Venom

De kater knikte begrijpelijk op zijn verhaal van de territoria. In het rogue gebied was het toch altijd wel erg anders. Niet dat hij hier veel had meegemaakt, maar het was toch een hele andere sfeer. Heel veel verschillende geuren van veel verschillende katten. Niet echt een groepsgeur zoals ze bij de clans hadden. Of de tribe. 'Ja.. Ik ben eigenlijk wel blij dat we weer terug zijn. De bergen hadden niets voor mij geweest denk ik,' klonk er van de jonge kater af, waarop Falcon even grinnikte. "Hey, hey, hey. Zo oud ben ik nou ook weer niet." sprak hij met een zachte lach. Gelukkig had hij het ook allemaal niet hoeven mee te maken. "Hazel, je grote zus, was verdwaald geraakt naar de bergen toen ze nog een jonge apprentice was." sprak hij met een warme blik in zijn ogen. "Dus toen ben ik met een groepje er heen gegaan om haar terug te halen... Gelukkig was ze ook echt in de bergen." sprak hij met een zacht lachje. Wie weet hoe erg het was geweest als ze daar niet was geweest, dan hadden ze echt geen idee meer gehad waar ze kon zijn gebleven. "Maar het is daar wel heel mooi. Eerlijk, het is mooier dan het territorium in het bos hier." sprak hij hoofdschuddend. Dat was allemaal zo mooi geweest toen.

De jonge kater leek zich inderdaad te realiseren dat hij niet oud genoeg was om daar aanwezig bij te zijn, waarop hij zachtjes grinnikte. 'Je zei zelf dat je oud was, nog bij het kamp,' klonk er van de kater af, waarop Falcon zacht lachte. "Daar heb je gelijk, maar ik ben nog geen elder." sprak hij lachend. Ook wel heel overdreven, maar ja... hun moeder was nog jong geweest tijdens die reis, dus het was al wel duidelijk dat t een hele lange tijd geleden was. 'Ik denk dat ik het maar gewoon bij WindClan houd,' klonk er met een knikje, waarop Falcon begon te lachen. Dat was een heel goed plan. "Dat is je geraden ook, anders moet ik nog een keer naar de bergen. Dan haal ik je zo weer terug." sprak hij lachend tegen de kater. Maar hij meende het wel, hij zou de kater zo weer ophalen als het moest. Hij zou niet nog meer familie laten vertrekken. Hij had al genoeg familie verloren in zijn leven.

Als er iets was wat hoog in zijn lijstje stond dan was het familie. Zelfs als het ten koste ging van hem. Dat was wel duidelijk, altijd al duidelijk geweest. Van kittens af aan was hij al meer bezig met Hazel dan met zichzelf. 'Zullen we wat verder gaan? Ik ben wel benieuwd hoe het er verder allemaal uit ziet,' klonk er van de kleine rode kater af, waarna hij al beetje bij beetje verder het territorium in ging. Falcon grinnikte even en knikte. "U zegt, wij draaien." sprak hij met een knipoogje terwijl hij rustig mee begon te lopen het rogue territorium in. Waar je altijd wel een beetje op je hoede moest zijn, al waren de meeste rogues best aardig en kon je goed met ze praten. Het waren niet katten zoals BloodClan die meteen uit waren om je te vermoorden, dat was in ieder geval zeker. "Het is grotendeels bos hoor, maar je hebt veel kleine territoria van de rogues die hier leven. Vaak zoeken ze geen problemen op, gelukkig." sprak hij met een grinnik. Alleen met rogues onder elkaar vaak, maar hey. Dat waren ze niet. En een hele clan achter hun broek aan hebben zagen ze vaak ook niet zitten.

Het had zo vredig geleken. En meestal zochten rogues ook echt geen ruzie en geen gedoe, maar blijkbaar was het vandaag anders gepland. Met een grom verscheen er een rogue voor hun neus, het eerste wat Falcon deed uit reflex was een kleine stap voor Winter zetten, beschermend. 'Misschien moet je dan voortaan beter nadenken voor je wat doet,' klonk er grommend van de grote tabby kater af, waarop Falcon even verward knipperde. Huh? 'Moordenaar.' Hij verstijfde even kort. Moordenaar? Wat bedoelde die kater nou? Hij draaide even verward met zijn oren. "Ik weet niet waar je het over hebt." sprak hij verward tegen de kater. Moordenaar? Hij? Er waren weinig katten onder hem gestorven, op een paar na. Maar iemand oprecht vermoord? Dat had hij niet gedaan, toch? Zijn hersenen werkten overuren, maar zijn lichaam gaf een duidelijk signaal af. Hij stond echt overduidelijk een beetje voor Winter, beschermend. Niemand zou aan hem komen. Al helemaal niet een grommende rogue.

