel groter en sterker dan zij. Ondanks al die redenen zou ze het toch doen; want zij had iets wat de kater niet had. De drang voor wraak; het was zo sterk. Het had zijn roestige haken in haar ziel weten te zetten. Haar helemaal over te nemen. Ze zou alles in de strijd gooien dat knagende gevoel te bevredigen. Zelfs al moest ze haar eigen leven daar voor weg gooien. Met die gedachtes gooide de kattin haarzelf naar haar leider toe- haar spoedige ex-leider. Haar nagels schoten uit zijn hulzen en ze greep naar alles wat rood was, hopend ook maar een beetje vlees te kunnen snijden. Maar haar echte focus was op de kwetsbaren nek van de kater, daar ging ze echt voor. Ze wilde zijn bloed op haar tong voelen, ze wilde zijn windpijp dichtbijten zodat hij zou stikken. Net zoals hij haar had laten stikken.

Toen de poes haar wangen nat voelde worden dacht ze eerst dat de kater haar geraakt had. Hij sloeg zo wild met zijn poten, dat dat het wel moest zijn. Maar toen ze eindelijk van Blazestar weg sprong en een moment nam om weer op adem te komen. Merkte ze dat het gene wat de zijkant van haar hoofd nat maakte geen bloed was; maar tranen. Ze was aan het huilen. En ze wist niet eens waarom; ze voelde zich niet schuldig voor wat ze aan het doen was. Nee haar ex-mate verdiende het. Dus waarom dit? "Wat de **** ben je aan het doen Fawn!" De poes vernauwde haar ogen en zette haar vacht nog wat meer op. Als een woest beest, de duivel zelve. Bloed omringde haar mond en plakte aan haar poten. De warme rode kleur stond in scherp contrast met haar donkere vacht kleur. Waardoor het nog meer opviel. "Ik ga het je betaald zetten Blazestar!" Schreeuwde ze zo luid, dat haar stembanden pijn deden. Nog nooit eerder had ze de volume zo hoog gegooid. De oude Fawn had altijd een zachte toon gebruikt, zacht als zomer regen. Het paste bij haar milde temperament. Maar "de oude Fawn" was weg, dood. Vermoord door een gebroken hart. "Ik ga je vermoorden, en dan vermoord ik mezelf-" ging ze veder terwijl ze zich klaar maakte om weer op de rode kater te springen en haar nagels voor een tweede keer in zijn vlees te haken. Haar plan was om hem naar de rand te drijven. Zodat plan b altijd nog een optie was, mocht het haar zelf niet lukken om hem om te leggen. "En onze ongeboren kinderen."

"Kom dan!" Schreeuwde hij naar haar toe. Het was zo luid, en had zo kwaad geklonken. Dat de poes bijna de schokgolf die het veroorzaakte door de grond kon voelen. Het was vreemd om hem zo te zien, de kater die ze kende was niks meer dan een goed zak. Die zijn taken altijd op een huiverige manier aanpakte. Maar nu; deed hij zijn rode vacht eer aan. Want hij leek wel in vuur en vlam te staan. Die haar zou verbranden als hij de kans kreeg. Meer woeste woorden werden haar kant op gegooid. Maar de poes sloot haar oren ervoor. Niks wat hij zou zeggen zou haar van haar plan af laten doen. Ze had haar besluit al gemaakt. Zijn uitspraken hoe vuil ze ook mochten zijn gooide ze gewoon in de wind. Er was immers al genoeg gezegd; het was nu tijd voor actie. Het was een sentiment waar de kater het duidelijk mee eens was. Want hij sprong haar kant op, en positioneerde zich zelf tussen haar en de gorge. Toen; kreeg ze het wel benauwd. Niet omdat ze toch bang was voor de dood, nee maar omdat als zij er nu vanaf zou vallen haar hele plan naar de klote zou gaan. Ze moesten samen vallen. Als de gezin die ze niet meer waren. "Zodra ze geboren zijn schop ik je eruit. Je rot op en komt nooit meer terug!" Haar leider bewoog zich razend snel, zoals ze nog nooit eerder had gezien. Ze kon daarom ook maar net uit zijn klauwen ontsnappen. Maar ze viel wel wat klunzig naar achter. Een luide grom kwam uit haar bek. Strak en doordringend keek ze haar tegenstander aan. "Je hoeft me niet te verbannen Blazestar, ik maak er zelf wel een einden aan." Kaatste ze terug. Terwijl ze weer in een vecht positie kwam te staan. Ze spande haar spieren aan en bereidde haar lichaam voor op de bestorming van haar leven. Wat het ook koste ze zou de rotsblok die haar ex-partner was laten doen bewegen. De warrior zette haarzelf van de grond af met haar sterke poten en wist haar lichaam zo te draaien dat ze hem naar de gorse toe zou beuken. Hopelijk was het genoeg om hem er over heen te krijgen. Want dit gevecht kon ze niet langer meer volhouden. En ze wilde niet als krijgsgevangen terug genomen worden naar het kamp. Dat zicht wilde ze haar levende kinderen aan doen. Dus het moest hier en nu eindigen. "Zodat ik voort kan leven in je nachtmerries."

