The darkest nights

Met zijn neusje verborgen in zijn mama’s buikvacht lag hij lekker te snoozen. Hij was niet wakker maar ook niet in dromenland. Gewoon in ultieme vrede lag hij warm opgekruld met zijn kleine familie. Familie die hij nu al dierbaar in zijn kleine hartje droeg. Ooit wanneer hij groot en sterk was zou hij ze voor altijd beschermen. Terwijl hij daar zo lag bewogen er beelden door zijn hoofdje. Al sinds zijn eerste zuurstof inhaling was hij bewust van zijn leven. Bewust van zichzelf. Hij snapte de meeste dingen nog niet maar wat hij al begreep communiceerde hij al met zichzelf. Hij vertelde zichzelf al wat hij op een dag zou doen, zoals melk drinken of op de staart van zijn zusje knagen. Hij sprak met zichzelf in zichzelf. Kon iedereen dat? Zijn simpele gedachtengang werd geremd toen een por hem uit zijn eigen wereldje bracht. Astralkit bracht zijn kopje uit zijn mama’s buikvacht. Met een nieuwsgierig piep keek hij met een scheef kopje naar zijn nestgenootje. Hij was natuurlijk nieuwsgierig wat ze wou.

Astralkit had zijn kopje scheef. Wat van Ivorykit van plan? Aan het gebrek van licht kon Astralkit vertellen dat het slaaptijd was. Ook mama sliep, waardoor hij nog zekerder was van zijn zaak. Toch leek Ivorykit niet van plan te zijn om te slapen, want ze bewoog haarzelf op haar vier pootjes. Snel krabbelde de kitten overeind. Wat ging ze doen? Hij keek zijn zusje onderzoekend aan. Ze ging toch niet weg? Ivorykit sukkelde het nest uit. Oh ze ging blijkbaar toch wel. Zo snel als zijn eigen onhandigheid het toeliet ‘rende’ hij naar het nestrand. Was ze oke? Had ze geen auwie? Hij wist maar al te goed dat het pijn kon doen als je met je snuit op de grond viel. Hij piepte naar haar. Ze trilde. Oh nee! Wat moest die nu doen? Hij kon naar haar toegaan of misschien mama wakker maken. Hm nee. Hij koos voor zijn eerste instinct; zelf haar gaan redden. Astralkit ging achterwaarts het nest uit zodat hij zacht en veilig op zijn bips zou vallen inplaats op zijn gezicht zoals vorige keer. Toen hij veilig aan grond was kroop de kleine tom vlugjes naar zijn zusje. Hij rolde zichzelf bovenop haar. Zo, nu was ze weer warm. Missie succesvol geslaagd.

Astralkit was er vrij van overtuigd dat het probleem was opgelost. Voldaan had hij zich boven op Ivorylit gewikkeld als een warme deken. Hij kneep zijn oogjes alweer tevreden dicht toen zijn zusje ineens begon te protesteren. Huh? Wat deed die verkeerd dan? Ivorykit begon te wurmen. Duidelijk wou ze dat hij van haar afging. Astralkit rolde dan ook weer van haar af; alwel met een verwarrende blik op zijn gezicht getekend. Wat is er nou loos? Hij piepte dan ook vragend en hield zijn kopje scheef. Wat wou ze? Hij was een beetje teleurgesteld in zichzelf. (In hoeverre een kitten dat kon zijn) Hij was er zo zeker van geweest dat hij begreep wat Ivory wou maar dat was kennelijk helemaal fout.  

Astralkit volgde de blik van zijn zusje. Ze keek terug naar het nest en toen naar de donkere opening van de den. Oftewel de uitgang genoemd. Waar de uitgang naar toe ging was een groot mysterie. Hij was wel nieuwsgierig wat het was en waar het naar toe zou leiden. Toch was hij nog niet op die specifieke avontuur gegaan, hij wist niet wat er zal zijn en als hij terug zou komen. Nu Ivorykit duidelijk die avontuur aan wou gaan was hij ook overtuigd. Samen konden ze alles aan dat wist hij vrij zeker. En als hij verloren zal zijn dan zou hij tenminste met zijn zusje zijn. Samen konden ze hun weg wel weer terug vinden, terug naar mama, als dat nodig was. Astralkit knikte overtuigend. Oke! Hij zal Ivorykit goed beschermen nu ze de geheime uitgang gingen ontdekken. Zijn zusje was al onderweg dus snel krabbelde de rossige kitten achter haar aan. Moedig stak hij zijn pluizen borstje vooruit. De avonturiers zijn erop uit!