De oren van de kater gingen nog meer naar achteren, waarna de tanden ontbloot werden van de kater. Deze kater meende dit echt, dit was geen grap. Automatisch zakte Falcon iets door zijn poten, gereed om te verdedigen mocht dit nodig zijn. StarClan, hij hoopte dat dit niet nodig was. Dat het allemaal één grote misunderstanding was. 'Dat weet je best. Of moet ik echt je geheugen wat opfrissen?' klonk er bot van de kater af, waarop Falcon ietwat hulpeloos naar de kater keek. Hij wist het echt niet. 'Je hebt mijn zoon vermoord.' klonk er van de kater af, waarop Falcon's lichaam iets verstijfde en zijn ogen iets wijder werd. "Hij was nog maar een kitten!" klonk er, waarop Falcon's ogen nog groter werden. Nee... Nee, nee dat kon niet. Zijn hart bonsde in zijn borstkas terwijl hij met grote ogen naar de kater keek. "Het was een ongeluk..." stamelde hij tegen de kater. "Hij was aangevallen en- en ik probeerde te helpen maar-" Hij was nog zo jong geweest. Net begonnen met zijn opleiding, helemaal van het padje af door de dood van Gorsepaw..
Hij had de bessen verwisseld, meer niet. "Ik probeerde hem te helpen, echt, maar- ik had de verkeerde bessen en-" stamelde hij maar door. Het was zijn schuld, dat wist hij ook wel. Hij had zich dagen lang de schuld aan gepraat van de dood van die arme kitten. Hij had zo zijn best gedaan. Zo zijn best gedaan om die kitten te redden maar toen zag hij Gorse en.. En toen was het gewoon fout gegaan. "Sorry, sorry..." bracht hij stamelend uit. Nooit denkend dat hij ooit op dit moment terug zou gaan komen. Nooit gedacht dat hij ooit de ouders zou tegen komen. Oh StarClan, wat moest Winter wel niet van hem denken? Nadat Amber Gorsekit had vermoord? En dat ook was weg geschoven als een ongeluk?

Het was nooit de bedoeling geweest toendertijd. Toen hij nog een jonge kater was en net was begonnen aan zijn medicine catschap. Een rilling ging door zijn lichaam heen terwijl hij naar de kater keek. Wat moest Winter wel niet van hem denken? Dat hij, zijn grote broer, iemand had vermoord? Zoals zijn moeder? Zijn moeder had het ook nooit bedoeld om te moorden, misschien leek hij toch meer op haar dan hij dacht. 'Ik heb hem gevonden. Met jouw geur. Jij was het! Jij hebt hem vermoord!' Dacht je dat hij dat niet wist? Hoelang hij zichzelf wel niet had gekweld hierom? Het was exact de reden waarom hij het nooit aan Routnose had verteld, het was een fout. Een enkele fout. Het was nooit zijn bedoeling geweest om de jonge kat om het leven te brengen. Hij zag de woede bij de kater- terecht. Het was terechte woede. Hoe je het ook wendde of keerde, hij had iemand vermoord. Hij had een fout gemaakt en daardoor was de jonge kat overleden. 'Je moet boete nvoor wat je hebt gedaan,' klonk er met een lage grom van de kater af. "Het was een fout, ik zweer het." sprak hij met een trillende stem terwijl hij iets naar achteren stapte, maar ook deels wat meer voor Winter. Je wist immers maar nooit waar een grote, boze kater tot in staat was.

