[High Ranks Meeting] K.

Jasminepaw was vandaag nog nerveuzer dan anders. Ze wachtte vol ongeduld aan de uitgang van de den tot Remnantwolf klaar was om te vertrekken. Het was namelijk tijd voor haar allereerste vergadering met de hoge rangen, ofwel - met de deputy en de leider. Ze voelde zich totaal niet klaar, maar ze wist ook dat ze waarschijnlijk helemaal niets zou moeten zeggen en vooral zou moeten observeren. Toch was het intimiderend. Spottedrain en Eveningstar waren belangrijke katten, met macht en het vertrouwen van de clan, en daar zou zij naast moeten zitten, alsof ze erbij hoorde, alsof ze even belangrijk was. Wat een surreëel concept. Toen haar mentor klaar was, liepen ze samen naar de High Rock, naar het hol dat in die rots was en waar Spottedrain en Eveningstar hen waarschijnlijk al opwachtten.

Met een ongezonde spanning in haar buik wachtte ze bij de ingang van de den. Elke andere meeting stond in haar geheugen geschreven als saai of onnodig, met uitzondering van haar eerste. Deze keer was echter compleet anders. Ze zou Eveningstar iets onmogelijks moeten voorleggen, iets wat haar - gezien de leaders verwarde staat - haar plek in de clan zou kunnen kosten. Maar het moest gebeuren, niet alleen Remnantwolf het zelf niet aandurfde. Dit was in haar ogen de enige concrete stap die ze konden zetten om een oorlog met ShadowClan te voorkomen. Al snel verschenen de twee medicine cats uit hun den. Met een vriendelijke knik begroette ze de Jasminepaw, de nieuwe apprentice. "Heb je er zin in?" vroeg ze de jonge poes, gevolgd door een golf van schaamte door hoe de ander deze vraag na de bespreking zou opvatten. Met een vragende blik keek ze Remnant aan. "Zullen we?"

Spottedrain wachtte hen al op aan de den. De deputy vroeg aan haar of ze er zin in had, en wat aarzelend knikte de jonge kattin. Haar vacht prikte met de spanning die in de lucht hing, al kon ze daar niet echt haar poot op leggen. Misschien was het gewoon haar eigen zenuwen. Ze gingen samen naar binnen. Jasminepaw hield zich achter haar mentor, gebruikte diens gestalte om zichzelf bijna een beetje te verbergen. Ze knikte naar Eveningstar ter begroeting, maar keek haar niet in de ogen. In plaats daarvan hield ze haar blik gericht op de grond onder haar poten. Ze voelde zich heel erg out of place, alsof ze hier helemaal niet hoorde te zijn. Zo veel grootse katten hadden op deze plaats zo veel grootse dingen besproken, en de drie poezen in haar gezelschap waren belangrijk en invloedrijk. Wie dacht ze wel niet dat ze was, om zich in hun midden te begeven alsof ze hier thuishoorde, alsof ze even belangrijk was? Jasminepaw's houding deed haar onzekerheid duidelijk uitstralen; ze probeerde zich klein te maken, alsof ze zo kon verdwijnen, maar ze hoopte vooral dat ze geen aandacht aan haar zouden besteden en gewoon hun gesprek zouden voeren alsof ze er niet was.

Met een gespeeld zelfvertrouwen stapte ze de den zich, maar eigenlijk voelde ze zich net zo klein als de medicine cat apprentice die haar onzeker achterna ging. Toen haar ogen aan het donker wenden en Evening's gestalte in haar gezichtsveld verscheen gingen de gedachtes aan alle doemscenario's zo snel door haar kop dat ze voor enkele momenten niks uit kon brengen. Deze betovering werd verbroken door Remnant, die met een herkenbare warmte een begroeting naar leader uitsprak. Zonder te weten hoe ze dit precies ging brengen, schraapte de gevlekte kattin haar keel. "Eveningstar, we willen je iets vragen.. Of eigenlijk hebben we een suggestie. En voordat ik het je vertel, wil ik dat je weet dat dit niet alleen vanuit mijn loyaliteit aan ThunderClan, maar ook uit mijn waardering voor jou komt" Met grootse moeite wist ze de ander aan te kijken. De leader moest begrijpen dat ze dit meende. "Remnant en ik hebben opgemerkt dat het de laatste tijd minder goed met je gaat.. en we vroegen ons af of het niet beter is om een stapje terug te zetten en een paar van je taken tijdelijk aan ons over te dragen, zodat je.. beter kunt worden." De woorden vloeiden eruit alsof ze er dagenlang op had gerepeteerd, en haar adem stokte toen ze op waren. Haast beangstigd keek ze de leader aan voordat ze haar blik neersloeg op de grond voor haar poten.

Geprikkeld trok de kattin met haar oor, iets wat ze zelf niet eens doorhad. "Eveningstar," begon ze, een blik op Jasminepaw werpend. Niemand had iets aan haar aanwezigheid, en ze hoopte maar dat de apprentice zich stil kon houden over zelfs maar de lading van wat er hier werd gezegd. "Je denkt dingen die niet kloppen. Je maakt jezelf gek. En dat heeft onze prima relatie met ShadowClan verziekt." Er was angst af te lezen in haar ogen, maar haar boodschap was duidelijk. "Ik wil niet dat je ons een oorlog in leidt."

