Chasing visions

Inmiddels waren haar kleine broertjes en zusjes al zo groot geworden dat ze niet meer in de nursery lagen. Daarom had Ambersand ook meteen minder reden om hier op bezoek te komen, en dat vond ze eigenlijk wel jammer. De zachte kitten geluidjes en de geur van warme melk die deze plek altijd omhulden brachten haar altijd terug naar haar eigen jeugd. Toen alles nog simpel en goed was, en zeker nu was dat een warme knuffel die ze nodig had. Daarom had ze besloten de vis die ze had gevangen naar de queens te brengen, zodat ze toch nog even stiekem langs kon gaan.


&Stonekit

Stonekit opende zijn oogjes en strekte zijn bek in een enorme geeuw. Zijn kopje voelde nog wat zwaar aan omdat hij slaperig was, maar die slaperigheid trok langzaam weg terwijl hij om zich heen keek. De nursery lag er vredig bij, met de slapende kittens en queens die de kleine ruimte vulden. Stonekit had zelf geen littermates, maar dat vond hij niet zo heel erg. Zijn grijze ogen rustten op een poes met een mooi gekleurde vacht die de nursery binnen kwam lopen. Ze had een vis in haar bek en ondanks dat Stonekit nog steeds melk dronk, was zijn nieuwsgierigheid wel geprikkeld. Zijn oortjes prikten de lucht in en zijn blik bleef op de vis hangen, maar hij deed geen poging om naar haar toe te lopen. Hij observeerde liever vanaf een afstand en zou dan wel zien of ze hem op zou merken en zin had om een praatje tegen hem te doen. Hij ging het niet uit de weg, maar hij ging het ook niet opzoeken.

Amber had niet bepaald haast om weer terug te keren naar het bruisende kamp. Om eerlijk te zijn zou ze hier wel de hele namiddag willen spenderen, maar haar taken wachtten op haar. Goed, heel eventjes rekken kon toch wel? Ze legde de vis neer en keek om zich heen, waarbij ze oogcontact maakte met een leigrijze kitten. Oh, was dit niet het kindje dat zo vroeg zonder ouders was komen te zitten? Medelijden overspoelde haar, ze zou niet weten waar ze was zonder haar familie. "Hey kleintje!" hij leek nog iets te klein om vast voer te eten, maar proberen kon nooit kwaad. "Dit is een vis, wil je komen snuffelen?"

Stonekit wiebelde met zijn oortjes toen de mooi gekleurde kat naar hem riep om zijn aandacht te trekken. Zijn stormgrijze ogen fixeerden zich op haar, maar hij bewoog enkel met zijn snorharen terwijl hij naar haar luisterde en kantelde zijn kopje. Hij was nog volop bezig met het interpreteren van zijn omgeving en kende dus nog niet alle woorden. Hij begreep bijvoorbeeld niet wat “snuffelen” wilde zeggen, maar hij had wel begrepen dat het om de vis ging en vroeg zich af of ze soms dacht dat hij een stukje prooi wilde hebben. Dat wilde hij ergens wel, maar zijn tandjes waren nog niet doorgegroeid, dus hij zou er niet op kunnen bijten. Toch deed het katertje enkele stappen naar voren. De poes leek hem wel vriendelijk genoeg, ook al waren zijn bewegingen alsnog behoedzaam. ”Me…lk,” zei hij moeizaam. Hij wees van zichzelf naar één van de queens, hopend dat hij duidelijk kon maken dat hij nog geen prooi kon hebben. Hoe jammer dat dan ook was.

Nu hij iets meer haar kant op kam strompelen realiseerde Amber zich dat hij nog jonger was dan ze in eerste instantie had gedacht. Haar uitdrukking verzachtte en ze ging zitten, waarbij ze haar pootjes keurig onder zich vouwde. Op deze manier kon ze tenminste een beetje oogcontact maken. Haar gevlekte oortjes draaiden naar voren en ze keek van de queens naar hem. Een warme glimlach sierde haar snuit en ze schudde haar kop. "Niet eten, niet mjam majm, snuffelen," ze boog haar kop naar de vis en snuffelde luidruchtig en overdreven, zodat hij zou begrijpen wat ze bedoelde. "Hmmm, zie?"

Stonekit bewoog verward met zijn oortjes toen dat ze haar woorden sprak. Daar was dat rare woord er weer: snuffelen. Maar de zachte blik in haar ogen deed hem ontspannen. Zo keek zijn moeder ook altijd naar hem. Hij volgde haar acties met zijn ogen en zag hoe ze overdreven aan de vis rook. Ah. Zijn ogen prikten nieuwsgierig naar boven en hij volgde haar voorbeeld. Hij deed behoedzaam wat stapjes naar voren, waarna hij zich strekte en zijn neusje tegen de gladde schubben van de vis duwde. Een penetrante geur drong zijn neusgaten binnen, maar het rook niet per se verkeerd. Het droeg een beetje de geur die alle katten in zijn Clan om zich heen hadden hangen. Het rook naar thuis. Stonekit trok zijn kopje weer terug en glimlachte naar haar. ”Goed,” sprak hij en hij wees naar de vis. De geur was prima. Het prikkelde zijn neusgaten als hij er te veel van inhaleerde, maar voor de rest was het zeker niet verkeerd. Hij wist niet goed hoe dat hij zijn volgende woorden duidelijk moest maken, dus wees hij van de vis met zijn pootje naar haar en toen naar zichzelf, waarna hij over zijn schouder knikte naar de rest van de queens. De vis rook naar thuis, wilde hij zeggen, maar hij kon het niet uitleggen. Dus dan maar zo.

