Blasted

De kitten liep heel langzaam, niet snel genoeg om de sneeuw die uit de donkere hemel viel te ontwijken. De laatste keer dat hij ook daadwerkelijk in de medicine den was geweest, was de keer dat hij ruzie had gemaakt met Littlestream. Dat was nu niet de reden dat de oh zo stoere kater angstig zichzelf voort sleepte. Nee, die ruzie was inmiddels alweer bijgelegd, en de tijd was verder gegaan. Nu was de eens zo kleine kitten alweer bijna apprentice, een keerpunt in zijn leven, en hij was van plan om er zonder zorgen aan te beginnen, maar dan moest hij eerst iets doen. Dus liep hij hier langzaam, in de richting van de den die hij vreesde, niet vanwege de poes die hem behuisde, maar vanwege zijn gedeelde dna, zijn andere helft, zijn buddy die daar lag. Woedend was hij op zichzelf geweest, toen hij erachter gekomen as dat hij niet durfde te gaan kijken hoe het was met Lightning. Maar ook nu was de angst nog niet weg, wat zou hij aantreffen, wat zou hij zien? De kitten zou het snel genoeg weten, want na een veel te korte tijd naar zijn idee, stond hij in de opening van de den. Zijn fijne, knappe koppie stak om de hoek, en de trillerige stem die niet op die van hem leek, doorbrak de stilte. "L-Lightning?"


- Lightningkit

Zijn moeder had met al haar wanhoop geprobeerd zijn geheugen weer terug te krijgen, maar het was haar niet gelukt. De kitten wist nu wel wie hij was en dat hij familie had, maar wat hij de afgelopen manen had beleefd was onbekend voor hem. Hij was nog een beetje schuchter tegen de andere katten, die zeiden dat ze hem kenden, want hij wilde hen soms niet geloven. Hoe kon het dat Shrewstar zijn moeder was? Waarom? Ze leek niet eens op hem. Hij sloeg zijn ogen dicht en schudde met zijn hoofd. Hij was in de war, hij wilde niet in de war zijn! Wat was er met hem gebeurd? Waarom was hij .. in het water gevallen? Hij opende zijn lichtgroene ogen toen hij een stem hoorde en zijn ogen vingen het hoofd van een ander op; iemand die hij nog niet had gezien. Hij hief zijn kopje iets op. Lightning.. lightning.. oh ja! Dat was zijn eigen naam! "Dat ben ik." Mompelde hij, meer in zichzelf dan tegen de vreemdeling die nu voor de ingang van de den stond.

Kon het toch niet laten xD

De zwakke stem die daarna weerklonk deed zijn nekharen overeind staan, het kon toch niet? Dat was onmogelijk, zijn broertje kon niet zomaar ineens veranderd zijn, het moest iemand anders zijn. Maar de boodschap in de stem sprak dat meteen al tegen, en verslagen liet Tallkit zijn schouders hangen. "Dat ben ik." Zachtjes slofte hij naar de ander toe, die hem niet eens meer deed denken aan zijn broertje. De tranen van geluk vonden echter toch hun weg naar buiten, en langzaam en stilletjes stroomden ze naar beneden. "Lightning.. Het spijt me zo…" Zijn stem stierf af, en hij keek naar de grond, dit was allemaal zijn schuld.

Hij bekeek de kat even, deze goed in zich op nemende. Want dat was iets wat nog van de oude Lightning was, altijd alles onthouden wat hij zag. "Lightning.. Het spijt me zo…" Enkele tranen wisten zich een weg te banen over het gezicht van de kater en Lightningkit fronste verbaasd. Waarom huilde hij? Waarom had hij spijt? "Waarom?" Miauwde hij, zichzelf omhoog duwende in een zittende positie. Hij was nog steeds niet helemaal fit, zijn hoofd bonkte iedere keer als hij zich teveel inspande en stres kon de kitten al zeker niet aan, hij had de afgelopen dagen enkel gelegen en zijn spieren waren zwakker geworden sinds de laatste tijd dat hij had gelopen. "Waarom heb je spijt?" Sprak hij nogmaals, zijn lichtgroene ogen keken recht in de ogen van de kater voor hem.

Het bleef even stil, en de kitten merkte hoe Lightning, of wat er nog van hem over was, hem indringend bekeek. Ineens klonk zijn stem weer, het gebrek aan herkenning erin deed Tallkit pijn, maar het hielp hem wel om de tranen te stoppen. "Waarom?" Hij bleef stil, hoe legde je dat uit? 'Ik ben boos op je geworden en daardoor sprong je in de rivier' Nee, dat klonk niet goed. "Waarom heb je spijt?" De groene ogen die hij eens zo goed kende keken naar hem, in hem. "Omdat dit alles mijn schuld is," Zei de kater, zijn stem nu helder en duidelijk, als teken van het feit dat het van zijn hart moest. "Daarom spijt het me,"

Wie was deze kater? Waarom had hij spijt? Zoveel vragen schoten door Lightning's hoofd dat hij er zelfs ergere hoofdpijn van kreeg. De kitten legde zijn kop op zijn poten en sloot zijn lichtgroene ogen. Hij had hier een hekel aan, aan al die onwetendheid. Waarom wist hij niets? Waarom kwamen zijn herinneringen niet meer terug? Wie was deze kat? "Omdat dit alles mijn schuld is," Even opende hij zijn ogen en een vragende blik stond in zijn ogen, terwijl hij zijn hoofd weer ophief en deze scheef hield. "Daarom spijt het me," "Jouw schuld?" Floepte eruit. ".. maar ik ken je niet eens." Zei hij daarna, verbaasd over dat dit de schuld was van deze kitten schuld was.