Eveningstar sprak haar direct rechtstreeks aan. Jasminepaw slikte, maar durfde nog steeds de leider niet aan te kijken. Haar woorden waren bemoedigend, maar klonken haar ook in de oren als een lichte bedreiging - maar dat was misschien gewoon ingebeeld. En ook - wat als bang zijn gewoon haar karakter was? Ze was altijd bangig en verlegen, dat was gewoon deel van haar karakter. Dus als ze hier zichzelf mocht zijn, dan mocht ze toch ook bang zijn? Natuurlijk zei Jasminepaw dit niet luidop - het was slechts een vluchtige gedachte. Ze knikte even snel, en was blij toen Spottedrain begon te spreken en daarmee Eveningstar's aandacht trok. Niet dat ze heel lang blij was, want plots was de spanning in de leiderden te snijden. Jasminepaw trok nerveus met haar oortje. Volgens Spottedrain en Remnantwolf was Eveningstar niet meer in staat een clan te leiden, zo leek het te klinken, terwijl Eveningstar zelf het daar - natuurlijk - niet mee eens was. Maar Spottedrain liet zich niet doen. Ze mauwde dat ze geen oorlog wou, en daar was Jasminepaw het natuurlijk mee eens. Oorlog, brrr, ze moest er niet aan denken. Zo veel dode katten, en zo veel wonden om te genezen.. Daar was ze nog niet klaar voor. Ze wist nog helemaal niks. Jasminepaw keek haar leider met voorzichtige blik aan, benieuwd wat diens reactie zou zijn. Ze hoopte dat ze niet boos zou worden. Ze wist niet hoe ze daarmee om zou moeten gaan.

Eveningstar begon weer aan één van haar krankzinnige monologen, en de deputy sloeg geïrriteerd met haar staart. Ongelofelijk. Met een door pijn getekende lach schudde ze met haar kop. "Nee," zei ze resoluut toen de ander hen wegstuurde. Waar eerst angst in haar ogen stond, was nu enkel een stomme vastberadenheid. "Je riskeert de dood van warriors, van jonge apprentices om jouw eigen ego te strelen. Haar lippen krulden walgend. "Je hebt mij hopelijk als deputy gekozen om je te adviseren, niet om als een f*cking lafaard op alles wat je zegt braafjes 'ja' te knikken." Had ze dat? Had Eveningstar ook maar voor een moment bij dat logische idee stil gestaan? Iedereen begreep inmiddels dat hun leader verre van logisch nadacht. "De hele clan merkt het, Eveningstar. Je bent paranoïde. En het is mijn taak om dat jou te vertellen." Al die tijd had ze geen oogcontact verbroken. Dat ze een mogelijke samenwerking tussen RiverClan en ThunderClan al lang met Crystalstar had besproken kon ze nu beter voor zichzelf houden, dacht ze cynisch.

Eveningstar bleef rustig, maar haar koele stem verried een woede die ze uiterlijk niet deed blijken. Jasminepaw's vacht prikte ervan; de spanning was om te snijden. Spottedrain was niet van haar stuk geslagen en liet zich niet doen. In stilte smeekte de jonge kattin de deputy om het te laten vallen, om de leider haar gelijk te geven. Ze wist niet wiens kant ze moest kiezen,maar ze was altijd geneigd om de weg met het minste conflict te volgen. Misschien was dat wat een lafaard deed. Of misschien was dat wel goed voor een medicine cat, die immers ook wat tegengewicht moest bieden voor de leider en de deputy, die nu elkaar aanstaarden met strakke blik. Als één van hen een agressievere instelling gehad had, was het allang op klauwen aangekomen, dacht Jasminepaw. Haar kristalblauwe oogjes stonden groot en angstig en haar oortjes lagen in haar nek. Ergens wou ze iets zeggen, iets doen om de spanning te breken, om het op te lossen. Maar ze wist niet wat, en ze voelde ook aan dat het noch de plaats noch het moment was voor haar om iets te zeggen, en dus hield ze zich maar braaf stil. Misschien zou Remnantwolf het op lossen, of misschien zouden ze zelf tot een conclusie komen. Liefst van al wou ze eigenlijk gewoon dat de grond haar zou inslikken, zodat ze hier niet meer hoefde te zijn.

Voor een paar tellen liet ze de medicine cat's woorden nagonzen, twijfelend over hoe ze hier in StarClans naam op moest reageren. Meestal kon ze Remnants goede bedoelingen wel uitstaan, maar vandaag raakte het iets in haar wat maakte dat ze de poes een klap wilde geven. Natuurlijk hield ze zich in, maar de goedbedoelde woorden van iemand die duidelijk niks van de situatie begreep maakten haar enkel geprikkelder. Spottedrain liet een diepe, gefrustreerde zucht. Er hing een spanning om haar heen van iemand die bovenaan de waterval stond en plots spijt kreeg van het idee om te springen, maar uit principe niet meet terug kon. Als ze nu terugkrabbelde, dan zou ze nooit meer worden dan Eveningstars laffe dienaar. Het feit dat de leader haar deze vernederende bekentenis afdwong vertelde haar genoeg. Ze was een dictator. "Ik heb je genoeg respect om je dit te vertellen." Haar snorharen trilden gespannen. "Alles wat er vanaf hier verkeerd gaat, heb je aan jezelf te danken." En met die woorden draaide ze zich om en stapte ze weg, zich maar al te bewust van wat ze zojuist voor zichzelf had gecreeërd.

[Spotted topic uit, unless?]