Sapphire Isle

Daar was hij dan, haar leader, haar ster. Niet dat Cobaltstorm zich enige illusies voorhield over Settledstar's genegenheid richting haar, die waarschijnlijk ophield bij wat voor een capabele soldaat ze was. Ze had wel gezien met wat voor blikken hij naar Stormraiser keek, en daaruit had ze ook meteen kunnen opmaken dat Cobaltstorm niet was wat hij zocht. Stormraiser was van gemiddelde lengte, slank en lichtgespierd, en vrij knap in haar gezicht. Zijzelf was gigantisch, groter zelfs dan Settledstar of zijn voorganger, met harde spieren door haar lange poten, en een hoekig en ruw gezicht, alsof ze uit steen was gehakt. Toch, Settledstar had in ieder geval openlijk geen mate, en misschien was Stormraiser slechts een hele goede vriendin. Meisjesachtige dromen verbande je niet zomaar uit je kop, zeker niet als je zelf nog zo jong was als Cobaltstorm.

Ze had bij de ingang van het kamp op wacht gestaan toen Settledstar haar kant op was gelopen. Hij keek haar niet echt aan, en wilde waarschijnlijk gewoon naar buiten. "Settledstar, zal ik met u mee gaan? Het is gevaarlijk in het territorium, en als Thunder- of Bloodclan iemand willen hebben, bent u het wel." Ze keek hem gespannen aan, haar mooie blauwe ogen op zijn groene gericht. Het was waar wat ze zei: met de oplopende spanningen werd het woud steeds onrustiger. Natuurlijk was het ook een excuus om eens bij hem te zijn.

[Settled]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar sliep gebruikelijk een poos overdag, om 's nachts zijn prooi voor de clan te vangen. Hij bleef vaak buiten tot de ochtendpatrouilles vertrokken en zocht dan voor een paar uur comfortabele eenzaamheid van zijn den op. Meestal respecteerden zijn warriors die tijd dat hij sliep. Maar lang sliep hij nooit. Want in die kwetsbare momenten van buitenbewustzijn, ging zijn hoofd met hem op de loop, werden zijn grootste angsten en onzekerheden werkelijkheid. Er was nu geen Stormraiser meer om hem af te leiden als hij wakker werd uit een ruwe nacht. Nee, hij werd altijd alleen wakker in een lege den. Misschien was dat wel het enige wat hij miste aan de warriors den.

De leider had dus besloten om geen seconde zichzelf na te laten denken over zijn rusteloze slaap. In één streep liep hij naar de uitgang van het kamp. Hij zou wel weer even gaan jagen, of de ThunderClan grens bekijken. Iets nuttigs, in ieder geval. Maar hij werd zodra hij een pas uit kamp zette, staande gehouden door Cobaltstorm. Zijn groene blik ging naar de gigantische poes, en bij zijn woorden ontstond een kleine grijns op zijn lippen. ‘Ik ben een grote jongen, Cobaltstorm,’ miauwde hij met humor in zijn stem, zijn snorharen trilden geamuseerd. ‘En alsjeblieft, laat het "u" achterwege. Je laat me oud voelen.’ Zijn blik ging kort naar hun territorium. Hij snakte naar de geur van verse dennennaalden. Het gaf hem altijd een gevoel van geborgenheid. ‘Maar voel je vrij me te vergezellen op patrouille, misschien komen we nog wel monsters tegen om te verslaan,’ miauwde hij nog steeds met dezelfde humor in zijn stem. Hij was niet bang voor Eveningstar en haar bende warriors. Hij had al een plan in zijn hoofd als ze wilde aanvallen. En wat BloodClan betrof.. die waren altijd onvoorspelbaar, maar ze zouden gestoord zijn om hun koppen hier langer te laten zien. De meesten in hun clan hadden nog een appeltje met hen te schillen, en zouden zich niet inhouden. Hij knikte naar de grote poes en bewoog richting Pinewoods.

