Hey Ms. Tallpaw!

"Aha, en zit daar ook iemand tussen die je wel als mentor wilt?", vroeg de kater vervolgens. Over die vraag moest bitterkit even nadenken, aangezien de meeste katten die ze had ontmoet warriors of apprentices waren. "Ravenpaw of papa", antwoorde de grijze kitten vervolgens. Bitterkit was erg gesteld op haar vader, en zou het absoluut niet erg vinden om hem als mentor te hebben. Ravenpaw had ze eigenlijk maar een keer gesproken, maar die ene keer was hij wel erg lief geweesd tegen haar.

"Waarom Ravenpaw?", vroeg de gestreepte kater nieuwsgierig. Bitterkit herrinerde zich hoe Ravenpaw vol lof over haar mosbal-vechtkunsten was geweesd. "Hij lijkt me een leuke mentor", piepte de grijze kitten als antwoord. "Wie is jou mentor?", vroeg ze vervolgens.

"Frostlake is mijn mentor", antwoorde de gestreepte kater. "Hij 's wel aardig", vervolegde hij. De grijze kitten knikte. "Moet je veel trainen om warrior te worden?", vroeg Bitterkit nieuwsgierig.

"Ja", miauwde de kater na even nadenken. "Ja, maar het trainen is erg leuk vaak", vervolegde hij, waarop hij weer begon te grinniken. "Dus de tijd vliegt", Bitterkit knikte. Denk je dat het ook leuk is als je een stomme mentor hebt?", vroeg de grijze kitten vervolgens, hopend dat het antwoord 'nee' zou zijn, ze had absoluut geen zin om met een gemene kat opgescheept te zitten.

"Ja, maar je bent lang niet altijd met je mentor hoor", antwoorde de gestreepte kater. "Ik ben nu toch ook niet bij Frostlake?", miauwde de bruine tabby vervolgens. Bitterkit knikte, Tallpaw had ergens wel gelijk. "Maar het is toch leuker om een lieve mentor te hebben?",

"Natuurlijk", miauwde de bruine tabby, waar zijn gewoonlijke gegrinnik op volgde. "Maar dat kan gewoon niet altijd", zei de kater vervolgens. Bitterkit knikte. "Maar waarom maakt Starclan dan niet alle katten lief?", vroeg de grijze kitten vervolgens, als het aan haar lag, zou iedereen lief zijn.

"nou", begon de bruine tabby. "Ik denk omdat het dan saai zou zijn", miauwde hij vervolgens. "Ik bedoel ook niet dat iedereen hetzelfde moet zijn", piepte de grijze kitten. "Als iedereen aardig was kan je nooit eens lekker ruzie hebben", vervolegde de kater. "En een ding is zeker, iedere kat heeft iets goeds in zich", "E-en Dimkit dan?", piepte de langharige kitten onschuldig, waarbij ze een beetje over het eerste woord struikelde.

"Ook Dimkit heeft iets goeds", antwoorde de gestreepte kater, waarna hij, zoals gewoonlijk, grinnikte. "Al zou het alleen maar zijn dat ze mijn nichtje is", vervolegde Tallpaw. De langharige kitten keek hem verrast aan, dit had ze niet verwacht. "Als dat haar goede kant is, is het dan ook niet jouw slechte kant?", piepte ze na even nadenken.

"Dim is eigenlijk best aardig hoor", antwoorde de bruine tabby, waarop Bitterkit wild nee schudde met haar kop. "Ze zei dat ik verbitterd saai en irritant ben", piepte ze vervolgens. "En bovendien", miauwde Tallpaw. "Ik heb geen slechte kanten", vervolegde hij. "En toen je daarnet tegen mij schreeuwde?", vroeg Bitterkit, ze wou de gestreepte kater niet uit zijn droom halen, maar naar haar mening had iedereen een slechte kant.

"Dat was nodig", verdedigde de kater zichzelf. Bitterkit snoof beledigd. "waarom was dat dan nodig?", piepte ze. De langharige kitten zou waarschijnlijk zo doorgaan tot Tallpaw opnieuw boos werd, wegrende, of toegaf dat hij een slechte kant had.