Toen hij meer voor Winter ging staan ging de blik van de grote kater meteen naar zijn jongere broertje. 'Iemand die je dierbaar is?' werd er naar hem toe gesnauwd, waarop Falcon zijn oren iets in zijn nek legde. 'Misschien moest ik je eens laten voelen hoe het is.' Hij wilde nog zeggen dat dat niet nodig was, dat het helemaal niet nodig zou zijn. Dat de kater zich op hem moest wreken en zijn jongere broertje met rust moest laten. Maar het praten was voorbij, schijnbaar. Want de kater zette de aanval in met een grauw, richting Winter. Misschien was Falcon niet de sterkste, maar zonder ook maar een seconde na te denken sprong hij zelf op de grotere kater af. Het boeide hem op dit moment niet dat hij een medicine cat was, het enige wat hem op dit moment boeide was dat Winter veilig zou zijn. "Winter, ren!" riep hij nog naar zijn jongere broertje terwijl hij op de grotere, sterkere kater af sprong. Zolang hij maar lang genoeg zou rekken. Zolang hij maar zoveel mogelijk de route naar Winter zou blokkeren... Zolang Winter veilig zou zijn zou hij alle pijn accepteren.

Hij kon niet zien of Winter weg ging, maar StarClan hij hoopte dat de kater weg zou gaan. Dat hij niet zou bevriezen in angst. Want Falcon wist dat hij minder sterk was, wist dat hij minder kans had om te winnen bij zo'n grote kater. Als medicine cat mocht hij niet eens vechten. Ze waren er om te helen, zo waren de woorden van Routnose. Hij voelde tanden in zijn oor, waardoor hij er een luide yelp zn bek verliet. "Stop! Dit haalt niets uit!" probeerde hij nog bij de kater door te komen terwijl hij probeerde om, terwijl hij nog met zijn oor vast zat in de bek van de kater, zoveel mogelijk zijn lichaam probeerde te bewegen om de nagels te vermijden. Al voelde hij op sommige plekken toch lichtjes de nagels van de grotere kater zijn huid raken.

Toen er harder werd doorgebeten schreeuwde hij het uit. Auw, dat deed heel veel pijn. Nooit had hij zoveel fysieke pijn gevoeld. De kater reageerde helemaal niet op zijn woorden en Falcon voelde de nagels door zijn schouder heen gaan, waardoor hij zijn kaken op elkaar klemde. Wel door zijn bewegingen met lichte krassen, maar bloed begon zeker over zijn rode vacht te druppelen. Toen zijn oor los werd gelaten en de kater verder bewogen, gebruikte Falcon zijn snelheid door weg te springen naar de zijkant, terwijl hij met zijn blauwe ogen naar de kater keek. "Het was een ongeluk, ik zweer het je!" riep hij naar de kater. "Het was echt niet mijn bedoeling. echt niet." smeekte hij zowat. Hij wilde niet gaan vechten, hij had een eed afgelegd. Hij moest katten helen. "Laat ons gaan. We zullen niks tegen de clan zeggen, ze zullen niet achter je aan gaan als je nu vertrekt." Hij moest het proberen, om te blijven praten.

De kater keek hem met boze groene ogen aan. 'Je liegt! Je liet hem daar om te sterven!' klonk er boos van de kater af. 'Je liegt!' kwam nog eens de boze woorden van de kater. Hij wou dat hij loog, dan was het makkelijker geweest. Dan had hij het gewoon kunnen zeggen. Dan had hij de schuld zo makkelijk op zich kunnen nemen. 'Ah, daar ben je weer,' klonk er opeens, waardoor Falcon zijn kop snel draaide naar de plek waar Winter had gestaan. Shit, waarom was hij niet weg gerend? 'Of ben je nooit weggeweest?' zijn schouder brandde, zijn oor deed pijn. Maar vooral het branden van zijn schouder was iets waar hij zich aan stoorde. 'Familie van je? Zou wel zonde zijn, als je ook iemand verliest. Ach, een oog voor een oog toch?' Hij twijfelde niet om tussen de kater en Winter te springen, ondanks dat zijn schouder pijn deed. "Je laat hem met rust. Hij heeft hier niks mee te maken." sprak hij met een lage stem tegen de kater. "Dit is tussen jou en mij. Niemand anders. Als je mij wilt straffen, dan doe je dat op mij. Laat hem met rust." Hij was immers al door zoveel dingen heen gegaan. "Winter, ga. Alsjeblieft." smeekte hij zonder naar de kater te kijken, zijn ogen strak gericht op de grote kater. Winter hoefde niet nog meer door een hel te gaan dan dat hij al had.