Het was lastig om het kloppen van haar hart en de warmte die zijn stem haar gaf te negeren. Hij praatte met haar! En hij was vriendelijk, dat had ze helemaal niet verwacht. Cobaltstorm had hooguit gehoopt op beleefdheid, niet op deze humoristische toon, alsof ze oude vrienden waren. Ze kreeg het er zo warm van dat ze gezworen zou hebben dat Settledstar het ook gevoeld moest hebben. maar op de een of andere manier lukte het haar om haar gezicht in de plooi te houden. Ze boog haar kop in een beleefd knikje. "Dan zal ik je vergezellen, Settledstar." Het was niet moeilijk om hem bij te houden, haar poten waren langer en groter dan de zijne. Ze liep alsof ze marcheerde, zoals ze dat altijd deed, met zware stappen en haar blik recht naar voren. Het maakte haar een matige jager, maar het zorgde ervoor dat ze altijd op tijd was. Zo nu en dan wierp ze een zijdelingse blik op haar Leader, en ze vroeg zich af wat er achter dat knappe gezicht schuil ging. Hij moest briljant zijn, om zoveel tegelijk in de gaten te kunnen houden. Ongewild kwamen zijn laatste woorden weer in haar hoofd op. Monsters verslaan. Het klonk bijna als spot. Maar nee, haar ster zou niet met haar spotten, dat kon niet. "Een mooie dag, mijn leader.." Mauwde ze uiteindelijk, om maar iets te zeggen. In werkelijkheid was de lucht grijs en de wind net te hard. Toch, voor Cobaltstorm was het een mooie dag, een dag waarop ze even haar gezicht en haar lichaam kon vergeten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar moest zijn best doen zijn gezicht in een plooi te houden toen ze nadruk legde op de "je", maar een grijns trok aan zijn mondhoeken. ‘Beter,’ merkte hij luchtig op. Samen liepen ze richting zijn favoriete gebied. De wind trok aan zijn pels, maar het stormachtige lenteweer vond hij prima. Het maakte het jagen lastig, terwijl hij als een reflex een poging deed om wat prooigeur op te merken. Maar hij was niet echt op jacht, en zijn passen waren te nonchalant om te jagen. Bovendien was zijn metgezel ook niet bepaald subtiel. En toen ze begon over het weer, keek hij schuin naar haar op. ‘Hm? Ja, natuurlijk.’ De hele opmerking was hem even bijzaak. De manier hoe zij hem had aangesproken, interesseerde hem meer. Dat was nieuw. Misschien was deze hele nieuwe titel hem ook nog niet gewend. Dus hij keek haar onderzoekend aan. ‘Ben ik veranderd sinds ik leider ben?’ vroeg hij haar dan ook, ogenschijnlijk uit het niets. Verdiende hij opeens meer respect?  

