As I'm slippin' from your arms

Ze zat gespannen bij de ingang van het kamp te wachten. Het was de plek waar ze zelf zo vaak op haar eigen mentor had zitten wachten en was dan ook maar een al te bekende plek. Ze probeerde zo veel mogelijk door haar kop te halen wat ze vandaag zou moeten vertellen. Zodat ze hopelijk niks zou vergeten. Ze wist ook dat ze haar tijd moest nemen, maar ze wist niet of haar apprentice dat geduld zou gaan hebben. Ze hoopte van wel, anders zou dit nog wel eens lastig kunnen gaan worden. Ze keek al zeker niet uit naar het moment dat ze vechttraining zou moeten gaan geven. Dat zou nog het lastigste van alles worden tenslotte.

[Spookypaw]

De zonnestralen zorgde ervoor dat ze gewekt werd. Het waren misschien maar dunne stralen, maar ze beschenen toch net haar wit/grijze kopje. Spookypaw murmelde zacht voor ze wakker werd en geeuwde even haar tandjes bloot. Daarna schudden ze haar slaperige hersens even door elkaar en meteen was ze klaar wakker. Er werd wel een naam genoemd, al was het niet de hare. Maar ze wist wel dat ze vandaag met haar mentor zou gaan trainen. Spooky stond op en rekte zich uit voor ze elke mos sliert die aan haar vacht hing af schudden. Haar vacht wassen had toch geen nut. Die was piekerig en bleef ook zo, hoe vaak ze het ook waste. Dus liep de leerling direct naar buiten en holde naar de uitgang van het kamp. Als ze een normale staart zou hebben gehad dat stond die nu rechtovereind, maar ze had geen normale staart. In feiten had ze niet meer dan een paar krom getrokken gewrichten waardoor ze eerder een konijnenstaart leek te hebben. Je zag de krul nauwelijks zo pluizig was haar staartje. Scarlethaze zat al bij de uitgang te wachten. Vrolijke warmte begon door haar lichaam te trekken. Ze was benieuwd naar wat ze vandaag weer zou leren. 'Goed morge, Scarhaze!' riep ze als begroeting. Hoewel ze graag zoals iedereen sprak, had zij nooit de tongval aan kunnen leren zoals de andere kittens en bleef ze steken op een andere spraak niveau al probeerde ze wel zoveel mogelijk haar bedoelingen te uiten. Maar wie veel met haar optrok zou tussen de regels haar goed kunnen begrijpen. Spookypaw kwam tot stilstand en keek verwachtingsvol naar haar mentor. Hoewel ze nog steeds liever een meer ervaren mentor gehad had. Wilde ook niet direct Scarlethaze afschrijven. Ze wilde weten wat ze allemaal uit haar kon trekken als ze kon voor ze een andere mentor zou vragen bij hun leider. 'Wa gan we doen?' vroeg ze en keek even van Scarlet naar de uitgang voor ze weer terug naar haar mentor keek. Ze was niet ongeduldig, ze wilde graag leren.

Ze bleef aandachtig wachten, waardoor ze op tijd door had dat Spookypaw eraan kwam. Hierdoor knikte ze al een begroeting toen de apprentice bij haar was. ”Goedemorgen,” Ze had allang bedacht wat ze wilde zeggen tegen haar apprentice, zodat ze dit moment in ieder geval niet fout zou doen. ”Vandaag gaan we eerst het territorium verkennen en misschien wat proberen te jagen als er tijd over is.” Ook al betwijfelde ze dat laatste. Ze kwam overeind en wenkte de apprentice mee. Natuurlijk had ze de ander wel horen spreken, maar ze hoopte dat ze onbewust de vragen goed beantwoord had. Als dat niet zo was, dan zou ze dat snel genoeg beseffen.