Met kittens zo jong communiceren was lastiger dan ze dacht. Even leek het er op dat hij simpelweg haar woorden en acties nog niet begreep, wat eigenlijk ook niet zo gek zou zijn. Maar zijn grijze oogjes keken haar zo helder aan, en ze kreeg het flauwe vermoeden dat hij toch meer begreep dan ze initieel dacht. Met glinsterende oogjes keek ze toe hoe hij een paar stapjes richting de vis deed en, jawel, er uitbundig aan snuffelde. "Ja! Precies zo," snorde ze blij. Aandachtig hield ze hem in de gaten terwijl hij wat vaag naar zichzelf en zijn omgeving wees. De jonge warrior fronste en keek om zich heen. Had hij iets van haar nodig, of van de queens? Uiteindelijk bleven haar ogen hangen op de vis, hm. "Vis, dat eten we allemaal, inderdaad," besloot ze uiteindelijk. Stilletjes vouwde ze haar pootjes onder haar lichaam en keek hem aan, ze zou hier wel altijd kunnen blijven.

Stonekit wiebelde een tikkeltje verrast met zijn oortjes toen de poes ergens blij om leek te zijn. Een warm gevoel van trots nestelde zich in zijn borst, want instinctief wist hij dat hij die blijdschap bij haar had uitgelokt en dat haar vrolijke reactie iets met hém te maken had, iets wat hij goed gedaan had. Hij was weer één stapje dichter naar het begrijpen van zijn omgeving, wat voor hem ook als een overwinning aanvoelde. Het communiceren ging soms lastiger dan dat hij wilde, maar op de één of andere manier had hij zich verstaanbaar naar haar gemaakt en zij naar hem waardoor er een wederzijdse overeenkomst ontstond en dat maakte hem blij. En dus snorde hij zachtjes met haar mee, besluitend dat hij haar wel aardig vond. Stonekit hield zijn kopje een tikkeltje scheef toen ze haar woorden sprak, maar kon uiteindelijk concluderen dat de poes hem wel begreep. Ongeveer dan. ”Lief,” zei hij en dit keer wees hij duidelijk naar haar. Ja, ze was lief tegen hem. De eens zo voorzichtige Stonekit deed een behoedzaam stapje naar haar toe en strekte zijn neusje naar haar uit zoals hij dat de queens bij hun kittens had zien doen. Dat was een teken van affectie tonen, toch?

Ze had wel eens gehoord dat andere clans hun naar vis vonden ruiken, maar dat was niet waar. Toch? Zij vond in ieder geval van niet. Het enige wat het glanzende laagje op hun vacht dat er voor zorgde dat ze minder snel nat werden, en dat was het mooiste wat er was. Ze keek het piepkleine jongetje vrolijk aan en de glimlach op haar snuit verbreedde alleen maar meer toen hij haar lief noemde. "Jij ook lief. Lieve Stonekit," snorde ze en toen de ander voorzichtig toenadering zocht gniffelde ze. Zachtjes neeg ze haar kop naar hem toe en raakte met haar eigen neusje de zijne aan. "Boop!"

Stonekit kopieerde het geluid wat ze creëerde nadat hij haar lief had genoemd. Ze noemde zijn naam, die hij inmiddels wel had leren kennen omdat dat de naam was die zijn moeder en andere katten altijd tegen hem zeiden. Hij wilde haar naam ook graag leren kennen, maar hij vond het moeilijk om de woorden te zoeken die dat duidelijk zouden maken. Een lichte giechel ontsnapte zijn bekje toen dat ze haar neusje tegen de zijne drukte, gevolgd door een grappig geluid. ”Boop,” deed hij haar na, terwijl hij zich op zijn achterpoten verhief om zijn neusje ook tegen de hare te duwen. Dat was echter te hoog gegrepen; hij wiebelde al snel omver en viel op zijn zij, waar hij zich op zijn rug kon rollen zodat hij haar van beneden af kon zien. De val was in het zachte mos geweest, dus het deed geen zeer. En zelfs al had het zeer gedaan, dan had Stonekit daar waarschijnlijk nog niet veel van laten merken. ”Jij…” zei hij moeizaam en hij wees met zijn pootje naar haar, een vragende blik in zijn ogen. Wie ben jij?