Het was na het grote gevecht met Riverclan geweest, had ze later besloten. Dat was het moment waarop ze haar ster eindelijk had gezien voor wat hij was, voor wie hij was. Het was het moment waarop haar hart, zoveel zachter dan haar lichaam, haar verraden had. Want wie was zij nou weer, om een deputy, en nu een leader, lief te hebben. Ze was een lelijke, jonge kattin met scheve tanden en een scheve staart. Hij was Shadowclan, vleesgeworden. Toch had Cobaltstorm vaak gefantaseerd dat hij haar ook zou zíén, zoals ze hem had gezien. Dat hij die mooie groene ogen op haar zou richten en zou zeggen: wees van mij, en ik ben van jou. Ze was helaas niet stom genoeg om te denken dat het ook echt zou gebeuren, en dus was dichtbij hem zijn onder het mom van te loyale verdediger het beste alternatief. Cobaltstorm werd uit haar mijmeringen getrokken toen Settledstar weer iets zei. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, ze had het weer gedaan, was weer te formeel geweest. "Niet.. aan je uiterlijk." Kwam er na een korte pauze onzeker uit. Ze voelde haar oren heet worden, terwijl de rest van haar lichaam voelde alsof ze net in ijskoud water gezwommen had, zo verlegen voelde ze zich. "Ik bedoel.. nee, ik denk het niet.. niet veel in ieder geval." Je bent misschien nog wel mooier geworden dan voorheen, en nobeler, ik hou van je. In plaats van die gedachten uit te spreken, keek de reusachtige kattin naar beneden, haar enorm gespierde schouders en nek gebogen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar keek met een lichte verbazing naar de grote warrior toen ze sprak over zijn uiterlijk. Oké, misschien bedoelde hij het niet zo letterlijk. Toch kwamen er kleine pretlichtjes in zijn ogen toen hij erop lachte. De leider was in compleet onwetendheid dat ze misschien wat ongemakkelijk was. Nou ja, hij zag wel een beetje dat ze worstelde met woorden, maar in zijn beleving was ze altijd wat ongemakkelijk geweest. ‘Oh shit, ik had StarClan gevraagd om tenminste wat extra hoogte,’ grapte hij om haar opmerking. Ze sprak vervolgens verder dat hij toch niet veel veranderd was. ‘Hm,’ stemde hij met haar in. Hij dacht er nog even over na. Voelde hij zich anders? Wel een beetje. Hij voelde zich vrijer dan voorheen, meer in controle, minder limiet op wat hij deed. Misschien steeg de macht wel naar zijn kop. ‘Waarschuw me als ik dan anders word,’ miauwde hij uiteindelijk. Totdat zijn blik viel op de naaldbomen voor hem en de warme geur van dennennaalden hem omarmde. Het was als thuiskomen. ‘Dit is mijn favoriete gebied,’ vervolgde hij om de small talk gaande te houden. ‘De andere clans denken altijd alleen maar aan het moeras als ze ShadowClan noemen. Het is één van onze geheime pareltjes.’

De grap deed haar glimlachen, zonder dat ze daarvoor koos. Het was een oprechte, onschuldige glimlach, die haar blauwe ogen ten goede kwam, maar ook haar scheve tanden ontblootte. Cobaltstorm sloot haar lippen snel weer, hopend dat hij niet teveel had gezien. "Ik heb ze vaak genoeg om het tegenovergestelde gevraagd, maar Starclan lijkt niet naar dat soort wensen te luisteren." In werkelijkheid was dat een behoorlijk verdrietige herinnering: de jonge Cobaltpaw had wel duizend keer stilletjes gebeden dat haar voorouders haar groei stopten, maar nooit was ze gehoord. Toen was ze al groter geweest dan sommige warriors, al had ze niet de juiste verhoudingen, dat had haar een echte freak gemaakt. "Ik ben niet degene die hoort te zeggen wanneer mijn leider te veel veranderd is.." Mauwde ze zachtjes, hoewel het haar gelukkig maakte dat hij dat tegen haar zei, al was het een loze beleefdheid. Ze waren in de tijd van hun gesprek goed opgeschoten, en hadden het dennenbos al bereikt. 'Het is prachtig." Stemde Cobaltstorm met hem in, terwijl ze haar blik eindelijk van Settledstar's gelaat scheurde om om zich heen te kijken. "Shadowclan heeft meer parels, de andere clans zien sommigen wel, maar herkennen ze niet." Murmelde ze, bijna poëtisch. Ze bedoelde hem natuurlijk, hoewel ze niet wilde dat hij dat begreep. Of hoopte ze stiekem van wel?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Soms vergat hij hoe jong Cobaltstorm nog was. Want wees nou eerlijk, zo'n gevaarte als zij had je al snel vooroordelen over. Maar toen ze zo sprak, een klein beetje kwetsbaarheid duidelijk werd, schoot een bedenkelijke blik naar hem. Bij hem was het als een grapje bedoelt. Dit klonk meer persoonlijk. ‘Wel nee joh,’ miauwde hij, misschien probeerde hij haar ook gewoon op te beuren. Het was toch iets wat niet meer verandert kon worden. ‘Je bent.. indrukwekkend.’ Ja, dat was het goede woord. Hij wierp haar een bemoedigende blik toe. Al snel volgde weer zo'n opmerking die wat onzekerheid betrof. En misschien had ze gelijk. Misschien was het niet aan haar. Maar toch liet hij het er niet bij. ‘Waarom niet?’ miauwde hij. ‘Als ik verander in de slechte zin van het woord, dan mag iedereen me erop aanspreken. Nee, ik sta erop.’ Hij wilde anders zijn als de rest. Hij wilde iemand zijn die tegen kritiek kon en er iets mee deed. Als zijn woord wet was, dan wilde hij dat zoveel mogelijk het eens waren met zijn woord. Hij wilde anders zijn dan degene die hem voor waren gegaan. Beter. En toen het gesprek wat luchtiger werd, moest hij het misschien daar ook maar laten. Hij vertraagde zijn pas iets en nam zijn geliefde dennen wat in zich op. Hij proefde de lucht naar prooi. ‘Hm-m,’ bromde hij zachtjes toen ze sprak. Het klonk zweverig. Dus ging zijn groene blik weer naar haar toe. ‘Zoals?’

