I'll do it a thousand times again [Training]

Hij had bijna niet kunnen wachten om de eerste keer met zijn mentor op pad te gaan. Ergens had hij bijna al in zijn eentje willen gaan, maar hij wist dat de kans dan aanwezig was dat hij zou verdwalen. Misschien dat het daarom ook beter was om eerst in ieder geval een of twee keer met zijn mentor mee te gaan voor hij er zelf opuit ging. Hij was niet dom tenslotte en wilde wel de weg terug kunnen vinden naar kamp. In ieder geval binnen shadowclan gebied. Hij zat dan ook te wachten en zwiepte wat heen en weer met zijn staart. Zou het lang duren voor zijn mentor er was? Of zou het alleen maar lang lijken te duren omdat hij ongeduldig was?

[Tidepool]

Tidepoool liep met zwiepende staart en een enthousiaste glimlach op haar apprentice af. Haar apprentice! Hoe raar was dat! Vandaag zouden ze gemakkelijk beginnen, met het tonen van het territorium en het leren van de warriorcode. Hoewel hij waarschijnlijk de belangrijkste punten van de warriorcode wel al zou kennen, vermoedde ze. Maar het was altijd belangrijk om over te gaan. Ondertussen kon ze proberen inschattenhoe snel hij zou leren, hoe braaf hij zou zijn, hoe makkelijk te trainen. Ze hoopte dat Pinepaw geen moeilijke apprentice was. Ze wist niet of ze daarvoor geduldig genoeg zou zijn. De jonge kattin wenkte hem mee en wandelde direct het camp uit. Ze was nooit een kattin van veel woorden geweest, vooral omdat die woorden doorheen haar hele leven vaker in haar keel bleven steken dan wat anders - hoewel het beter was geworden met ouder te worden, dat moest ze toegeven. Eerste stop: het moeras. Kunnen lopen door het moeras zonder weg te zakken was immers een levensnoodzakelijke skill in Shadowclan. Ze hoopte dat het niet al te hard bevroren zou zijn met deze vriestemperaturen, want dan zou het eerder schaatsles zijn. Wat ook leuk kon zijn, natuurlijk, maar het was niet echt hetzelfde.

Misschien zou hij geduldiger moeten zijn dan dit, maar hij had eerlijk niet kunnen wachten tot het zijn kans was om eindelijk het kamp uit te gaan. Hij zag zijn mentor al aan komen lopen en sprong overeind. "Goedemorgen," Begroette hij haar en volgde Tidepool vervolgens het kamp uit. Hij vond het niet erg dat ze niet direct vertelde wat ze gingen doen, dat maakte dit eigenlijk bijna spannender en leuker. Dan kon hij net doen alsof hij dingen zelf aan het ontdekken was. Hij probeerde dan ook te onthouden waar ze heen gingen, als hij er alleen op uit wilde gaan zou het hem tenslotte niks helpen als hij verdwaald raakte. Hij was in ieder geval wel blij met zijn dikke vacht nu, want het hield hem warm.