Hij haalde uit; en flink ook. Fawnleap voelde zijn nagels door haar vlees heen snijden. Ze voelde bloed uit de wonden stromen. Maar dat weerhield haar er niet van om haar aanval te stoppen. Fawnleap was vast besloten om haar plan uit te voeren. Wat het haar ook zou kosten. De pijn, de littekens. De bloed- ze zou het er allemaal voor geven. Want op de lange termijn maakte het toch niks meer uit. Als ze in starclan. Nee in de dark forest; zou bestaan als geest. De volgende momenten waren moeilijk uit te maken. Het enige wat ze kon uitmaken was de kleur rood. Of dat nou kwam omdat ze zo gefocust was op Blazestar dat zijn vacht kleur het enige was waar ze ogen voor had. Of dat hij haar in haar optiek had geraakt wist ze niet eens. Maar ze gebruikte haar zich toch niet in het gevecht. Ze werd totaal door haar instinct geleid. De poes verwachtte dat dit ook gelde voor de kater. Als ze moest afgaan van de intensiteit waarmee hij tekeer ging. Ze waren geen katten meer; maar twee krachten die tegen elkaar aan raasde. Twee wezens met verschillende doelen, een wenste te overleven terwijl de ander enkel naar de dood verlangde. De twee ideologieën konden niet meer van elkaar verschillen. Maar de methode die beide katten aanpakte om ze een werkelijkheid te maken waren het zelfde; brute kracht. Fawnleap kon het echter niet meer langer volhouden, ze had al zoveel gegeven. Dat als er niet iets drastisch zou gebeuren- ze het niet meer kon volhouden. Ze was al een paar keer bij haar limit gekomen, maar nu was het echt do or die. De bruine kattin vocht zo hard te kon terug. En duwde hem zo steeds dichter en dichter tegen de rand aan. Elke millimeter was een kleine overwinning. "Dit is het einde Blaze." Siste ze, al kon ze haar eigen stem bijna niet eens meer herkennen. Het klonk zo rauw en ruig. "Voor jouw, mij en je kinderen." De poes voelde een steek door haar buik heen trekken. Maar besloot het voor nu maar te negeren. "Het is allemaal jouw schuld, begrijp je dat? Alles is door jouw. Je verdient dit." En nadat ze die woorden gesproken had. Gooide ze al haar kracht voor de laatste keer in de ring. Om eindelijk een einde te maken aan alles.

Het was natuurlijk dat vroeg of laat eén van de twee partijen zou breken. Ook al was het maar voor een seconde. Dat kleine beetje zwakte zou genoeg zijn voor de ander om daar op in te spelen. Even; had ze gedacht dat zij het zou zijn. Dat ze zou verliezen, en Blazestar de oppermacht zou krijgen. Ze was immers zo moe; en de pijn in haar buik bleef maar opspelen. Ze kon het bijna niet meer negeren. En het baarde haar zoveel zorgen. Ze stond op de rand van wanhoop. Tot ze haar kans zag. Het was een simpele actie, te simpel om zijn ondergang te moeten zijn. Hij sprak; de content daarvan kwam niet eens bij Fawnleap binnen. Nee het enige wat zij zag was de opening die zich voordeed. De poes spande al haar spieren aan, ook al deden ze zoveel pijn- alles deed pijn. Maar ze moest door, ze zal de killing blow uitdelen. Het ging allemaal heel snel- ze kreeg haar poten op zijn lichaam en zette kracht. Gaf hem het laatste zetje dat hij nodig had om over de rand te gaan.

Haar ogen werden groot toen ze hem zag vallen. Elke seconde werd hij waziger, zijn duidelijke silhouet veranderde in niks meer dan een rode schim. Ze hoorde hem niet schreeuwen. Ze hoorde helemaal niks. Niet het water die tegen de rotste aan kletste; niet de vogels die ondanks de bloedbad die zich had afgespeeld gewoon vrolijk veder zongen. Zelfs niet de wind die zachtjes tegen haar zacht aan duwde. Het leek net alsof de wereld stil stond. Fawnleap keek toe hoe de kater onder het water leek te verdwijnen. Zijn lichaam zou ongetwijfeld in riverclan gebied terecht komen. De poes deed een paar stappen naar achter. En probeerde weer terug op aarde te komen. Want haar missie was nog niet afgerond. Blazestar uit de weg ruimen was enkel stap 1. Maar toen, slaakte ze een kreet zo hard dat ze haar stembanden kon doen voelen slijten. De kattin viel neer, in een plas van zowel haar als Blazestars bloed. De pijn in haar buik werd enkel heftiger. Maar het was niet iets onbekends. Ze had dit al eens eerder gevoeld. Fawnleap begon te hijgen terwijl ze zichzelf aan haar instinct overgaf. Ook al wilde ze dit niet. Het was veel te vroeg.

En ze was veel te zwak, hoe kon ze dit aan. Haar lichaam was kapot van het gevecht. Bloed stroomde nog altijd uit haar dankzij verwondingen die ze was opgelopen. Hoe kon ze in deze staat bevallen? Ze wilde niet zo sterven. Ze wilde niet dat iemand haar zo zou vinden. Maar ze had geen keus. Misschien, was dit wel een straf van Starclan. Voor wat ze zojuist gedaan had. De poes wist het niet zeker. Haar leven hing aan een zijde draadje. Ze kon amper het feit registeren dat er nu twee kittens tegen haar aanlagen. Bij een soort van mirakel had ze de twee schoon weten te likken. Maar meer kon ze ook niet. In haar laatste momenten dacht Fawnleap na over het lot van haar nieuw geboren kinderen. Was het slim om ze mee te nemen over de rand? Zoals ze gepland had? Nee- ze had de kracht niet om haarzelf zowel als haar twee kittens de gorse in te gooien. Dus besloot ze maar om hun achter te laten. Zonder moeder, zonder bescherming. Dan zullen ze hun dood ook wel vinden toch? Fawnleap kreunde terwijl ze met het laatste beetje kracht dat ze nog in haar lichaam had gebruikte om haar lichaam voort te duwen. En haar zelf over de richel bracht. De paar secondes dat ze in de lucht was voelde geweldig, net alsof ze zweefde. Maar het water daarin tegen; voelde zo koud aan.