Indrukwekkend. Het was de liefste manier waarop haar gigantische frame ooit beschreven werd. Monsterlijk was een populairdere term. Toch kon Cobaltstorm niet helemaal blij zijn met Settledstar's woorden. Hij had getwijfeld voordat hij ze zei, en die mooie, bemoedigende blik was bedoeld om haar op te beuren, dat wist ze zeker. Cobaltstorm was misschien niet de meest wijze warrior die de bosbodem ooit betreden had, maar ze was zeker niet dom. Misschien moest ze maar blij zijn dat hij in ieder geval die moeite voor haar wilde doen, niet veel katten hadden ooit interesse getoond in haar opbeuren. Zijn volgende vraag deed haar hart sneller kloppen. Oh jee, ze had beter haar mond kunnen houden, nu moest ze die dromerige uitspraak gaan uitleggen. "ik-..." Begon ze stamelend, niet wetend hoe ze hem de waarheid kon vertellen, maar ook niet van plan om te liegen. "Zoals sommige katten.." Mauwde ze uiteindelijk zwakjes. De stilte, haar twijfel, was te lang geweest. Als Settledstar ook maar een greintje verstand had, zou hij begrijpen wie ze daarmee bedoelde. Dat, of hij zou denken dat dit stomme meisje hem over haar liefdesproblemen probeerde te vertellen. Ze wist niet wat ze meer zou haten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar was wel een beetje stom. Hij wist dat hij ergens een snaartje bij haar had geraakt, toen ze weer begon te stamelen. Helemaal omdat ze zo daadkrachtig bij haar woorden was geweest hiervoor. En toen ze sprak over sommige katten, trok hij één wenkbrauw een beetje geamuseerd omhoog een een speels lachje hing om zijn lippen. ‘Oh ja,’ stemde hij in. Had Cobaltstorm een oogje op iemand? Hij moest haar niet zo plagen, al was hij misschien een beetje benieuwd. ‘Ik weet er alles van.’ Direct stond Stormraiser weer op zijn netvlies. Dat was zijn zwarte parel. Diegene die hem voor alles wakker mocht maken, ook al was het om tegen hem te schreeuwen. Hij zou nog dankjewel zeggen ook. ‘Maar misschien maar beter dat de andere clans dat niet zien. Er moeten geen gekke ideeën de grens over gaan.’ Niemand wist hoe hypocriet die opmerking uit zijn mond was. Zoon van een RiverClanner, vader van twee RiverClanners. En hoe ouder Brackenfire werd, hoe erger op hem begon te lijken. Ze zouden het maar op toeval houden, hm.

Oh nee, oh nee, oh nee. Hij snapte het, natuurlijk snapte híj hét. Cobaltstorm voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken toen haar ster een grappend zei dat hij er alles van wist. Dat stak meer dan zou moeten. Ze had al geweten dat Stormraiser degene was die hij wilde, maar om hem het te horen zeggen, of impliceren, maakte het allemaal nog erger. Cobaltstorm liet haar oren wat sip hangen en knikte langzaam. "Oh ja? Ik dacht al dat.. jullie veel met elkaar opschoten." Ze zou de naam van de kattin die ze in haar kop tot aartsrivaal had gemaakt niet noemen. Settledstar's volgende opmerking viel op dovemansoren. In plaats van te reageren, knikte Cobaltstorm enkel meer, voordat ze hem met een trekje van haar staart gebaarde om verder te gaan. Met gebogen schouders liep de reusachtige kattin snel voor hem uit, terwijl ze haar ogen samenkneep en opensperde, om de tranen tegen te houden. Ze zou de verstikking in haar keel snel weg moeten slikken, voordat hij vroeg wat er gaande was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar voelde de sfeer lichtelijk omslaan. Cobaltstorm sprak dat ze hem op zag trekken met "haar". Stormraiser, natuurlijk. Ze cirkelden om elkaar heen als een dans. Als het duwen en trekken van het tij. Hun schilden lieten ze voorzichtig zakken voor elkaar, zo nu en dan, als ze durfden. Maar voordat hij kon reageren, bewoog de enorme poes al van hem weg en moest hij praktisch hollen om haar bij te houden. Voor een lang, ongemakkelijk, lang moment bleef het even stil terwijl hij bestuderend haar bekeek. Echt, poezen zouden voor eeuwig een raadsel voor hem zijn en hoe hun breinen werkten. ‘Is er iets?’ vroeg hij uiteindelijk, zijn stem hield hij zo vlak als hij kon, maar hij wilde diegene zijn in de clan waar iedereen heen kon komen als er iets was. Hij wilde de leider zijn onder zijn clangenoten, niet erboven. Hoe graag hij soms met de almachtige staf wilde zwaaien. En zoals nu, nu hij iets vroeg, verwachtte hij bijna direct dat hij direct antwoord zou krijgen.

In haar hart voelde ze de drang om naar hem te schreeuwen, hem een klap in zijn prachtige gezicht te geven en hem te laten weten hoe ze zich voelde, en hoeveel pijn hij haar deed door dat niet te herkennen. Haar instinct vertelde Cobaltstorm juist dat ze moest rennen, moest vluchten voor die vragende groene blik, en nooit meer om moest kijken. Helaas had ze ook een kop, die in staat was tot rationeler denkgoed. Ze zou niks halen uit schreeuwen, behalve dat ze al Settledstar's vriendelijkheid zou weggooien. Dan zou hij haar zien als een lelijke gek, en nooit meer alleen met haar willen zijn. Wegrennen zou haar een lafaard maken, en dat zou Cobaltstorm nooit over zich laten zeggen. Ze slikte, voelde de aankomende snikken wat dalen toen ze haar ademhaling onder controle kreeg, en wist haar ogen droog te houden voordat ze haar kop keerde om hem aan te kijken. "Er is iets, maar het is iets van mij," mauwde ze. "Er zijn bepaalde.. zwaktes die ik blijkbaar nog niet helemaal heb verbannen, maar dat zal niet lang meer duren." Ze moest haar dromen loslaten. Ze moest de visioenen van haar en Settledstar en hun rooskleurige toekomst verdrinken, hoeveel pijn het ook deed. Hoe kon ze hem nou dienen, als ze alleen met liefdesogen naar hem kon kijken?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Iedere seconde dat hij meer tijd met haar doorbracht, realiseerde hoeveel hij zijn clangenoot eigenlijk niet kende. Het was met het gros van zijn clan oppervlakkig, en hij wist echt niet waar het verkeerd was gegaan. Welke opmerking die hij zei had dit gedrag getriggerd? Want het moest iets zijn wat hij had gezegd. Toch? Hij hoopte altijd dat hij opmerkzaam genoeg was, geïnteresseerd, betrokken. Maar zodra er echte gevoelens bij kwamen, voelde hij zich altijd zo nutteloos. Helemaal als het om verdriet ging. Hoe vaak hij wel niet loze beloftes had gemaakt naar Peppermint, omdat hij niet wist wat hij anders moest zeggen. Dus toen hij haar blik zocht en vond, stond er een blik die hij niet begreep. En toen ze begon te spreken, was het cryptisch. Oké. Ze had geheimen. Fair. Hij zou niet gaan graven. Maar ze noemde het zwaktes. Hij fronste en keek weer bedenkelijk voor zich uit, nu meer zorgvuldiger over zijn woordkeuze voordat ze weer om een moordend tempo weg zou stormen. ‘Is het iets waarmee ik kan helpen?’ Hij keek voorzichtig weer zijn kant op. Maar direct wist hij dat hij misschien precies datgene weer had gedaan wat hij misschien niet had moeten doen. ‘Ik wil me niet opdringen. Maar ik ben leider en ik help iedereen graag, als ik in de positie ben, bedoel ik.’

Ja je kan helpen, dacht Cobaltstorm verdrietig, je kan me vertellen dat je ook van mij houd, dat je het altijd gezien hebt, datgene wat alle anderen niet zagen. Maar dat zou hij nooit zeggen, en ze wist het. De grote kattin trok wat met haar staart, terwijl ze zich afvroeg of ze iets moest zeggen. "Je dringt niet op..' drukte ze Settledstar op het hart. Ze keek weg met een pijnlijke frons op haar lelijke gelaat. Ze ademde trillerig uit, en hief haar kobaltblauwe ogen toen naar hem op. De waarheid zou hem niet blij maken, voelde ze, maar hij wilde het blijkbaar horen. "Kan ik je vertrouwen.. Dat je niet zult doorvertellen wat ik te zeggen heb? Dat je me er niet anders om zal aankijken." Haar blik stond smekend, en er zat duidelijke emotie achter haar woorden. Ze wist dat hij wel degelijk anders naar haar zou kijken, hoe kon hij ook anders? Maar nu zou Settledstar misschien de gratie hebben het te verbergen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar had echt iets verkeerd gedaan. Hij had onbewust een hele, hele gevoelige snaar geraakt. Haar hele lichaamsuitdrukking schreeuwde het. Moest hij zich zorgen om iets maken? En zijn woorden hadden te lijken werken, want ze begon een beetje te openen. Maar het was meer van die woorden.. alsof er in intens geheim de wereld in geworpen zou worden. Hij knikte echter direct. ‘Natuurlijk kan je me vertrouwen.’ Dat was toch wat hij altijd Acornstar had verweten? Dat hij het vertrouwen in zijn clan was verloren, en daardoor zij in hem. Hij wilde nooit daar eindigen. Maar ook de woorden "dat je me er niet anders om zal aankijken". Hij keek haar bedenkelijk aan, de vraagtekens stonden bijna letterlijk in zijn ogen. Had ze iets gedaan wat.. niet kon? Hij had geen idee hoe onwetend hij wel niet was.

Een hele tijd stond ze nog in stilte tegenover hem, op hem neer te kijken. De woorden leken haar te ontglippen, wat vervelend was, aangezien ze ze duizenden keren in haar kop had geoefend. Haar scheve mond vervormde zich lichtelijk terwijl ze naar Settledstar bleef staren. Ze bleef zichzelf vertellen dat ze zich klaar moest maken voor een minachtende lach, een woedende schreeuw, walging of een combinatie van allemaal; dan kon het alleen maar meevallen. Uiteindelijk gooide de grote poes haar kop in haar nek, liet hem weer zakken en sprak: "Ik hou van je.. van jou.. Settledstar." Al het vocht trok weg uit haar mond en keel, en ze slikte moeizaam, terwijl ze haar diepblauwe ogen op hem gericht hielt, niets anders in bestond in de wereld dan zijn gezicht.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De stilte was moordend. Maar de leider wist zichzelf professioneel op te stellen. Cobaltstorm leek te worstelen met iets wat haar dwars zat en hij had zijn hulp aangeboden, zijn vertrouwen, een luisterend oor. Hij was de schuldige die hen in deze situatie had gekregen door misschien iets teveel te wroeten. En toen de woorden eindelijk kwamen.. Hij sloot zijn ogen samen en voelde zich ultiem schuldig. De zak. Hij keek naar de grond.

‘Oh..’ En dat was waarschijnlijk al genoeg om te weten dat de gevoelens niet wederzijds waren. Hij voelde zich extreem ongemakkelijk. Want.. hoe was ze tot die conclusie gekomen? Ze spraken nauwelijks. Hij kende haar niet. Hij kon zichzelf weer voor zijn kop slaan, maar haar weer in de ogen aankijken durfde hij ook niet. ‘Ik voel me gevleid-’ begon de kater politiek correct. Was het wel waarheid? Ze was nog zo jong, precies de leeftijd die hij had gehad toen hij blindelings op Seamist was gevallen. Hij haalde een keer trillerig adem, het enige verraad van hoe ongemakkelijk hij zich voelde. Verder bleef hij verrassend kalm hoe hij een ander z'n hart brak. ‘- maar.. Het spijt me.’

Die eerste "Oh.." was genoeg om Cobaltstorm's hart te vernietigen. Ze had gedacht zichzelf hier goed tegen gestaald te hebben, dacht dat ze de stenen Warrior kon zijn, die dit soort tegenvallers kon incasseren met een knikje. Maar ze was boven alles nog steeds een jong meisje, met dromen van een lieve mate en ridderlijkheid. Ze haatte hoe correct hij haar afwees, haatte hoe gespannen en schuldig hij keek, haatte zichzelf omdat ze hem dit had aangedaan. Cobaltstorm bleef stil, haar kop laag hangend. Wat kon ze zeggen? Er was niets wat hem van gedachten veranderde wist ze. Settledstar zou nooit toegeven dat hij haar dom, naïef of lelijk vond, maar zij las al die dingen in die politiek correcte antwoordjes van hem. "Goed.. Dan is dat ook weer opgeklaard," wist ze uiteindelijk naar buiten te werken. Het was luchtig bedoeld, maar haar keel maakte er een hese en zielige fluistering van. Ze wilde weg, weg van hem, weg van de clan en alle blikken. Wilde vergeten dat ze dit ooit had durven zeggen. De reusachtige kattin draaide zich om, en begon weer te lopen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zo voelde het dus om iemand anders hart te moeten breken. Hij zou denken dat hij dat wel wist, met zijn hele gruwelijke liefdesleven achter zich. Maar nooit had hij zoiets zo direct tegen iemands gezicht moeten zeggen. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar terwijl hij aan probeerde te kijken zonder haar echt aan te kijken. En toen ze sprak dat het was opgeklaard, proberend om het te laten klinken alsof ze prooi hadden geruild, of een misverstand opgehelderd was. Toch was haar poging om sterk te zijn maar matig. En toen ze omkeerde en wegliep, rolde er een diepe zucht over de lippen van de leider. Tot zover normaal. Want hoe het ook wendde of keerde, hij zou haar nooit meer normaal aan kunnen kijken.

Ergens wilde hij haar laten gaan. Maar toch had hij het gevoel dat hij iets moest zeggen? Dus hij sprong een keer vooruit om aan te sluiten. ‘‘Ik weet dat het ruk is,’’ miauwde hij zachtjes. Want hoeveel pijn deed het om van iemand te willen houden, en het kon niet? Zijn situatie met Seamist en zijn kinderen was wellicht anders, maar herkenbaar. En misschien was het hartzeer om Seamist na al die manen eindelijk aan het slijten. ‘‘Ik wou dat ik iets kon zeggen om het minder pijn te laten doen.’’ Hij wierp een voorzichtige blik naar haar. ‘‘Maar..’’ Maar ja, maar wat? Dat ging direct in op zijn vorige argument. Niets maar. Dat was het einde. ‘‘Sorry.’’